Datum: 20241025
Tijd: 11:05 – 18:05
Afstand: 8,0 km
Overnachting: Apartment with workspace, St. Catharines
Wandeling
Vandaag gaan we met Gerben naar Niagara-on-the-Lake, maar niet voordat Gerben ons een tour van de campus heeft gegeven. Brock University is flink groter dan ik had verwacht en de studenten hebben alle fasciliteiten die ze maar wensen. Er zijn meer dan 19.000 studenten aan Brock University, ter vergelijking, Maastricht heeft er meer dan 22.000. Maar in Maastricht is de campus over de hele stad verspreid.
We rijden in een half uurtje naar Niagara-on-the-Lake en parkeren de auto aan the lake. Van hieruit lopen we langs een golf terrein naar de monding van de Niagara River. Daar ligt ook Fort Mississauga, waar we rond omheen lopen. Aan de andere kant van de rivier ligt ook een groot fort, Old Fort Niagara. De andere kant van de rivier is de VS.
We vervolgen onze weg langs het water totdat we niet meer verder kunnen. Dan klimmen we de heuvel op en lopen over het golfterrein naar het centrum van Niagara-on-the-Lake.
Het is behoorlijk toeristisch hier. In een snoepwinkel ontdek ik drop, geïmporteerd uit Nederland, daar heb ik wel zin in en ik koop een pound (bijna een halve kilo) salmiak riksen.
Ik heb op Google Maps gekeken en een leuke tent gevonden voor de lunch, The Olde Angel Inn, een echte Engelse pub met ook een echt Engels menu.
Na de lunch willen we Fort George nog bezoeken, dus we lopen verder door een park en komen dan bij twee dooieakkers uit. Op de graven staan veel Poolse en ook enkele Nederlandse namen. De dooieakkers hier zijn niet omheind, dat had ik de afgelopen dagen onderweg al opgemerkt. 
Blijkbaar zijn ze hier niet bang dat de dooien ontsnappen.
Een stuk verder komen we bij Ye Olde Willow Tree, een enorme wilg. Het is echt een enorme boom, erg mooi om te zien.
Intussen heeft Gerben gezien dat er regen aankomt. We lopen dus snel door naar Ford George. Daar lopen we eerst bijna helemaal omheen voordat we de ingang vinden. Het is inmiddels begonnen te druppelen. Bij de souvenirshop van Fort George kunnen we schuilen. Ze hebben hier een uitgebreide collectie boeken over de oorlog met de VS in 1812. 
Die oorlog werd door de VS begonnen, tegen de Britten, om Canada “te bevrijden”. De Britten en Canadezen zagen dat echter niet zo zitten en nadat de Amerikanen Toronto platgebrand hadden en de Britten en Canadezen Washington, werd de oorlog door de Britten en Canadezen gewonnen (heel korte samenvatting).
Het regent nog steeds een beetje en we hebben het fort al rondom gezien, we slaan de binnenkant over en lopen terug naar het centrum. Daar ziet Ada een brouwerij, The Exchange Brewery, en dat lijkt ons een geschikte plek om even te gaan zitten. Gerben en ik gaan voor een 6 beer flight zodat we enkele bieren kunnen proeven en Ada neemt een cocktail.
Als we naar de auto lopen zien we de skyline van Toronto aan de andere kant van Lake Ontario. Die konden we voor de middag nog niet zien.
Voordat we naar St. Catharines teruggaan, rijden we nog even langs de Bruce Trail Southern Terminus Cairn, die ligt een stukje verderop langs de Niagara River. Hier begint de Bruce Trail. Eigenlijk had ik hier nog een stukje willen gaan lopen, maar het is al donker. Dus terug naar St. Catharines waar we met Gerben Indiaas gaan eten. Het is Ada’s laatste avond hier.
Weer
Het begon goed, maar later kregen we regen. Gelukkig niet al te veel en niet al te lang.
Songtekst van de dag
Niagara-on-the-Lake, daar heb ik een mooie passende songtekst voor gevonden, van een Canadese band nota bene. Hier is er een uit de oude doos, Rush met Lakeside Park.
Midway hawkers calling “Try your luck with me”
Merry-go-round wheezing the same old melody
A thousand ten-cent wonders, who could ask for more?
A pocketful of silver, the key to heaven’s door
Lakeside Park, willows in the breeze
Lakeside Park, so many memories
Laughing rides, midway lights
Shining stars on summer nights
Days of barefoot freedom, racing with the waves
Nights of starlit secrets, crackling driftwood flames
Drinking by the lighthouse, smoking on the pier
Still we saw the magic was fading every year
Lakeside Park, willows in the breeze
Lakeside Park, so many memories
Laughing rides, midway lights
Shining stars on summer nights
Everyone would gather on the twenty-fourth of May
Sitting in the sand to watch the fireworks display
Dancing fires on the beach, singing songs together
Though it’s just a memory, some memories last forever
Na het ontbijt rijden we naar Fort Erie, Old Fort Erie om precies te zijn. Helaas is het fort dicht, maar we kunnen er goed rond omheen lopen en het hele fort bewonderen. Het fort ligt langs Lake Erie en aan de andere kant zien we Buffalo liggen, in de VS. Ook hier loopt de grens dwars door het meer.
Nadat we bij Fort Erie een rondje gelopen hebben, rijden we naar Port Colborne. Als we aankomen hebben we geluk. Ze hebben hier ook zo’n grote ophaalbrug en die laten ze net weer zakken.
Er is hier een museum, het Port Colborne Historical & Marine Museum en daar gaan we een kijkje nemen. Ze hebben exposities over de verschillende industrieën die ze hier gehad hebben en een interactieve presentatie over de verschillende versies van het Welland Canal en de aanleg daarvan. Van dat laatste had ik me iets meer voorgesteld dan alleen een computer scherm, daar wilde ik graag meer van weten. Verder is er buiten het een en ander te doen, een klein openlucht museum. 
Hier staat ook de Neff Steam Buggy, een van de oudste automobielen die in Canada zijn gemaakt, hier in Port Colborne.
Een stukje verderop, op het eiland met de toepasselijke naam “The Island”, kun je uitkijken over Lock 8. Het Welland Canal gaat van Lake Erie naar Lake Ontario om de Niagara watervallen te omzeilen. Het hoogte verschil is ongeveer 100 meter en dat wordt overbrugd door 8 sluizen (locks). In Port Colborne ligt Lock 8, vanaf Lake Ontario geteld de laatste sluis. Als we aankomen vertrekt er net een schip uit de sluis, richting Lake Ontario. Die heeft nog iets voor de boeg, de passage door het Welland Canal met zijn 8 sluizen duurt ongeveer 11 uur.
Lock 8 is 24,4 meter breed en met zijn 349,9 meter de langste sluis. Ter vergelijking, de langste sluis in Belfeld, die midden in de Maas, is 241 meter lang en 16 meter breed. De schepen zijn hier ook een flink stuk groter, zoals bijna alles. Dat heeft Canada met de VS gemeen, alles is hier groter…
Op de terugweg rij ik eerst naar Lock 7, daar kijken we nog even rond. Lock 7, 6, 5 en 4 liggen vlak bij elkaar en de weg die we volgen gaat daar vlak langs. Zo zien we dat de Glendale Avenue Bridge open staat, er komt een groot schip aan. We stoppen even om het schip onder de brug door te zien gaan.
Vandaag zien we Gerben weer, maar pas vanmiddag na zijn colleges. Eerst zoeken we een wasserette zodat ik mijn was kan laten doen. Ada gaat over een paar dagen naar huis, maar ik ben hier nog anderhalve week en zoveel kleren heb ik nu ook weer niet meegenomen. Helaas is er in deze AirBNB geen wasmachine, dus een wasserette.
Nadat ik mijn was ingeleverd heb, gaan we weer ontbijten bij Mom’s Donuts, dat was gisteren goed bevallen.
We gaan terug naar ons appartement en bergen alles op, het meeste in de koelkast. Daarna lopen we een blokje om en nemen een kijkje bij de kerk om de hoek, die heeft een karakteristieke toren, en lopen door het park dat hier ligt, Montebello Park.
Grondeekhoorns hebben dunne staarten en houden een winterslaap, terwijl boomeekhoorns een bossige staart hebben en het hele jaar door actief zijn. Ook zijn er twee soorten vliegende eekhoorns. In totaal zijn er zo’n 10-20 miljoen eekhoorns in Canada.
Om 3 uur pikken we Gerben op bij de uni en rijden we naar DeCew Falls. We parkeren bij het First Nations Peace Monument. We gaan een stuk lopen waar Gerben normaliter een rondje rent. Het blijkt weer een stuk van de Bruce Trail te zijn. Volgens Gerben is alles hier Bruce Trail 🙂
We lopen langs het water naar Lake Moodie en dan over een dijk daarlangs. Op de dijk staan borden met “No trespassing”, maar ook markeringen van de Bruce Trail. We besluiten die laatste te volgen en die eerste te negeren.
We zien nog een Blue Jay in de struiken zitten, een mooie blauwe vogel die zijn naam aan het een honkbal team heeft geleend, de Toronto Blue Jays. Je kunt hem op de laatste 3 foto’s bewonderen.
Na een tijdje willen wel weer in de bewoonde wereld komen, de zon gaat bijna onder. Dat lukt, net voor zonsondergang komen we bij een weg uit. Ada en Gerben lopen nu rustig verder, terwijl ik in mijn tempo vooruit loop om de auto te halen. Ada begint last van haar benen te krijgen.
Dat was een aardige wandeling vandaag die voor een flink stuk uit Bruce Trail bestond.
Ik heb gisteren een beetje op Google Maps gekeken en een aardig tentje gevonden om te ontbijten. We zouden daar naartoe kunnen lopen, 25 minuten, maar we willen een stuk van de Bruce Trail gaan lopen en we stoppen onderweg bij Mom’s Donuts. Dat blijkt een goede keuze te zijn, een prima ontbijt met eieren, bacon, omelet en toast. Helaas geen capuchino voor Ada, maar wel goeie koffie en thee.
We rijden naar het beginpunt van de wandeling, een parkeerplaats langs het Welland Canal. En dan bedoel ik het 4de Welland Canal. Het Welland Canal is de scheepvaartroute van Lake Erie naar Lake Ontario, om de Niagara falls te vermijden. Het hoogte verschil is zo’n 100 meter en dat wordt met 8 sluizen overbrugd. Zoals je uit het voorgaande stukje tekst al kunt afleiden, zijn er in de loop van de tijd verschillende versies van het Welland Canal geweest. De 4de variant is nu in gebruik en onze wandeling voert ons voor een deel langs versie 3. Het werk aan versie 1 werd in 1824 begonnen en toen had men nog 40 sluizen nodig.
Vlak bij onze parkeerplaats ligt een joekel van een ophaalbrug, de Glendale Avenue Bridge, oftewel bridge 5. Dit is een vertikale lift brug, als ik dat goed vertaald heb, het wegdek wordt tussen twee torens omhoog getild. De torens zijn behoorlijk hoog zodat schepen van maximaal 35 meter hoogte erdoor kunnen.
We beginnen onze wandeling langs Glendale Avenue, een drukke weg. Gelukkig kunnen we over het gras lopen van de General Motors St. Catharines Propulsion Plant, hier worden scheepsmotoren gemaakt. Even later steken we het 3de Welland Canal over, of in ieder geval wat er nog van over is, en meteen daarna gaan we rechts een smal pad op om een flink stuk langs dat kanaal te lopen. Rechts is het kanaal en links ligt de Royal Niagara Golf Club, ook een mooi uitzicht.
Het 3de Welland Canal is behoorlijk in verval geraakt. We herkennen de sluisbakken, maar die zijn op diverse stukken flink afgebrokkeld of totaal ingestort. Het waterniveau is ook erg laag, maar dat zal wel zo geregeld worden.
We gaan verder door het bos, dwars over het golf terrein. Nadat we het golf terrein achter ons laten, steken we een grote weg over. Hier is ook een parkeerplaats en meer volk op de been.
De route gaat verder door het bos, een vrij open bos hier. De bomen staan ver uit elkaar en er groeit niet veel tussen. Wel liggen er de nodige bomen plat. Aan de kant zien we op een gegeven moment Iejoor’s hut.
We nemen nu een side trail om een rondje te maken, de Margaret Kalogeropoulos Side Trail, dan weer een stukje Bruce Trail dat we al gehad hebben en de volgende side trail, de Wetland Ridge Side Trail. Ik had gezien dat vanaf deze side trail weer een andere side trail, de Niagara College Side Trail, naar de Niagara College Teaching Brewery gaat. Een prima plek voor een pauze. Helaas is de brouwerij dicht, maar de vlakbij gelegen Niagara College Teaching Winery is open en hier hebben ze ook al het bier van de brouwerij.
Het idee was dat Ada hier bleef zitten en dat ik een extra rondje zou lopen. We zitten echter zo goed, buiten op het terras, met mooi weer en een mooi uitzicht over de wijngaarden, dat ik ook blijf zitten en me een paar biertjes laat smaken.
Uiteindelijk besluiten we toch om verder te gaan. We lopen door een woonwijk en langs een drukke weg, Glendale Avenue, terug naar de auto.
We gaan vandaag nog eens naar Niagara Falls om de boot tour te doen. Ik kijk deze keer waar ik kan parkeren, we willen ook wel een stuk lopen. Het wordt Legends on the Niagara Golf Course, bij Chippawa.
We parkeren op het grote parkeerterrein van de golf club, plaats genoeg en gratis.
De opzichster echter niet. Het is niet de bedoeling dat we hier wandelen, maar we mogen doorlopen naar de Niagara River Parkway, daar wilde ik naar toe. Just watch your heads!
Aan het eind van de golf course klimmen we over de lage omheining en komen op een wandelpad langs de Niagara River terecht. Na een tijdje kunnen we de weg oversteken om de Niagara River Recreation Trail te volgen. Dat is een brug-achtig pad over het water. Ze hebben er echter 3 meter hoge omheiningen omheen gezet zodat het net een gevangenis is. Het traject gaat over de plek waar de Welland River in de Niagara River stroomt.
Even later komen we op bekend terrein, hier waren we vorige week ook, met Gerben. Bij Table Rock gaan we even lekker op het terras zitten, in de schaduw, met een biertje…
Uiteindelijk komt de boot weer terug en als iedereen er vanaf is, mogen wij erop. We varen eerst vlak langs de Amerikaanse waterval, erg indrukwekkend. Daarna gaan we de mist in bij de Horseshoe Falls. Hier is de poncho geen overbodige luxe, de vlagen water vliegen ons om de oren. Als we midden in de mist zitten, zien we eigenlijk niets, behalve regenbogen.
Als we weer terug zijn, blijkt dat we de laatste boot hadden, dat is mazzel hebben!
Hier drinken we een biertje en dan pakken we een Uber naar het parkeerterrein waar de auto staat.
We zijn nog steeds in Kingston en we gaan vandaag naar Montreal. Dat is 3 uur rijden. We hadden nog gekeken of de trein of de bus een alternatief was. Maar dat was het niet. De trein kost 300 CAD per persoon, dat is ongeveer € 200. Dat vind ik te gortig. De bus doet er 4 uur over en is ook niet echt goedkoop. Gewoon met de auto dus.
Onderweg valt me, alweer, op dat er veel dode bomen langs de snelweg staan. Enig speurwerk leert dat dit de schuld is van de niet inheemse aziatische essenprachtkever. De larven nestelen zich net onder de bast van de Es en maken hier een netwerk. De boom is dan binnen de kortste keren dood. Ik hoop dat ze hier een remedie voor vinden.
Ik rijd kwa snelheid met het verkeer mee. Ik heb inmiddels geleerd dat de maximum snelheid die hier langs de snelweg aangegeven is, meer een suggestie is. Dat kan kloppen want niemand houdt zich eraan.
Als we in Montreal aankomen, rijden we zo een lange Baustelle in. Het dorp is nog niet af, dat belooft wat. We parkeren in een parkeergarage die ik uitgezocht heb en lopen dan richting de berg, Mont Royal. Onderweg gaan we nog bij Tim’s langs voor koffie en pizza.
Boven aangekomen vinden we een groot uitzichtpunt met een schitterend zicht op de stad. Het is druk, maar niet zo druk dat we niet goed kunnen kijken.
De meeste mensen blijven bij het grote uitkijkpunt hangen.
Daarna lopen we een stuk langs de oever naar de klokkentoren, van hieruit kunnen we de rivier overzien met de stalen Jacques Cartier brug. Het is inmiddels donker en overal zijn gekleurde lampen te zien.
Vandaag gaan we de 1000 Islands verkennen met een cruise vanuit Kingston. De tickets heb ik al gereserveerd en die moeten nog opgehaald worden bij een souvenir shop.
Nadat we onze tickets opgehaald hebben lopen we nog even rond, voornamelijk langs het water en we zoeken alvast de Kingston Brewing Company op, daar gaan we straks een paar biertjes drinken.
De 1000 Islands zijn eigenlijk 1864 eilanden variërend in grootte van enkele honderden vierkante meter tot onbewoonde rotsen. De criteria om een eiland te zijn hangen een beetje af van wie je het vraagt, maar ze zijn grofweg:
De boot gaat eerst de Saint Lawrence rivier op, richting the Heart of the Islands. In de verte kijken we over Lake Ontario uit en daarlangs op het land staan 86 wind turbines op Wolfe Island. Zoals gebruikelijk had het enig voeten in aarde voordat die gebouwd konden worden, uitzicht, geluid, slagschaduw, dode vogels, electromagnetisme, etc. Er werd zelfs een class action lawsuite aangespannen door de Amerikanen omdat hun uitzicht vervuild werd door de windmolens in Ontario. Gelukkig zonder succes.
De gebieden hier werden vroeger bewoond door diverse groepen van indigenous people. Ondanks dat ze elkaar elders de schedels insloegen, hadden ze in dit gebied een overeenkomst genaamd ‘Dish with one spoon’ waardoor ze in vrede met elkaar leefden.
De samenstelling is anders, maar de bomen hebben grofweg hetzelfde formaat. Aan de west kust, in de omgeving van Vancouver waar ik geweest ben, heb je gigantische bomen en bossen die vele malen groter zijn (rain forest trees).
Nu begint Dave een verhaal over het vissen en met name over het vissen op muskies, Amerikaanse snoek. Als je een musky gevangen hebt en hij ligt in je boot, dan heb je pas de helft van de strijd geleverd. Je hebt dan een vis van 2,5 meter met vlijmscherpe tanden die zich dwars door jou heen een weg wil banen naar het water.
Vroeger vroren de channels en de haven van Kingston in de winter dicht met 3 feet of ice, een kleine meter. Dat was al sinds duizenden jaren het geval. Men ging dan met paard en wagen en later met auto’s en trucks over de ice road, een weg tussen de eilanden over het ijs. Daar kwam in 1984 abrupt een eind aan omdat het ijs eerder begon te smelten dan verwacht. In 1984 we lost a family. Sinds die tijd is de ice road gesloten en nooit meer open gegaan. Sterker nog, afgelopen winter hadden ze open water all winter. De opwarming van de aarde speelt ook hier door.
Na de cruise gaan we, zoals gepland, naar de Kingston Brewing Company. Hier drinken we een aantal biertjes en blijven we ook meteen eten. Voordat we uitgebreid eten bestellen, bestellen we een Habanero Apple Cake. Blijkbaar is Habanero een van de meer pittige peper soorten. Dat is in de cake goed terug te proeven, een apart experiment en prima geschikt om je klandizie meer dorst te bezorgen.
Al sinds we bij de Kingston Brewery Company zitten, zien we veel mensen met een leren jack met ‘Queens Applied Science’ of alleen Queens erop. Ook andere kledingstukken met Queens lijken erg populair. Navraag leert dat dit weekend homecoming weekend is voor alle alumni van Queen’s University. Alle (oud)studenten van Queen’s komen dit weekend terug naar de plekken waar ze vroeger flink gezopen hebben, juist, de brouwerij.
De heenweg gaat voor het overgrote deel over de snelwegen. We rijden rustig aan want je mag hier maar 100 km/u en af en toe een stuk 110 km/u. Het lijkt er wel op dat ik de enige ben die zich aan de snelheid houdt, iedereen rijd me voorbij, inclusief de vrachtwagens. Dus toch maar een tandje erbij zodat ik meer met de rest van het verkeer meerijdt.
Nu is het eerst tijd om iets te drinken en een kleinigheid te nuttigen. We lopen een straat met terrassen in en vinden de Bier Markt, hier staat Erdinger prominent op het menu en hebben ze binnen een heuse Biergarten, ten minste een kleintje.
We proberen zo goed en zo kwaad als het kan onze route te vervolgen en komen zo langs het National War Memorial en de 8 locks (sluizen) in het Rideau Canal.
We maken onze ronde af en gaan bij de Notre Dame Cathedral Basilica naar binnen en lopen naar de voorkant van het parlementsgebouw waar de Centennial Flame staat, een (bijna) altijd brandende vlam in een monument met plaquettes voor alle 13 provincies en territories van Canada. De vlam zorgt ervoor dat het water in het monument nooit bevriest.
De terugweg is een stuk avontuurlijker dan de heenweg. De snelweg is ’s nachts afgesloten en ik rijd bijna 2 uur lang in het donker over meer en minder slechte lokale wegen, dwars door de 1000 Islands, naar Kingston. Dat is wel vermoeiend, vooral ook omdat ik de weg niet ken. Uiteindelijk komen we toch weer veilig bij onze AirBNB aan. Tijd voor een biertje terwijl ik dit verslag uitwerk.
Vandaag verkassen we naar St. Catharines. Maar eerst lopen we naar ons lokale ‘winkelcentrum’ en gaan ontbijten bij een coffee corner. Na het ontbijt, koffie en gebak, laat ik Ada en Gerben daar achter en pak een Uber naar het vliegveld om de auto die ik gehuurd heb op te halen. Ik had een Nissan Maxima of equivalent besteld en ben benieuwd wat ik ga krijgen. Tot mijn aangename verbazing krijg ik een Volvo S60 B5 awd mee met net iets meer dan 20000 kilometer op de teller. De medewerker van National vraagt nog of ik dat ok vind, hup dan…
Ik rij terug naar de AirBNB om Ada, Gerben en de koffers op te halen. Ada en Gerben hebben inmiddels een plan gemaakt. We gaan eerst even kijken bij Casa Loma, een mooi optrekje op een heuvel met dichtbij een mooi uitzicht op de skyline van Toronto.
Na Casa Loma gaan we een wandeling maken in de buurt van Milton, bij de Hilton Falls. Voordat we dat doen, gaan we eerst even lunchen bij een Starbucks in de buurt. Eigenlijk wilden we naar een Tim Hortons gaan, maar dat was alleen een barretje bij een tankstation en we willen wel zitten.
We lopen een stukje langs de weg, de Sixth Line Nassagaweya en gaan dan het bos in en de Bruce Trail op. Na een tijdje volgen we de Hilton Falls Side Trail. We lopen rondom het meer en komen bij de toevoer waterloop van het meer met een kleine waterval. In de winter is dit een flinke waterval maar nu is het een stroompje dat omlaag valt.
Het gaat verder langs het meer totdat we bij de parkeerplaats van straks uitkomen, er is nu plaats genoeg. Na de parkeerplaats gaat het weer het bos in naar de damwand en met een kleine detour komen we daar bovenop. We volgen de Philip Gosling Side Trail verder en nog een stukje van de Bruce Trail en komen bij een plaquette die aan de First Blaze herinnert. 
Philip Gosling is een van de vier grondleggers van de Bruce Trail en hij heeft hier de eerste markering (first blaze) geschilderd.
Vanwege Thanksgiving is het restaurant dicht, blijkbaar is toch niet alles open vandaag. Maar niet getreurd, aan de andere kant van een brede 4-baans weg met geen verkeer ligt een Kelseys Original Roadhouse en daar gaan we eten.
Onze AirBNB is gelegen in een woonwijk in de wijk Danforth, geen toeristen hier.
Na het ontbijt lopen we naar Graffiti Alley, de enige plek in Toronto waar graffiti legaal is. Ieder plekje is volgespoten en gelukkig niet allemaal over elkaar. Er zitten mooie kunststukjes tussen. Aan het eind van de straat is een graffiti artiest aan het werk, Son of Aquarius, en we maken een praatje met hem en zijn vriendin.
Na Graffiti Alley lopen we naar het water, Lake Ontario. We komen bij de jachthaven uit en hier ligt de grootste 3-master van Canada, de Empire Sandy.
We lopen even de pier op om naar alle kanten te kijken en foto’s te maken. Daarna volgen we een smal paadje langs het water en daarna een lang houten vlonderpad naar Ward’s Island.
We komen weer bij het water uit en hebben een perfect zicht op de skyline van Toronto. Een klein stukje verder ligt het Island Cafe en daar gaan we zitten voor een cappuccino en een biertje, een Burdock Ducks IPA. Gelukkig hebben ze hier wifi en kunnen we weer even syncen.
We lopen terug via een andere route, aan de andere kant langs het water. We komen door een amusementspark met allerlei attracties en op Olympic Island hebben we wederom een prachtig uitzicht op de skyline van Toronto, deze keer met lichtjes.
We lopen naar het station omdat we Gerben daar verwachten. In het station heb ik weer wifi. Helaas komt Gerben door gedoe met kaartjes pas morgenvroeg. Dus zoeken we een restaurant uit, nu we nog Internet hebben, en lopen daar naartoe.
