Datum: 20210921
Tijd: 10:30 – 15:15
Afstand: 14,6 km
Overnachting: Hotel Wiesenheim, Uderns
Wandeling
Ik heb een rustige route uitgezocht vandaag met de mogelijkheid om halverwege met de Seilbahn naar beneden te gaan.
’s Morgens lekker door de Alpen crossen met Rush op de achtergrond. Het gaat naar Vorderlanersbach, daar parkeer ik de auto. Dan met de bus (4104) naar Finkenberg en met de Finkerberger Almbahn I en II naar boven naar het Penkenjoch.
Boven aangekomen is het eerst tijd voor koffie in het Penkenjochhaus. Rondom is het bewolkt, maar op de Penken (2095) is het droog, helder en soms zonnig.
Als ik begin te lopen, kom ik tot de conclusie dat ik geen route op mijn GPS geladen heb. Dat ben ik gisteravond vergeten. Dan maar zonder, je kunt hier toch niet verdwalen…
Wel maak ik gebruik van de bergfex app, die hoort bij de site waar de wandeling op staat.
Ik heb vandaag niet al te veel hoogte meters, maar des te meer laagte meters. Ik loop namelijk weer helemaal naar beneden.
De wandeling begint met een rondje rondom een kunstmatig meertje, vast wel aangelegd om te kunnen schaatsen in de winter. Hier langs is ook de Granatkapelle te vinden, een kapel met een wel zeer uitzonderlijke architectuur.
Dan gaat het naar de Wanglalm omhoog. Van daar uit verder richting de Wanglspitze. Een paar flinke steile stukken over een verder prima begaanbare grindweg. Een stuk onder de Wanglspitze buigt de route af.
Ik twijfel of ik niet toch de Wanglspitze op zal lopen, 230m extra steil omhoog. Ik zie echter dat het flink klimmen wordt en besluit mij aan mijn voornemen te houden en het vandaag niet al te spannend te maken. In der Beschränkung zeigt sich der Meister. En mijn benen zullen me dankbaar zijn.
Nu volgt een mooi stuk langs de berg met links uitzichten, door de wolken, op het dal en de bergen aan de overkant. Het blijft licht omhoog gaan.
Op een gegeven moment zie ik voor me het soort rots velden waar ik twee dagen geleden doorheen ben geploeterd. Vandaag gelukkig niet.
Vanaf hier gaat het omlaag en ik loop meteen de mist in.
Uiteindelijk kom ik bij Bergrestaurant Lämmerbichl uit, tijd voor een pauze met Bier, Wurst und Brot.
Nadat ik nog een tijdje met die Wirtin gebabbeld heb, gaat het verder. Via de Forsterweg naar beneden. Ik loop meteen weer de mist in, maar dat duurt maar even, daarna loop ik lekker in het zonnetje en kan de jas weer uit.
De bergfex app werkt prima. Ik kan op mijn mobiel goed bijhouden waar ik ben op de route. Ook kan ik behoorlijk ver inzoomen.
In Vorderlanersbach is zo te zien niets open. Geen probleem, dan ga ik naar de Zillertal brouwerij. Helaas kan ik daar ook niets drinken, wel meenemen. Dus doe ik dat maar. Ik wordt doorverwezen naar hotel Bräu in Zell im Zillertal. Dus daar naartoe voor mijn welverdiende pint. Nadat ik een tijdje op het terras gezeten heb, ga ik toch even op zoek naar iemand van de bediening. Als ik iemand vind, is die niet erg enthousiast en zo traag als … Uiteindelijk blijkt hij wel graag te ouwe hoeren, maar hij blijft traag 🙂
Een lekkere wandeling vandaag, maar niet echt rustig aan. Het klimmen viel wel mee, maar zo’n 1000m omlaag is ook zwaar (omlaag is slechter voor de knieën dan omhoog).
Weer
Het was in principe prima wandelweer. Op enkele stukken door de mist na, waren de wolken voornamelijk ergens anders (maar wel zichtbaar). Het was in ieder geval droog en later op de dag zelfs erg zonnig.
Songtekst van de dag
De song(tekst) van de dag is van een echte Oostenrijkse artiest, Falco. Hier is Rock me Amadeus:
Uh, rock me Amadeus
Er war ein Punker und er lebte in der großen Stadt
Es war in Wien, war Vienna, wo er alles tat
Er hatte Schulden, denn er trank, doch ihn liebten alle Frauen
Und jede rief: „Come and rock me Amadeus!“
Er war Superstar, er war populär
Er war so exaltiert, because er hatte Flair
Er war ein Virtuose, war ein Rockidol
Und alles rief: „Come and rock me Amadeus!“
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus – oh, oh, oh – Amadeus
Come and rock me Amadeus!
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus – oh, oh, oh – Amadeus
Es war um 1780 und es war in Wien
No Plastik money anymore, die Banken gegen ihn
Woher die Schulden kamen, war wohl jedermann bekannt
Er war ein Mann der Frauen, Frauen liebten seinen Punk
Er war Superstar, er war so populär
Er war zu exaltiert, genau das war sein Flair
Er war ein Virtuose, war ein Rockidol
Und alles ruft noch heute: „Come and rock me Amadeus!“
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus – oh, oh, oh – Amadeus
Come and rock me Amadeus!
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus – oh, oh, oh – Amadeus
Come and rock me Amadeus!
Come and rock me Amadeus!
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus – oh, oh, oh – Amadeus
Oh, can’t you rock me Amadeus?
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus, Amadeus
Amadeus, Amadeus – oh, oh, oh – Amadeus
Amadeus, Amadeus!
Amadeus, Amadeus…
Mijn wandeling van vandaag begint in Alpbach. De burgemeester hier heeft verordend dat er alleen in de oorspronkelijke Tiroler stijl gebouwd mag worden, met veel hout en balkons en zo. Het resultaat mag er zijn. Ik vind dit een goed idee. Zo blijft de identiteit van Tirol ten minste op enkele plaatsen goed bewaard. Volgens mijn hotelbaas heeft het echter ook een keerzijde. Als je in Alpbach geboren en getogen bent en je hebt een stuk bouwgrond, dan ben je verplicht om in de oude stijl te bouwen. Niet iedereen wil dat of kan dat betalen. En zo is er altijd wat.
Als ik in Uderns vertrek is het weer bewolkt en een beetje mistig. Aangekomen in Alpbach is dat helaas niet veel veranderd. Gelukkig is het wel droog.
Het gaat eerst gemütlich omhoog door het dorp. Dan volg ik een steil bospad langs de beek met enkele trappen omhoog. Dit stuk is grotendeels goed begaanbaar met enkele rotsachtige stukken.
Ik loop over enkele almen en het is behoorlijk drassig op de almen.
Dan maar de Gipfö Hit in voor een bier, verse karnemelk met Himbeeren (omdat het kan en omdat ze dat hebben) en wat brood en worst.
Het gaat nu zig zaggend over de alm naar beneden met een zeer fraai uitzicht over het dal. Daarna over een Bringungsweg naar beneden, route A21. Normaliter zou dat saai zijn, nu echter niet, er is constant een prachtig uitzicht op het dal en de bergen. Het gaat al slingerend omlaag, relaxt lopen omdat het niet al te steil is.
Als ik in een bos kom (weg uitzicht), gaat de route linksaf het bos in. Het gaat nu over een smal pad een stuk steiler omlaag om even later weer bij dezelfde Bringungweg uit te komen, kwestie van een flinke bocht afsnijden.
Onder in het dorp aangekomen ga ik bij Hotel Post een Weißen drinken. Vanaf het terras heb ik een mooi uitzicht op de berg waar ik net vanaf kom. De top is alweer in wolken.
Het weer was prima vandaag, afwisselend zonnig en bewolkt. De wolken hebben niet al te veel van mijn uitzichten bedekt, dus dat is goed. Ondanks dat er in de morgen nog regen voorspeld was, is het toch de hele dag droog gebleven.
Als ik ’s morgens in Uderns wegrijd, is het bewolkt en zelfs een beetje mistig. Gelukkig wordt het weer steeds beter naarmate ik bij mijn wandelbestemming van vandaag kom. Bij de Schlegeisstausee aangekomen is het zonnig en zijn de wolken vooral aan de andere kant van de Stausee te zien boven de gletsjers.
Om bij de Schlegeisstausee te komen, moet ik over de 13,3 km langen Schlegeis Alpenstraße (en tol betalen). Op deze Alpenstraße bevinden zich enkele indrukwekkende tunnels. Twee daarvan zijn precies één auto breed. Er wordt dan ook met stoplichten geregeld dat de Alpenstraße maar in één richting tegelijk gebruikt wordt.
De Schlegeisstausee is een van de grootste Stauseen in Tirol en Oostenrijk. Op 1785m bevindt zich de dubbel gekromde 725m lange en 131m hoge Schlegeis-Staumauer tussen de steile bergen. De Stausee bevat 126,5 miljoen m3 water. Het water gaat via 7,8 km buizen naar het Kraftwerk Roßhag en nadat er stroom opgewekt is, via 8,6 km buizen verder naar het Stillupspeicher
Na een klein stukje langs de Stausee gelopen te hebben, gaat het meteen steil omhoog, eerst over een paar rots trappen en daarna tussen de rotsen door. Dit blijft zo tot ik bijna bij de Olperer Hütte (2389m) ben. Het is een flinke klim en ik rust regelmatig even uit. Halverwege pak ik mijn nieuwe stokken uit om daar mee te experimenteren. Tussen de rotsen steil omhoog gaat inderdaad makkelijker met stokken.
Bij de Olperer Hütte is het tijd voor een Weißen, lekker in het zonnetje. Dat is wel warm op mijn hoofd, ik ben mijn hoed in de auto vergeten.
In het Friesenberghaus (2498m) wordt gitaar gespeeld door de vader van de eigenaresse (denk ik). Een goed repertoire van oude rock songs. Goed te hebben bij een Zillertal Weißen. Later zie ik op hun website dat vandaag de laatste dag was dat ze open waren dit seizoen. Heb ik effe mazzel!
Na deze tweede pauze gaat het terug naar de Stausee. De route wordt echter niet minder zwaar. Tot het laatste stuk blijf ik over rotsen en rotsblokken lopen. Wel zie ik het landschap rondom mij heen veranderen. Vrij plotseling is er weer begroeiing en staan er bomen. Halverwege begint het weer te regenen.
Ik ben begonnen met prima weer, veel zon. Geen jas nodig en spijt dat ik mijn hoed vergeten had. Halverwege de wandeling begon dat te veranderen en begon het te regenen. Na een tijdje werd het weer droog, maar tijdens de terugtocht naar de Stausee, begon het weer te regenen en hield het niet meer op.
Als ik tijdens het ontbijt de wandeling nog eens wil bekijken, heb ik pech. De website waar ik de wandeling vandaan heb, bergfex.com ligt er uit. Ik denk eerst dat het aan de wifi of de verbinding ligt, maar dat is niet zo. Gelukkig heb ik alles al voorbereid en weet waar te starten en ik heb de route op mijn Garmin staan.
Het beginpunt is wat lastig te vinden voor Sygic (geen adres), maar gelukkig weet Google Maps er wel raad mee. Handig zo’n Android systeem in de auto. Google stuurt me wel eerst door de bergen om terug op de hoofdweg te komen. Als ik gekeerd had, was het 100 meter geweest. Geen probleem, een beetje sight seeing kan geen kwaad.
Het beginpunt ligt bij het Mittelstation van de Rosenalmbahn in Rohrberg. Het gaat via smalle wegen door de bergen omhoog. Geen route voor de faint of heart, soms is de weg net 1 auto breed en gaat het aan één kant steil omlaag.
Ik ga met deel twee van de Rosenalmbahn omhoog en ik wordt boven aangekomen verwelkomd door het geklingel van koeiebellen.
Ik loop omhoog met prachtige uitzichten over het Zillertal en de bergen aan de andere kant. Mijn berg is zonnig, de andere kant van het dal is deels bewolkt.
Maar uiteindelijk kom ik op de Karspitze aan, 2257m hoog volgens de officiële gegevens, 2252m hoog volgens mijn Garmin. Hij is zeker een paar meter gekrompen door het gewicht van alle wandelaars. Of mijn Garmin is gewoon niet supernauwkeurig wat hoogte betreft, dat kan ook.
Vanaf nu gaat het voornamelijk omlaag. Ik moet mezelf dwingen om rustig aan te doe, vooral bij het afdalen. Mijn knieën moeten per slot van rekening nog een hele tijd mee…
Het gaat verder en na het smalle pad gaat het weer omhoog. Na een klein stukje klimmen kom ik bij Schmankerlhütte Kreuzwiesenalm, tijd voor een bier! Ik geniet van mijn Zillertal Weißen op het terras.
Na deze, zeer welkome, tussenstop gaat het verder bergop. Het gaat niet heel hoog, de hoogste locatie van vandaag heb ik al gehad. Vrij snel gaat het dan ook weer bergaf. Na een tijdje ga ik van het brede pad af over een rotsachtig pad langs de berg. Dit pad brengt mij terug bij de Rosenalm. Hier ga ik bij Simons Schistadl op het terras zitten voor een welverdiend Zillertal Märzen en om dit verslag verder uit te werken.
Uiteindelijk ga ik met de Rosealmbahn weer terug naar het Mittelstation om terug bij de auto te komen. Daarna de route met smalle wegen terug naar beneden. Deze keer kom ik enkele tegenliggers tegen en moeten we iedere keer kijken hoe we elkaar kunnen passeren. Maar ook dat lukt en ik kom weer heelhuids in het hotel aan.
Het weer was fantastisch vandaag. Ik heb vooral zon gehad en de bewolking die er was kon ik op een afstand gade slaan (vooral de andere kant van het dal).
Ik had een route uitgezocht rond Speicherbekken Spremberg, een stuwmeer. Op de deur van de lift in ons hotel staat echter ook een wandelroute rondom de Bärwaldersee en ik besluit om deze te lopen omdat hij leuker lijkt, met meer horeca en langer.
Bij de Bärwaldersee aangekomen vind ik een paar parkeerplekken. Hier kan ik echter maar 1 of 2 uur staan met een parkeerschijf. Dus verder zoeken totdat ik een grote parkeerplaats vind, vlak langs het meer. Dat kost me wel 6 euro (voor de hele dag).
Soms is het karrespoor goed te volgen en soms is er niets van te zien en loop ik door de wildernis (bloemen, planten, struiken en bomen). Ik loop dwars door de begroeiing en door de heide planten. Ik voel me hier niet helemaal lekker bij, niet omdat ik bang ben om te verdwalen (dat kan hier helemaal niet), maar omdat ik de planten plat aan het trappen ben.
Op een gegeven moment kom ik op een surfstrand. Vanaf hier volg ik een smal pad door het riet en de andere begroeiing. Af en toe ben ik het pad kwijt, maar ik vind het iedere keer weer. De begroeiing komt tot aan mijn schouders. Dan is het pad ten einde en is er alleen nog een smal gebied tussen de dichte boomgrens en het water. In dit gebied staat het riet tot ver over mijn hoofd. Daar ga ik me niet in wagen, dus door het bos naar het fietspad. Voordat ik bij het fietspad kom, vind ik een karrespoor en ik volg dit verder.
Bij de afwatering hou ik een kleine pauze, nieuwe batterijen in mijn GPS en een paar slokken water. Ik loop verder via een smal pad. Keer op keer probeer ik kleine paden, weg van het fietspad en keer op keer kom ik bedrogen uit (lees tussen de begroeiing, zonder pad en planten plat trappend).
Het gaat verder over het strand en zelfs over een FKK strand. Hier ligt iedereen in zijn blootje, alleen werkt het weer niet mee en is er niemand (behalve ik en ik lig niet).
Ik loop over een half verhard pad. Dat is deels afgesloten vanwege het afbrokkelen van de oever. Ik loop toch door, er zijn al paadjes ontstaan langs de afsluitingen. Aan het eind kom ik bij een leuk uitzicht punt.
Als ik bij Marina Klitten aankom, is het tijd voor een volgende pauze en een bier. Hier hebben ze floating houses, een soort van woonboten. Ik neem een biertje bij een klein terras met een kiosk.
Het gaat verder, over het fietspad en ook over een grindpad. Na een 3-tal kilometer kom ik bij het strand waar mijn auto staat. Nog een laatste biertje bij die Seeperle (kiosk) en dan gaat het weer terug naar het hotel.
Ik ben met Ada een weekje in Weißwasser (Běła Woda) en vandaag ga ik een flinke wandeling maken. Ik loop een stuk van de E10, van Schleife via Kromlau naar Bad Muskau.
Op het station komt de trein er al snel aan en die brengt me in een 6-tal minuten naar Schleife. Mijn kaartje wordt in de tussentijd wel geknipt. Dat nemen ze hier wel serieus.
Na een tijdje zie ik de markering, Weiß Blau Weiß, vaak vergezeld van Weiß Grün Weiß. De markeringen worden erg slecht onderhouden, soms zijn ze nauwelijks zichtbaar en soms zelfs helemaal afwezig.
Nadat ik een tijdje over veldwegen gelopen heb, kom ik langs een dooieakker in de natuur.
Na het Rhododendron park gaat het weer verder over verharde wegen, maar niet al te lang. Al snel gaat het over bospaden naar het Bad Muskau park. Hier loop ik een aantal kilometer doorheen, soms over afgesloten paden (boswerkzaamheden, gevaarlijke situaties vanwege af- en omgewaaide takken en bomen).
Na een klein stukje bebouwde kom loop ik het Fürst Pückler park in. Hier ligt Schloss Muskau en ook de blauwe brug die we al veel op foto’s en schilderijen gezien hebben. Ook ligt hier die Englische Brücke over de Neisse en die brengt me naar de Poolse kant van het park.
In Polen begint het een beetje te regenen. Ik loop gewoon door naar de volgende brug, die Doppelbrücke (doppel omdat hij via een klein eilandje gaat).
Navraag bij de eigenaar van het kroegje en googelen levert op dat de bushalte om de hoek ligt en dat de bus om 17:01 vertrekt. Dat is over een kwartier, doordrinken dus.
Aangezien we nu tijd genoeg hebben, de trein halen we net niet en die gaat maar om het uur, kijk ik of ik alvast ergens kan tanken. Dat is ook een uitdaging, Sygic wil ons naar de andere kant van de Rhein sturen. Er is echter een klein probleempje, er is geen brug in de buurt.
Nadat we in Kestert bij het station geparkeerd hebben en ik tickets gekocht heb, controleer ik de vertrektijd van de trein. Daarbij valt mijn oog op een aankondiging dat de trein vanaf vandaag niet stopt in Kamp-Bornhofen. We moeten door naar Filsen en dan met de bus terug naar Kamp-Bornhofen.
Ik probeer op het Internet te kijken of er een alternatieve bus verbinding is, maar er is geen bereik. Zowel Lise als ik (op beide SIM kaarten) hebben een abominabel slechte verbinding.
Terug naar het station. Terwijl we staan te wachten, wordt er omgeroepen dat de trein vertraging heeft…
Tegenover de bushalte is een terras (met) Rheinblick. Daar gaan we zitten om eerst eens uit te rusten van alle tegenslag.
Na even lekker rustig bij Rheinblick gezeten te hebben, lopen we langs de Rhein naar Kamp-Bornhofen. Langs de doorgaande weg omdat een eventueel wandelpad onder water staat.
Na de lunch vervolgen we onze weg langs de Rhein naar Kestert. Hier drinken we nog iets op een terras voordat we aan de terugweg beginnen. Lise rijdt.
Zoals Lise gisteren al aangaf, moesten we onze plannen wijzigen. De route van Ehrenbreistein naar Niederlahnstein was geschlossen vanwege een aardverschuiving in de Ruppertsklamm en de route van Niederlahnstein naar Braubach vanwege het hoge water in de Lahn en de Rhein.
We pakken om kwart voor 11 de trein in Kamp-Bornhofen en kunnen 10 minuten later aan onze wandeling beginnen.
Dat is wel tekenend voor de etappe van vandaag, het vele omhoog en omlaag. Dat en de mooie uitzichten op de Rhein. Dat is een goedmakertje voor de eerste dag van deze trip. Toen waren de uitzichten op de enkele uitzicht locaties die er waren allemaal geblokeerd door bomen.
Vandaag in ieder geval niet. We liepen zelfs over een geweldig pad boven langs de heuvels, met weinig hoogteverschillen en constant een geweldig uitzicht over de Rhein.
Na deze pauze ging het weer flink omhoog. Tot een uitzichtpunt van de Kirschenweg, helaas nog niet het hoogste punt. Daarna das Schwedenkreuz, helaas ook niet het hoogste punt. Uiteindelijk kwamen we bij een hut en dat was wel (grofweg) het hoogste punt. Nog een stukje boven over, over een smal pad met een mooi uitzicht en onze route eindigde in the middle of nowhere.
Hier pikken we morgen de route weer op. Nu gingen we via de Zuweg naar beneden, naar Kamp-Bornhofen.
Vanmorgen ging de wekker gelukkig niet zo vroeg als gisteren maar uitslapen kon je het ook niet noemen. We zaten dus al op tijd aan het ontbijt in ons hotel en tijdens het eten namen we de etappes (ja meervoud, het waren er twee) van vandaag even door op de website. Aangezien ik nogal nieuwgierig ben aangelegd ging ik ook alvast kijken naar de etappes die we morgen zouden gaan doen. Toen ik die aan het bestuderen was viel me echter op dat bij beide etappes van morgen geschlossen stond. Na wat uitzoek werk van pap bleek dat een van de etappes door een Klamm heen liep waar een tijdje terug door onweer dingen omlaag zijn gevallen waardoor niet alles begaanbaar is. 
De andere etappe loopt te dicht langs de Rijn af en staat dus deels onderwater. Een alternatief plan hadden we echter al snel gevonden. Morgen lopen we de etappe die we eigenlijk maandag zouden lopen en maandag lopen we gewoon de volgende etappe in de reeks. De etappes die eigenlijk morgen op de planning stonden halen we een andere keer wel in.
Het begin van de wandeling ging meteen lekker omhoog waarna we uitkwamen bij een Schloss met een mooi uitzicht, iets waar we gisteren niet veel van gehad hebben. Daarna vervolgde de route wederom in een stuk bos en hier bleken al snel wat hindernissen te zijn. Er waren namelijk enkele bomen op ons pad gevallen. Hier konden we gelukkig zonder al te veel gedoe goed doorheen klimmen en dus verder met de wandeling. 
Even later kwamen we bij een oude Romeinse toren, met opnieuw een mooi uitzicht. Na wat gedronken te hebben en gecheckt te hebben of we toch echt niet de toren in konden, nee dus, zijn we verder gelopen. Al snel kwamen we heel wat grote borden tegen die aankondigden dat we bijna bij een restaurant waren. Na al die grote borden met de naam erop zou je denken dat je er niet meer naar hoeft te vragen en toch hebben we elkaar dat deze dag vaak gevraagd en had geen van ons beiden een antwoord (het heet Meisenhof). Ondanks dat we pas anderhalf uur onderweg waren, zijn we hier toch gaan zitten voor een drankje, gewoon omdat het kon, omdat we normaal zelden iets tegen komen waar dit kan.
Na deze pauze zijn we verder gewandeld dit keer afwisselend door bos en wat meer open landschap. De twee grootste beklimmingen van deze etappe hadden we al gehad dus vanaf nu was het appeltje, eitje tot het einde van de etappe. Eenmaal daar aangekomen leek het erg uitgestorven, ondanks dat we op het centrale plein van het dorp Vallendar stonden. Na een beetje goed rondkijken hebben we toch iets gevonden wat open was waar we konden eten en hebben we dus geluncht voor we verder gingen met de tweede etappe van de dag.
Na de lunch gingen we verder met de volgende etappe en op de website stond aangeven dat deze qua moeilijkheidsgraad licht was. Het begin was langgerekt langzaam omhoog en ging prima. Daarna kwam er een kleine dip waarbij we een stuk omlaag en daarna weer omhoog gingen en zo’n 2 km voor het einde kwamen we bij een 19e eeuws fort uit. Hiervoor lag een enorme vlakke tuin waar we rustig doorheen konden slenteren met een ijsje in de hand dat we vooraan de tuin bij de ijscokar gehaald hadden. Vlak voor we bij het fort zelf kwamen ging onze route via een klein paadje weer omlaag en hier werd het toch echt flink slingeren en soms een beetje klauteren tussen de begroeiing door. Tot dat moment waren we het zeer eens geweest met de moeilijkheidsgraad op de website maar die laatste 2 km zijn zeker niet voor iedereen te doen. 
Gelukkig kunnen pap en ik wel wat aan en genoten we wel van de tegenstelling die de hele smalle nauwelijks begaanbare paadjes vormden tegenover de brede, vlakke, strak onderhouden paden uit de tuin voor het fort. Na een steile afdaling waren we dan eindelijk bij het eindpunt van de tweede etappe.
We dachten geluk te hebben en meteen een terras gevonden te hebben om te gaan zitten. Toen pap echter wat te drinken wilde bestellen (om 17:54 uur) kreeg hij te horen dat ze dicht gingen om 18:00 uur en dat er dus niks inzat voor ons. Nou goed dan, wij doorgelopen op zoek naar het volgende terras, dat we na een halve straat al gevonden hadden. Wederom gaan zitten om vervolgens te horen dat ze ook daar om 18:00 uur dicht gingen… Gelukkig zat om de hoek nog een laatste terras en daar konden we wel wat te drinken krijgen om te proosten op alweer een (eigenlijk zelfs twee) geslaagde wandeling.
We vertrekken op tijd in Baarlo en zijn ondanks enkele files mooi op tijd in Sayn. Het was druk op de weg. We moesten een alternatieve route nemen omdat de Rhein stukken van de A61 weggeslagen heeft (hoog water).
In Sayn zoeken we eerst een Konditorei op voor Kaffee (Tee) und Kuchen. Daarna gaan we op bus-tour, 2x overstappen, naar Rengsdorf.
Uiteindelijk komen we dan toch in Lise’s favoriete dorp, Rengsdorf. Hier lopen we een klein stukje bergop naar het begin van de route, daar waar Lise mij de vorige keer opgepikt heeft (zie 
Nu begint de officiële etappe van vandaag. We lopen veel door het bos en helaas komen we niet echt iets tegen om pauze te houden. Dat doen we dan maar bij enkele van de vele hutjes die we tegenkomen.
Op het eind zien we enkele parasols en een bord met Biergarten. Helaas hebben ze hier het onzalige idee om ’s middags tussen 3 en 5 uur dicht te hebben en het is net 4 uur geweest…
Terwijl we dat doen, lezen en bekijken we het nieuws over de watersnood in Limburg en dan met name in Baarlo. Een flink deel van Baarlo moet geëvacueerd worden, ook huizen die aan de goede kant van de dijk liggen. De Voort 2 ligt vooralsnog hoog genoeg en Gerben houdt de stelling.
