Auteur: Rob Prikanowski

Datum: 20241101

Tijd: 8:25 – 16:40

Afstand: 23,9 km

Overnachting: Bruce Anchor Villa and Cabins, Tobermory

Wandeling

Het begint al goed vanmorgen, de stroom is uitgevallen. Hier betekent dat dat er ook geen water is. Later weet de vriendelijke mevrouw van het motel te vertellen dat ze deze week al meerdere power outages hadden. Veel meer dan normaal (2-3 per jaar).
We eten ons ontbijt binnen op, vandaag is het te koud om buiten te gaan zitten.

Om kwart voor 9 komt de vriendelijke mevrouw van het motel voorrijden met een gele Jeep. Zij brengt ons naar het begin van onze wandeling vandaag. We hadden 9 uur afgesproken, maar ze wilde zeker op tijd zijn.
Ik had afgesproken dat we naar Halfway Log Dump wilden, dan moeten we 24 kilometer lopen. Ik vraag of ze ons ook een stukje eerder kan afzetten, bij Cyprus Lake, dan hoeven we maar 20 kilometer te lopen. Gezien het gemiddelde tempo van ongeveer 3 kilometer per uur op de Bruce Trail, scheelt dat een stuk. Helaas gaat dat niet, de weg naar Cyprus Lake is afgesloten en daar kun je alleen door als je een permit hebt geregeld. Het wordt dus toch Halfway Log Dump. Maar als ze ons afzet, zegt ze dat ze ons wel bij Little Cove wil komen halen, we hoeven maar te bellen. Daar kan ze met de auto wel komen. Dat is mooi, dan hebben we een backup voor als het tegen zit.

We lopen eerst naar de Bruce Trail en dan naar de oever van de baai en kijken over het water. Daarna klimmen we omhoog. De route van vandaag loopt boven over de escarpment, behalve als we over de ‘stranden’ lopen. Die stranden zijn rots / kiezel stranden. We hebben regelmatig een mooi uitzicht over waar we heen gaan, waar we vandaan komen en de eilanden van de Fathom Five National Marine Park. Dat Marine Park is een soort natuurreservaat waar ook een flink stuk water bij hoort. Hier liggen allemaal scheepswrakken en het Marina Park zorgt ervoor dat die goed bewaard blijven. Er mag wel naar gedoken worden. Verder zorgen ze uiteraard voor de flora en fauna in het park, zowel boven als onder water.

Als we bij de Georgian Bay Trail komen, nemen we die richting de Grotto. Dat is korter en loopt zich makkelijker. We snijden nu een klein stukje Bruce Trail af. Voordat we bij de Grotto komen, komen we bij een arch, een foto momentje voor Gerben.
De Grotto ligt een klein stukje verder en is een spectacular gezicht met de harde wind en de hoge golven.

Op dit gedeelte van de track komen we diverse keren toiletten tegen. Ook zijn de Bruce Trail paden een stuk duidelijker in de buurt van de Grotto. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de populariteit van dit gedeelte van de Bruce Trail.

Het volgende point of interrest op onze route is Overhanging Point, een rots die een flink stuk over het pad hangt. Die had ik me spectaculairder voorgesteld.

Nu gaan we het binnenland in om langs enkele kleinere meertjes te lopen, waaronder Loon Lake. Net als gisteren kunnen we niet echt vlakbij de meertjes komen omdat het hier moerasachtig is. We zien diverse keren chipmunks.

Terwijl we lopen, de trail is vandaag erg zwaar, valt ons op dat we altijd over de rotsen lopen terwijl langs ons het terrein er meestal een stuk vriendelijker uitziet. We stellen ons zo voor dat de routemakers van de Bruce Trail, als ze een nieuwe route uitzetten, continue op zoek zijn naar de lastigste passages om daar dan de trail overheen te laten gaan.

We ploeteren door en komen weer bij de oever van de baai uit. Als Little Cove in zicht komt, ben ik aan het bedenken wat we doen, doorgaan of ons op laten halen. Ik heb last van mijn linker enkel, die is vandaag een keer teveel omgeslagen. Mijn rechter knie gaat wel, ik voel hem wel maar kan makkelijk nog een flink stuk lopen. We zijn voor 4 uur bij Little Cove en na een kleine pauze, besluiten we om door te gaan. We moeten voor 6 uur in Tobermory kunnen zijn.

De route gaat een stukje over een weg en daarna foetelen we een beetje. De Bruce Trail loopt door het bos, maar er loopt ook een breed zandpad en de trail kruist dat zandpad een stuk verderop. We lopen over het zandpad om meters te maken en om onze benen een stukje normaal terrein te laten lopen.
Bij de kruising pikken we de Bruce Trail weer op. We hebben mazzel, de komende kilometers zijn goed begaanbaar, dat betekent nog meer meters maken en niet te veel belasting voor de benen / knieën / enkels.

We zijn nu met de laatste loodjes bezig. Bij het visitor centre vinden we de Lookout Tower. Hoewel we moe zijn, gaan we toch omhoog voor het uitzicht, 14 keer 8 treden, 112 in totaal. Van hieruit heb je een mooi uitzicht op de eilanden van de Fathom Five.

Na deze laatste inspanning lopen we snel door naar het dorp. Daar vinden we de Bruce Trail Northern Terminus Cairn. Deze ligt recht tegenover de brouwerij waar we de afgelopen dagen al waren. Toen was het echter donker en hebben we de cairn niet opgemerkt.

Nu we toch voor de brouwerij staan, gaan we ook maar meteen iets drinken en eten. En we nemen nog een paar blikken Bruce Trail mee voor op onze motelkamer.

Weer

Het was vandaag onstuimig weer. Onderweg naar het begin van onze wandeling regende het. Toen we begonnen te lopen was het droog. Wel waaide het flink, nog harder dan gisteren, een koude wind. In de bossen viel dat wel mee, maar op de stukken die over het ‘strand’ gingen, kregen we de volle laag en dat was koud. De temperatuur ging vandaag alleen omlaag, van 8 °C in de morgen tot 5 °C in de middag.

Songtekst van de dag

Tobermory ligt aan het eind van de Peninsula, het schiereiland. Zeg maar aan het einde van de wereld van hieruit gezien. Een passende song is It’s The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine) van R.E.M.

That’s great! It starts with an earthquake
Birds and snakes, an aeroplane
and Lenny Bruce is not afraid

Eye of a hurricane, listen to yourself churn
World serves its own needs, don’t mis-serve your own needs
Speed it up a notch, speed, grunt, no strength
The ladder starts to clatter with fear of height, down height
Wire in a fire, representing seven games
In a government for hire and a combat site
Left of west and coming in a hurry
With the furies breathing down your neck

Team by team reporters baffled, trump, tethered crop
Look at that low plane! Fine, then
Uh oh, overflow, population, Common Food
But it’ll do. Save yourself, serve yourself
World serves its own needs, listen to your heart bleed
Tell me with the rapture and the reverent in the right, right
You vitriolic, patriotic, slam, fight, bright light
Feeling pretty psyched

It’s the end of the world as we know it
It’s the end of the world as we know it
It’s the end of the world as we know it, and I feel fine

Six o’clock. TV hour
Don’t get caught in foreign tower
Slash and burn, return
Listen to yourself churn
Lock him in uniform and book burning, bloodletting
Every motive escalate. Automotive incinerate
Light a candle, light a votive
Step down, step down
Watch a heel crush, crush
Uh oh, this means no fear; cavalier
Renegade and steer clear!
A tournament, a tournament
A tournament of lies
Offer me solutions, offer me alternatives
And I decline

It’s the end of the world as we know it
It’s the end of the world as we know it
(It’s time I had some time alone)
It’s the end of the world as we know it, and I feel fine
(It’s time I had some time alone)
I feel fine

It’s the end of the world as we know it
(It’s time I had some time alone)
It’s the end of the world as we know it
(It’s time I had some time alone)
It’s the end of the world as we know it, and I feel fine
(It’s time I had some time alone)

The other night I tripped a nice
Continental drift divide
Mountains sit in a line
Leonard Bernstein, Leonid Brezhnev
Lenny Bruce, and Lester Bangs
Birthday party, cheesecake, jelly beans, boom!
You symbiotic, patriotic, slam, but neck, right? (Right!)

It’s the end of the world as we know it
(It’s time I had some time alone)
It’s the end of the world as we know it
(It’s time I had some time alone)
It’s the end of the world as we know it, and I feel fine
(It’s time I had some time alone)

It’s the end of the world as we know it
It’s the end of the world as we know it
It’s the end of the world as we know it, and I feel fine
(It’s time I had some time alone)

It’s the end of the world as we know it
(It’s time I had some time alone)
It’s the end of the world as we know it
(It’s time I had some time alone)
It’s the end of the world as we know it, and I feel fine
(It’s time I had some time alone)

It’s the end of the world as we know it
(It’s time I had some time alone)
It’s the end of the world as we know it
(It’s time I had some time alone)
It’s the end of the world as we know it, and I feel fine
(It’s time I had some time alone)

Foto’s

Datum: 20241031

Tijd: 9:00 – 14:05

Afstand: 15,5 km

Overnachting: Bruce Anchor Villa and Cabins, Tobermory

Wandeling

Het dorp, Tobermory, is closing down zoals ze dat gisteren zo mooi verwoorden. Dat betekent voor ons dat er nergens ontbijt te krijgen is. We gaan dus als eerste even naar de plaatselijke supermarkt om ons ontbijt, en dat van morgenvroeg, te halen. Dan terug naar onze kamer om te ontbijten en de rest in de koelkast te zetten.

Voor onze wandeling moeten we een stuk rijden, terug waar we gisteren vandaan kwamen, maar niet zo ver. Na 22 kilometer verlaten we de Highway 6 en gaan via steeds mindere wegen naar de plek waar onze wandeling begint. Het laatste stuk gaat over een dirt road, zandweg. De kwaliteit daarvan is eigenlijk prima, alleen de auto wordt er behoorlijk smerig van, vooral de velgen.

Onze wandeling begint met een stuk side trail, de Cape Chin Meadows Side Trail, deze voert ons door het bos naar de main trail. Die loopt hier weer boven over de escarpment en langs het water, de Georgian Bay. De bomen belemmeren wel het zicht een beetje, maar af en toe is er een plek waar geen bomen staan en waar je een prachtig uitzicht over het water en de kustlijn hebt. Dat uitzicht doet me denken aan de South West Coast Path. Dat hebben ze bij de Bruce Trail ook gedacht want dit stuk is een Friendship Trail met de SWCP!

We lopen een stuk over een zandweg, het is dezelfde weg waarlangs we onze auto geparkeerd hebben, alleen een heel stuk terug.

Het is een grauwe en donkere dag, maar de temperatuur is prima, het is zelfs warm. Voor vanmiddag is er regen voorspeld, maar volgens ons pas vanaf een uur of drie.
Het is wel waaibomendag vandaag, we horen de wind tekeer gaan maar hebben er zelf geen last van omdat we tussen de bomen lopen.

We gaan weer van de weg af en komen op een vrij nieuw stuk van de Bruce Trail in het bos, dit stuk staat niet op Gaia, de markeringen zijn vrij vers en de route is goed zichtbaar, lees er zijn diverse bomen en boompjes gekapt om een goed pad te maken.

Als we het bos weer uitkomen, komen we bij een parkeerplaats aan het einde van een zandweg. We gaan meteen het bos weer in aan de andere kant van de weg. Even later komen we een andere wandelaarster tegen, we zijn dus niet de enigen die vandaag onderweg zijn.

Na een tijdje komen we bij het Devil’s Monument, een losstaande grote rots die onderaan veel smaller is dan boven. Ze hebben er een heel uitzichtplatform aan gewijd waar je een goed zicht hebt op de rots.
Weer een tijd later komen we bij een Glacial Pothole, een mooi rond gat dat in de laatste ijstijd ontstaan is. Hoe dat precies ontstaat is niet helemaal duidelijk. Enig speurwerk leert dat het komt door een cirkelvormige stroming van water (draaikolk?) waar kiezels in meebewegen. Die slijten een gat in een gletscher en dat mechanisme gaat door als de bodem onder de gletscher bereikt wordt. Waarom het water in een cirkelvormige stroming terecht komt, weet ik ook niet en dat is meteen een discussiepunt met Gerben. Hij vind het net zo aannemelijk dat er vroeger mensen waren die een ezel rondjes hebben laten lopen met een soort van gereedschap dat de pothole uitgesleten heeft…

Het volgende dat we op de trail tegen komen is Michigander’s Arch, een rotsformatie waar je onderdoor kunt kijken naar de bomen aan de andere kant. We zijn nu op het punt beland waar we aan de terugweg beginnen. Maar eerst nemen we een kleine pauze met een banaan, die hebben we vanmorgen ook meegenomen bij de supermarkt, en water.

De terugweg gaat via side trails, de Anne & Clayton Roberts Side Trail, de Cottrill Lake Side Trail, de Lillie Family Side Trail (dat is de familie die de potholes gemaakt heeft) en de Minhinnick Side Trail. Die laatste lijkt wel geveegd te zijn, langs het pad ligt overal een dikke laag bladeren en op het pad bijna niets. Dat loopt wel een stuk aangenamer, als je kunt zien waar je je voeten neerzet.
Op een omgevallen boomstam spotten we een klein gestreept beestje. Die hebben we al vaker gezien, maar dan zijn ze snel weer weg. Nu kan ik een foto maken en Google Lens zegt dat het een Eastern Chipmunk is.

We komen weer bij een zandweg, dezelfde zandweg waar onze auto aan staat, een stuk verderop. Het regent inmiddels, niet echt hard dus het valt wel mee.
We lopen nog één side trail, de Otter Lake Side Trail, die komt precies bij onze auto uit.

Als we een stukje op de Otter Lake Side Trail zitten, zie ik iets onverwachts. Tegen een boom, net iets boven ooghoogte groeit een speciale paddestoel, de Lion’s Mane (pruikenzwam op zijn Nederlands, maar dat klinkt een stuk minder goed). Lion’s Mane zou het cognitieve vermogen verbeteren en is onderdeel van de Paul Stamet’s Stack, een mix van paddo’s om de hersen functies te versterken. Ik had niet verwacht die in het wild tegen te komen.

Otter Lake is een nature reserve en we zien het water van een afstandje. Dichterbij komen gaat niet vanwege dat het een natuurgebied is maar vooral omdat het moerasgebied is. Intussen is het gestopt met zachtjes regenen, het regent nu hard… Dat was niet de afspraak, het zou pas na 3 uur gaan regenen en niet om half 3. En zo zijn we op de laatste meters van onze wandeling toch nog nat geworden!

Met de auto door de regen terug naar ons motel en dan snel de douche in. Omdat we ruim op tijd terug zijn, kijken we nog even voor tickets voor Gerben om naar New York te gaan in december.

Om 6 uur lopen we naar de brouwerij, we hebben honger en dorst.

Weer

Het was een grauwe en donkere dag, maar de temperatuur was prima, het was zelfs warm. Voor de middag was er regen voorspeld en die kwam ook. We zijn op het laatst goed nat geworden. Het was ook waaibomendag vandaag, we hoorden de wind tekeer gaan maar hadden er zelf geen last van omdat we tussen de bomen liepen.

Songtekst van de dag

We zagen vandaag Devil’s Monument. Als je een monument voor de devil opricht, dan moet je er wel sympathie voor hebben… Sympathy for the Devil van de Rolling Stones.

Please allow me to introduce myself
I’m a man of wealth and taste
I’ve been around for a long, long year
Stole many a man’s soul and faith

I was ‘round when Jesus Christ
Had his moment of doubt and pain
Made damn sure that Pilate
Washed his hands and sealed his fate

Pleased to meet you
Hope you guess my name
But what’s puzzling you
Is the nature of my game

I stuck around St. Petersburg
When I saw it was a time for a change
Killed the Tzar and his ministers
Anastasia screamed in vain

I rode a tank
Held a general’s rank
When the blitzkrieg raged
And the bodies stank

Pleased to meet you
Hope you guess my name, oh yeah
But what’s puzzling you
Is the nature of my game, oh yeah

I watched with glee
While your kings and queens
Fought for ten decades
For the gods they made

I shouted out,
“Who killed the Kennedys?”
When after all
It was you and me

Let me please introduce myself
I’m a man of wealth and taste
And I laid traps for troubadours
Who get killed before they reach Bombay

Pleased to meet you
Hope you guessed my name, oh yeah
But what’s puzzling you
Is the nature of my game, oh yeah, get down, hit it

Pleased to meet you
Hope you guessed my name, oh yeah
But what’s confusing you
Is just the nature of my game

Just as every cop is a criminal
And all the sinners saints
As heads is tails
Just call me Lucifer
Cause I’m in need of some restraint

So if you meet me
Have some courtesy
Have some sympathy, and some taste
Use all your well-learned politesse
Or I’ll lay your soul to waste

Um yeah
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, um yeah
But what’s puzzling you
Is the nature of my game

Um mean it, get down

Woo, who
Oh yeah, get on down

Oh yeah
Oh yeah!
Tell me baby, what’s my name
Tell me honey, can ya guess my name

Tell me baby, what’s my name
I tell you one time, you’re to blame
Ooo, who
Ooo, who

Ooo, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who

Ooo, who, who
Oh, yeah
What’s my name
Tell me, baby, what’s my name

Tell me, sweetie, what’s my name
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who

Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who

Oh, yeah

Foto’s

Datum: 20241029

Tijd: 10:30 – 17:30

Afstand: 21.2 km

Overnachting: Comfort Inn, Owen Sound

Wandeling

Als ik wakker word, hoor ik iets druppelen. Bij nader inzien komt dat van buiten, het regent. Tijdens het ontbijt bekijk ik de weersverwachting en de route die ik voor vandaag uitgezocht heb. Er gaat een groot pakket aan wolken over de peninsula, maar als het goed is dan is het ergens tussen 11:00 en 11:30 gedaan en daarna blijft het droog.

De route die ik voor vandaag uitgezocht heb start in Wiarton en gaat voornamelijk langs Colpoy’s Bay, een soort kustwandeling dus. Er zijn diverse mogelijkheden om de route aan te passen en in te korten. Dat laatste is misschien nodig als mijn rechterknie niet mee wil werken. Ik heb daar nogal last van, maar we zullen wel zien. Morgen wordt so-wie-so een rustdag voor mijn knieën, dan ben ik voornamelijk aan het rijden om Gerben op te gaan halen.

Het motregent een beetje als ik bij het hotel vertrek en ik denk nog “het valt wel mee”. Niet dus, onderweg komt het er goed uit en als ik in Wiarton aankom regent het dat het giet. Ik verken alvast de plek waar ik wil parkeren en rij dan terug het dorp in. Ik ga eerst even koffie drinken om te wachten totdat de regen stopt. Het wordt een doppio bij Lost Art Espresso.

Het regent nog een beetje, maar ik rij alvast naar de parkeerplaats. Helaas komt er nog een kleine onweersbui aan. Dan rij ik gewoon een beetje rond langs het water, sight seeing.

Uiteindelijk houdt het dan toch op met regenen en kan ik aan mijn wandeling beginnen. Helaas betekent dat niet dat het droog is, ik loop onder de naaldbomen en die druppelen nog na. Dan de capuchon maar op.

Na een tijdje over een ongelijk pad, want rotsen, gelopen te hebben, kom ik bij een trap omhoog. De trap bestaat uit rots treden en een metalen railing die betere tijden gekend heeft en her en der niet meer echt vast zit. Op het laatst is er de spiral staircase, een metalen wenteltrap. Ik hoop dat deze steviger is dan de railing…
Het gaat gelukkig allemaal goed en ik sta nu boven op de escarpment.

Ik loop nu onder loofbomen, dat betekent minder druppels want alle bladeren zijn eraf. Wel is het nat en glad. Door de regen zijn de rotsen glad en de bladeren ook. De combinatie is killing.

Op een ruïne van een of ander gebouw zie ik plaquettes met de namen van donateurs van de Bruce Trail. Interessante plek daarvoor…

Nu gaat het verder door open terrein, maar wel nog steeds met een rotsachtige ondergrond. Er zitten allemaal spleten in de rotsen op de grond, hier moet je je voeten niet verkeerd neerzetten…

Als ik een heel klein stukje over een weg loop, kom ik langs een dooieakker, daar moet ik even overheen lopen.
Na de dooieakker gaat het langs een grasveld en als ik de hoek om ga, heb ik ineens een geweldig uitzicht op Colpoy’s Bay.

Ik loop nu een flink stuk door het bos, boven over de escarpment. Rechts gaat het steil omlaag en door de bomen zie ik het water. De zon schijnt door de bomen. Het terrein is moeilijk begaanbaar, voornamelijk rotsachtig en door de bladeren kan ik vaak niet goed zien hoe de ondergrond is. Dat maakt het nogal vermoeiend om te lopen. Iedere stap is anders kwa lengte en hoogte.

Ik moet nu een beslissing nemen, ik kan verder lopen, ik kan via een side track terug lopen of ik kan via een weg terug lopen. Mijn rechter knie wil in ieder geval niet verder en aangezien de side trail waarschijnlijk via moeilijk terrein gaat, kies ik voor de weg. Omlaag dus zodat mijn knie de komende kilometers wat ontlast wordt.
Zodra ik de weg aan de rand van het water bereikt heb, hou ik eerst even een kleine pauze op een privé bankje. Tijd voor een reep en water.

Na de pauze loop ik een lang stuk over de weg vlak langs het water. Hier liggen een aantal leuke optrekjes, rechts van de weg, en ze hebben bijna allemaal een zithoek en / of boot pier aan het water, links van de weg. Het is een doodlopende weg dus lekker rustig. Wel loop ik nu tegen de wind in, jas dicht dus.
De weg wordt een grotere weg, maar er is wel plaats genoeg om erlangs te lopen. Deze weg ben ik eerder vandaag overgestoken en als ik die plek bereik, ga ik weer de Bruce Trail op. Ik loop nu een stuk dubbel, maar wel in de andere richting. Als ik de spiral staircase weer bereik ga ik de Spirit Rock Side Trail op, deze gaat me naar Wiarton voeren.

Een ding moet je die Canadezen wel nageven, als ze iemand hebben waar ze iets naar willen vernoemen, dan gaan ze er ook voor. Bruce Peninsula, Bruce County, Bruce Trail, Bruce dit en Bruce dat. Zo’n beetje de helft van de bedrijven hier heeft Bruce in de naam.

In Wiarton aangekomen zoek ik eerst naar een winkel om enkele blikken bier te kunnen kopen, voor vanavond. Daarna ga ik bij The Silo eten en uiteraard een biertje drinken.

Na het eten loop ik terug naar mijn auto, ongeveer anderhalve kilometer. Ondertussen bel ik Ada, anders wordt het te laat voor haar.

Alles bij elkaar was het een zware wandeling vandaag, maar zeker de moeite waard.

Weer

Een beetje een regenachtige dag, maar mijn wandeling bleef voornamelijk droog, afgezien van de druppels van de bomen…

Songtekst van de dag

Vandaag heb ik een song uitgezocht waarvan de naam van de artiest een relatie met de wandeling heeft, namelijk met de metalen wenteltrap die ik tegenkwam. Hier is Spiral Staircase met More Today Than Yesterday.

I don’t remember what day it was
I didn’t notice what time it was
All I know is that I fell in love with you
And if all my dreams come true
I’ll be spending time with you

Every day’s a new day in love with you
With each day comes a new way of loving you
Every time I kiss your lip my mind starts to wander
If all my dreams come true
I’ll be spending time with you

Oh, I love you more today than yesterday
But not as much as tomorrow
I love you more today than yesterday
But, darling, not as much as tomorrow

Tomorrow’s date means springtime’s just a day away
Cupid, we don’t need ya now, be on your way
I thank the Lord for love like ours that grows ever stronger
And I always will be true
I know you feel the same way too

Oh, I love you more today than yesterday
But not as much as tomorrow
I love you more today than yesterday
But only half as much as tomorrow

Every day’s a new day, every time I love ya
Every way’s a new way, every time I love ya
Every day’s a new day, every time I kiss ya
Every way’s a new way, oh, how I love ya
Every day’s a new day, every time I love ya
Every day’s a new day, every time I love ya

Foto’s

Datum: 20241028

Tijd: 8:20 – 13:05

Afstand: 13,8 km

Overnachting: Comfort Inn, Owen Sound

Wandeling

Ik heb voor vandaag een route uitgezocht die hier door Owen Sounds loopt. Het beginpunt van de wandeling is maar iets meer dan 1 kilometer verderop aan dezelfde weg waar mijn hotel aan ligt. Toch neem ik de auto, wellicht word ik er straks niet blij van om dat stuk(je) nog extra te moeten lopen. Maar goed dat ik dat gedaan heb, de route gaat langs een drukke weg en is niet echt geschikt om langs te lopen.

Het beginpunt van de wandeling ligt vlak bij de Centennial Tower. Die stelt niet heel veel voor, een uitkijktoren zoals we die in Baarlo ook hebben langs de Maas, alleen dan van beton en anderhalf keer zo hoog. Het uitzicht kan ik helaas niet beoordelen, temporarily closed.

Ik heb in ieder geval de Bruce Trail gevonden en het gaat meteen loos, ik werk me binnen de kortste keren in het zweet. Ik loop tussen rotsen, het hoogte verschil valt wel mee, het is vooral de onbegaanbaarheid van het pad dat het me lastig maakt. Gelukkig heb ik de nodige steun aan bomen en rotsen. Op een gegeven moment staat er een bord “For Hiking Only”, nogal wiedes, een paard had allang alle benen gebroken en mountain biken lukt je hier ook niet tenzij je hem op je nek neemt.

Ik moet goed kijken waar ik mijn voeten neerzet, de rotsen zijn in principe niet glad behalve als er mos op groeit (groen). De bladeren maken het er niet makkelijker op. Het zweet druppelt letterlijk van mijn hoofd.

De zon schijnt, het is een mooie dag. Het is wel een beetje fris in de schaduw waar ik voornamelijk loop.

Ik loop boven over, rechts van mij gaat het nog een stuk omlaag over een helling. Bovenover, maar wel onder de rotsrichel. Links van mij zie ik de ene na de andere imposante rotspartij omhoog gaan.
Zoals je op de foto’s wellicht al opgemerkt hebt, wordt de Bruce Trail gemarkeerd met patches, witte rechthoekige markeringen. Een enkele patch betekent doorgaan op het pad, twee patches boven elkaar geven een verandering van richting aan in de richting van de bovenste patch. Een T gevormd door twee patches markeerd het einde van een track. Dat komt voornamelijk bij de side tracks voor die blauwe patches gebruiken.

Een deel van de rotsen op de grond ligt los, daar moet ik mee oppassen. Maar goed dat ik mijn braces heb, dit is uitermate slecht voor mijn knieën.
En dan ben ik (bijna) boven op de richel, nu volgt een aangename boswandeling, afgewisseld door rotsachtige stukken. Ik loop even de Raven’s Nest Side Trail omhoog naar een uitkijkpunt over de Sydenham Valley.

Wat me opvalt, vandaag maar ook de voorgaande dagen, is dat ik weinig tot geen paddenstoelen zie. Wel zie ik elfenbankjes op (rotte) bomen, maar bijna geen paddenstoelen. Het is vochtig genoeg en de temperatuur is er ook naar. Bij ons thuis zou alles nu vol staan met allerlei soort paddo’s.

Nu kom ik een loslopende hond tegen, hij loopt al snuffelend op en neer en kijkt mij nog niet aan. Verder is er niemand te bekennen…

Ik kom op meer open terrein, dat wil zeggen er is meer ruimte tussen de bomen en de aanplant is allemaal een stuk jonger. Dat loopt zich ook beter. Ik heb ongeveer anderhalf uur gedaan over de eerste 3 kilometer!

Langs de route is een uitzichtpunt over de Sydenham River. Even later zie ik alweer een loslopende hond, nu met bijbehorend mens.

En dan kom ik bij Inglis Falls, die zijn erg mooi. Ik laat de foto’s voor zichzelf spreken.

Het gaat verder, de weg over, langs een maisveld en door het bos. De bladeren vallen rondom me heen. Terwijl ik door de bladeren loop, klinkt het als “Let it Rock Let it Rock …”. Er ligt een dikke laag bladerenen en bij het lopen schop ik ze vooruit, dat klinkt links als “Let it” en rechts als “Rock”. Ik denk dat ik niet lang na hoef te denken voor een songtekst als ik deze wandeling op de blog zet (helaas had ik deze al gebruikt)

Ik kom nu bij een beslis moment, ga ik verder met de route of ga ik richting Harrison Park? Het volgende stuk van de day 32 wandeling gaat een flink stuk over wegen en daarna dezelfde route weer terug. Dat zijn twee dingen die ik niet leuk vind. Ik loop dus richting Harrison Park via de Creamery Hill Side Trail.
Eerst probeer ik nog een weg die me wel wat lijkt, helaas, na twee bochten blijkt het de oprit van een boerderij te zijn, daarom stond hij niet op de kaart.

Nadat ik bij Inglis Falls de weg ben overgestoken, is de Bruce Trail niet meer zo duidelijk aangegeven, markeringen die nog maar deels zichtbaar zijn en (te) ver uit elkaar. Normaal is dat laatste geen probleem omdat het pad goed zichtbaar is, maar niet als er veel bladeren liggen en waarschijnlijk ook niet als er sneeuw ligt.

De Harrison parkeerplaats ligt nog steeds op de side trail, wel was er een aftakking van een andere side trail een stukje terug. Het gaat verder over een asfalt pad naar weer een parkeerplaats met een restaurant, maandag gesloten… Dan maar een reep en water, maar wel een pauze op een van de picknick banken.

Na mijn kleine pauze loop ik verder over de side trail over een breed pad. Hier wordt ook gefietst.

Dan zie ik een grote roofvogel in een boom zitten. Hij blijft mooi zitten zodat ik enkele foto’s kan maken. Hij houdt me wel in de gaten en maakt aanstalten om weg te vliegen. Gelukkig bedenkt hij dat ik op de grond sta en geen bedreiging vorm. Later zoek ik op welke vogel het was, het was een roodkopgier.

Dan draait de side trail af, die gaat terug naar de Bruce Trail zodat je het eerste stuk van vandaag nog eens kunt doen, niet voor mij dus, mijn knieën doen zo al pijn genoeg. Ik loop door en kom uit in de bewoonde wereld. Door de woonwijken van Owen Sounds en met een rondje rondom Owen Heights Park loop ik terug naar de auto.

Aangezien het nog vroeg is, besluit ik om naar het water te rijden. Owen Sound ligt aan een inham van de Georgian Bay. Hier vind ik zo maar een brouwerij, gevestigd in een oud stationsgebouw. De spoorweg ligt hier al lang niet meer. Heb ik dat weer…

Weer

Lekker wandelweer, een beetje sluierbewolking.

Songtekst van de dag

Het eerste stuk van de wandeling was wel heel erg rotsachtig. Daarom vandaag Joe Walsh met Rocky Mountain Way.

Spent the last year Rocky Mountain way
Couldn’t get much higher
Out to pasture, I think it’s safe to say
Time to open fire

And we don’t need the ladies crying ‘cause the story’s sad
‘Cause the Rocky Mountain way is better than the way we had
Yeah yeah yeah yeah yeah
Rocky mountain way, ooh

Well he’s telling us this, he’s telling us that, changing it everyday
Say’s it doesn’t matter
Bases are loaded and Casey’s at bat, playing it play by play
It’s time to change the batter

And we don’t need the ladies crying ‘cause the story’s sad, uh huh
‘Cause the Rocky Mountain way is better than the way we had
Yeah yeah yeah yeah yeah
Rocky mountain way, ooh

And we don’t need the ladies crying ‘cause the story’s sad, oh yeah
‘Cause the Rocky Mountain way is better than the way we had

It’s better than the way we had
So much better
So much better
It’s so much better
It’s so much better
Yeah yeah yeah yeah yeah
Rocky Mountain way, ooh

Foto’s

Datum: 20241027

Tijd: 11:30 – 16:55

Afstand: 21,3 km

Overnachting: Comfort Inn, Owen Sound

Wandeling

Ik verlaat St. Catharines ook vandaag, ik ga naar Owen Sound om daar in de buurt stukken van de Bruce Trail te lopen. Ik vertrek op tijd zodat ik onderweg alvast een Bruce Trail wandeling kan maken in de buurt bij Eugenia Lake.

Nadat ik alles ingepakt heb, rij ik naar het beginpunt van mijn wandeling, iets meer dan 3 uur. Onderweg zoek ik nog een tankstation.
Naarmate ik dichter bij de Peninsula kom, wordt het een stuk rustiger op de weg.

Ik vind het beginpunt van mijn wandeling en parkeer de auto langs een zandweg, vlak bij de doorgaande weg en niet in het bos zoals in het boek aangegeven. Dat vind ik toch net iets beter.
Het boek is “40 Days & 40 Hikes, Loving the Bruce Trail one loop at a time” van Nicola Ross. Zoals de titel al aangeeft, bevat het boek rondwandelingen die zo veel mogelijk de Bruce Trail en de side trails gebruiken. Vandaag loop ik day 27.

Ik loop een klein stukje de zandweg omlaag om de Bruce Trail op te pikken. Dat lukt makkelijk en ik ben onderweg. Er schijnt een flets zonnetje door de bomen.

Het pad is moeilijk te zien door de grote hoeveelheid bladeren, herfst en zo. Gelukkig zijn er genoeg markeringen, ik kan bij iedere markering minstens 1, maar meestal de 2 of meer volgende markeringen zien. Als backup heb ik nog Gaia GPS, een app op mijn telefoon met een zeer gedetailleerde kaart. De Bruce Trail staat er uiteraard ook op.

Het gaat dwars door het bos, langs de Niagara Escarpment, vaak bovenlangs, maar ook regelmatig onderlangs, op en neer dus. De eerste waterval die ik tegenkom is Eugenia Falls. De route gaat helemaal naar een weg om met de brug het riviertje over te steken. Dat had ook makkelijker gekunnen, de rivier is op diverse plekken goed over te steken zonder natte voeten te krijgen. Dat is waarschijnlijk anders als er meer water doorheen gaat.
Het water van Eugenia Falls waait weg voordat het beneden op de rotsen terecht komt.

De vele bladeren hebben nog een nadeel, ze zijn glad en ik glijd een paar keer uit. Gelukkig kan ik iedere keer mijn evenwicht bewaren.

Nu volgt een lang stuk door het bos richting Hoggs Falls, deze zijn een stuk breder dan Eugenia Falls, maar minder hoog. Wel gaat er meer water door Hoggs Falls. Als ik bij het parkeerterrein aankom, kom ik een stel tegen dat me eerder tegemoet kwam. Blijkbaar hebben zij een korter rondje gemaakt want hij zegt “That was fast!”.

Nu volgt een stuk met veel planken paden en een aantal bruggen. Er vallen een paar druppels, eigenlijk de moeite niet waard. Wel zet ik even mijn capuchon op, voornamelijk om niet te veel druppels op mijn bril te krijgen, dat kijkt zo lastig.

De derde waterval is Stew Hilts Falls, daarvoor moet ik een side trail volgen, de Stew Hilts Side Trail. De waterval is namelijk alleen vanuit deze side trail te zien en niet vanuit de main trail. Het meest spectaculaire aan deze waterval is de rotspartij waar hij vanaf valt en niet het iele straaltje water dat naar beneden komt. Ik denk dat het het verkeerde seizoen is voor deze kleinere watervallen.

Als ik de main trail weer oppik, kom ik al snel bij de bewoonde wereld en een weg. Die volg ik een stukje en dan volgt een mooi stuk van de wandeling door en langs een aantal velden.
Uiteindelijk kom ik bij de Campbell’s / Graham’s Hill Side Track. Die voert me via zandwegen terug naar het begin van de wandeling. Terwijl ik over de zandweg loop, bel ik Ada even. In Nederland is het na tienen. Ada is goed thuis aangekomen en heeft het extra uurtje van de wintertijd op Dublin airport mogen doorbrengen, een extra uur wachten dus…

Eerst loop ik omlaag en zoals dat gaat moet dat ook weer omhoog gelopen worden. Het laatste stuk van de wandeling, zo’n anderhalve kilometer, gaat fors omhoog. Na 20 kilometer zwaar terrein en op en neer, ben ik daar minder blij mee. Gelukkig staat aan het eind mijn auto op me te wachten.

Ik rij nog een klein uurtje naar Owen Sound en check in bij de Comfort Inn. Snel douchen, even Sushi eten, nog een laatste biertje op de hotelkamer terwijl ik dit verslag uitwerk en dan naar bed. Ik ben moe genoeg.

Weer

Het weer wordt iets minder, het was voornamelijk bewolkt vandaag. De Indian Summer is afgelopen nu Ada weer naar huis is…

Songtekst van de dag

Vooral bos vandaag, ook daar heb ik een aardig nummer voor en alweer van een Canadese band (dezelfde). Rush met The Trees.

There is unrest in the forest
There is trouble with the trees
For the maples want more sunlight
And the oaks ignore their pleas

The trouble with the maples
(And they’re quite convinced they’re right)
They say the oaks are just too lofty
And they grab up all the light
But the oaks can’t help their feelings
If they like the way they’re made
And they wonder why the maples
Can’t be happy in their shade

There is trouble in the forest
And the creatures all have fled
As the maples scream ‘Oppression!’
And the oaks just shake their heads

So the maples formed a union
And demanded equal rights
‘The oaks are just too greedy
We will make them give us light’
Now there’s no more oak oppression
For they passed a noble law
And the trees are all kept equal
By hatchet, axe and saw

Foto’s

Datum: 20241026

Tijd: 16:30 – 18:45

Afstand: 10,9 km

Overnachting: Apartment with workspace, St. Catharines

Wandeling

Voor Ada zit de vakantie erop, ik breng haar vandaag naar het vliegveld in Toronto. Ze vliegt om 18:30 en is morgen om 12:40 op Schiphol, met weer een tussenstop in Dublin.

De reis naar Pearson International verloopt voorspoedig, een paar kleine opstoppingen. We hoeven gelukkig niet heel Toronto door. Aan de andere kant staat veel meer file. Daar moet ik straks even goed naar kijken, anders neem ik een andere route.

Nadat we de auto geparkeerd hebben bij terminal 3, gaan we Ada inchecken. Daar moeten we nog even voor wachten, maar we staan wel vooraan in de rij (die so-wie-so kort is en blijft). Zodra Ada haar rugzak, of eigenlijk Lise’s rugzak, heeft ingecheckt en haar boarding passes heeft, gaan we op zoek naar iets te drinken. Er is niet veel en als we verder willen, mag ik niet mee, passengers only. Het wordt dus Starbucks op een bankje buiten.

Na de koffie nemen we afscheid en lever ik Ada af in de rij voor de security. Goede reis!

Ik rij vanaf het vliegveld meteen door naar het begin van de Bruce Trail, dan kan ik nog een wandeling maken. Gisteren is dat er niet meer van gekomen omdat het donker was.

Ik loop als eerste naar het monument van Sir Isaac Brock, die staat wel heel erg hoog op een sokkel. Van hieruit heb je een mooi uitzicht over de Niagara River die naar Lake Ontario stroomt.

Daarna volg ik de Bruce Trail. Het waait vandaag flink, maar het is niet erg koud en droog. De herfst is duidelijk ingetreden, er zijn al veel bladeren van de bomen.
Ik kom een aantal side trails tegen, maar die leveren een te korte wandeling op en die laat ik links en rechts liggen.
Ik volg de Bruce Trail een goed uur, iets meer dan 5km, door het bos en boven over de Niagara Escarpment. Daarna ga ik via een side trail terug, de Upper Canada Heritage Side Trail. Deze voert me een stuk terug naar een weg. Daarna moet ik mijn weg zelf terug zien te vinden. Dat lukt via een pad dwars door een groene strook tussen de velden en wijngaarden. Op het laatste stuk van dit pad ligt een dikke laag bladeren, je kunt me dus van veraf horen aankomen.

Ik loop een stukje door Queenston en duik dan weer de rimboe in. De zon is inmiddels onder gegaan, maar ik hoef nog maar een klein stukje door het bos en het is nog niet helemaal donker. Het laatste stukje loop ik over de General Brock Side Trail, die komt helemaal van Niagara-on-the-Lake hier naar het begin van de Bruce Trail.
Als ik bij de auto aankom, is het inmiddels wel donker.

Een mooie wandeling en nu heb ik het begin van de Bruce Trail gelopen.

Weer

Bewolkt, droog en behoorlijk veel wind. Prima wandel weer dus!

Songtekst van de dag

Ik liep vandaag vlak langs de grens met America, ik kon de grenspost zien liggen. Daar past Al Stewart wel bij met On the Border.

The fishing boats go out across the evening water
Smuggling guns and arms across the Spanish border
The wind whips up the waves so loud
The ghost moon sails among the clouds
Turns the rifles into silver on the border

On my wall the colours of the maps are running
From Africa the winds they talk of changes coming
The torches flare up in the night
The hand that sets the farms alight
Has spread the word to those who’re waiting on the border

In the village where I grew up
Nothing seems the same
Still you never see the change from day to day
And no-one notices the customs slip away

Late last night the rain was knocking at my window
I moved across the darkened room and in the lampglow
I thought I saw down in the street
The spirit of the century
Telling us that we’re all standing on the border

In the islands where I grew up
Nothing seems the same
It’s just the patterns that remain
An empty shell
But there’s a strangeness in the air you feel too well

The fishing boats go out across the evening water
Smuggling guns and arms across the Spanish border
The wind whips up the waves so loud
The ghost moon sails among the clouds
Turns the rifles into silver on the border

On the border
On the border
On the border

Foto’s