Datum: 20200919
Tijd: 11:00 – 17:50
Afstand: 28,5 km
Overnachting: Hotel Kuchalber Hof, Donzdorf
Wandeling
Vandaag begint het echte werk, een etappe van zo’n 27 kilometer. Ik rij eerst naar Bopfingen en neem vandaar het openbaar vervoer terug naar Mönchsdeggingen, waar ik gisteren geëindigd ben.
Ik heb vandaag weer een Rufbus nodig. Bellen, bellen en nog eens bellen, meteen na het ontbijt, onderweg en ook als ik in Bopfingen aangekomen ben. Ik krijg die gasten maar niet te pakken, “Der Gesprächspartner ist zur Zeit nicht erreichbar”.
Uiteindelijk sta ik op station Nördlingen en ik denk ik zal eens roepen, misschien komt hij dan alsnog. Helaas geen effect, behalve dat de mensen me een beetje vreemd aankijken. Dus besluit ik om dan maar een taxi te pakken. Er staat er een te wachten, maar die wil me niet meenemen omdat ze dan niet op tijd is voor een andere rit. Dan maar bellen. Bij de 4de heb ik succes, de taxi komt er over 10 minuten aan. Dat worden er 15, maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben al lang blij dat ik naar Mönchsdeggingen kom.
Klokslag 11 uur wordt ik in Mönchsdeggingen afgezet en kan ik beginnen met de wandeling. Ik begin de voordelen van een georganiseerde reis met bagage vervoer weer in te zien. Nu ben ik ’s morgens eerst een tijd aan het rijden, dan nog met het openbaar vervoer met alle stress van dien en aan het eind van de dag weer met de auto terug. Aan de andere kant is het ook geen straf om iedere dag even door dit landschap te mogen scheuren rijden.
De route is erg mooi vandaag, door en langs de velden en bossen met een mooi uitzicht op het landschap.
In tegenstelling tot de Rheinsteig, de Moselsteig en de wandelingen die ik in Engeland en Portugal heb gemaakt, is hier sprake van een glooiend landschap, het gaat nooit echt steil omhoog of omlaag maar (bijna) altijd langzaam.
Ik heb dit nog niet geschreven (dat doe ik onderweg bij beetjes) of er komt een flinke klimpartij aan (maar vergeleken met de andere wandelingen valt het nog steeds erg mee).
Iets over de helft kom ik in Schweindorf alwaar ik hopelijk kan einkehren. Gelukkig lukt dat bij Landgasthaus Schweindorfer Hirsch. Hoewel het prachtig weer is en er verder in de weide omgeving niets anders open is (voor zover ik weet en gezien heb), ben ik toch de enige gast op het terras, en dat op een zaterdagmiddag. Geen probleem, lekker rustig, dat past bij de wandeling waarbij ik ook maar zelden andere mensen tegenkom.
Voor diegenen die zich afvragen waar ik aan het wandelen ben, de Albsteig (met een b dus) gaat dwars door de Schwäbische Alb, een middelgebergte dat zich over zo’n 200 kilometer uitstrekt van Donauwörth / Harburg naar Tuttlingen met een hoogte van net boven de 1000 meter. Die hoge stukken liggen echter allemaal aan het eind van de Albsteig, die ik waarschijnlijk in oktober ga lopen.
Na de pauze gaat het verder door voornamelijk bos, over brede, vaak lange en rechte, bospaden. Dit is puur meters maken. De enige onderbreking is de Ohrengipfel, het plaatselijke hoogste punt. Ik loop hier vol verwachting naar toe met mentale beelden van geweldige uitzichten, een mooi groot terras met vers getapt bier en meer van die waanideeën. Helaas, niets van dit alles. De Ohrengipfel is gewoon een plaats in het bos met twee bankjes die toevallig het hoogste punt is. Er is zelfs geen enkel uitzicht, behalve op bomen en struiken. Vroeger stond hier wel een uitkijktoren, maar de bomen werden te hoog. In plaats van de toren dan hoger te maken, hebben ze hem opgeruimd.
Uiteindelijk kom ik uit het bos en heb meteen een mooi uitzicht op de Ipf, de berg die over Bopfingen uittorent. Daar ga ik vandaag echter niet omhoog, die is voor morgen.
Ik loop de bebouwde kom in en zien meteen een bord waarop staat dat de route omgelegd is (waar ken ik dat van). In besluit om de Schwäbischer Albverein nog een kans te geven en volg de markeringen en niet de gpx track. 
Helaas ben ik na minder dan twee straten de markeringen al weer kwijt en ik gebruik mijn Garmin om op de ‘oude’ route terug te komen en volg die. Net voor het station komt de ‘nieuwe’ route weer op de ‘oude’ route uit.
Dat was dus de laatste keer dat ik de markeringen volg. Ik hou me wel aan de gpx track.
Bij het station aangekomen, zoek ik een terras waar ik een biertje kan nuttigen. Tegenover het station is een shisha lounge, maar aangezien ik niet rook en ook niet binnen wil zitten, zoek ik verder. Uiteindelijk kom ik in een gezellige Biergarten uit. Hier rust ik even uit na mijn wandelavontuur van vandaag en werk ik alvast dit verslag bij onder het genot van een Weißen. Daarna gaat het terug naar het hotel, een ritje van iets meer dan een uur.
Weer
En alweer stralend weer vandaag, strak blauwe lucht en een aangename temperatuur.
Songtekst van de dag
De songtekst van vandaag is geïnspireerd door het vele bellen dat ik vanmorgen gedaan heb om de Rufbus te regelen (uiteindelijk niet gelukt dus). Het is een nummer dat gaat over bellen, ten minste dat denk ik… Hier is Skandal Im Sperrbezirk van de Spider Murphy Gang.
In München steht ein Hofbräuhaus
doch Freudenhäuser müssen raus,
damit in dieser schönen Stadt
das Laster keine Chance hat!
Doch jeder ist gut informiert
weil Rosie täglich inseriert
und wenn dich deine Frau nicht liebt
wie gut, daß es die Rosi gibt!
Und draußen vor der großen Stadt
stehen die Nutten sich die Füße platt!
Skandal (Skandal)
im Sperrbezirk
Skandal (Skandal)
im Sperrbezirk
Skandal
Skandal um Rosie!
Ja Rosie hat ein Telefon
auch ich hab’ ihre Nummer schon.
Unter 32-16-8
herrscht Konjunktur die ganze Nacht.
Und draußen im Hotel d’Amour
langweilen sich die Damen nur,
weil jeder den die Sehnsucht quält
ganz einfach Rosies Nummer wählt.
Und draußen vor der großen Stadt
stehen die Nutten sich die Füße platt!
Skandal (Skandal)
im Sperrbezirk
Skandal (Skandal)
im Sperrbezirk
Skandal
Skandal um Rosie!
Ja Rosie hat ein Telefon
auch ich hab’ ihre Nummer schon.
Unter 32-16-8
herrscht Konjunktur die ganze Nacht.
Und draußen im Hotel d’Amour
langweilen sich die Damen nur,
weil jeder den die Sehnsucht quält
ganz einfach Rosies Nummer wählt.
Und draußen vor der großen Stadt
stehen die Nutten sich die Füße platt!
Skandal (Skandal)
im Sperrbezirk
Skandal (Skandal)
im Sperrbezirk
Skandal
Skandal um Rosie!
Moral
Skandal
Moral
Skandal
..
Skandal um Rosie
Ik kom dus ook eerder aan op het station in Möttingen, daar moest ik toch al een tijdje wachten. Helaas nergens koffie te bekennen…
De trein is mooi op tijd en heeft deze keer geen vertraging. Ik ben even na 12:30 in Harburg. Het station van Harburg ligt zo’n beetje op het terrein van Märker, een cement en beton leverancier die hier een flinke site heeft en nog flink aan de weg timmert met Ofen 8 (toekomstige uitbreiding).
Mijn wandeling van vandaag begint met een stukje omhoog, terug naar het uitzicht punt waar ik gisteren gestopt ben.
Nadat ik nog een beetje van burcht Harburg bekeken heb, gaat het verder met de wandeling van vandaag. Eerst over de heuvels door redelijk open terrein en daarna het bos in.
De route gaat verder door het bos. Bij een kruising van landwegen / zandpaden staat aangegeven dat de route (met de rode driehoeken) verlegd is. Ik besluit deze keer om de markeringen te volgen. Dat gaat een tijdje goed, totdat ik bij een splitsing kom waar een heel mooi pad door de velden gaat. Helaas is dit niet de route, maar even later zijn de markeringen op. Aangezien ik een flink stuk van de gpx route afgedwaald ben door de markeringen te volgen, zit er niets anders op dan zelf maar een route te verzinnen voor de laatste kilometers. Dat doe ik door over te steken naar voorgenoemd veldpad dat een stukje parallel loopt.
Ik loop nu langs en door de velden met weidse uitzichten over het Schwäbische land. Terugkijkend is dit het mooiste stuk van de wandeling van vandaag…
Ik vertrek om 5:00 ’s ochtends richting Harburg, dat is het eindpunt van mijn wandeling van vandaag.
Alles loopt mooi op schema en ik pak de trein van 11:33 naar Donauwörth, alwaar ik om 11:45 zou moete aankomen. Helaas zien ze kans om 6 minuten vertraging op te lopen op een stukje van 8 minuten, maar dat mag de pret niet drukken.
In Donauwörth aangekomen zoek ik mijn weg vanuit het station naar het begin van de wandeling. Het gaat over de Wörnitz (riviertje) en door het mooie centrum. Bij een Konditorei scoor ik nog twee broodjes voor onderweg.
Via fietspaden gaat het Donauwörth uit, ik volg een rode driehoek als markering. Het gaat over de heuvels en langs de velden.
Er is ook een kapel op een rots en daar loop ik even omhoog voor het uitzicht en om de kapel te bezoeken. Via een Lehrpfad loop ik nog een extra rondje onder langs de kapel.
De rode driehoek gaat nu anders dan mijn gedownloade route. Ik besluit om de route te blijven volgen. Het gaat nu door het bos en een stuk verder kom ik weer even de rode driehoek tegen. Helaas loopt mijn route op een gegeven moment dood in het bos na een zwaar overgroeid pad. Ik had waarschijnlijk toch de markeringen moeten volgen. Maar geen nood, een stukje verder is een parallel pad dat wel begaanbaar is en met een klein omweggetje kom ik weer op de route terecht.
Er volgt een stuk langs een drukke doorgaande weg en die leidt mij Harburg binnen. Ik volg nu de route richting de burcht en kom bij een mooi uitzicht punt waar ik over Harburg uitkijk en een goede kijk op de burcht heb. Naar de burcht is het nog een stukje lopen en er gaat hier ook een pad richting station. Aangezien ik ook op tijd in het hotel wil zijn om in te checken, besluit ik om de burcht morgen maar te doen. Dan heb ik so-wie-so een korte route.
Er gaat een Fußweg naar het station en die volg ik naar beneden tot bij de Netto waar ik vanmorgen al was. Van hieruit loop ik het dorp in om bij het Brückencafé op een bankje op de brug van een Weißen te genieten.
Het was prima wandelweer vandaag, warm en zonnig met een paar schapenwolkjes. Later op de middag kwamen er een paar wolken bij. Een jas was uiteraard niet nodig, maar mijn hoed was geen overbodige luxe.
Lise loopt vandaag niet mee. Ze heeft een paar blaren en die worden er niet beter op. Om Engelse toestanden te vermijden (zie 
Nadat Lise mij afgezet heeft, loop ik eerst omhoog naar het eigenlijke beginpunt. Daar kun je met een normale auto niet komen.
Uiteindelijk kom ik boven op de berg / heuvel uit, waar ik door de velden verder loop. Hier let ik even niet goed op of er mist een markering, ik loop in ieder geval een flink stuk van de route af. Als ik al een tijdje geen markeringen meer gezien heb, check ik op mijn Garmin en zie dat ik verkeerd zit. Teruglopen vind ik te ver en ik zoek een alternatieve route die mij terugbrengt naar de eigenlijke route. Die vind ik en na een beetje zoekwerk bij de aansluiting, een vijfsprong, vind ik de oorspronkelijke route terug.
Het gaat verder door het bos en daarna weer tussen de velden boven op de berg. Het begint te regenen. Ik loop door, een stukje verder begint het bos weer. Daar is het een stuk droger, maar het begint wel harder te regenen. Gelukkig is hier een schuilhut en daar maak ik dankbaar gebruik van. Na en paar minuten is de bui alweer grotendeels over en iik loop onder de bomen verder. Als ik onder de bomen uitkom, is het weer helemaal droog.
Na een tijdje kom ik in Altwied, hier is een restaurant, das Steakhouse. Helaas gesloten. Als ik echter zoek naar een ingang, komt er vrouw naar buikten die vraagt of ze me kan helpen. Ik geef aan dat ik wel een bier kan gebruiken en dat ik dat best buiten (daar staat een tafeltje met twee stoelen) op wil drinken. En alhoewel ze Ruhetag hebben, brengt ze me een Hefeweizen. Mooi meegenomen zo op twee derde van de route.
Nadat ik mijn bier op heb, gaat het verder. Ik begin weer aan een beklimming, de laatste van vandaag, die me naar Rengsdorf brengt, boven op de berg. Het gaat geleidelijk omhoog, met af en toe een steil stukje. In Rengsdorf aangekomen eindigt de etappe en wacht ik tot Lise mij op komt pikken. Ik had haar al ge-appt dat ik er bijna ben en even later zie ik mijn auto verschijnen. Aangezien er in Rengsdorf niets te beleven is, Lise had dat vanmorgen al geconcludeerd, rijden we naar Neuwied voor een welverdiende pint. Lise weet inmiddels de weg en we parkeren onder die Rheinbrücke en gaan naar het tuin terras waar Lise vandaag gezeten heeft. Een goede afsluiting van een lang weekend wandelen langs de Rhein.
Bewolkt met heel af en toe zon. Eén buitje, maar dat viel wel mee. Prima wandelweer dus.
Na het ontbijt, waarbij we nog een tijdje met Manfred, onze hotelier, en de andere gasten, een Belgische vrouw die al 20 jaar met haar Duitse man in Aachen woont, hebben gebabbeld, gaan we met de auto weer via het veer naar Leutesdorf. Daar is het even zoeken naar het station. Via enkele heel erg smalle straatjes vinden we dat uiteindelijk wel.
We beginnen de wandelroute met een stukje Zuweg dat we gisteren ook gelopen hebben. De echte Rheinsteig begint een flinke kilometer verderop pas.
We lopen weer verder en het gaat inderdaad even in de volle zon flink omhoog. De alternatieve routes klinken even erg aanlokkelijk. Gelukkig komen we weer in het bos terecht en daar gaat het weer beter, schaduw!
Als we aan de rand van Rheinbrohl komen, kijk ik even op Google Maps of er iets te doen is. Er zijn diverse gelegenheden en volgens Google Maps zijn die of gaan die ook open. We besluiten om het erop te wagen en af te dalen naar het centrum. Daar vinden we inderdaad een terras bij een hotel en zo te zien is er verderop ook nog het een en ander. Op het eerste terras gaan we zitten voor een pauze. Het is twaalf uur en tijd voor een pint!
We vervolgen onze route en beginnen aan onze hoogste beklimming van de dag. Als we daar weer van afgedaald zijn, komen we in Hammerstein. Ik hoopte dat hier weer iets zou zijn om even een pauze te houden en Lise vind inderdaad een Garten Terrasse bij een Weingut. De Terrasse is helaas vol, maar ze hebben binnen nog ruimte en daar is het lekker koel. We bekijken hoe de serveerster, een jong meidje, zich het vuur uit de sloffen rent om iedereen tevreden te houden. Dit is topsport en we zijn er van overtuigd dat zij op het eind van de dag veel meer stappen heeft gezet dan wij.
Op de top van de volgende berg ligt een ruïne van een kasteel. Die laten we echter links liggen en we lopen door, niet helemaal omlaag deze keer. Lise begint wel enige moeite te krijgen met lopen, ze heeft een paar blaren. Onze volgende en laatste klim is dan ook zwaar, maar we klaren de klus. Even flink water drinken en we beginnen aan een heel mooi stuk boven langs de wijnvelden met een mooi uitzicht over de Rijnvallei.
Uiteindelijk volgt de laatste afdaling. Daar zit nog een kleine verassing in, of eigenlijk twee. De eerste verassing is een steil stukje Kletterpassage waar we met behulp van een staaldraad naar beneden moeten, maar dat is voor ons geen probleem.
Het is vandaag erg warm en de zon schijnt volop. Er is maar weinig bewolking en we zijn dus blij met ieder beetje schaduw dat we tegenkomen. Gelukkig komt dat nogal eens voor. Later op de middag komt er meer bewolking en begint het in de verte te rommelen. We zien dat het een eind verderop ook regent en hopen dat we droog bij de auto komen. Dat lukt gelukkig en de echte regen krijgen we ’s avonds als we op het terras zitten, net na het eten. Gelukkig zitten we onder een flinke overkapping.
We beginnen de dag met een goed ontbijt. We zijn de enige gasten, maar we hebben desondanks een goed ontbijtbuffet. Simpel en niet super uitgebreid, maar wel alles wat we nodig hebben.
Na het ontbijt vertrekken we en gaan we via het veer naar Bad Hönningen aan de andere kant van de Rhein. Parkeren is geen probleem, recht voor het station.
We hadden van te voren gekeken of we ergens iets konden drinken. Potentiële plekken waren Dattenberg, Leubsdorf en Ariendorf. Helaas nergens iets open… Volgens de locals (twee keer gevraagd), moesten we in Linz zijn (daar kwamen we vanaf) of in Bad Hönningen (daar gingen we naar toe).
Als we bij Schloss Arenfels aankomen, zien we veel auto’s op de parkeerplaats staan. Er is een bruiloft aan de gang. We overwegen om het bruidspaar te gaan feliciteren. Fatsoenshalve moeten ze ons dan ook iets te drinken aanbieden. Gelukkig voor het bruidspaar is dat niet nodig. Om de hoek is namelijk een terras. Eindelijk iets te drinken.
Na deze uitgebreide pauze beginnen we aan de laatste loodjes, nog 3 kilometer te gaan. We lopen onder langs de wijngaarden, maar na een paar meter moeten we links, steil de berg op. Het is meteen een van de zwaarste stukken van vandaag. Gelukkig is het maar een relatief kort stukje en daarna lopen we boven langs de wijngaarden.
Het was wederom prachtig wandelweer, door de bewolking niet te warm en de hele dag droog (ondanks dreigend gerommel in de lucht in de namiddag). Wel was het aan het begin van de wandeling, in de morgen, een beetje benauwd / drukkend, maar dat duurde niet erg lang.
Om half 8 vertrekken… Ik hoopte eerst nog even dat pap een grapje maakte maar helaas. Vroeg uit de veren dus maar en dan de weg op. De reis hierheen ging erg voorspoedig en we waren zelfs bijna zo vroeg op onze bestemming dat we de trein van een uur eerder hadden kunnen pakken. Maar aangezien we eerst nog wel iets wilden drinken voor we aan het avontuur van vandaag begonnen, was het niet erg dat we die trein net gemist hadden.
We gingen dus opzoek naar een plek waar we koffie en fris konden krijgen en het liefst ook nog iets kleins te eten. Nou en op zoek was wat we moesten. Eerst kwamen we bij een hotel met restaurant, maar dat was nur für Hotel Gäste. Ze wezen ons echter wel op een plek 300 meter verderop dus daar gingen we vol goede moed op af. Eenmaal daar bleek het nog dicht te zijn. Niet getreurd er tegenover hadden we een parasol gespot en daar was een Konditorei, precies wat we zochten! Helaas, ook deze was dicht. Inmiddels begon de tijd die we nog hadden voor de trein zou vertrekken steeds korter te worden. Gelukkig vonden we toen toch een klein pleintje met daaraan een paar terrasjes die al open waren. Het was helaas te laat om nog iets te eten te bestellen maar we hebben nog lekker iets kunnen drinken voor we op pad gingen.
Vanaf het station waren er meteen gele bordjes die we konden volgen om bij het startpunt van de route te komen. We gingen dus lekker op pad en alles zat mee. We hadden nog even overwogen paraplu’s mee te nemen, maar het bleef droog, het was niet te warm, niet te koud en we konden lekker door wandelen. Vanaf het begin punt van de route veranderden onze gele markeringen in blauwe en verlieten we de bewoonde wereld om het bos in te gaan. In het bos zag het er heel vreemd mooi uit. Als je omhoog keek was alles groen maar op de grond leek het wel herfst en als je goed keek kon je de blaadjes ook zien vallen. Dat was niet het enige wat je kon zien als je goed keek, we hebben ook een eekhoorn gespot die door het bos vloog alsof het een grote speeltuin was. Echter was dat niet het enige dier dat we zagen, maar voor deze anderen hoefde je niet goed rond te kijken. Ze kwamen namelijk iedere keer in je zicht en daar werd je niet erg gelukkig van. Er waren een paar vliegen die maar om je hoofd bleven vliegen. Ik weet niet of het er een paar waren die ons steeds bleven volgen of dat er steeds nieuwe waren die het stokje van de vorige overnamen maar irritant waren ze.
Iets voorbij de helft van de route kwamen we bij een waterval waarnaast we omhoog moesten. Boven bleken er geulen te liggen waar het water van de waterval doorheen stroomde (een soort levada). Waarschijnlijk vonden we het beide zo leuk om het water te volgen en nog een watervalletje tegen te komen dat we te veel op het water en te weinig op de markeringen hebben gelet. Zodra we bij een grote splitsing kwamen waren onze blauwe bordjes namelijk nergens meer te bekennen. Gelukkig waren we niet ver van de route en hoefde we niet terug om weer op het juiste pad te komen. Hierna duurde het niet lang meer voor we eindelijk bij onze enige pauze plek op de route kwamen: Erpeler Ley. Hier konden we lekker op het terras gaan zitten en hebben we iets kunnen drinken en eten en uit kunnen rusten voor we aan het laatste uurtje van onze wandeling begonnen. Maar voor we dat konden doen moesten we uiteraard eerst even kijken bij het uitzichtpunt dat daar ligt. 
Het laatste stuk van de route hield nog een paar keer klimmen en vooral heel veel dalen in, om uiteindelijk te eindigen op het plein van Linz am Rhein. Hier eindigde de route onder een parasol en dat kwam goed uit want we hadden trek in een lekkere koude Paulaner.
Het was vandaag prima wandelweer. Ondanks dat er regen voorspeld was, hebben we het goed droog gehouden (10 druppels regen). Het was wel erg warm, maar de bewolking zorgde ervoor dat we niet echt in de zon hoefden te lopen (als we niet in het bos waren).
De laatste dag van mijn Kerst 2019 Mosel avontuur en tevens de afsluiting van de Moselsteig. Ik loop vandaag de laatste etappe van Winningen naar het Deutsches Eck in Koblenz, daar waar de Mosel in de Rijn uitkomt.
Ik loop dwars door Winningen, en dan via dezelfde Zuweg als gisteren naar boven. Ik doe het rustig aan, ik heb geen zin om me vandaag kapot te zweten.
Even later komt Koblenz in zicht
In Güls, net voor de brug over de Mosel, wijk ik een klein stukje van de route af om bij een Kiosk Imbiss koffie te gaan drinken. En omdat ik toch al daar ben, neem ik meteen eine Bradwurst im Brötchen.
De rest van de etappe gaat enkele kilometers over voetpaden, vlak langs de Mosel, naar das Deutsches Eck.
Het zit erop, niet alleen voor vandaag of deze week, maar de totale Moselsteig. Ik schrijf nog wel een keer een terugblik. Nu moet ik na gaan denken over de volgende uitdaging die ik in iedere keer met een paar dagen tegelijk kan doen.
In Winningen begint het te druppelen en als ik via de Zuweg omhoog loop, begint het te regenen. Niet hard, maar wel gestaag. Gelukkig heb ik de paraplu meegenomen. De rugzak heb ik weer in de auto gelaten, maar ik heb wel aan reserve batterijen gedacht deze keer.
En weer op tijd op. Deze keer om in Winningen de trein van 8:35 uur te halen.
De dag begint grauw, er hangt mist in Löf. In Winningen en Kobern-Gondorf was dat niet het geval.
Na de brug ga ik omhoog naar Burg Thurant en dan weer een stukje steil omlaag. Ik besef dat ik weinig foto’s heb van de meest linke stukken van het pad. Daar is een goede reden voor, bij die stukken ben ik voornamelijk bezig om er zonder kleerscheuren doorheen te komen en dan denk ik niet zo aan foto’s maken.
Het gaat verder naar beneden, ik kom bij de kerk met kerkhof van Alken uit. Bij deze kerk hebben ze een mini Kreuzweg, alle Stationen op een meter of 20-30, voor de luie beminde gelovigen of de rijke beminde gelovigen, die kunnen de inspanning vast wel afkopen.
Hijgend als een paard en druipend van het zweet kom ik boven aan. Tijd voor een kleine pauze en een paar slokken water. Respect voor de beminde gelovigen die deze Kreuzweg liepen, of lopen, om een paar weesgegroetjes te zeggen.
Ik kom in Oberfell en daarna gaat het super steil omhoog, dat is echt even afzien. Het voordeel van heel steil omhoog is dat je snel boven bent. Het laatste stuk omhoog gaat gelukkig meer relaxt. Ik loop nu over een breed pad door het bos en kom uiteindelijk op het dak van de wereld terecht. Dat duurt echter maar even en dan ga ik weer het bos in en redelijk rustig naar beneden. Op het eind volgt nog een klein klimmetje en dan kom ik bij de brug in Kobern-Gondorf die ik oversteek. De eerste etappe van vandaag zit erop.
Aan de andere kant van de brug ben ik even in verwarring. Mijn GPX tracks gaan anders dan de bewegwijzering van de Moselsteig. Even later weet ik waarom. Mijn GPX tracks gaan naar het dorp zelf, of het station, via de Zuweg. Ik volg echter de Moselsteig aanwijzingen en sla zodoende een stuk bebouwde kom over.
Even later kom ik op de plek waar Moselsteig en Traumpfad bij elkaar komen. Hier was ik afgelopen maandag ook al. Tijd voor een snack en wat water.
Als het Traumpfad en de Moselsteig weer uit elkaar gaan, volgt er een stuk over de weg. Dan door het bos omhoog, omlaag en nog een stuk omhoog tot helemaal boven. Hier gaat het weer een flink stuk over het dak van de wereld. De Moseltalbrücke komt steeds dichterbij.
Bij de Moseltalbrücke aangekomen zie ik dat er ook een Raststätte is. Helaas is de Serways hier dicht. Maar niet getreurd, als ik onder de brug door ben, is er aan de andere kant nog een. Een mooie gelegenheid om een multi vitamine sapje en een Mars te scoren voor onderweg.
Na de Raststätte kom ik langs een aantal rijen met garageboxen. Gewoon zo, boven op de berg zonder enige andere bebouwing in de buurt. Het is natuurlijk een perfect plek om garageboxen neer te zetten, staan ze zeker niet in de weg. Alleen een beetje lastig als je je auto erin gezet hebt en je moet 2 kilometer de berg aflopen naar je huis. Om nog maar niet te spreken over als je naar je werk wil en je auto moet gaan halen, 2 kilometer omhoog. Ik had ze denk ik toch ergens anders gebouwd…
Daarna gaat het door de wijnvelden omlaag naar Winningen. Hier vind ik Hotel Weinhaus Marktschenke waarvan de bar open is. De plaatselijke klandizie zit al aan de bar te drinken en te roken, dat mag hier nog. Tijd voor een welverdiende Franziskaner.
Nadat ik mijn bier op heb, loop ik de rest van de route naar het station. Als ik een steegje uitloop, loop ik zo tegen mijn auto aan. Lekker makkelijk, beter dan 2 kilometer naar boven naar de garagebox…
En alweer prima wandelweer. Een beetje mist aan het begin, maar daar was ik snel overheen, letterlijk. Veel zon, maar daar had ik een groot gedeelte van de wandeling weinig aan omdat ik in het dal in de schaduw liep. Mijn jas heb ik wel aan gelaten, maar af en toe open gehad.
