Datum: 20200921
Tijd: 10:05 – 16:20
Afstand: 22,5 km
Overnachting: Hotel Kuchalber Hof, Donzdorf
Wandeling
Vandaag een kortere etappe van 24km.
Ik rij eerst, weer via de TomTom route door het bos, naar Heubach. Daar parkeer ik bij Triumph voor de deur, Triumph, the makers of lingerie since 1886. Ze hebben hier een heuse Triumph toren…
De afstanden die ik moet rijden om bij de route te komen, worden al korter.
Het gaat nu met bus 7922 naar Aalen. De buschauffeur heeft volgens mij nog niet zo veel ervaring. Hij weet niet waar Unterkochen ligt en rijdt mijn halte voorbij terwijl ik op de stop knop gedrukt heb. Op mijn verzoek laat hij me er bij het volgende stoplicht eruit.
Nu moet ik bus 7518 hebben. Terwijl sta te kijken op de dienstregeling, komt bus 62 eraan en daar staat Unterkochen op. Deze stopt ook op het station, dus die is ook goed.
Nadat ik met een bochtje onder het spoor door ben gegaan, loop ik het dorp uit. Daarbij steek ik ook nog de Schwarzer Kocher over, het zusje of broertje van de beek van gisteren.
Na de 1ste klimpartij gaat het een tijdje relaxt door het bos, totdat ik bij een uitkijktoren kom. Deze is 20,9m hoog en uiteraard ga ik even naar boven om van het uitzicht te genieten.
Daarna gaat het weer verder door het bos. Als ik het bos uit loop, kom ik in een mooi groen open dal. Hier kom ik ook een meidje en een jongen tegen die met grote rugzakken lopen. Die heb ik gisteren ook al een keer ingehaald.
Daarna gaat het al snel weer omhoog en ook het bos in. Aan het eind van deze 2de klimpartij is een grote open vlakte met enkele schuilhutten, toiletten en allerlei zitjes. Ook is er weer een uitkijktoren, maar in tegenstelling tot wat er op de deur staat, is deze dicht. Helaas…
Ik neem hierboven wel even een pauze.
Na even uitgerust te hebben, kijk ik nog even rond of er niet ergens uitzichten rondslingeren, maar daar heb je blijkbaar toch echt de uitkijktoren voor nodig.
Het gaat nu bovenover verder, ik heb het serieuze klimwerk voor vandaag er al op zitten. Onderweg krijg ik nog goed nieuws, Gerben is negatief getest op Corona.
Op ongeveer 3/4 van de route kom ik in Lauterburg. Ik zie helaas niet of er iets open is en ik heb geen zin om het hele dorp af te struinen, het is maandag en dat is vaak de Ruhetag heb ik door schade en schande geleerd (meer schade overigens). Ik kom wel nog langs het Schützenhaus en hier heb ik mijn hoop op gevestigd. Maar helaas, als ik bij het Schützenhaus iets wil drinken, dan moet ik het eerst huren…
Tot nu toe waren de markeringen vandaag redelijk. Nu gaat het echter weer mis. De markeringen gaan naar links en de gpx naar rechts. Ik volg de gpx track deze keer.
Af en toe trekt de zon weg en ook al loop ik in het bos, dat is toch goed te merken.
Op een gegeven moment zijn de markeringen weer terug. Maar even later ontstaat er weer een dilemma. Er zijn, volgens de borden, twee routes naar Heubach, één van 2.4km en één van 4.2km. De doorslag voor de keuze geeft een ander bordje dat niets met de route te maken heeft. Daarop staat namelijk Waldschenke…
Deze blijkt gelukkig open zodat ik ja meer dan 20km toch eindelijk een bier kan drinken met nog 1.5km te gaan.
Na deze zeer welkome pauze gaat het voornamelijk bergaf. Na een klein stukje lopen kom ik eerst bij een uitzicht punt met een mooi zicht op Heubach en daarna bij Burgruine Rosenstein, de restanten van een oude burcht. Vanaf hier gaat het super steil naar beneden over trappen en smalle paden. Uiteindelijk kom ik bij Triumph weer in Heubach uit.
Heubach is de bakermat voor Triumph. Het bedrijf, dat zijn hoofdkantoor nu in Zwitserland heeft, is hier in 1886 begonnen met de fabricage van korsetten. Nu is Triumph een wereldspeler met zo’n 30.000 medewerkers, 2000 verkoop locaties wereldwijd en een omzet van 1,4 miljard.
Voordat ik naar de auto loop, ga ik nog eerst het dorp in voor een bier.
Weer
Het was weer lekker wandelweer, zonnig, maar me meer bewolking vandaag. Aan het eind van de wandeling kwam er nog een dreigende wolk tevoorschijn.
Songtekst van de dag
Omdat ik vandaag zo lang op mijn eerste bier heb moeten wachten, een echte Duitse klassieker deze keer, Bier her hier in de uitvoering van The Polka Brothers.
Bier her, Bier her, oder ich fall um, juchhe!
Bier her, Bier her, oder ich fall um!
Soll das Bier im Keller liegen
Und ich hier die Ohnmacht kriegen?
Bier her, Bier her, oder ich fall um!
Bier her, Bier her, oder ich fall um, juchhe!
Bier her, Bier her, oder ich fall um!
Wenn ich nicht gleich Bier bekumm,
Schmeiß ich die ganze Kneipe um! Drum:
Bier her, Bier her, oder ich fall um!
Wein her, Wein her, oder ich fall um, juchhe!
Wein her, Wein her, oder ich fall um!
Soll der Wein im Keller liegen
Und ich Rheumatismus kriegen?
Wein her, Wein her, oder ich fall um!
Zoals gewoonlijk ben ik veel te vroeg op het station. Geen nood, er is hier een café en dat is open. Ik vind het nog een beetje vroeg voor bier (ja, ja, dat kan wel degelijk) en hou het bij koffie. De plaatselijke oude mannenclub, die ook één voor één aankomen, denkt daar anders over. Die gaan allemaal meteen aan het bier. En de kerkklokken roepen om 10:00 vergeefs op tot het gebed.
In Bopfingen begint de wandeling en ik verwacht dat het richting Ipf gaat. Wat schetst mijn verbazing als dat niet het geval is. We laten de Ipf links (of eigenlijk rechts) liggen. Een gemiste kans dames en heren (en anderen) van de Schwäbischer Albverein.
Vandaag heb ik de eerste keer het gevoel een Steig te lopen. Ik loop over smalle paadjes over de bergkam en langs de hellingen van de bergen. Er is weer veel bos, maar niet zo saai als gisteren. Er is meer afwisseling in de begroeiing, het pad, de ondergrond en de hoogteverschillen. Ook zie ik vandaag veel paddenstoelen.
In Hülen loop ik op goed geluk het dorp in. Er is een café, maar ik weet niet of dat open is. Ik hoop van wel, het is namelijk 1km het dorp in (en dus ook weer terug). Gelukkig zijn de goden mij gunstig gezind en kan ik bij café Villing een Weißen drinken op het ’terras’. Dat ’terras’ is meer een soort van rommelige achterom met een wasmolen, veel rommel en een tafel voor de gasten die willen roken. Dat maakt mij niet uit. Ik zit goed.
Na de pauze veranderd de route aanzienlijk. Het gaat nu weer over brede, lange en rechte paden. Het is weer meters maken geblazen. Op dit stuk zijn ook veel fietsers, in beide richtingen. De markeringen zijn er dan wel en dan niet. Wel zie ik regelmatig de gele bordjes met de richtingen en de afstanden.
Het laatste stukje richting Unterkochen gaat weer langs smalle paadjes, eerst een stukje omhoog en dan omlaag langs de berg naar de Weißer Kocher, de plaatselijke beek. Later als ik naar het hotel rijd, zie ik dat er ook een Schwarzer Kocher is. Hier kom ik weer meer volk tegen, veelal met kinderen.
Ik heb vandaag weer een Rufbus nodig. Bellen, bellen en nog eens bellen, meteen na het ontbijt, onderweg en ook als ik in Bopfingen aangekomen ben. Ik krijg die gasten maar niet te pakken, “Der Gesprächspartner ist zur Zeit nicht erreichbar”.
Klokslag 11 uur wordt ik in Mönchsdeggingen afgezet en kan ik beginnen met de wandeling. Ik begin de voordelen van een georganiseerde reis met bagage vervoer weer in te zien. Nu ben ik ’s morgens eerst een tijd aan het rijden, dan nog met het openbaar vervoer met alle stress van dien en aan het eind van de dag weer met de auto terug. Aan de andere kant is het ook geen straf om iedere dag even door dit landschap te mogen 
De route is erg mooi vandaag, door en langs de velden en bossen met een mooi uitzicht op het landschap.
Iets over de helft kom ik in Schweindorf alwaar ik hopelijk kan einkehren. Gelukkig lukt dat bij Landgasthaus Schweindorfer Hirsch. Hoewel het prachtig weer is en er verder in de weide omgeving niets anders open is (voor zover ik weet en gezien heb), ben ik toch de enige gast op het terras, en dat op een zaterdagmiddag. Geen probleem, lekker rustig, dat past bij de wandeling waarbij ik ook maar zelden andere mensen tegenkom.
Voor diegenen die zich afvragen waar ik aan het wandelen ben, de Albsteig (met een b dus) gaat dwars door de Schwäbische Alb, een middelgebergte dat zich over zo’n 200 kilometer uitstrekt van Donauwörth / Harburg naar Tuttlingen met een hoogte van net boven de 1000 meter. Die hoge stukken liggen echter allemaal aan het eind van de Albsteig, die ik waarschijnlijk in oktober ga lopen.
Na de pauze gaat het verder door voornamelijk bos, over brede, vaak lange en rechte, bospaden. Dit is puur meters maken. De enige onderbreking is de Ohrengipfel, het plaatselijke hoogste punt. Ik loop hier vol verwachting naar toe met mentale beelden van geweldige uitzichten, een mooi groot terras met vers getapt bier en meer van die waanideeën. Helaas, niets van dit alles. De Ohrengipfel is gewoon een plaats in het bos met twee bankjes die toevallig het hoogste punt is. Er is zelfs geen enkel uitzicht, behalve op bomen en struiken. Vroeger stond hier wel een uitkijktoren, maar de bomen werden te hoog. In plaats van de toren dan hoger te maken, hebben ze hem opgeruimd.
Uiteindelijk kom ik uit het bos en heb meteen een mooi uitzicht op de Ipf, de berg die over Bopfingen uittorent. Daar ga ik vandaag echter niet omhoog, die is voor morgen.
Helaas ben ik na minder dan twee straten de markeringen al weer kwijt en ik gebruik mijn Garmin om op de ‘oude’ route terug te komen en volg die. Net voor het station komt de ‘nieuwe’ route weer op de ‘oude’ route uit.
Bij het station aangekomen, zoek ik een terras waar ik een biertje kan nuttigen. Tegenover het station is een shisha lounge, maar aangezien ik niet rook en ook niet binnen wil zitten, zoek ik verder. Uiteindelijk kom ik in een gezellige Biergarten uit. Hier rust ik even uit na mijn wandelavontuur van vandaag en werk ik alvast dit verslag bij onder het genot van een Weißen. Daarna gaat het terug naar het hotel, een ritje van iets meer dan een uur.
Ik kom dus ook eerder aan op het station in Möttingen, daar moest ik toch al een tijdje wachten. Helaas nergens koffie te bekennen…
De trein is mooi op tijd en heeft deze keer geen vertraging. Ik ben even na 12:30 in Harburg. Het station van Harburg ligt zo’n beetje op het terrein van Märker, een cement en beton leverancier die hier een flinke site heeft en nog flink aan de weg timmert met Ofen 8 (toekomstige uitbreiding).
Mijn wandeling van vandaag begint met een stukje omhoog, terug naar het uitzicht punt waar ik gisteren gestopt ben.
Nadat ik nog een beetje van burcht Harburg bekeken heb, gaat het verder met de wandeling van vandaag. Eerst over de heuvels door redelijk open terrein en daarna het bos in.
De route gaat verder door het bos. Bij een kruising van landwegen / zandpaden staat aangegeven dat de route (met de rode driehoeken) verlegd is. Ik besluit deze keer om de markeringen te volgen. Dat gaat een tijdje goed, totdat ik bij een splitsing kom waar een heel mooi pad door de velden gaat. Helaas is dit niet de route, maar even later zijn de markeringen op. Aangezien ik een flink stuk van de gpx route afgedwaald ben door de markeringen te volgen, zit er niets anders op dan zelf maar een route te verzinnen voor de laatste kilometers. Dat doe ik door over te steken naar voorgenoemd veldpad dat een stukje parallel loopt.
Ik loop nu langs en door de velden met weidse uitzichten over het Schwäbische land. Terugkijkend is dit het mooiste stuk van de wandeling van vandaag…
Ik vertrek om 5:00 ’s ochtends richting Harburg, dat is het eindpunt van mijn wandeling van vandaag.
Alles loopt mooi op schema en ik pak de trein van 11:33 naar Donauwörth, alwaar ik om 11:45 zou moete aankomen. Helaas zien ze kans om 6 minuten vertraging op te lopen op een stukje van 8 minuten, maar dat mag de pret niet drukken.
In Donauwörth aangekomen zoek ik mijn weg vanuit het station naar het begin van de wandeling. Het gaat over de Wörnitz (riviertje) en door het mooie centrum. Bij een Konditorei scoor ik nog twee broodjes voor onderweg.
Via fietspaden gaat het Donauwörth uit, ik volg een rode driehoek als markering. Het gaat over de heuvels en langs de velden.
Er is ook een kapel op een rots en daar loop ik even omhoog voor het uitzicht en om de kapel te bezoeken. Via een Lehrpfad loop ik nog een extra rondje onder langs de kapel.
De rode driehoek gaat nu anders dan mijn gedownloade route. Ik besluit om de route te blijven volgen. Het gaat nu door het bos en een stuk verder kom ik weer even de rode driehoek tegen. Helaas loopt mijn route op een gegeven moment dood in het bos na een zwaar overgroeid pad. Ik had waarschijnlijk toch de markeringen moeten volgen. Maar geen nood, een stukje verder is een parallel pad dat wel begaanbaar is en met een klein omweggetje kom ik weer op de route terecht.
Er volgt een stuk langs een drukke doorgaande weg en die leidt mij Harburg binnen. Ik volg nu de route richting de burcht en kom bij een mooi uitzicht punt waar ik over Harburg uitkijk en een goede kijk op de burcht heb. Naar de burcht is het nog een stukje lopen en er gaat hier ook een pad richting station. Aangezien ik ook op tijd in het hotel wil zijn om in te checken, besluit ik om de burcht morgen maar te doen. Dan heb ik so-wie-so een korte route.
Er gaat een Fußweg naar het station en die volg ik naar beneden tot bij de Netto waar ik vanmorgen al was. Van hieruit loop ik het dorp in om bij het Brückencafé op een bankje op de brug van een Weißen te genieten.
Het was prima wandelweer vandaag, warm en zonnig met een paar schapenwolkjes. Later op de middag kwamen er een paar wolken bij. Een jas was uiteraard niet nodig, maar mijn hoed was geen overbodige luxe.
Lise loopt vandaag niet mee. Ze heeft een paar blaren en die worden er niet beter op. Om Engelse toestanden te vermijden (zie 
Nadat Lise mij afgezet heeft, loop ik eerst omhoog naar het eigenlijke beginpunt. Daar kun je met een normale auto niet komen.
Uiteindelijk kom ik boven op de berg / heuvel uit, waar ik door de velden verder loop. Hier let ik even niet goed op of er mist een markering, ik loop in ieder geval een flink stuk van de route af. Als ik al een tijdje geen markeringen meer gezien heb, check ik op mijn Garmin en zie dat ik verkeerd zit. Teruglopen vind ik te ver en ik zoek een alternatieve route die mij terugbrengt naar de eigenlijke route. Die vind ik en na een beetje zoekwerk bij de aansluiting, een vijfsprong, vind ik de oorspronkelijke route terug.
Het gaat verder door het bos en daarna weer tussen de velden boven op de berg. Het begint te regenen. Ik loop door, een stukje verder begint het bos weer. Daar is het een stuk droger, maar het begint wel harder te regenen. Gelukkig is hier een schuilhut en daar maak ik dankbaar gebruik van. Na en paar minuten is de bui alweer grotendeels over en iik loop onder de bomen verder. Als ik onder de bomen uitkom, is het weer helemaal droog.
Na een tijdje kom ik in Altwied, hier is een restaurant, das Steakhouse. Helaas gesloten. Als ik echter zoek naar een ingang, komt er vrouw naar buikten die vraagt of ze me kan helpen. Ik geef aan dat ik wel een bier kan gebruiken en dat ik dat best buiten (daar staat een tafeltje met twee stoelen) op wil drinken. En alhoewel ze Ruhetag hebben, brengt ze me een Hefeweizen. Mooi meegenomen zo op twee derde van de route.
Nadat ik mijn bier op heb, gaat het verder. Ik begin weer aan een beklimming, de laatste van vandaag, die me naar Rengsdorf brengt, boven op de berg. Het gaat geleidelijk omhoog, met af en toe een steil stukje. In Rengsdorf aangekomen eindigt de etappe en wacht ik tot Lise mij op komt pikken. Ik had haar al ge-appt dat ik er bijna ben en even later zie ik mijn auto verschijnen. Aangezien er in Rengsdorf niets te beleven is, Lise had dat vanmorgen al geconcludeerd, rijden we naar Neuwied voor een welverdiende pint. Lise weet inmiddels de weg en we parkeren onder die Rheinbrücke en gaan naar het tuin terras waar Lise vandaag gezeten heeft. Een goede afsluiting van een lang weekend wandelen langs de Rhein.
Bewolkt met heel af en toe zon. Eén buitje, maar dat viel wel mee. Prima wandelweer dus.
Na het ontbijt, waarbij we nog een tijdje met Manfred, onze hotelier, en de andere gasten, een Belgische vrouw die al 20 jaar met haar Duitse man in Aachen woont, hebben gebabbeld, gaan we met de auto weer via het veer naar Leutesdorf. Daar is het even zoeken naar het station. Via enkele heel erg smalle straatjes vinden we dat uiteindelijk wel.
We beginnen de wandelroute met een stukje Zuweg dat we gisteren ook gelopen hebben. De echte Rheinsteig begint een flinke kilometer verderop pas.
We lopen weer verder en het gaat inderdaad even in de volle zon flink omhoog. De alternatieve routes klinken even erg aanlokkelijk. Gelukkig komen we weer in het bos terecht en daar gaat het weer beter, schaduw!
Als we aan de rand van Rheinbrohl komen, kijk ik even op Google Maps of er iets te doen is. Er zijn diverse gelegenheden en volgens Google Maps zijn die of gaan die ook open. We besluiten om het erop te wagen en af te dalen naar het centrum. Daar vinden we inderdaad een terras bij een hotel en zo te zien is er verderop ook nog het een en ander. Op het eerste terras gaan we zitten voor een pauze. Het is twaalf uur en tijd voor een pint!
We vervolgen onze route en beginnen aan onze hoogste beklimming van de dag. Als we daar weer van afgedaald zijn, komen we in Hammerstein. Ik hoopte dat hier weer iets zou zijn om even een pauze te houden en Lise vind inderdaad een Garten Terrasse bij een Weingut. De Terrasse is helaas vol, maar ze hebben binnen nog ruimte en daar is het lekker koel. We bekijken hoe de serveerster, een jong meidje, zich het vuur uit de sloffen rent om iedereen tevreden te houden. Dit is topsport en we zijn er van overtuigd dat zij op het eind van de dag veel meer stappen heeft gezet dan wij.
Op de top van de volgende berg ligt een ruïne van een kasteel. Die laten we echter links liggen en we lopen door, niet helemaal omlaag deze keer. Lise begint wel enige moeite te krijgen met lopen, ze heeft een paar blaren. Onze volgende en laatste klim is dan ook zwaar, maar we klaren de klus. Even flink water drinken en we beginnen aan een heel mooi stuk boven langs de wijnvelden met een mooi uitzicht over de Rijnvallei.
Uiteindelijk volgt de laatste afdaling. Daar zit nog een kleine verassing in, of eigenlijk twee. De eerste verassing is een steil stukje Kletterpassage waar we met behulp van een staaldraad naar beneden moeten, maar dat is voor ons geen probleem.
Het is vandaag erg warm en de zon schijnt volop. Er is maar weinig bewolking en we zijn dus blij met ieder beetje schaduw dat we tegenkomen. Gelukkig komt dat nogal eens voor. Later op de middag komt er meer bewolking en begint het in de verte te rommelen. We zien dat het een eind verderop ook regent en hopen dat we droog bij de auto komen. Dat lukt gelukkig en de echte regen krijgen we ’s avonds als we op het terras zitten, net na het eten. Gelukkig zitten we onder een flinke overkapping.
We beginnen de dag met een goed ontbijt. We zijn de enige gasten, maar we hebben desondanks een goed ontbijtbuffet. Simpel en niet super uitgebreid, maar wel alles wat we nodig hebben.
Na het ontbijt vertrekken we en gaan we via het veer naar Bad Hönningen aan de andere kant van de Rhein. Parkeren is geen probleem, recht voor het station.
We hadden van te voren gekeken of we ergens iets konden drinken. Potentiële plekken waren Dattenberg, Leubsdorf en Ariendorf. Helaas nergens iets open… Volgens de locals (twee keer gevraagd), moesten we in Linz zijn (daar kwamen we vanaf) of in Bad Hönningen (daar gingen we naar toe).
Als we bij Schloss Arenfels aankomen, zien we veel auto’s op de parkeerplaats staan. Er is een bruiloft aan de gang. We overwegen om het bruidspaar te gaan feliciteren. Fatsoenshalve moeten ze ons dan ook iets te drinken aanbieden. Gelukkig voor het bruidspaar is dat niet nodig. Om de hoek is namelijk een terras. Eindelijk iets te drinken.
Na deze uitgebreide pauze beginnen we aan de laatste loodjes, nog 3 kilometer te gaan. We lopen onder langs de wijngaarden, maar na een paar meter moeten we links, steil de berg op. Het is meteen een van de zwaarste stukken van vandaag. Gelukkig is het maar een relatief kort stukje en daarna lopen we boven langs de wijngaarden.
Het was wederom prachtig wandelweer, door de bewolking niet te warm en de hele dag droog (ondanks dreigend gerommel in de lucht in de namiddag). Wel was het aan het begin van de wandeling, in de morgen, een beetje benauwd / drukkend, maar dat duurde niet erg lang.
Om half 8 vertrekken… Ik hoopte eerst nog even dat pap een grapje maakte maar helaas. Vroeg uit de veren dus maar en dan de weg op. De reis hierheen ging erg voorspoedig en we waren zelfs bijna zo vroeg op onze bestemming dat we de trein van een uur eerder hadden kunnen pakken. Maar aangezien we eerst nog wel iets wilden drinken voor we aan het avontuur van vandaag begonnen, was het niet erg dat we die trein net gemist hadden.
We gingen dus opzoek naar een plek waar we koffie en fris konden krijgen en het liefst ook nog iets kleins te eten. Nou en op zoek was wat we moesten. Eerst kwamen we bij een hotel met restaurant, maar dat was nur für Hotel Gäste. Ze wezen ons echter wel op een plek 300 meter verderop dus daar gingen we vol goede moed op af. Eenmaal daar bleek het nog dicht te zijn. Niet getreurd er tegenover hadden we een parasol gespot en daar was een Konditorei, precies wat we zochten! Helaas, ook deze was dicht. Inmiddels begon de tijd die we nog hadden voor de trein zou vertrekken steeds korter te worden. Gelukkig vonden we toen toch een klein pleintje met daaraan een paar terrasjes die al open waren. Het was helaas te laat om nog iets te eten te bestellen maar we hebben nog lekker iets kunnen drinken voor we op pad gingen.
Vanaf het station waren er meteen gele bordjes die we konden volgen om bij het startpunt van de route te komen. We gingen dus lekker op pad en alles zat mee. We hadden nog even overwogen paraplu’s mee te nemen, maar het bleef droog, het was niet te warm, niet te koud en we konden lekker door wandelen. Vanaf het begin punt van de route veranderden onze gele markeringen in blauwe en verlieten we de bewoonde wereld om het bos in te gaan. In het bos zag het er heel vreemd mooi uit. Als je omhoog keek was alles groen maar op de grond leek het wel herfst en als je goed keek kon je de blaadjes ook zien vallen. Dat was niet het enige wat je kon zien als je goed keek, we hebben ook een eekhoorn gespot die door het bos vloog alsof het een grote speeltuin was. Echter was dat niet het enige dier dat we zagen, maar voor deze anderen hoefde je niet goed rond te kijken. Ze kwamen namelijk iedere keer in je zicht en daar werd je niet erg gelukkig van. Er waren een paar vliegen die maar om je hoofd bleven vliegen. Ik weet niet of het er een paar waren die ons steeds bleven volgen of dat er steeds nieuwe waren die het stokje van de vorige overnamen maar irritant waren ze.
Iets voorbij de helft van de route kwamen we bij een waterval waarnaast we omhoog moesten. Boven bleken er geulen te liggen waar het water van de waterval doorheen stroomde (een soort levada). Waarschijnlijk vonden we het beide zo leuk om het water te volgen en nog een watervalletje tegen te komen dat we te veel op het water en te weinig op de markeringen hebben gelet. Zodra we bij een grote splitsing kwamen waren onze blauwe bordjes namelijk nergens meer te bekennen. Gelukkig waren we niet ver van de route en hoefde we niet terug om weer op het juiste pad te komen. Hierna duurde het niet lang meer voor we eindelijk bij onze enige pauze plek op de route kwamen: Erpeler Ley. Hier konden we lekker op het terras gaan zitten en hebben we iets kunnen drinken en eten en uit kunnen rusten voor we aan het laatste uurtje van onze wandeling begonnen. Maar voor we dat konden doen moesten we uiteraard eerst even kijken bij het uitzichtpunt dat daar ligt. 
Het laatste stuk van de route hield nog een paar keer klimmen en vooral heel veel dalen in, om uiteindelijk te eindigen op het plein van Linz am Rhein. Hier eindigde de route onder een parasol en dat kwam goed uit want we hadden trek in een lekkere koude Paulaner.
Het was vandaag prima wandelweer. Ondanks dat er regen voorspeld was, hebben we het goed droog gehouden (10 druppels regen). Het was wel erg warm, maar de bewolking zorgde ervoor dat we niet echt in de zon hoefden te lopen (als we niet in het bos waren).
