20240612-13 Rundum die Blauberge

Datum: 20240612-13

Tijd: 10:50 – 14:40 en 8:15 – 16:40

Afstand: 9,9 km en 17,3 km

Overnachting: Haus Waltraud am Tegernsee, Bad Wiessee

Wandeling

Dag 1

Vandaag begin ik aan mijn eerste huttentocht, een kleintje met één overnachting in een hut.

De route van vandaag is maar 3 uur, ik vertrek dus ook pas om 10 uur bij het hotel zodat ik even voor 11 uur aan het lopen ben.

Op de Wanderparkplatz Wildbad Kreuth kan mijn auto twee dagen blijven staan. Betalen doe ik met mijn credit card via een app die ik ter plekke download.

Het eerste stuk van de wandeling is lekker relaxt, via een brede Wirtschaftsweg tot aan das Steinerne Kreuz gaat het licht stijgend omhoog. Ik ben niet alleen, er komt werkverkeer omlaag en er zijn de nodige fietsers. Na een tijdje zie ik dat men bezig is om een holle buis de grond in te stampen met een soort van heipaal apparaat, geen idee waarom…

Bij das Steinerne Kreuz kan ik kiezen, of via de Steig omhoog (2 uur) of via de Bayralm (3 uur). De route die ik gekozen heb gaat via de Steig, dus dat wordt het.
Nu gaat het echt omhoog, eerst door een waterloop waar gelukkig niet al te veel water doorheen komt, dan erlangs.

Nu komt het moment dat ik mijn stokken tevoorschijn haal en mijn jas uit doe.

Dan begint de echte Steig, het gaat steil omhoog, met handen, voeten en stokken. Die laatste zijn op dit stuk onmisbaar. Ik moet goed uitkijken waar ik mijn voeten en stokken neerzet. De kunst is om niet te veel hoogte verschil te overbruggen bij iedere stap. Dat lijkt sneller, grote stappen, snel thuis, maar is slecht voor de knieën. Ook moet je je dan even afzetten om omhoog te komen en ben je even de controle kwijt. Als je dan weer terugveert, voel je dat je een flinke backpack op je rug hebt, die je de verkeerde kant op trekt.

Als ik een stroompje moet oversteken, is er even een heikel moment. De stenen waar het stroompje overheen gaat zijn glad en ik heb maar weinig houvast. Gelukkig kom ik er overheen zonder naar beneden te donderen, anders had ik weer opnieuw kunnen beginnen…

Na een flinke tijd flink afzien, ik vraag me soms af waarom ik niet gewoon de langere route heb genomen, kom ik ineens bij een Wirtschaftsweg met zowaar een bank. Hier hou ik een welkome pauze.

Ik volg de weg, maar die is al vrij snel afgelopen en dan gaat het verder steil omhoog, over rotsen en smalle bergpaadjes.

Op een gegeven moment wordt het pad vlakker met nog maar af en toe een steiler stukje. Ik kom nu bij een Sattel, het lagere deel tussen twee bergtoppen. Dit gedeelte van de route is prima te doen, weinig hoogte verschil. Ik passeer hier ook ergens de grens en ben nu in Oostenrijk.

Naar de Gufferthütte is het nu nog maar ongeveer één kilometer, voornamelijk omlaag.
Nog voor 3 uur bereik ik de Gufferthütte. Eerst schrik ik omdat ik eerst bij een wat oudere hut kom. Gelukkig is dat niet de Gufferthütte, die ligt net om de hoek.

Eenmaal binnen wordt ik welkom geheten door Kathleen, die Hüttenwirtin.
Ze vraagt eerst of ik een dag gast ben of dat ik blijf slapen. Als ik aangeef dat ik blijf slapen, wil ze eerst weten wat ik wil drinken. Die Kathleen die snapt haar gasten… Als ze met mijn Weißen komt, laat ze me eerst een slok nemen en daarna begint ze met de uitleg van die Hütte en het inchecken.
Ik heb een bed in een kamer met 7 bedden, maar ik ben de enige ‘bewoner’ van de kamer, goed geregeld.

Na mijn eerste Weißen is het tijd voor een douche. Omdat het warm water, 1 euro voor 2 minuten, op zich laat wachten, douche ik voornamelijk koud. Geen probleem, daar was ik thuis ook al deels mee begonnen.

Voordat ik weer aan het bier ga, loop ik eerst even het terras op. De zon schijnt en ik heb een prachtig uitzicht op de bergen.

Om even over 4 zit ik weer in die Stube met een Weißen om dit verslag verder uit te werken. ’s Avonds lekker eten, ik heb half pension geboekt, en dan op tijd naar bed.

Dag 2

Ik sta op tijd op om in te pakken voor het ontbijt. Toch ben ik nog te vroeg voor het ontbijt dat vanaf 7:30 is, dus genieten van het uitzicht op het terras en een babbeltje met een andere gast maken die verbaast is dat ik dit soort tochten in Jeans doe.

Het ontbijt is erg goed met verse producten uit de omgeving en frische Milch.

Na het ontbijt pak ik de laatste spullen in, doe mijn schoenen aan en de volgend etappe van mijn huttentocht begint. Het is even zoeken naar de juiste route, een waterloop lijkt op een pad en is dat soms ook, paden zijn slecht zichtbaar in de alm tenzij je erop staat, maar na even rondlopen heb ik de juiste richting te pakken. Er schijnt een flets zonnetje.

Het eerste stuk is goed te doen, over een brede lage bergkam met glooiend grasland en her en der bomen. Ik zie en gebruik oude verweerde markeringen, beter dan niets. Helaas zijn er niet genoeg en ik raak van het pad. Dwars door het grasland en bos zoek ik mijn route terug. In het grasland moet ik goed uitkijken, er zitten grote natte gaten in, waar de koeien bij elkaar gestaan hebben.
Uiteindelijk vind ik het pad weer, inclusief omgevallen wegwijzers. Ik volg nu een stenig pad door grasland en de hoogte verschillen vallen wel mee.

Ik kom regelmatig de Enzian tegen een mooie blauwe bloem. Meteen heb ik de hele dag Heino in mijn hoofd: “So blau blau wie wir Gestern wahr’n, waren wir noch nie.”. Hmm, dat is niet helemaal de originele tekst, die staat hieronder 🙂

Helaas zit ik op het verkeerde pad, dit pad komt ook op de Blaubergalm uit, maar gaat onder langs de berg. Mijn route gaat boven over, uiteraard. In mijn enthousiasme om een goed gemarkeerd pad te volgen, zit ik op de verkeerde route. Daar waar ik de route weer opgepikt heb, net van te voren was een aftakking naar boven. Dus terug en omhoog, via een Steig. Boven aangekomen kan ik nog even een aftakking nemen om naar de top van de Halserspitze te lopen. Uiteraard doe ik dat, als ik toch al zo dicht bij ben. Daar heb ik geen spijt van, een goed begaanbare route over een bergkam en heel mooie uitzichten alle kanten op.
Ik zie dat er wolken over de bergkam komen vanaf het noorden, dus snel weer verder voordat ik in de mist zit.

Ik heb het klimmen voor vandaag gehad, denk ik…. Later volgen er nog enkele korte pittige klimmetjes op de graat.

Ik ben de Halserspitze omhoog gekomen via de zuid kant. Je kunt ook via het noorden naar boven (of naar onder). Dat is echter niet aan te raden gezien het bord met Lebensgefahr!

Ik volg nu een glooiend kronkelig rotsachtig pad dat uiteindelijk wel naar beneden glooit. Er komt een koude wind met de wolken mee. Ik volg een lange bergkam, er komt geen einde aan… Aan beide zijden gaat het omlaag, aan de noordkant (Duitsland) heel steil, aan de zuidkant (Oostenrijk) een stuk geleidelijker. Iedere keer dat ik denk dat de bergkam gedaan is, volgt er toch weer een nieuw stuk, ook met de nodige klimmetjes erin. Maar uiteindelijk gaat het dan toch omlaag naar de Blaubergalm, tijd voor een pauze met een biertje. Op de bergkam vallen er af en toe enkele druppels, maar dat mag geen naam hebben.

In de Blaubergalm is het erg gezellig met wandelaars en de peuter van de zoon van de eigenaresse. Die wil met iedereen spelen en als oma komt om hem weg te halen bij haar gasten, duwt hij oma weg.

Ik vervolg mijn weg verder omlaag met lichte regen, die wordt toch steviger en in besluit om de regenhoes toch maar om mijn backpack te doen. Mijn regen poncho heb ik nog niet nodig, mijn jas en hoed bieden voldoende bescherming. Het voordeel van de hoed is dat die het zicht niet belemmerd zoals een capuchon doet.
Het blijft regenen totdat ik op de Königsalm kom, niet heel hard maar wel gestaag.

Bij de Königsalm is het weer tijd voor een pauze met een biertje. Nu regent het weer, maar ik zit droog onder het afdak van de schuur van de 46 meter lange stal die in de 18^de eeuw gebouwd is. Het regent en de zon schijnt, de duuvelkes hebbe kermis. Op het dak van de boerderij verdampt de regen meteen en ontstaan kleine mist vlagen.

Verder voor de laatste loodjes, de route van vandaag is langer dan ik verwacht had. Ik loop door een wei met jonge koeien, die schrikken eerst en dan volgen ze mij. Daarna volgt een wei met oudere koeien, die zijn niet zo nieuwsgierig, ten minste totdat ik blijf staan om enkele zinnen van dit verslag in te typen, dan komen ze ook naar me toe en volgen me tot het einde van de wei.

Het is wel vreemd, in de Gufferthütte had ik geen bereik en ook in de hut op de Blaubergalm niet. Hier in de bergen heb ik echter voornamelijk wel bereik.

De laatste kilometers gaan geleidelijk omlaag met af en toe enkele steile stukjes. Onder aangekomen, kom ik nog langs een forellen kwekerij en dan ben ik weer bij de auto.

De airbnb die ik uitgezocht heb ligt maar een kilometer of 10 verderop. Nu ik weer bereik heb en tijd om mijn mail te checken, zie ik dat Monica me al geprobeerd heeft te bereiken. Als ik aankom, is ze gelukkig thuis en kan me mijn kamer laten zien. Een mooie ruime kamer met eigen badkamer, koelkast en een groot balkon. Ook staat er een flesje bier klaar, goed geregeld.

Na dat biertje, een goede douche en een Vietnamees diner, werk ik dit verslag verder uit op mijn kamer.

Nu ik mijn mail weer kan lezen zie ik dat das Rotwandhaus mijn overnachting gecancelled heeft. De reden is dat das Rotwandhaus gesloten is vanwege Colibacteriën in het water. Van de website: “Am 27. Mai mussten 21 Personen durch die Bergwacht versorgt werden, nachdem sie auf dem Rotwandhaus über starke Magen-Darm-Beschwerden klagten. Seitdem ist die Hütte vorsorglich geschlossen.”. Hmm, daar wil ik inderdaad liever niet overnachten nu. Ik zoek morgen wel uit hoe nu verder met mijn tweede huttentocht, dit was namelijk de tweede overnachtingsplek.

Al met al was mijn eerste huttentocht een succes, zwaar maar zeer de moeite waard. Of zoals mijn mede holbewoner hutbewoner vanmorgen zei, nicht schwierig aber anstrengend.

Weer

De eerste dag was het perfect wandelweer. Het begon zonnig maar werd al snel bewolkt, hoge wolken, boven de bergen, geen probleem voor het uitzicht dus. Ook de temperatuur was prima, niet echt warm, maar dat kreeg ik het toch wel door het klimmen.

De tweede dag begon ook goed, zonnig en half bewolkt. Toen ik echter over de graat liep begon het een beetje te regenen en toen ik bij de Blaubergalm vertrok begon het harder te regenen. Hard genoeg om de regenhoes van de back pack eroverheen te trekken. Bij de Königsalm aangekomen was het alweer droog.

Songtekst van de dag

Zoals hierboven al aangegeven, kom ik vaak de Enzian tegen, een mooie blauwe bloem die hier in de bergen groeit. Daarom vandaag als songtekst van de dag Blau Blüht Der Enzian van Heino.

Ja, ja, so blau, blau, blau blüht der Enzian,
Wenn beim Alpenglühn wir uns wiedersehn.
Mit ihren ro-ro-ro-roten Lippen fing es an,
Die ich nie vergessen kann.
Wenn des Sonntags früh um viere die Sonne aufgeht,
Und das Schweizer Madel auf die Alm ‘naufgeht,
Bleib ich ja so gern am Wegrand stehn, ja stehn,
Denn das Schweizer Madel sang so schön.
Holla hia, hia, holla di holla di ho.
Holla hia, hia, holla di holla di ho.
Blaue Blumen dann am Wegrand stehn, ja stehn,
Denn das Schweizer Madel sang so schön.
Ja, ja, so blau, blau, blau blüht der Enzian,
Wenn beim Alpenglühn wir uns wiedersehn.

Mit ihren ro-ro-ro-roten Lippen fing es an,
Die ich nie vergessen kann.
In der ersten Hütte, da hab’n wir zusammen gesessen,
In der zweiten Hütte, da hab’n wir zusammen gegessen,
In der dritten Hütte hab’ ich sie geküßt,
Keiner weiß, was dann geschehen ist.
Holla hia, hia, holla di holla di ho.
Holla hia, hia, holla di holla di ho.
In der dritten Hütte hab’ ich sie geküßt,
Keiner weiß, was dann geschehen ist.
Ja, ja, so blau, blau, blau blüht der Enzian,
Wenn beim Alpenglühn wir uns wiedersehn.
Mit ihren ro-ro-ro-roten Lippen fing es an,
Die ich nie vergessen kann.

Foto’s