20230612 Crummock Water

Datum: 20230612

Tijd: 8:00 – 15:00

Afstand: 24,4 km

Overnachting: Thorncroft House, Workington, Cumbria

Wandeling

Vandaag rij ik naar Lanthwaite Green Farm. Ik ga een laatste keer proberen een berg op te gaan. En omdat ik de hitte voor wil zijn, sta ik om 6 uur op zodat ik op tijd aan het lopen ben.

Op de weg naar Lantwaite is er een omleiding en daardoor ga ik weer de rimboe in. Gisteren had ik schapen op de weg, vandaag fazanten. Mijn navigatie probeert me weer een weg in te sturen die ik niet zie zitten, smal en niet verhard. Als ik doorrij, blijft hij hardnekkig volhouden. Ik rij dus door totdat ik de B5289 weer vind, Lanthwaite Green Farm moet daaraan liggen. En ja hoor, na een tijdje heb ik het gevonden, inclusief de kleine car park erlangs.

Ik begin vol goede moed aan mijn route, na enig zoeken heb ik de juiste weg naar boven gevonden. Het gaat weer meteen steil omhoog. Ik klim een stukje en rust dan uit, ik klim een stukje en rust dan uit, en zo voort, dat schiet echter niet echt op. Ik vraag me af waar ik mee bezig ben, zo is er geen lol aan. Ik ben op een kwart van de berg, denk ik, en dan besluit ik dat dit niets is. Dit is voor mij niet (meer) weggelegd, ik ben een wandelaar en geen bergbeklimmer. Ik daal een stukje af en neem een pad dat onder langs de berg loopt. Ik ga vandaag een wandeling in de vallei maken.
Het pad loopt een heel eind door en glooit met het landschap mee. Na een tijdje kom ik bij een weg uit.

De OS Explorer kaarten op mijn TwoNav komen goed van pas. Ik heb uiteraard ook de papieren versie bij me, maar die heb ik eigenlijk niet nodig. Ik zoek een route door de vallei en besluit na een tijdje om dan de andere kant op te lopen en rondom Crummock Water te lopen naar Buttermere.

Op de weg die ik gevonden heb is een hek met een poort, daar ga ik doorheen. Pas op dolende schapen!

Ik loop langs een beek en op een gegeven moment zie ik koeien in de wei. Ik wil een foto maken, maar heb niet in de gaten dat er ook koeien in de beek staan. Die schrikken en vluchten in paniek uit de rotsachtige beek. Nergens voor nodig natuurlijk, maar dat weten die koeien niet. Gelukkig heeft er geen koe een poot gebroken, het ging nogal heftig om uit de beek te komen.

Ik kom bij High Hollins en ga verder door een poort over een stuk dat iemands tuin lijkt. Via een smal pad met wilde rozen kom ik bij Low Hollins.

Ik probeer zo weinig mogelijk over de weg te lopen en als ik door een bos loop, vlak voordat ik de weg weer op zou moeten, zie ik een veelbelovend pad in de richting die ik wil. Dit soort paden staan ook niet op de OS Explorer kaarten, daarvoor zijn ze waarschijnlijk te smal.
Nu volgt een stuk dwalen door de natuur, vooral struikgewas en enkele jonge bomen. Het pad heeft de neiging om af te buigen in de richting die ik niet wil. Iedere keer vind ik dan weer een aftakking die wel mijn kant op gaat en dan begint het spel opnieuw. Uiteindelijk kom ik toch op het pad dat ik zocht dat naar Crummock Water leidt.

Bij het meer aangekomen, kijk ik eerst even rond en begin dan tegen de klok in om het meer te lopen. Het eerste stuk is erg mooi aangelegd, met bomen en een mooi pad met schaduw. Dat is echter maar van korte duur en het pad gaat over in wat hier normaal is, een stenig en ongelijk pad. Geen probleem, dat kan ik hebben.

Ik kom diverse andere wandelaars tegen. Als ik een ouder stel tegenkom, ga ik even aan de kant staan om ze door te laten. De vrouw is afgeleid, tja die ziet mij natuurlijk niet iedere dag, en zet haar stok verkeerd neer zodat die langs het pad omlaag schiet. De vrouw gaat er achteraan. Gelukkig was het hoogte verschil niet groot, als dit in de bergen gebeurd was, dan was het een ander verhaal geworden. De vrouw heeft gelukkig niets, wellicht enkele schrammen, en als ik haar omhoog geholpen heb loop ik weer verder.

Het is rustig op het meer, ik zie maar één boot met vissers. Wel heb ik hier een goed zicht op de bergen en waar ik dacht dat ik vanmorgen op een kwart van de berg was, was dat een kwart van de helft van de berg. Dat is het mooie van bergen, je ziet niet wat je te wachten staat. Ik ben blij dat ik gestopt ben!

Uiteindelijk bereik ik Buttermere, tijd voor een pauze bij het Croft House Farm Cafe met thee en gebak. Ik wordt meteen de beste maatjes met de plaatselijke mussen die de kruimels van mijn bord komen stelen.

De terugweg gaat langs de andere kant van het meer. Hier loopt de B5289, maar die wil ik het liefst zoveel mogelijk vermijden, ten minste te voet. Voorlopig loop ik eerst terug naar het meer, Buttermere ligt er een stukje vandaan.

Dan hoor ik in een keer een tyfus herrie, er komen twee straaljagers heel laag over gevlogen (het vlekje op de rechter wolk). En even later nog een keer. Ze hadden een buitenlands kenteken gespot en kwamen kijken of het russen waren. Als ik de tweede keer naar ze zwaai, zien ze dat ik het ben en gaan ze terug naar hun basis.

Als ik het meer weer bereikt heb, loop ik een stukje langs de oever totdat ik de B5289 bereik. Die steek ik over en via een pad onder langs de berg loop ik, parallel aan de B5289, verder. Ik stijg weer een stukje en het pad gaat een flink stuk van de weg verder totdat ik weer bij een parkeerplaats op de weg uitkom. Om nu de weg te vermijden, moet ik een flink stuk het ‘binnenland’ in gaan. In een driehoek loop ik een flink stuk onder langs de bergen.
Hier kom ik een stel tegen dat ik ook al aan de andere kant van het meer tegenkwam, ze lopen het rondje blijkbaar in de andere richting. Ze vragen de weg en aangezien ik net daarvandaan kom waar ze naartoe willen, kan ik ze nog helpen ook. Het blijken Vlamingen te zijn, dus we kunnen overschakelen op Nederlands.

Ook hier staan weer overal muren langs de velden. De muren zijn van het gesteente waar de berg ook van is en ik vraag me af wie ze gebouwd heeft en hoe oud ze zijn. Een beetje Googlen levert op dat de Dry Stone Walls gebouwd zijn tussen 1750 en 1850 om het vee te beschermen en om eigendom af te bakenen. Ze worden gebouwd door enkel de stenen op elkaar te stapelen en er wordt geen cement of iets dergelijks gebruikt. Als ze goed gebouwd zijn, dan zorgt de zwaartekracht ervoor dat ze stevig zijn en omdat er geen cement gebruikt is, zijn ze zeer vorstbestendig. Gezien de staat van de muren, ze zien er in het algemeen nog prima uit, is dat een opsteker voor diegene die ze gebouwd heeft. Ik denk wel dat het nodig is om de komende tijd enig onderhoud te doen. Her en der zitten er gaten in de muren en sommige staan een beetje scheef.

Als ik weer bij de weg uitkom, steek ik over om verder te lopen over een pad dat eerst iets hoger dan het meer loopt, maar dan afdaalt naar de oever. Hier kom ik ook het stel weer tegen waarvan de vrouw gevallen was en ik waarschuw haar om goed uit te kijken. Dat lukt deze keer.

Het laatste stukje is erg warm, ik loop toch nog door de volle zon. Gelukkig kom ik in Lanthwaite Forest, schaduw, maar het allerlaatste stuk naar Lanthwaite Green Farm gaat door de velden en toch weer even omhoog.

Al met al heb ik vandaag iets meer dan 24 kilometer gelopen, dat kan ik dus gelukkig nog wel 🙂

The Henry Bessemer

Ik ben deze week in Workington al enkele malen bij The Henry Bessemer geweest, vooral omdat ze iedere dag open zijn, niet vroeg sluiten en de hele dag door eten serveren, en bier uiteraard.

The Henry Bessemer  (THB) is gevestigd in een gebouw met een lange historie waarin het gebouw onder andere dienst deed als theater en als bioscoop. Dit is goed terug te zien in de indeling, in principe is het één groot lokaal, met de nadruk op groot. Dit lijkt dus in niets op een traditionele Engelse pub.
De THB is gelegen op Oxford Street, op een steenworp afstand van het centrum van Workington en 10 minuten wandelen vanaf mijn Airbnb.

De THB is iedere dag vanaf 8 uur open, dus ook voor ontbijt, en gaat pas om 11 of 12 uur ’s avonds dicht. Zoals gezegd serveert THB gedurende die tijd zowel eten als drinken.

Het mooie is dat ze ook een app hebben om te bestellen zodat ik niet naar de bar hoef voor een nieuw bier en mijn laptop onbeheerd achter moet laten, iets dat ik in een grote zaak als deze niet graag doe.

Het eten is zeer gevarieerd, van normale pub grub en Fish & Chips tot pizza’s en curries. Ook zijn er een groot aantal kleine gerechten te krijgen voor de kleine honger. De kwaliteit van het eten is goed, maar verwacht geen culinaire hoogstandjes, het is per slot van rekening een pub. Bijvoorbeeld de rijst die bij de kip of de curries geserveerd wordt, verschilleden soorten, is eetbaar maar duidelijk opgewarmd. De kip en het vlees van de curry is prima en ook het naan brood en de papadum die bij de curry geserveerd wordt is goed. De sauzen zijn ook prima van kwaliteit, hoewel die wel iets pittiger mogen zijn (persoonlijke voorkeur).
De pizza is goed te eten en er kan gekozen worden voor extra toppings.

Als het om bier gaat, dan is er genoeg keuze in THB. Er zijn diverse tap kranen, maar die hebben gedeeltelijk hetzelfde bier, dat is een beetje jammer. Toch is er genoeg keuze uit getapt bier, er zijn altijd tussen de 15 en 20 bieren van tap, of cask (vat), te krijgen, waaronder Guinness, Stella Artois, Coors, Doombar, Carlsberg, e.d.. Daarnaast is er een ruime keuze aan wisselende bieren van diverse brouwerijen uit fles of blik, waaronder diverse IPA’s. Helaas is daar niet alles van op voorraad.
Zoals in Engeland gebruikelijk ligt het alcohol percentage van de bieren gemiddeld lager dan bij ons.  Waar bij ons een gemiddeld pils rond de 5% ligt, is dat hier eerder 3,5%. Ook echte zware bieren vind je hier niet zo snel, dus geen Moersleutel stouts van 10-13%. Toch drinken de meeste bieren lekker weg en zijn de IPA’s zeker de moeite waard.

Qua prijs is THB niet duur, niet alleen in vergelijking met thuis, maar ook in vergelijking met de pubs en restaurants waar ik deze week geweest ben. Voor een pint Guinness betaal ik £ 3,06, omgerekend ongeveer € 3,56, dat is nog eens iets anders dan € 6,00 tegenwoordig in Venlo.
O ja, als je koffie besteld kun je free refills krijgen, helaas geldt dat niet voor het bier…

Ik geef The Henry Bessemer een 9, voor de combinatie van ruime openingstijden, ruime keuze in zowel eten als drinken, kwaliteit en prijs.

Weer

Vanmorgen was het bewolkt, later op de dag werd het half bewolkt en af en toe liep ik in de volle zon. Op de terugweg wist mijn auto dat het 32°C was.

Songtekst van de dag

Vandaag heb ik een wandeling door de vallei gemaakt, daarom nu In The Valley van Midnight Oil.

My grandfather went down with the MonteVideo
The rising sun sent him floating to his rest
And his wife fled south to Sydney seeking out safe harbour
A North Shore matron she became with some paying guests

My father went down with the curse of big cities
Traffic tolls and deadlines took him to his peace
Now Bob Dyer glued us to our seats
And lawns were always Victa neat
Whilst Menzies fawned at royal fleet do you remember?

In the valley I walk, I took some comfort there
In the valley I walk, cold comfort I can hear you talk
In the valley I walk, who will take me there?

When my mother went down it was a stiff arm from Hades
Life surprises and tears you like the southerly
She always welcomed the spring always welcomed the stranger
I don’t see too many around like this
Oh no, that’s what I’m looking for, yeah, what we’re looking for

In the valley I walk – who will take me there
In the valley I walk – cold comfort I can hear you talk
In the valley I walk – I took some comfort there
In the valley I walk – oh rough justice I hear you talk
In the valley I walk – to meet my watershed

I hope virtue brings it’s own reward
And I hope the pen is mightier than any sword
I hope the kids will take it slow
I hope my country claims it’s own

In the valley I walk – I cried yes I cried I was down then I crawled
Mercy’s arms all around me when I was down there
In the valley I walk – do you read me they can hear me in the valley

Foto’s