Datum: 20241018
Tijd: 9:50 – 22:20
Afstand: 6,8 (+59,5 km op de boot)
Overnachting: Quaint & Cozy Getaway, Kingston
Wandeling
Vandaag gaan we de 1000 Islands verkennen met een cruise vanuit Kingston. De tickets heb ik al gereserveerd en die moeten nog opgehaald worden bij een souvenir shop.
Maar eerst gaan we ontbijten. We kijken een beetje rond en komen terecht bij een diner waar we zelf onze sandwiches en broodjes kunnen samenstellen. Er is bijna niemand, dus ze hebben alle tijd voor ons. Later, als we zitten te eten, wordt het toch iets drukker.
Nadat we onze tickets opgehaald hebben lopen we nog even rond, voornamelijk langs het water en we zoeken alvast de Kingston Brewing Company op, daar gaan we straks een paar biertjes drinken.
Nadat we op de aanlegsteiger nog even gewacht hebben, gaan we de Island Queen III op. Wij gaan meteen helemaal naar boven, op het open dek. We vinden een bankje vrij vooraan vanwaar we een mooi uitzicht hebben.
Als we vertrekken begint Dave, onze tourguide van vandaag, zijn verhaal over wat we allemaal zien aan beide zijden van de boot.
De 1000 Islands zijn eigenlijk 1864 eilanden variërend in grootte van enkele honderden vierkante meter tot onbewoonde rotsen. De criteria om een eiland te zijn hangen een beetje af van wie je het vraagt, maar ze zijn grofweg:
• Minimaal 0,093 m2 (one square foot) groot.
• Het hele jaar boven water.
• Minimaal 1 (of 2) levende bomen. Volgens Dave mogen ze ook dood zijn.
De boot gaat eerst de Saint Lawrence rivier op, richting the Heart of the Islands. In de verte kijken we over Lake Ontario uit en daarlangs op het land staan 86 wind turbines op Wolfe Island. Zoals gebruikelijk had het enig voeten in aarde voordat die gebouwd konden worden, uitzicht, geluid, slagschaduw, dode vogels, electromagnetisme, etc. Er werd zelfs een class action lawsuite aangespannen door de Amerikanen omdat hun uitzicht vervuild werd door de windmolens in Ontario. Gelukkig zonder succes.
De gebieden hier werden vroeger bewoond door diverse groepen van indigenous people. Ondanks dat ze elkaar elders de schedels insloegen, hadden ze in dit gebied een overeenkomst genaamd ‘Dish with one spoon’ waardoor ze in vrede met elkaar leefden.
Het was me al opgevallen dat de bomen hier, in oost Canada, niet zo groot zijn als aan de west kust. De bossen hier zijn ongeveer van het formaat zoals bij ons thuis. 
De samenstelling is anders, maar de bomen hebben grofweg hetzelfde formaat. Aan de west kust, in de omgeving van Vancouver waar ik geweest ben, heb je gigantische bomen en bossen die vele malen groter zijn (rain forest trees).
Blijkbaar waren de bomen hier vroeger ook zo groot. Nu zijn ze maximaal zo’n 80 feet, een meter of 24, hoog. De reden wordt niet genoemd, maar ligt wellicht in het feit dat de Engelsen vroeger veel bomen gekapt hebben voor hout.
In Lake Ontario liggen meer dan 1200 ship wrecks, it used to be a dangerous place to sail…
Nu begint Dave een verhaal over het vissen en met name over het vissen op muskies, Amerikaanse snoek. Als je een musky gevangen hebt en hij ligt in je boot, dan heb je pas de helft van de strijd geleverd. Je hebt dan een vis van 2,5 meter met vlijmscherpe tanden die zich dwars door jou heen een weg wil banen naar het water.
Nu wordt het interessant, want blijkbaar leeft er een wezen onder water dat muskies for breakfast eet, the underwater panther.
Dave leeft al meer dan 70 jaar hier en heeft de underwater panther nog nooit gezien. Toen hij zijn indigenous vrienden hier op de man af naar vroeg, werd hij eerst aan een cleansing ritual onderworpen om daarna te horen te krijgen dat hij niet oud genoeg is. De underwater panther komt maar eens in de 200 jaar naar boven…
Dave lult er goed op los.
Vroeger vroren de channels en de haven van Kingston in de winter dicht met 3 feet of ice, een kleine meter. Dat was al sinds duizenden jaren het geval. Men ging dan met paard en wagen en later met auto’s en trucks over de ice road, een weg tussen de eilanden over het ijs. Daar kwam in 1984 abrupt een eind aan omdat het ijs eerder begon te smelten dan verwacht. In 1984 we lost a family. Sinds die tijd is de ice road gesloten en nooit meer open gegaan. Sterker nog, afgelopen winter hadden ze open water all winter. De opwarming van de aarde speelt ook hier door.
Na de cruise gaan we, zoals gepland, naar de Kingston Brewing Company. Hier drinken we een aantal biertjes en blijven we ook meteen eten. Voordat we uitgebreid eten bestellen, bestellen we een Habanero Apple Cake. Blijkbaar is Habanero een van de meer pittige peper soorten. Dat is in de cake goed terug te proeven, een apart experiment en prima geschikt om je klandizie meer dorst te bezorgen.
Ik bestel als avondeten een Currywurst met friet, ik ben benieuwd naar wat ik krijg. Het valt wel mee, de friet is friet, de Wurst is prima en de Curry lijkt min of meer verwant aan de curry die ze in Duitsland gebruiken voor Currywurst.
Al sinds we bij de Kingston Brewery Company zitten, zien we veel mensen met een leren jack met ‘Queens Applied Science’ of alleen Queens erop. Ook andere kledingstukken met Queens lijken erg populair. Navraag leert dat dit weekend homecoming weekend is voor alle alumni van Queen’s University. Alle (oud)studenten van Queen’s komen dit weekend terug naar de plekken waar ze vroeger flink gezopen hebben, juist, de brouwerij.
Dat verklaart dan ook waarom sommige jasjes beter passen dan anderen…
We blijven nog een tijdje bij de brouwerij omdat het daar wel gezellig is. Als we teruglopen, komen we door het centrum en daar is van alles te doen. Wij gaan echter naar onze AirBNB want morgen hebben we weer een flink programma.
Weer
Het is prima weer vandaag, voornamelijk zonnig. Toch heb ik mijn jas aangedaan en maar goed ook. Op de boot waait het flink en dan is een jas die de wind tegenhoudt wel aangenaam.
Songtekst van de dag
Tja, 1000 Islands en mensen die daarop wonen, soms één woning per eiland. Dat vraagt om Living On An Island van Status Quo.
Easy when you’re number one
Everybody say you’re having fun
Smiling for the public eye
When your body say you wanna die
Living on an island
Looking at another line
Waiting for my friend to come
And we’ll get high
Hugh he got a real nice place
Cruxie gonna be there soon
And I just want to see his face
I’m getting lonely in my empty room
Living on an island
Working at another line
Waiting for my friend to come
And we’ll get high
Passing time away in blue skies
Thinking of the smile in her eyes
Easy, it’s easy
Living on an island
Oh boy, we’re having fun
Living on an island
Thinking ‘bout the things I’ve done
Living on an island
Searching for an other line
Waiting for my friend to come
And we’ll get high
Waiting for my friend to come
And we’ll get high
I said we’re gonna get high
Yeah, we’re gonna get high
We’re gonna touch the sky
sky…sky…sky…sky…sky…sky…
De heenweg gaat voor het overgrote deel over de snelwegen. We rijden rustig aan want je mag hier maar 100 km/u en af en toe een stuk 110 km/u. Het lijkt er wel op dat ik de enige ben die zich aan de snelheid houdt, iedereen rijd me voorbij, inclusief de vrachtwagens. Dus toch maar een tandje erbij zodat ik meer met de rest van het verkeer meerijdt.
Nu is het eerst tijd om iets te drinken en een kleinigheid te nuttigen. We lopen een straat met terrassen in en vinden de Bier Markt, hier staat Erdinger prominent op het menu en hebben ze binnen een heuse Biergarten, ten minste een kleintje.
We proberen zo goed en zo kwaad als het kan onze route te vervolgen en komen zo langs het National War Memorial en de 8 locks (sluizen) in het Rideau Canal.
We maken onze ronde af en gaan bij de Notre Dame Cathedral Basilica naar binnen en lopen naar de voorkant van het parlementsgebouw waar de Centennial Flame staat, een (bijna) altijd brandende vlam in een monument met plaquettes voor alle 13 provincies en territories van Canada. De vlam zorgt ervoor dat het water in het monument nooit bevriest.
De terugweg is een stuk avontuurlijker dan de heenweg. De snelweg is ’s nachts afgesloten en ik rijd bijna 2 uur lang in het donker over meer en minder slechte lokale wegen, dwars door de 1000 Islands, naar Kingston. Dat is wel vermoeiend, vooral ook omdat ik de weg niet ken. Uiteindelijk komen we toch weer veilig bij onze AirBNB aan. Tijd voor een biertje terwijl ik dit verslag uitwerk.
Vandaag verkassen we naar St. Catharines. Maar eerst lopen we naar ons lokale ‘winkelcentrum’ en gaan ontbijten bij een coffee corner. Na het ontbijt, koffie en gebak, laat ik Ada en Gerben daar achter en pak een Uber naar het vliegveld om de auto die ik gehuurd heb op te halen. Ik had een Nissan Maxima of equivalent besteld en ben benieuwd wat ik ga krijgen. Tot mijn aangename verbazing krijg ik een Volvo S60 B5 awd mee met net iets meer dan 20000 kilometer op de teller. De medewerker van National vraagt nog of ik dat ok vind, hup dan…
Ik rij terug naar de AirBNB om Ada, Gerben en de koffers op te halen. Ada en Gerben hebben inmiddels een plan gemaakt. We gaan eerst even kijken bij Casa Loma, een mooi optrekje op een heuvel met dichtbij een mooi uitzicht op de skyline van Toronto.
Na Casa Loma gaan we een wandeling maken in de buurt van Milton, bij de Hilton Falls. Voordat we dat doen, gaan we eerst even lunchen bij een Starbucks in de buurt. Eigenlijk wilden we naar een Tim Hortons gaan, maar dat was alleen een barretje bij een tankstation en we willen wel zitten.
We lopen een stukje langs de weg, de Sixth Line Nassagaweya en gaan dan het bos in en de Bruce Trail op. Na een tijdje volgen we de Hilton Falls Side Trail. We lopen rondom het meer en komen bij de toevoer waterloop van het meer met een kleine waterval. In de winter is dit een flinke waterval maar nu is het een stroompje dat omlaag valt.
Het gaat verder langs het meer totdat we bij de parkeerplaats van straks uitkomen, er is nu plaats genoeg. Na de parkeerplaats gaat het weer het bos in naar de damwand en met een kleine detour komen we daar bovenop. We volgen de Philip Gosling Side Trail verder en nog een stukje van de Bruce Trail en komen bij een plaquette die aan de First Blaze herinnert. 
Philip Gosling is een van de vier grondleggers van de Bruce Trail en hij heeft hier de eerste markering (first blaze) geschilderd.
Vanwege Thanksgiving is het restaurant dicht, blijkbaar is toch niet alles open vandaag. Maar niet getreurd, aan de andere kant van een brede 4-baans weg met geen verkeer ligt een Kelseys Original Roadhouse en daar gaan we eten.
Onze AirBNB is gelegen in een woonwijk in de wijk Danforth, geen toeristen hier.
Na het ontbijt lopen we naar Graffiti Alley, de enige plek in Toronto waar graffiti legaal is. Ieder plekje is volgespoten en gelukkig niet allemaal over elkaar. Er zitten mooie kunststukjes tussen. Aan het eind van de straat is een graffiti artiest aan het werk, Son of Aquarius, en we maken een praatje met hem en zijn vriendin.
Na Graffiti Alley lopen we naar het water, Lake Ontario. We komen bij de jachthaven uit en hier ligt de grootste 3-master van Canada, de Empire Sandy.
We lopen even de pier op om naar alle kanten te kijken en foto’s te maken. Daarna volgen we een smal paadje langs het water en daarna een lang houten vlonderpad naar Ward’s Island.
We komen weer bij het water uit en hebben een perfect zicht op de skyline van Toronto. Een klein stukje verder ligt het Island Cafe en daar gaan we zitten voor een cappuccino en een biertje, een Burdock Ducks IPA. Gelukkig hebben ze hier wifi en kunnen we weer even syncen.
We lopen terug via een andere route, aan de andere kant langs het water. We komen door een amusementspark met allerlei attracties en op Olympic Island hebben we wederom een prachtig uitzicht op de skyline van Toronto, deze keer met lichtjes.
We lopen naar het station omdat we Gerben daar verwachten. In het station heb ik weer wifi. Helaas komt Gerben door gedoe met kaartjes pas morgenvroeg. Dus zoeken we een restaurant uit, nu we nog Internet hebben, en lopen daar naartoe.
Onze laatste wandeldag voor dit weekend. We staan weer op tijd op voor het ontbijt en pakken onze spullen in. Nadat we afgerekend hebben, gaan we met de auto, via de veerpont, naar Bad Honnef. Daar vinden we snel genoeg een parkeerplaats en kopen we tickets om naar Königswinter te komen.
In Königswinter lopen we naar de Talstation van de Drachenfelsbahn. Deze brengt ons weer naar de Mittelstation zodat we daar de route weer op kunnen pikken. We hebben geluk, er vertrekt een wagen vrijwel meteen nadat we tickets gekocht hebben. De route die hieronder staat, is inclusief het traject van de Zahnradbaan, ongeveer 1 kilometer.
Als we omhoog lopen zien we dat men bezig is geweest om te zorgen dat de rotsen niet naar beneden komen. Er zitten speciale constructies tegen de rotsen die ze op hun plek moeten houden.
Het gaat vrij steil omhoog naar de Aussichtsplattform Drachenfels. Hier komen we de andere passagiers van de Drachenfelsbahn weer tegen. Je hebt vanaf hier een fantastisch uitzicht over de Rhein en we blijven even genieten van dat uitzicht in de zon.
We zien een grote witte koepel aan de andere kant van de Rhein. Die zagen we gisteren ook al en we vragen ons af wat het is. Google Lens helpt ons verder en weet van een foto een referentie te maken naar 
Na deze leerzame korte pauze gaat het weer bergaf via trappen en smalle paadjes. Als we weer beneden zijn, aan de rand van Rhöndorf, begint onze grootste klim van vandaag. Dat is vooral een lange klim, op een paar korte steile stukjes na gaat het geleidelijk omhoog. We komen op het parcours van de Löwenburglauf terecht, we mogen doorlopen maar moeten wel links blijven lopen zodat de renners ons goed voorbij kunnen.
Na de lunch gaat het verder naar boven, we waren nog niet helemaal klaar met onze grote klim. Helaas is het eindpunt van de klim engszins teleurstellend, geen uitzicht, alleen maar bos. Dan maar weer omlaag…
Onze route eindigt weer ergens boven en we lopen via de Zuweg naar het station waar de auto staat. Helaas komen we niet echt iets tegen waar we iets kunnen drinken, dus pakken we iets te drinken bij de Kiosk op het station en drinken we dat buiten op een trapje, in de zon, op.
Vandaag beginnen we aan de Rheinsteig, ten minste daar lijkt het op. Lise en ik lopen nu al een aantal jaren, dit is het 5de jaar, de Rheinsteig. We zijn ooit met etappe 3, in Bad Honnef, begonnen omdat ik de eerste twee etappes al met Gerben gelopen had. Nu we de Rheinsteig verder af hebben, gaan we terug om die eerste twee etappes ook te lopen. Dan heeft Lise ook de hele Rheinsteig gelopen en ik kwam tot de conclusie dat ik het eerste stuk van de eerste etappe, vanuit Bonn, ook nog niet gehad heb. Gerben en ik zijn toen buiten Bonn ergens gestart.
We vertrekken vandaag te voet bij het hotel en laten de auto staan. We steken de Rhein over met het veerpont en lopen dan naar het station van Linz. Op station Bonn Beuel stappen we uit en gaan met tram 62 verder naar der Hauptbahnhof.
We lopen naar de Rhein en nadat we bij Stadtbefestigung Alter Zoll even van het uitzicht genoten hebben, gaan we de Kennedybrücke over. Aan de andere kant van de Rhein volgt nu een aangenaam stuk van zo’n 5 kilometer pal langs de Rhein, voornamelijk door parkachtig gebied. Er is veel volk op de been, zaterdag en zo, en er is ook een mini marathon voor de jeugd.
Net voor de Konrad-Adenauer-Brücke verlaten we de rivier. We lopen door een park waar diverse feestjes aan de gang zijn, van een kinderfeestje bij een speeltuin tot volwassene feestjes in een paviljoen of partytent. Dat scheelt een hoop troep thuis in de tuin…
Nu verlaten we toch echt de bewoonde wereld en lopen we voornamelijk door bossen over brede paden.
Het nadeel van een flink vlak stuk aan het begin van de wandeling is dat het klimmen dan aan het eind zit. Onze eerste grote en grootste klim van vandaag wordt echter beloond met der Biergarten am Petersberg. Tijd voor een biertje op het terras met uitzicht over de Rhein.
Na deze welverdiende en zeer geslaagde pauze gaan we verder. We zijn ruin over de helft, maar er wacht ons nog een tweede forse klim naar een uitzichtpunt over de Rhein. Daarvoor gaan we eerst een flink stuk omlaag zodat we daarna weer omhoog kunnen.
De rest van de route gaat verder door het bos en voornamelijk omlaag, deels steil omlaag.
Voordat we naar beneden gaan, willen we eerst kijken of we een biertje kunnen scoren. Helaas is dat een probleem. We kunnen wel de winkel in, maar het café / restaurant zit in de Burcht en daar moeten we 8 euro p.p. voor betalen. Dat wordt een duur biertje…
We besluiten om de rest van het dagprogramma om te gooien. We gaan eerst eten en dan pas naar het hotel terug om te douchen. Het eten wordt anders erg laat. Helaas hebben ze bij Jules Verne geen vega opties, dan maar bij de buren, een Italiaans restaurant. Helaas blijkt dat een Döner shop te zijn. Dus lopen we verder het centrum in en via ein Traditioneles Straßenfest met muziek van de plaatselijke harmonie komen we bij een Aziatisch restaurant uit. Dat wordt het, erg lekker en al helemaal niet duur.
Als we terug naar Remagen willen, is de trein eigenlijk net weg. Maar gelukkig heeft hij zo’n 15 minuten vertraging, anders hadden we een uur moeten wachten. In Linz lopen we naar het veer dat er ook net aankomt en dan zijn we weer in ons hotel.
Vandaag ging om half 8 de wekker en om stipt 8 uur liepen we de ontbijtzaal in. We zaten nog niet of de eigenaar begon al een praatje met ons aan te knopen. Omdat het in het Duits was kwam er behalve wat glimlachen en knikken weinig reactie van mijn kant maar pap sprak prima terug in het Duits. Hij vroeg ook even naar mij en pap antwoordde dat ik al bezet was waarop hij reageerde dat hij geen ring aan mijn vinger zag. Daarop kon ik dan nog wel met “noch nicht” reageren. Hij gaf aan dat ik maar tegen mijn vriend moest zeggen dat ik een leuke hoteleigenaar was tegengekomen hier en dat die ring er dan wel snel zou zijn, had blijkbaar al eerder gewerkt bij wat collega’s van hem.
Toen we met ons ontbijt gingen zitten vroeg hij naar het werk van pap en daarna naar dat van mij. Nu werd er dan toch echt verwachtingsvol mijn kant uit gekeken waarop ik zei “ich verstehe Deutsch gut aber ich spreche das nicht so gut”. Toen zijn we toch maar naar het Engels gewisseld. Nadat ik hem verteld had wat ik deed heeft hij honderduit verteld over zijn ervaringen bij Lufthansa waar hij aan moest denken op basis van mijn werk, en daarna nog breder over de arbeidsmarkt in het algemeen. Het is een erg vriendelijke man en het was een leuk gesprek maar pap en ik durfde beide amper meer op te staan om nog iets van het buffet te pakken omdat we niet onbeleefd wilden zijn. Pap is uiteindelijk toch maar gewoon opgestaan om een broodje te pakken maar ik ben braaf blijven zitten. Dan maar een keer geen sinaasappelsap bij het ontbijt.
Na bijna een uur heeft pap hem toch vriendelijk afgekapt met de mededeling dat we een trein moesten gaan halen. Dat was ook wel nodig anders hadden we er nu waarschijnlijk nog gezeten. Gelukkig hadden we al onze spullen al ingepakt dus die zijn we gaan halen op de kamer. Na de sleutel te hebben ingeleverd zijn we met de auto naar een station in de buurt (Nieder-Walluf) gereden. Dit keer niet het eindpunt van de wandeling omdat we daar waarschijnlijk niet zouden kunnen parkeren. Dus we doen nu vooraf een stukje met het OV (trein en bus) en straks na de wandeling moeten we ook nog een stukje met de trein terug naar de auto.
Na 3 minuten met de trein stappen we uit en dan komen we erachter dat het station ons wel erg bekend voorkomt. Vorig jaar zijn we hier ook al geweest om bij een beginpunt te komen. Toen waren we echter net te laat en hebben we een taxi gepakt. Nu halen we onze overstap gelukkig wel. De bus staat al netjes klaar, maar wel nog met de deur dicht, de buschauffeur zit er wel al in maar heeft blijkbaar pauze. Na nog een kwartier met de bus zijn we weer terug in Schlangenbad. Hier zijn we gister geëindigd en hier begint vandaag dus ook de route weer.
We lopen het dorp uit en moeten daarna een stukje omhoog maar veel hoeven we vandaag niet omhoog te lopen. We zijn nu namelijk een aardig eind van de Rijn af en zitten al behoorlijk hoog. We lopen veel door bosachtig gebied en komen op een gegeven moment bij een flinke rotspartij uit. Ik maak er een foto van om naar Sven te sturen met het bericht, kijk ik heb een leuke klimplek gevonden. 
Even later blijkt dat ik niet de enige was met dat idee. Een stukje verderop zitten er boven op het gesteente namelijk allemaal kinderen. Sommige van hen roepen hallo en zwaaien dus we roepen ook maar hallo en zwaaien terug.
Nadat we buiten alles rustig op hebben gegeten lopen we weer verder en komen we uit bij de Goethestein. Na hier uiteraard wat foto’s gemaakt te hebben gaan we weer verder met de wandeling. Tussen de wijnranken en fruitbomen door gaan we voornamelijk omlaag en langzaam maar zeker komen we steeds dichter bij de Rijn maar voor nu moeten we het nog doen met zo heel af en toe een kleine glimp van de Rijn in de verte.
Al snel lopen we weer naast de Rijn en beginnen we ons af te vragen waar toch dat Schloss zou zijn wat het eindpunt van de wandeling is. Meestal zien we een Schloss wel even van te voren al liggen maar we hoeven nog maar 500 meter en zien nog niks. We lopen maar gewoon door en daar verschijnt dan uiteindelijk toch een gigantisch Schloss. We maken wederom wat foto’s en zoeken naar een bord of iets anders dat het eindpunt van de Rheinsteig markeert maar vinden niks. Een beetje teleurgesteld lopen we door om een plek te zoeken om een biertje te drinken en net op het moment dat we het dorp verder in willen draaien spot ik aan de overkant toch nog een Rheinsteig bord.
Hier gaan we uiteraard even heen, de etappe die we net hebben gelopen staat erop afgebeeld maar ook de gehele route en informatie over de wegwijzers. We besluiten om een stukje verderop te kijken of we bij een soort kiosk wat te drinken kunnen scoren want dan kunnen we langs de Rijn gaan zitten. Ze zijn open en hebben diverse soorten bier! Hier maken we uiteraard graag gebruik van. Bij onze flessen Weizen krijgen we echter wel plastic bekers. 
Op zich geen ramp maar om de een of andere reden krijgt pap een 0,5 L beker en ik maar een 0,4 L beker terwijl onze flessen allebei een halve liter bevatten, nou ja zeg. Ach het mag de pret niet drukken en met nog een bakje pistachenoten genieten we met uitzicht op de Rijn van een geslaagde afronding van de Rheinsteig.
Hier aangekomen gaan we om beurten even douchen om ons op te frissen waarna we naar beneden gaan om wat te eten. Het verslag uitwerken hoeft dan niet meer te gebeuren want dat heb ik onderweg in de auto al gedaan. Pap hoeft het alleen nog op de site te plaatsen samen met de foto’s. Maar nu eerst eten!
Ik ga met Lise weer een paar dagen wandelen, deze keer maken we de Rheinsteig af, de laatste twee etappes en de eerste twee zodat Lise ook de hele Rheinsteig gehad heeft. Ik heb namelijk ooit de eerste twee etappes met Gerben gelopen.
In Schlangenbad is nog niets te doen, alles is dicht. Ik vind een Gebührenfreier Parkplatz en we zijn zo vroeg dat we de bus een uur eerder kunnen pakken dan gepland. Hopelijk hebben ze in Kiedrich koffie… We moeten overstappen in Eltville en we hebben een klein half uur. Tijd genoeg om naar een Bäckerei te lopen. Helaas heeft die in juli zijn deuren gesloten. Dat wist Google blijkbaar nog niet.
In Kiedrich aangekomen, lopen we eerst naar een Bäckerei voor thee / koffie en een lekker belegd broodje. De oudere dame bij wie we aan tafel gaan zitten geeft Lise tips over hoe ze met een theezakje om moet gaan.
Kiedricher Turmberg. Hier hebben we een mooi uitzicht over het Rheintal zonder veel van de Rein te zien overigens. We lopen een rondje om de toren en zelfs de trap op, helaas is de toren dicht en kunnen we niet verder omhoog.
Nu wordt het meer bosachtig en we lopen afwisselend over bredere paden en smalle paadjes door het bos. Uiteraard komen we weer een plek tegen waar ze honing verkopen en we kopen twee potjes echte Duitse Bienenhonig.
Het laatste stuk is echt een Rheinsteig stuk met smalle paden. Helaas hebben we de hele dag geen Rhein gezien, op een glimp in de verte na.
Ons hotel ligt een klein stukje verder en als we daar aankomen moeten we nog even wachten omdat onze kamer nog niet klaar is. Dat duurt gelukkig niet al te lang en dan kunnen we onder de douche om daarna in de plaatselijke Flammkuchen-shop, der Schlangenbader Keller, eindelijk een welverdiend biertje te gaan drinken, dit verslag uit te werken, te eten en nog een spelletje te spelen.
Ik loop door de smalle oude straten richting centrum om de route weer op te pikken. Dat lukt en vervolgens voert mijn wandeling mij dwars door het centrum van Alkmaar. Er is kermis in Alkmaar, dat had ik gisteravond al gezien. Toen zag ik het reuzenrad en enkele andere grote attracties van veraf, mooi verlicht in het donker. 
Kermis in Alkmaar betekent dat het hele centrum vol staat met kermisattracties. Niet alles op één plein, maar gewoon in alle straten en op alle pleinen.
Voordat ik Alkmaar helemaal achter me laat, moet ik nog over een industrieterrein. Dit is een lang recht stuk en op den duur wel saai. Ik loop over een fietspad met aan beide zijden een sloot met veel riet. Daarachter het industrieterrein, ook aan beide zijden.
Er heerst een zeer streng regime op het veerpont. Ik sta samen met twee fietsers op een veerpont ter grootte van de helft van die we in Baarlo hebben. Toch mag ik niet vrij rondlopen en moet ik op een klein stoepje aan de zijkant gaan staan. Als ik de schipperscabine voorbij wil lopen om op het stoepje aan de andere kant te gaan staan, wordt ik meteen teruggefloten. De schipper heeft gezegd waar ik moet gaan staan en daar valt niet over te twisten. Tja, wat zal ik daar over zeggen? Weet je wat, ik zeg niks…
Ik loop lange rechte stukken door het vlakke boerenlandschap, er staat een stevige wind. Overal is water. Hier heeft men land van water gewonnen, maar zo te zien is het nog niet helemaal klaar… Ik loop over een dijk en rechts staat het water een stuk hoger dan links. Geen probleem zou je zeggen, ware het niet dat links ook een boerderij ligt die een stuk onder het waterniveau van rechts ligt. Dan moet je toch wel veel vertrouwen in de dijken en de gemalen hebben.
In Driehuizen wijk ik even een klein stukje van de route af om bij De Vriendschap een biertje te drinken. Lekker buiten op het terras in de schaduw en de wind, langs het water en met uitzicht op de weilanden. Ik neem meteen een spekpannekoek als lunch.
Na de lunch loop ik door Driehuizen en dan gaat het weer verder door het vlakke land tussen de weilanden door. Uiteindelijk kom ik in Graft, hier eindigt mijn route. Er is echter niets te doen, dus ik loop door naar De Rijp, hier zijn wel cafés. Na de plaatselijke dooienakker nog even bezocht te hebben, kom ik bij eetcafé De Walvis uit. Tijd voor een paar biertjes als afsluiting.
De terugreis gaat via bus 123 naar Alkmaar en dan met de Intercity rechtstreeks naar Blerick. In Alkmaar heb ik gelukkig tijd genoeg om koffie en een Mars te scoren. In de trein werk ik dit verslag verder uit en zet het online.
Ik kom verbazingwekkend goed mijn bed uit om half 6 ’s morgens. Gisteren zijn Ada en ik naar de begrafenis van haar oom Piet geweest en daarna hebben we met de familie van Hoek het leven van Piet gevierd zoals hij dat gewild zou hebben. Ik ben mooi op tijd op het station om een van mijn keuzedagen op te halen, ik reis 1ste klas vandaag, en voor half 7 in te checken. Even over half 7 vertrekt de trein.
Ik kom verder zonder problemen in Alkmaar aan. Ik heb nu meer dan een half uur voordat de bus vertrekt naar Bergen aan Zee waar het Trekvogelpad begint. Tijd voor koffie, die heb ik nog niet gehad omdat de overstap in Utrecht net te kort was. Ik loop richting busstation en kijk of ik iets zie dat open is. En ja hoor, ik kom bij hotel Stad&Land terecht. Dat is toevallig ook het hotel waar ik vanavond een kamer geboekt heb.
Ik pak bus 166 naar Bergen en daar heb ik mazzel. Eigenlijk zou ik hier 26 minuten moeten wachten, maar de vorige buurtbus 410 is blijkbaar aan de late kant en ik kan zo’n beetje meteen instappen. Buurtbus 410 brengt me naar Bergen aan Zee. Dat komt mooi uit, nu kan ik om 20 over 10 al beginnen met mijn wandeling.
Na een stukje strand, duik ik het Noordhollands Duinreservaat in. Hier ben ik de rest van de morgen, ongeveer de helft van de wandeling, mee zoet. Ik loop afwisselend door duinen, heide en bos. Op een gegeven moment kom ik bij een grote trap omhoog. Ik loop bijna door, maar bedenk me dan dat er boven wellicht iets te zien is. Dus trap op en genieten van een mooi uitzicht over het duinen gebied.
Weer een flink stuk verder, ik ben nu het duinengebied uit, kom ik een bord tegen dat me vertelt dat er een stuk Atlantikwall te zien is, de zogenaamde drakentanden. Ik zie in eerste instantie niets, maar dan zie ik enkele tanden net boven het onkruid uitsteken. Als je al een bord neerzet, laat dan af en toe iemand onkruid wieden…
Ik kom weer in de bewoonde wereld, in Egmond aan den Hoef. Hier loop ik, bijna letterlijk, tegen Proeflokaal Brouwerij Egmond aan. Ze brouwen hier het enige Benedictijner Abdijbier van Nederland, de Sancti Adalberti bieren. Heb ik dat weer, dat wordt dus proeven. Aangezien het toch tijd was voor een pauze, komt dat goed uit.
Na een tweetal bieren geproefd te hebben, vervolg ik mijn wandeling langs de ruïne van het kasteel van Egmond. Ruïne is een groot woord, het is voornamelijk de fundering die er nog staat.
Ik volg nu een jaagpad langs een vaart. Ik moet regelmatig over hekjes klimmen, maar er is altijd wel een plank waar je op kunt staan om makkelijker over het hek te komen. Bij een zo’n hek zie ik beweging op de grond, een haas. 
Hij blijft vlak bij me zitten en kijkt me aan alsof hij wil zeggen: kom maar op, ik ben toch sneller.
Nadat ik lekker gedoucht heb, zoek ik The Scrapyard op. Daar was ik voor gekomen… The Scrapyard blijkt niet al te ver van mijn hotel te liggen, maar dat wist ik al, daar had ik het hotel voor uitgezocht. The Scrapyard is gevestigd in Hal 25, zo te zien een oude fabriekshal waar allerlei cultuuractiviteiten plaats vinden. Ook is er een gaarkeuken gevestigd en uiteraard The Scrapyard.
Vandaag had ik perfect wandelweer. Het was voornamelijk bewolkt en af en toe kwam de zon door, voornamelijk ’s morgens en na mijn wandeling toen ik bij The Scrapyard op het terras zat. Verder was het de hele dag droog, ondanks enkele zeer dreigende donkere wolken.
