Datum: 20240912
Tijd: 11:35 – 15:20
Afstand: 11,1 km
Overnachting: Hotel Victoria, Schlangenbad
Wandeling
Ik ga met Lise weer een paar dagen wandelen, deze keer maken we de Rheinsteig af, de laatste twee etappes en de eerste twee zodat Lise ook de hele Rheinsteig gehad heeft. Ik heb namelijk ooit de eerste twee etappes met Gerben gelopen.
We vertrekken op tijd in Baarlo, om even over half 8. De reis verloopt voorspoedig. Het enige noemenswaardige is een Duitser in een Golf die een tijdje achter me rijdt te knipperen. Ik ging op hetzelfde moment naar links als hij toen we weer harder mochten rijden en dat vond hij blijkbaar niet leuk. Als ik aan de kant ga, komt hij niet voorbij. Als hij dan later wel voorbij komt, test hij zijn claxon uitgebreid uit. Tja…
In Schlangenbad is nog niets te doen, alles is dicht. Ik vind een Gebührenfreier Parkplatz en we zijn zo vroeg dat we de bus een uur eerder kunnen pakken dan gepland. Hopelijk hebben ze in Kiedrich koffie… We moeten overstappen in Eltville en we hebben een klein half uur. Tijd genoeg om naar een Bäckerei te lopen. Helaas heeft die in juli zijn deuren gesloten. Dat wist Google blijkbaar nog niet.
De tweede bus zit bomvol, we moeten staan. Gelukkig hoeven we maar een klein stukje met deze bus.
In Kiedrich aangekomen, lopen we eerst naar een Bäckerei voor thee / koffie en een lekker belegd broodje. De oudere dame bij wie we aan tafel gaan zitten geeft Lise tips over hoe ze met een theezakje om moet gaan.
Na deze vroege lunch begint onze eerste wandeling van dit lange weekend, we herkenden al een aantal punten van onze vorige wandeling. Toen zijn we hier geëindigd. We lopen naar het beginpunt en daarna gaat het verder over de Rheinsteig. Het dorp uit langs de beek, der Kiedricher Bach, en dan stijl omhoog over een smal pad met trappen naar de toren op de 
Kiedricher Turmberg. Hier hebben we een mooi uitzicht over het Rheintal zonder veel van de Rein te zien overigens. We lopen een rondje om de toren en zelfs de trap op, helaas is de toren dicht en kunnen we niet verder omhoog.
Vanaf nu gaat het door de wijnvelden. Na een tijdje komen we schapen tegen en een plek waar honden getraind worden om schapen te hoeden. Daar zijn ze net mee bezig.
Nu wordt het meer bosachtig en we lopen afwisselend over bredere paden en smalle paadjes door het bos. Uiteraard komen we weer een plek tegen waar ze honing verkopen en we kopen twee potjes echte Duitse Bienenhonig.
Het valt ons op dat het in het bos slecht gaat met bepaalde bomen, voornamelijk de naaldbomen. Heerst er een ziekte? Of komt het door de klimaatverandering. Enig speurwerk via Google leert dat het probleem een Borkenkäfer, een schorskever, is. Die heeft zich door allerlei omstandigheden extreem uitgebreid in dit gebied.
Het laatste stuk is echt een Rheinsteig stuk met smalle paden. Helaas hebben we de hele dag geen Rhein gezien, op een glimp in de verte na.
Als we Schlangenbad inlopen, gaan we op zoek naar een plek om een biertje te drinken. Helaas is nog steeds bijna alles dicht, behalve der kleine Kuchenladen. Dus thee / koffie met Kuchen wordt het.
Ons hotel ligt een klein stukje verder en als we daar aankomen moeten we nog even wachten omdat onze kamer nog niet klaar is. Dat duurt gelukkig niet al te lang en dan kunnen we onder de douche om daarna in de plaatselijke Flammkuchen-shop, der Schlangenbader Keller, eindelijk een welverdiend biertje te gaan drinken, dit verslag uit te werken, te eten en nog een spelletje te spelen.
Weer
Het was prima wandelweer vandaag, in de zon was het lekker warm en als de zon zich verschool achter de wolken of als we door het bos liepen, dan was het ietwat fris. We liepen ons echter warm, dus dat was geen probleem.
Er was regen voorspeld en toen we de eerste klim maakten, de Kiedricher Turmberg op, voelden we enkele druppels. Dat was zo voorbij en mag geen naam hebben. Van wie dat niet mag weet ik ook niet…
Songtekst van de dag
We zijn vandaag naar Schlangenbad gelopen en daar overnachten we ook. Als songtekst heb ik daarom een toepasselijke song van Whtesnake uitgekozen, Here I go again.
I don’t know where I’m going
But I sure know where I’ve been
Hanging on the promises
In songs of yesterday
And I’ve made up my mind
I ain’t wasting no more time
Here I go again
Here I go again
Though I keep searching for an answer
I never seem to find what I’m looking for
Oh, Lord, I pray
You give me strength to carry on
‘Cause I know what it means
To walk along the lonely street of dreams
Here I go again on my own
Goin’ down the only road I’ve ever known
Like a hobo I was born to walk alone
But I’ve made up my mind
I ain’t wasting no more time
Just another heart in need of rescue
Waiting on love’s sweet charity
I am gonna hold on
For the rest of my days
‘Cause I know what it means
To walk along the lonely street of dreams
Here I go again on my own
Goin’ down the only road I’ve ever known
Like a hobo I was born to walk alone
And I’ve made up my mind
I ain’t wasting no more time
But here I go again
Here I go again
Here I go again
Here I go
And I’ve made up my mind
I ain’t wasting no more time
Here I go again on my own
Goin’ down the only road I’ve ever known
Like a hobo I was born to walk alone
‘Cause I know what it means
To walk along the lonely street of dreams
Here I go again on my own
Goin’ down the only road I’ve ever known
Like a hobo I was born to walk alone
I have made up my mind
I ain’t wasting no more time
But here I go again
Here I go again
Here I go again
Here I go
Here I go again
Ik loop door de smalle oude straten richting centrum om de route weer op te pikken. Dat lukt en vervolgens voert mijn wandeling mij dwars door het centrum van Alkmaar. Er is kermis in Alkmaar, dat had ik gisteravond al gezien. Toen zag ik het reuzenrad en enkele andere grote attracties van veraf, mooi verlicht in het donker. 
Kermis in Alkmaar betekent dat het hele centrum vol staat met kermisattracties. Niet alles op één plein, maar gewoon in alle straten en op alle pleinen.
Voordat ik Alkmaar helemaal achter me laat, moet ik nog over een industrieterrein. Dit is een lang recht stuk en op den duur wel saai. Ik loop over een fietspad met aan beide zijden een sloot met veel riet. Daarachter het industrieterrein, ook aan beide zijden.
Er heerst een zeer streng regime op het veerpont. Ik sta samen met twee fietsers op een veerpont ter grootte van de helft van die we in Baarlo hebben. Toch mag ik niet vrij rondlopen en moet ik op een klein stoepje aan de zijkant gaan staan. Als ik de schipperscabine voorbij wil lopen om op het stoepje aan de andere kant te gaan staan, wordt ik meteen teruggefloten. De schipper heeft gezegd waar ik moet gaan staan en daar valt niet over te twisten. Tja, wat zal ik daar over zeggen? Weet je wat, ik zeg niks…
Ik loop lange rechte stukken door het vlakke boerenlandschap, er staat een stevige wind. Overal is water. Hier heeft men land van water gewonnen, maar zo te zien is het nog niet helemaal klaar… Ik loop over een dijk en rechts staat het water een stuk hoger dan links. Geen probleem zou je zeggen, ware het niet dat links ook een boerderij ligt die een stuk onder het waterniveau van rechts ligt. Dan moet je toch wel veel vertrouwen in de dijken en de gemalen hebben.
In Driehuizen wijk ik even een klein stukje van de route af om bij De Vriendschap een biertje te drinken. Lekker buiten op het terras in de schaduw en de wind, langs het water en met uitzicht op de weilanden. Ik neem meteen een spekpannekoek als lunch.
Na de lunch loop ik door Driehuizen en dan gaat het weer verder door het vlakke land tussen de weilanden door. Uiteindelijk kom ik in Graft, hier eindigt mijn route. Er is echter niets te doen, dus ik loop door naar De Rijp, hier zijn wel cafés. Na de plaatselijke dooienakker nog even bezocht te hebben, kom ik bij eetcafé De Walvis uit. Tijd voor een paar biertjes als afsluiting.
De terugreis gaat via bus 123 naar Alkmaar en dan met de Intercity rechtstreeks naar Blerick. In Alkmaar heb ik gelukkig tijd genoeg om koffie en een Mars te scoren. In de trein werk ik dit verslag verder uit en zet het online.
Ik kom verbazingwekkend goed mijn bed uit om half 6 ’s morgens. Gisteren zijn Ada en ik naar de begrafenis van haar oom Piet geweest en daarna hebben we met de familie van Hoek het leven van Piet gevierd zoals hij dat gewild zou hebben. Ik ben mooi op tijd op het station om een van mijn keuzedagen op te halen, ik reis 1ste klas vandaag, en voor half 7 in te checken. Even over half 7 vertrekt de trein.
Ik kom verder zonder problemen in Alkmaar aan. Ik heb nu meer dan een half uur voordat de bus vertrekt naar Bergen aan Zee waar het Trekvogelpad begint. Tijd voor koffie, die heb ik nog niet gehad omdat de overstap in Utrecht net te kort was. Ik loop richting busstation en kijk of ik iets zie dat open is. En ja hoor, ik kom bij hotel Stad&Land terecht. Dat is toevallig ook het hotel waar ik vanavond een kamer geboekt heb.
Ik pak bus 166 naar Bergen en daar heb ik mazzel. Eigenlijk zou ik hier 26 minuten moeten wachten, maar de vorige buurtbus 410 is blijkbaar aan de late kant en ik kan zo’n beetje meteen instappen. Buurtbus 410 brengt me naar Bergen aan Zee. Dat komt mooi uit, nu kan ik om 20 over 10 al beginnen met mijn wandeling.
Na een stukje strand, duik ik het Noordhollands Duinreservaat in. Hier ben ik de rest van de morgen, ongeveer de helft van de wandeling, mee zoet. Ik loop afwisselend door duinen, heide en bos. Op een gegeven moment kom ik bij een grote trap omhoog. Ik loop bijna door, maar bedenk me dan dat er boven wellicht iets te zien is. Dus trap op en genieten van een mooi uitzicht over het duinen gebied.
Weer een flink stuk verder, ik ben nu het duinengebied uit, kom ik een bord tegen dat me vertelt dat er een stuk Atlantikwall te zien is, de zogenaamde drakentanden. Ik zie in eerste instantie niets, maar dan zie ik enkele tanden net boven het onkruid uitsteken. Als je al een bord neerzet, laat dan af en toe iemand onkruid wieden…
Ik kom weer in de bewoonde wereld, in Egmond aan den Hoef. Hier loop ik, bijna letterlijk, tegen Proeflokaal Brouwerij Egmond aan. Ze brouwen hier het enige Benedictijner Abdijbier van Nederland, de Sancti Adalberti bieren. Heb ik dat weer, dat wordt dus proeven. Aangezien het toch tijd was voor een pauze, komt dat goed uit.
Na een tweetal bieren geproefd te hebben, vervolg ik mijn wandeling langs de ruïne van het kasteel van Egmond. Ruïne is een groot woord, het is voornamelijk de fundering die er nog staat.
Ik volg nu een jaagpad langs een vaart. Ik moet regelmatig over hekjes klimmen, maar er is altijd wel een plank waar je op kunt staan om makkelijker over het hek te komen. Bij een zo’n hek zie ik beweging op de grond, een haas. 
Hij blijft vlak bij me zitten en kijkt me aan alsof hij wil zeggen: kom maar op, ik ben toch sneller.
Nadat ik lekker gedoucht heb, zoek ik The Scrapyard op. Daar was ik voor gekomen… The Scrapyard blijkt niet al te ver van mijn hotel te liggen, maar dat wist ik al, daar had ik het hotel voor uitgezocht. The Scrapyard is gevestigd in Hal 25, zo te zien een oude fabriekshal waar allerlei cultuuractiviteiten plaats vinden. Ook is er een gaarkeuken gevestigd en uiteraard The Scrapyard.
Vandaag had ik perfect wandelweer. Het was voornamelijk bewolkt en af en toe kwam de zon door, voornamelijk ’s morgens en na mijn wandeling toen ik bij The Scrapyard op het terras zat. Verder was het de hele dag droog, ondanks enkele zeer dreigende donkere wolken.
Ik begin met een goed ontbijt. Aansluitend kijk ik live mee met Gerben die in Maastricht zijn thesis verdedigd, “Ice-CReAM: a neural network architecture for predicting the ice thickness distribution for VitroJet recipe settings”. Laat het maar aan Gerben over om zijn bachelor onderzoek te koppelen aan zijn werk bij Clevers 🙂
Onderweg kom ik een interessant bedrijf tegen, ze handelen in Arbeitsschutz, dat lijkt me wel wat. Dat je beschermd wordt tegen werken zeg maar.
Nu loop ik de brug over naar die Altstadt, dwars door het toeristisch centrum naar boven. Daar vind in die Tölzer Mühlenfeldbräu Brauerei, daar ga ik straks bier drinken. Eerst loop ik nog een rondje door de stad, langs de Ellbach en daarna door het centrum.
Omhoog naar de Kalvarienbergkirche, via een Kreuzweg met kapellen, maar wel 3 Stationen tegelijk anders kost het te veel kapellen…
Nadat ik boven rondgekeken heb, loop ik verder door het bos naar der Waldfriedhof. Dit blijkt een enorme dooieakker te zijn met graven in alle soorten en maten. Opvallend is de galerij die ze hebben, hier liggen de dooien met geld overdekt!
Om de powerbank te testen ga ik in de Biergarten van das Tölzer Bräustüberl zitten met een bier. De powerbank werkt goed, maar de bediening van de Biergarten iets minder. Verder hebben ze niet iets kleins te eten en alleen standaard bieren. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, die Brauerei zit om de hoek dus verkassen en nieuw bier proeven.
Op een gegeven moment komen er allemaal old timers voorbij, dat ziet mooi uit maar stinkt wel. Ofwel volgens de ober: “Damals gab es nog kein Klimawandel”.
Het regent onderweg, ik loop over een verlaten winkelstraat, maar dat is niets vergeleken met wat daarna komt. In het hotel ga ik in de tent van het steak- en burgerrestaurant zitten voor een bier, dat is een tent waarschijnlijk vanwege het goede weer de laatste tijd, en dan gaat het echt loos, veel regen, donder en lichtverschijnselen in de lucht.
Vandaag begin ik aan mijn tweede huttentocht. Gisteravond heb ik alles zoveel mogelijk ingepakt en klaar gelegd. Ook heb ik een tijdschema gemaakt voor de ochtend, ik wil namelijk de eerste boot hebben die van hieraf naar Tegernsee gaat, daar begint de route. Als ik die niet haal, kost me dat een uur.
Langs de steiger waar de boot vertrekt is eine Übergangswasserrettungsstation en voor diegenen die niet weten wat dat is, staat de verklaring eronder “Für die Zeit des Umbaus der regulären Wasserrettungsstation”. Volgens mij krijg je bij Scrabble een extra groot bord in Duitsland…
Als de boot aankomt, maak ik eerst eine kleine Rundfahrt voordat we bij Tegernsee zijn. Dit was de vroegste manier om in Tegernsee te komen. Ik zit lekker in het zonnetje op het bovendek en heb de boot voor mij alleen.
Nu gaat het via trappen omhoog. Dit is ein Kreuzweg, een echte waar je nog iets moet doen om hem te voltooien. En boven staat uiteraard een kapel met een mooi uitzicht over de Tegernsee. Een medewandelaar zegt ” Ganz in Schwarz hieroben?”, mijn reactie “Immer!”, waarop hij zegt “Men in Black”.
Na mijn bezoekje aan de kapel, loop ik verder omhoog richting Baumgartenschneid. Het gaat flink omhoog over boomwortels en dan het laatste stuk gewoon recht de berg op. Boven, bij das Gipfelkreuz, is het tijd voor een pauze, ik heb water genoeg bij me.
Als ik weer uitgerust ben loop ik omlaag via een smal pad dat eerst door de almen gaat en uiteindelijk in een steig in het bos overgaat. Ik ga nu zig zag naar beneden door het bos. De ondergrond is drassig en de stenen zijn glad, oppassen dus. Als ik bij een kruising kom, neem ik nog een kleine pauze op een bankje in een klein hutje en dus in de schaduw.
Het gaat verder omlaag over een smal pad waarvan de ondergrond al wat beter is. Dit pad eindigt op een grote open plek met grind en vanaf hier neem ik een Wirtschaftsweg omlaag, ten minste dat denk ik. Binnen 100 meter moet ik rechtsaf, omhoog dus. De steilheid varieert weer erg, sommige stukken zijn goed te doen, bij andere stukken moet ik regelmatig even een pauze inlassen. Ik ben nu in principe op de weg waar das Bodenschneidhaus aan ligt, alleen is dat nog kilometers ver weg. Gelukkig volgt er ook een flink stuk waar ik relaxt kan wandelen. Het laatste stuk gaat echter omhoog, de laatste loodjes.
En dan zie ik das Bodenschneidhaus liggen, nog even de hoek om en dan backpack af, op het terras met een Schorle voor de dorst en ein Helles om van te genieten.
Als ik weer op het terras zit met een bier, komen er allemaal jonge koeien voorbij. Blijkbaar komen die ’s avonds hier bij elkaar. Ik bestel mijn avondeten, gewoon van de kaart hier, en lig na het eten vroeg in bed, in mijn privé kamer met 8 bedden. Ik heb hier overigens wel bereik, wifi van de hut.
Dat is nog eens wat anders, wakker worden door paarden gehinnik en koeiebellen. Voor het ontbijt pak ik mijn spullen alvast in voor zover dat gaat.
Na het ontbijt de schoenen aan, gedag zeggen tegen Nadine, die Hüttenwirtin, en mijn tweede dag van deze huttentocht kan beginnen.
Het is flink naar boven ploeteren. Er komt een jongeman naar beneden rennen, Guten Morgen roept hij vrolijk, die heeft dat vaker gedaan. Een andere wandelaar haalt mij in, hij gaat langzaam maar gestaag, geen pauzes nodig, daar kan ik nog wat van leren. Ik ben meer van de korte snelle stukken en dan weer even pauze.
Nog een klein klimpartijtje en ik ben boven. Nu eerst water drinken. Boven zitten al twee wandelaars. Als ze horen dat ik aus Holland ben, hebben we genoeg gesprekstof, de prijzen vroeger en nu, de leeftijd wanneer we die Rente bekommen en meer.
Bij die Oberen Firstalm aangekomen drink ik eerst eine Hollunderschorle voor de dorst. Die is zo weg, dan een biertje om rustig van te genieten.
Bij de Spitzingsattel, horeca helaas alweer of nog steeds dicht, gaat het omhoog over een rotsachtig zig zag pad door de alm. Daarna een heel smal pad door het bos omhoog met gelukkig veel bomen voor houvast. Na een klein stukje klauteren kom ik op een beter breed rotspad door het bos. Dit lijkt mij het eigenlijke pad en er staan ook markeringen op de bomen en de rotsen, afslag gemist?
Ik ploeter mij een weg omhoog over het brede rotspad en kom diverse andere wandelaars tegen. Dan loop ik het bos uit, tijd voor een kleine pauze en water. Nog een stukje langs de berg omhoog door die Bergwiesen en ik ben bij die Schönfeldhütte, tijd voor een grotere pauze, Hollunderschorle en een Weißen, een goede combinatie.
Ik kijk uit over de bergen en vraag me af welke de Taubenstein is en via welk pad ik zo meteen omhoog ga. Daar kom ik achter zodra ik verder ga en uiteraard is het niet wat ik verwacht had. Het gaat weer via een Steig door het bos omhoog. Dat duurt deze keer niet te lang en na nog een klein stukje door die Bergwiesen, sta ik bijna bij die Bergstation van die Taubensteinbahn. Ik zie nu het Taubensteinhaus liggen en vraag aan enkele wandelaars die daar vandaag komen of het open is. Gelukkig is dat het geval, ik had namelijk in mijn Rother Wanderführer gelezen dat ze Mittwoch Ruhetag hebben. Maar dat geldt nu blijkbaar niet.
Eenmaal bij het Taubensteinhaus aangekomen, check ik in en ga mij eerst eens opfrissen. Helaas weer geen douche. Geen nood, de sokkentruuk van gisteren werkt ook vandaag.
Wanneer ik begin te lopen is het nog een beetje frisjes en bewolkt. Ik loop eerst terug naar die Bergstation van die Taubensteinbahn, daaraan voorbij en dan gaat het via trappen omhoog. Bijna boven kan ik naar de Taubenstein Gipfel, maar dat is een echte klimroute, dat is me te link met mijn backpack.
Ik ga verder richting Rotwand, ik zie steeds meer rode stenen, dat verklaart de naam. Wat me opvalt is dat ik veel koeien zie hier hoog in de bergen, het gras moet hier wel erg lekker zijn, hun weidegebied strekt zich ook omlaag uit. Op een gegeven moment staan de koeien midden op het pad op een plek waar ik er niet omheen kan. Geen probleem, ik loop er gewoon rustig tussendoor.
Tegen de berg zie je allemaal smalle koeiepaadjes, daar waar de koeien omhoog of omlaag lopen. Na een tijdje zie ik het Rotwandhaus liggen en even van te voren draai ik af naar de Rotwand Gipfel. Een klein klauterpartijtje over de rotsen en ik sta boven met een mooi uitzicht alle kanten op. Beneden zie ik ook het Taubensteinhaus liggen, waar ik vanmorgen gestart hen.
Omlaag lopend kom ik voorbij het Rotsteinhaus, mijn eigenlijke overnachtingsplek die gecancelled werd vanwege een shit bacterie, letterlijk. Ze zijn hier flink aan het verbouwen, waarschijnlijk nemen ze de gelegenheid te baat om nog meer zaken te regelen.
De koeien zijn wel nieuwsgierig naar die rare snuiter, ze komen allemaal even kijken en drinken uit de grote watertrog waar de drank in staat. Ze verdringen zich om juist daar waar ik op de trog ben gaan zitten te drinken. De nieuwsgierigste besnuffeld mij van alle kanten.
Als ik een heel eind voorbij en lager ben dan de Soinsee, kom ik drie jonge jongens tegen, 16-17 jaar, ontbloot bovenlijf en flink bezweet van het omhoog lopen. “Komt da gleich der Alpsee?”, “Ja, aber das daurt nog ein bishen”. Ik heb wel medelijden met ze want ik weet hoever ze nog omhoog moeten.
Ik loop zo fanatiek over de Wirtschaftsweg omlaag dat ik mijn afslag mis, terug dus, omhoog. Een wandelaarster die ik eerst tegenkwam en die ik nu weer inhaal vraagt of ik boven iets vergeten ben.
Volgens de bordjes kan ik kiezen uit twee routes naar Bayrischzell, een korte en een lange weg… Mijn route neemt uiteraard de lange weg en het wordt weer klimmen, gelukkig niet heel steil en over een goed begaanbare weg. Als ik boven aankom, vind ik een kleine Almhütte, die Neuhütte. Het lijkt gesloten, maar er staat een auto en een lege koffiemok op een van de tafels. Ik probeer de deur en die is inderdaad dicht, dus klop ik aan. Na wat gestommel meld zich een jongedame en ik vraag of ik iets te drinken kan krijgen. Ja hoor, ze kan wel iets naar buiten brengen, wat ik wil. Nou doe maar een Schorle en uit de mogelijkheden kies ik een Apfel-Hollunder Schorle, die gaat er wel in.
Helaas gaat er geen bus meer vanuit Bayrischzell, de bushalte is per 12-2023 opgeheven. Ik kan wel met de trein, maar dat is wel ver om, via Holzkirchen. Ik besluit om eerst een bier te gaan drinken in de plaatselijke Biergarten en te proberen een taxi te regelen. Dat bier lukt prima, een taxi minder. De enige die het wel wil doen vraagt 70 euro en dat is me te gortig. Dus met de trein.
Het weer was prima de afgelopen dagen, vooral zonnig en erg warm. De laatste dag was er iets meer bewolking, maar hoog, boven de bergen. Toen ik in Holzkirchen moest overstappen, op de terugweg, regende het een beetje en toen ik terug was in Tegernsee was alles nat maar scheen de zon alweer.
De dag begint bewolkt, maar het zonnetje vertoont wel neigingen om door te breken. Dat ziet er goed uit.
Na een goeie 20 minuten door het mooie landschap te hebben gestruind, heb ik de route gevonden.
Maar vlak na de Aueralm staan enkele bankjes langs de weg, tijd voor een kleine pauze en enkele slokken water.
Uiteindelijk bereik ik de top, er zitten een aantal wandelaars. Helaas stikt het hier van de vliegen, van die grote paardevliegen die gemeen steken. Ik maak dus snel enkele foto’s en drink een paar slokken en maak dat ik weer weg kom. Door de vliegen let ik even niet op en ga onderuit op de losse stenen. Gelukkig kan ik me opvangen, maar heb wel mijn hand open, een stuk behang eraf. Geen probleem, daarvoor heb ik mijn E.H.B.O. kitje bij me, een pleister erop en verder.
Ik loop aan de andere kant omlaag, na een heel klein stukje klauterwerk, langs een mooie rots formatie, is het een makkelijke weg omlaag die me naar de Neuhütten Alm brengt. Hier hebben ze zelfbediening, yippie. Er staat een grote bak met water met daarin diverse dranken. Gewoon pakken wat je wil en het geld, alles kost 2,50, in de kassa brievenbus doen. Ik begin met een Himbeerschorle voor de dorst, die verdwijnt in no time. Ik pak er nog een en die schenk ik over in mijn lege waterfles. 
Daarna ga ik voor een biertje dat ik rustig opdrink terwijl ik geniet van het uitzicht.
De vogels fluiten flink in het bos terwijl ik langs de Zieselbach omlaag loop, eerst steil en dan gemütlich. Na verloop van tijd en de nodige kilometers kom ik weer in de bewoonde wereld en bij het begin van de officiële route. Ik volg de beek, de Söllbach, en kom zo vanzelf bij de See uit. Nu volgt een stukje dat ik een paar dagen geleden ook al gelopen heb, langs de Tegernsee tot bij de Seepromenade hoek waar het te doen is in Bad Wiessee.
Ik besluit mijn wandeling van vandaag met een paar biertjes op het terras aan de See van die Königslinde, een restaurant waar ik de afgelopen twee dagen gegeten, en gedronken, heb. Op een gegeven moment beginnen ze alles op te ruimen, er is regen voorspelt, 60% kans voor 5 uur. Helaas trekt de regen zich daar niets van aan en begint het even over half 5 flink te regenen. Ik verkas naar een tafel die meer onder een grote parasol staat en zit lekker droog terwijl het er flink uitkomt. Buienalarm houdt vol dat het pas over een uur gaat regenen…
De bui duurt zo’n 20 minuten, maar ik zit droog en heb bier, dus niet helemaal droog 🙂 Na de bui en als ik mijn bier op heb, loop ik terug naar mijn kamer voor een douche. Daarna ga ik weer bij Mr. Vu eten en drink ik een laatste biertje aan de oever van de Tegernsee.
Na een ontbijt van vruchtenkwark, de Kondotorei is dicht, rij ik naar Wanderparkplatz Unteres Jenbachtal, bekend terrein. Toen ik afgelopen maandag de Wendelstein op ging, ben ik hier nog een stukje doorgereden omhoog naar Wanderparkplatz Oberes Jenbachtal. Onderweg zie ik al dat het overal erg druk wordt vandaag, volle parkeerplaatsen met wandelaars en hele busladingen vol die uitgeladen worden.
De route gaat eerst een stuk langs de Jenbach, continue omhoog door het bos via een stukje Steig over gladde boomwortels.
Uiteindelijk bereik ik mijn doel van de dag, de Farrenpoint. Behalve ein Gipfelkreuz en een grenssteen is er hier een geweldig uitzicht over het Alpenvorland. En, ook niet onbelangrijk, eine bewirtete Almhütte, die Huberalm.
Ik ben mooi op tijd en heb buiten op het terras keuze genoeg om te gaan zitten. Dat is een half uurtje later wel anders, dan moeten ze nog tafels en banken erbij zetten. Ik zit af en toe zelfs in de zon, het weer wordt steeds beter.
Het begint met een graspad rondom de berg, dat is mooi want zo krijg ik ook het uitzicht aan de andere kant te zien. Helaas gaat het pad niet helemaal rond om de berg, na een stukje buig ik weer af naar beneden. Nu volgt een stuk Steig omlaag, het is inmiddels een stuk droger en dat helpt met de boom wortels, die zijn dan niet zo glad. Na een klein stukje Wirtschaftsweg gaat het dwars door de alm en tussen de koeien door. Ik heb nu een mooi uitzicht op de 
Wendelstein, daar ben ik afgelopen maandag omhoog gelopen.
Erdrutsch. Dus dan maar de hele weg naar beneden tussen de fietsers en auto’s, er is behoorlijk veel verkeer.
Al met al een mooie wandeling, anstrengend aan het begin, eine gute Einkehrmöglichkeit en redelijk relaxt omlaag daarna. En niet onbelangrijk, weer de nodige hoogtemeters in de benen.
Vandaag was voor de verandering eens prachtig weer. Hoewel het een paar druppels regende toen ik begon te lopen, ging dat al snel over en veranderde het weer van bewolkt naar zonnig. Dit verslag type ik onder een parasol aan de Tegernsee, anders was het me te warm in de zon.
Er gaat een enorme wolken massa met regen en onweer net aan de Tegernsee voorbij. Zeker geen weer om de bergen in te gaan, als de prognose niet klopt en het komt toch hier over, dan zit ik mooi te kijken in de bergen met noodweer. Ik ga dus een tocht in het dal doen. Dat komt me goed uit want ik wil mijn rechterknie nog een beetje ontzien, maar het is altijd beter om het weer de schuld te geven 🙂
Nu loop ik eerst even bij de plaatselijke boekhandel langs. Ik had een mooi wandelboekje van Bergverlag Rother gekocht, “Tegernseer und Schlierseer Berge”, en daar al mijn wandelingen in uitgezocht. Laat dat nu net het enige zijn dat ik thuis vergeten ben, lekker handig… Gelukkig heb ik wel alle gpx tracks en Ada heeft me foto’s gestuurd van de eerste wandelingen, inclusief mijn huttentocht. In de airbnb ligt een oudere uitgave, maar die verschilt in details toch van de nieuwe. Ik ben al op een paar plekken binnengelopen, ook in een boekhandel in Tegernsee, maar heb het nog niet gevonden. Gelukkig slaag ik nu wel, ze hebben hier zowel de oude als de nieuwe uitgave, waar de oplettende verkoopster me op attent maakt anders had ik wellicht de verkeerde gekocht. Een beetje reclame maken kan geen kwaad, het levert me helaas niets op.
Mijn wandeling van vandaag begint in Gmund en ik neem de boot over de Tegernsee naar het begin van mijn wandeling. Ik ben veel te vroeg en werk alvast het begin van dit verslag uit.
Gmund blijkt toch iets meer te bieden te hebben dan ik gisteren gezien heb. Toen ben ik voornamelijk langs de oever van de Tegernsee gelopen en niet door het centrum. Langs het kerkje is een dooieakker en daar loop ik even overheen. Daarna gaat het langzaam omhoog en het dorp uit. Nu kom ik bij een Bergfriedhof, nog een dooieakker. 
Ook hier loop ik even overheen, in een hoek staan de kruisen wel erg dicht op elkaar. Ik denk dat men ze daar rechtop begraven heeft.
Ik loop weer terug naar de route en ga verder tussen weilanden en bosjes. Als ik langs een camping kom, am Oedberg, wil ik voor 2 euro een flesje water uit een automaat langs de weg halen. Dat lukt en het levert me zelfs 2 flesjes water op, yow, de hoofdprijs 🙂
Nu gaat het weer een stukje omhoog, nog steeds over landwegen. Op een gegeven moment, als het weer omlaag gaat, zie ik een heel stuk van de route voor me liggen. Daardoor let ik niet goed op en mis ik een afslag. Een stuk terug dus, om tot de conclusie te komen dat ik daar so-wie-so niet door kan omdat een stuk verderop die Brücke abgerissen ist, wie doet dat nou…
Aan de rand van Gmund vind ik Papierfabrik Louisenthal op een flink fabrieksterrein en pal daarlangs de Gmund Paper Factory, die maken vast wel spullen die in onze apparaten gebruikt (kunnen) worden. Helaas is op zaterdag alles dicht, ook de sample shop.
Ik ben ruim op tijd bij de aanlegplaats voor de boot en zie hem al van ver, langzaam, aankomen. Ik wordt herkend, goh, en hoef mijn ticket niet op te zoeken. Nu een uurtje op de boot en de rest van de Tegernsee rond onder het genot van weer een biertje. Ik babbel nog even met twee oudere stellen uit München die bij me aan tafel komen zitten, ik moet jullie allemaal de groeten doen, en dan ben ik weer ’thuis’.
Ik zit nu in een airbnb, dat betekent zelf voor het ontbijt zorgen. Geen probleem, een stukje verderop zit een Konditorei en daar hebben ze goeie koffie en maken ze heerlijke belegde broodjes, vers brood en vers gemaakt. Als ik zo op het terras van die Konditorei zit, genietend van mijn ontbijt, in een flets morgenzonnetje, moet ik Hans gelijk geven, In Bayern lässt es sich gut leben.
Op het terras zoek ik uit of ik om de Tegernsee kan lopen en dat kan. Wel loop je aan de westkant een flink stuk langs die Bundesstraße, maar daar heb ik op de kaart al iets voor gevonden.
Uiteindelijk kom ik bij de Bundesstraße uit, de keuze is nu over het fietspad langs de weg of aan de andere kant een betere route vinden. Uiteraard steek ik over, door een tunneltje, en via een Rettungsweg gaat het omhoog. Na een tijdje is der Rettungsweg op en ga ik verder over een tractorspoor waar al lang niemand meer gelopen heeft. Ik kom uit bij de Tegernseer Golf-Club, ik loop nu langs en door het golf terrein.
Na het golf terrein kom ik op de Panorama Wanderweg, die gaat rondom de Tegernsee! Waarom heb ik die niet on-line gevonden? Voorlopig volg ik deze Wanderweg.
Na Holt gaat het weer omlaag richting See, als ik daar aankom, komt de Nederlandse vlag voorbij in Porsche variant, eerst een rode, dan een witte en daarna een rode. Ik loop vlak langs de oever en langs Gmund, een mooie promenade maar er is niet veel te doen. De Panorama Wanderweg gaat hier weer omhoog en ik besluit om deze te volgen. Het gaat over landwegen, asfalt, en tussen weilanden door. Op een gegeven moment gaat het verder omhoog en het bos in, een mooie route. Een deel van de route is goed afgezekerd met een houten reling. Ik denk dat de doelgroep hier niet op de plekken komt waar ik gisteren was 🙂
Als ik weer langs een wei met koeien loop, hoor ik een helderdere bel dan anders. Deze klinkt als de ijscoman. Deze koe heeft ook niet zo’n koperkleurige maar een zilverkleurige bel om. Maar het brengt mij wel op het idee voor de songtekst van vandaag.
De Panorama Wanderweg loopt dwars door het dorp Tegernsee en daar in het centrum, jaaaa, de brouwerij met groot terras, das Herzogliches Brauhaus Tegernsee, tijd voor bier en een hele late lunch. En zoals ein Brauhaus betaamt hebben ze zeer schappelijke prijzen, € 3,30 voor een halve liter van hun bier, welke dan ook. Dat moet je bij ons eens proberen te vinden…
Terwijl ik op het terras van das Herzogliches Bräustüberl geniet van de lokale brouw- en kookkunsten, zoek ik ook een oplossing voor mijn Rotwandhaus dilemma. Er zijn diverse hutten in de omgeving, maar dat zijn allemaal Selbstversorgerhütten en dat is me dan toch weer iets te karig. Uiteindelijk kom ik uit op das Taubensteinhaus, er is alleen nog plaats auf dem Matratzenlager, dus dat wordt het. Das Taubensteinhaus ligt een stukje voor das Rotwandhaus vlak langs de route. Extra voordeel is dat hier ook die Taubensteinbahn naar Spitzingsee omlaag gaat. Mochten mijn benen niet meer willen, dan kan ik daar gebruik van maken.
Ik denk eraan om met de boot terug te gaan naar Bad Wiessee, helaas is die net vertrokken en duurt het een uur voordat hij weer gaat. Dat duurt me te lang, ik begin alvast met lopen. Op een gegeven moment kom ik bij de aanlegsteiger van der Überführer, iemand die met een roeiboot mensen over dit stuk van de Tegernsee zet. Net voor mij lopen er drie mannen al naar toe en beginnen flink aan de bel te rammelen, zoals ook staat aangegeven. Ik vraag ze “Ihr hoft das ein Boot komt?” en als ze bevestigend antwoorden zeg ik “Ich hoffe mit euch.”. Het duurt me echter al snel te lang, er is nergens beweging te zien en ik loop door. Een paar kilometer verder wordt ik door diezelfde mannen ingehaald, “Das mit dem Boot war niks”.
En zo loop ik de hele ronde rondom de Tegernsee. Een klein stukje langs de Bundesstraße en voor de rest zo veel mogelijk langs het water. Als ik weer terug ben op de promenade van Bad Wiessee, neem ik eerst een biertje bij de kiosk en op het terras langs het water. Daarna ga ik weer eten bij Mr. Vu, daar hadden ze niet alleen Vietnamees eten, maar ook Sushi.
Op de Wanderparkplatz Wildbad Kreuth kan mijn auto twee dagen blijven staan. Betalen doe ik met mijn credit card via een app die ik ter plekke download.
Bij das Steinerne Kreuz kan ik kiezen, of via de Steig omhoog (2 uur) of via de Bayralm (3 uur). De route die ik gekozen heb gaat via de Steig, dus dat wordt het.
Dan begint de echte Steig, het gaat steil omhoog, met handen, voeten en stokken. Die laatste zijn op dit stuk onmisbaar. Ik moet goed uitkijken waar ik mijn voeten en stokken neerzet. De kunst is om niet te veel hoogte verschil te overbruggen bij iedere stap. Dat lijkt sneller, grote stappen, snel thuis, maar is slecht voor de knieën. Ook moet je je dan even afzetten om omhoog te komen en ben je even de controle kwijt. Als je dan weer terugveert, voel je dat je een flinke backpack op je rug hebt, die je de verkeerde kant op trekt.
Na een flinke tijd flink afzien, ik vraag me soms af waarom ik niet gewoon de langere route heb genomen, kom ik ineens bij een Wirtschaftsweg met zowaar een bank. Hier hou ik een welkome pauze.
Op een gegeven moment wordt het pad vlakker met nog maar af en toe een steiler stukje. Ik kom nu bij een Sattel, het lagere deel tussen twee bergtoppen. Dit gedeelte van de route is prima te doen, weinig hoogte verschil. Ik passeer hier ook ergens de grens en ben nu in Oostenrijk.
Naar de Gufferthütte is het nu nog maar ongeveer één kilometer, voornamelijk omlaag.
Eenmaal binnen wordt ik welkom geheten door Kathleen, die Hüttenwirtin.
Voordat ik weer aan het bier ga, loop ik eerst even het terras op. De zon schijnt en ik heb een prachtig uitzicht op de bergen.
Ik sta op tijd op om in te pakken voor het ontbijt. Toch ben ik nog te vroeg voor het ontbijt dat vanaf 7:30 is, dus genieten van het uitzicht op het terras en een babbeltje met een andere gast maken die verbaast is dat ik dit soort tochten in Jeans doe.
Na het ontbijt pak ik de laatste spullen in, doe mijn schoenen aan en de volgend etappe van mijn huttentocht begint. Het is even zoeken naar de juiste route, een waterloop lijkt op een pad en is dat soms ook, paden zijn slecht zichtbaar in de alm tenzij je erop staat, maar na even rondlopen heb ik de juiste richting te pakken. Er schijnt een flets zonnetje.
Het eerste stuk is goed te doen, over een brede lage bergkam met glooiend grasland en her en der bomen. Ik zie en gebruik oude verweerde markeringen, beter dan niets. Helaas zijn er niet genoeg en ik raak van het pad. Dwars door het grasland en bos zoek ik mijn route terug. In het grasland moet ik goed uitkijken, er zitten grote natte gaten in, waar de koeien bij elkaar gestaan hebben.
Helaas zit ik op het verkeerde pad, dit pad komt ook op de Blaubergalm uit, maar gaat onder langs de berg. Mijn route gaat boven over, uiteraard. In mijn enthousiasme om een goed gemarkeerd pad te volgen, zit ik op de verkeerde route. Daar waar ik de route weer opgepikt heb, net van te voren was een aftakking naar boven. Dus terug en omhoog, via een Steig. Boven aangekomen kan ik nog even een aftakking nemen om naar de top van de Halserspitze te lopen. Uiteraard doe ik dat, als ik toch al zo dicht bij ben. Daar heb ik geen spijt van, een goed begaanbare route over een bergkam en heel mooie uitzichten alle kanten op.
Ik zie dat er wolken over de bergkam komen vanaf het noorden, dus snel weer verder voordat ik in de mist zit.
Ik ben de Halserspitze omhoog gekomen via de zuid kant. Je kunt ook via het noorden naar boven (of naar onder). Dat is echter niet aan te raden gezien het bord met Lebensgefahr!
Iedere keer dat ik denk dat de bergkam gedaan is, volgt er toch weer een nieuw stuk, ook met de nodige klimmetjes erin. Maar uiteindelijk gaat het dan toch omlaag naar de Blaubergalm, tijd voor een pauze met een biertje. Op de bergkam vallen er af en toe enkele druppels, maar dat mag geen naam hebben.
Ik vervolg mijn weg verder omlaag met lichte regen, die wordt toch steviger en in besluit om de regenhoes toch maar om mijn backpack te doen. Mijn regen poncho heb ik nog niet nodig, mijn jas en hoed bieden voldoende bescherming. Het voordeel van de hoed is dat die het zicht niet belemmerd zoals een capuchon doet.
Bij de Königsalm is het weer tijd voor een pauze met een biertje. Nu regent het weer, maar ik zit droog onder het afdak van de schuur van de 46 meter lange stal die in de 18de eeuw gebouwd is. Het regent en de zon schijnt, de duuvelkes hebbe kermis. Op het dak van de boerderij verdampt de regen meteen en ontstaan kleine mist vlagen.
Verder voor de laatste loodjes, de route van vandaag is langer dan ik verwacht had. Ik loop door een wei met jonge koeien, die schrikken eerst en dan volgen ze mij. Daarna volgt een wei met oudere koeien, die zijn niet zo nieuwsgierig, ten minste totdat ik blijf staan om enkele zinnen van dit verslag in te typen, dan komen ze ook naar me toe en volgen me tot het einde van de wei.
De laatste kilometers gaan geleidelijk omlaag met af en toe enkele steile stukjes. Onder aangekomen, kom ik nog langs een forellen kwekerij en dan ben ik weer bij de auto.
De eerste dag was het perfect wandelweer. Het begon zonnig maar werd al snel bewolkt, hoge wolken, boven de bergen, geen probleem voor het uitzicht dus. Ook de temperatuur was prima, niet echt warm, maar dat kreeg ik het toch wel door het klimmen.
De tweede dag begon ook goed, zonnig en half bewolkt. Toen ik echter over de graat liep begon het een beetje te regenen en toen ik bij de Blaubergalm vertrok begon het harder te regenen. Hard genoeg om de regenhoes van de back pack eroverheen te trekken. Bij de Königsalm aangekomen was het alweer droog.
Zoals hierboven al aangegeven, kom ik vaak de Enzian tegen, een mooie blauwe bloem die hier in de bergen groeit. Daarom vandaag als songtekst van de dag 
