Datum: 20210719
Tijd: 13:00 – 15:45
Afstand: 8,5 km
Overnachting: thuis
Wandeling
Laatste dag van ons tripje. Na het ontbijt inpakken en uitchecken. Dan komt de eerste tegenslag, de auto start niet. Helaas werkt ook mijn jump start accu pack niet. Dus bij het hotel gevraagd en de Techniker zal wel even helpen met overstarten. Dat is wel zo gepiept en we zijn op weg.
Aangezien we nu tijd genoeg hebben, de trein halen we net niet en die gaat maar om het uur, kijk ik of ik alvast ergens kan tanken. Dat is ook een uitdaging, Sygic wil ons naar de andere kant van de Rhein sturen. Er is echter een klein probleempje, er is geen brug in de buurt.
Uiteindelijk toch een tankstation gevonden, ongeveer 10 kilometer verder dan Kestert.
Nadat we in Kestert bij het station geparkeerd hebben en ik tickets gekocht heb, controleer ik de vertrektijd van de trein. Daarbij valt mijn oog op een aankondiging dat de trein vanaf vandaag niet stopt in Kamp-Bornhofen. We moeten door naar Filsen en dan met de bus terug naar Kamp-Bornhofen.
Ik probeer op het Internet te kijken of er een alternatieve bus verbinding is, maar er is geen bereik. Zowel Lise als ik (op beide SIM kaarten) hebben een abominabel slechte verbinding.
Dus lopen we maar naar de hoofdstraat langs de Rhein om een bushalte te zoeken. Die vinden we vrij snel, maar daar zijn we niet mee geholpen. De bus gaat maar twee keer per dag en niet nu.
Terug naar het station. Terwijl we staan te wachten, wordt er omgeroepen dat de trein vertraging heeft…
Uiteindelijk brengt de trein ons naar Filsen. Daar is het even zoeken naar de plek waar de Schienenersatzverkehr vertrekt die ons weer naar Kamp-Bornhofen terug moet brengen.
Helaas, na een hele tijd gewacht te hebben, zonder bus, geven we het op.
Tegenover de bushalte is een terras (met) Rheinblick. Daar gaan we zitten om eerst eens uit te rusten van alle tegenslag.
We hebben een alternatief plan bedacht. We lopen van Filsen terug naar Kestert, maar dan onder langs de Rhein. Dat is aanzienlijk korter en vlak. Dat komt goed uit omdat Lise last heeft van haar hiel en dan met name bij het omhoog en omlaag lopen.
Na even lekker rustig bij Rheinblick gezeten te hebben, lopen we langs de Rhein naar Kamp-Bornhofen. Langs de doorgaande weg omdat een eventueel wandelpad onder water staat.
In Kamp-Bornhofen willen we eigenlijk bij het Vietnamese restaurant gaan lunchen. Dat is echter gesloten. Dus lopen we door naar het volgende terras bij der Rheinkönig.
Hier lunchen we uitgebreid terwijl een helikopter van ADAC vlak bij ons aan de rand van de Rhein probeert te landen. Dat is nog niet zo makkelijk met het hoge water.
Na de lunch vervolgen we onze weg langs de Rhein naar Kestert. Hier drinken we nog iets op een terras voordat we aan de terugweg beginnen. Lise rijdt.
Sygic wil ons weer over de A61 sturen, maar die bestaat (deels) niet meer. Dus dan maar Google Maps gebruiken, die weet dat wel. Handig zo’n Android systeem in de auto.
Google stuurt ons dwars door Köln om een flinke file te vermijden. Dat is blijkbaar sneller, ook al lijkt dat niet zo. Uiteindelijk komen we met maar een kleine vertraging thuis weer aan.
Weer
Lekker wandel weer, afwisselend zonnig en bewolkt.
Songtekst van de dag
Vandaag hebben we pal naast de rivier gelopen, vandaar Fluss van Rheingold:
Fluss, Du fließt in alter Weise
durch Dein programmiertes Tal
in zeitloser Deutschlandreise
so schön und überregional.
Töne fließen wie ein Strom den Fluss hinauf
Ströme steuern diesen neuen Tonverlauf.
Du kennst Burgen und Ruinen,
Spiegelglas und Edelstahl.
Wir, wir bauen auf Platinen
und denken digital.
Töne fließen wie ein Strom den Fluss hinauf
Ströme steuern diesen neuen Tonverlauf.
Fluß, man lebt an Deinen Seiten
und macht dicht zum Wechselstrom,
du erzählst von alten Zeiten,
Wellen spiegeln sich in Chrom.
Töne fließen wie ein Strom den Fluss hinauf
Ströme steuern diesen neuen Tonverlauf.
Fluss, Du fließt in alter Weise
durch Dein programmiertes Tal
in zeitloser Deutschlandreise
so schön und überregional.
Töne fließen wie ein Strom den Fluss hinauf
Ströme steuern diesen neuen Tonverlauf.
Zoals Lise gisteren al aangaf, moesten we onze plannen wijzigen. De route van Ehrenbreistein naar Niederlahnstein was geschlossen vanwege een aardverschuiving in de Ruppertsklamm en de route van Niederlahnstein naar Braubach vanwege het hoge water in de Lahn en de Rhein.
We pakken om kwart voor 11 de trein in Kamp-Bornhofen en kunnen 10 minuten later aan onze wandeling beginnen.
Dat is wel tekenend voor de etappe van vandaag, het vele omhoog en omlaag. Dat en de mooie uitzichten op de Rhein. Dat is een goedmakertje voor de eerste dag van deze trip. Toen waren de uitzichten op de enkele uitzicht locaties die er waren allemaal geblokeerd door bomen.
Vandaag in ieder geval niet. We liepen zelfs over een geweldig pad boven langs de heuvels, met weinig hoogteverschillen en constant een geweldig uitzicht over de Rhein.
Na deze pauze ging het weer flink omhoog. Tot een uitzichtpunt van de Kirschenweg, helaas nog niet het hoogste punt. Daarna das Schwedenkreuz, helaas ook niet het hoogste punt. Uiteindelijk kwamen we bij een hut en dat was wel (grofweg) het hoogste punt. Nog een stukje boven over, over een smal pad met een mooi uitzicht en onze route eindigde in the middle of nowhere.
Hier pikken we morgen de route weer op. Nu gingen we via de Zuweg naar beneden, naar Kamp-Bornhofen.
Vanmorgen ging de wekker gelukkig niet zo vroeg als gisteren maar uitslapen kon je het ook niet noemen. We zaten dus al op tijd aan het ontbijt in ons hotel en tijdens het eten namen we de etappes (ja meervoud, het waren er twee) van vandaag even door op de website. Aangezien ik nogal nieuwgierig ben aangelegd ging ik ook alvast kijken naar de etappes die we morgen zouden gaan doen. Toen ik die aan het bestuderen was viel me echter op dat bij beide etappes van morgen geschlossen stond. Na wat uitzoek werk van pap bleek dat een van de etappes door een Klamm heen liep waar een tijdje terug door onweer dingen omlaag zijn gevallen waardoor niet alles begaanbaar is. 
De andere etappe loopt te dicht langs de Rijn af en staat dus deels onderwater. Een alternatief plan hadden we echter al snel gevonden. Morgen lopen we de etappe die we eigenlijk maandag zouden lopen en maandag lopen we gewoon de volgende etappe in de reeks. De etappes die eigenlijk morgen op de planning stonden halen we een andere keer wel in.
Het begin van de wandeling ging meteen lekker omhoog waarna we uitkwamen bij een Schloss met een mooi uitzicht, iets waar we gisteren niet veel van gehad hebben. Daarna vervolgde de route wederom in een stuk bos en hier bleken al snel wat hindernissen te zijn. Er waren namelijk enkele bomen op ons pad gevallen. Hier konden we gelukkig zonder al te veel gedoe goed doorheen klimmen en dus verder met de wandeling. 
Even later kwamen we bij een oude Romeinse toren, met opnieuw een mooi uitzicht. Na wat gedronken te hebben en gecheckt te hebben of we toch echt niet de toren in konden, nee dus, zijn we verder gelopen. Al snel kwamen we heel wat grote borden tegen die aankondigden dat we bijna bij een restaurant waren. Na al die grote borden met de naam erop zou je denken dat je er niet meer naar hoeft te vragen en toch hebben we elkaar dat deze dag vaak gevraagd en had geen van ons beiden een antwoord (het heet Meisenhof). Ondanks dat we pas anderhalf uur onderweg waren, zijn we hier toch gaan zitten voor een drankje, gewoon omdat het kon, omdat we normaal zelden iets tegen komen waar dit kan.
Na deze pauze zijn we verder gewandeld dit keer afwisselend door bos en wat meer open landschap. De twee grootste beklimmingen van deze etappe hadden we al gehad dus vanaf nu was het appeltje, eitje tot het einde van de etappe. Eenmaal daar aangekomen leek het erg uitgestorven, ondanks dat we op het centrale plein van het dorp Vallendar stonden. Na een beetje goed rondkijken hebben we toch iets gevonden wat open was waar we konden eten en hebben we dus geluncht voor we verder gingen met de tweede etappe van de dag.
Na de lunch gingen we verder met de volgende etappe en op de website stond aangeven dat deze qua moeilijkheidsgraad licht was. Het begin was langgerekt langzaam omhoog en ging prima. Daarna kwam er een kleine dip waarbij we een stuk omlaag en daarna weer omhoog gingen en zo’n 2 km voor het einde kwamen we bij een 19e eeuws fort uit. Hiervoor lag een enorme vlakke tuin waar we rustig doorheen konden slenteren met een ijsje in de hand dat we vooraan de tuin bij de ijscokar gehaald hadden. Vlak voor we bij het fort zelf kwamen ging onze route via een klein paadje weer omlaag en hier werd het toch echt flink slingeren en soms een beetje klauteren tussen de begroeiing door. Tot dat moment waren we het zeer eens geweest met de moeilijkheidsgraad op de website maar die laatste 2 km zijn zeker niet voor iedereen te doen. 
Gelukkig kunnen pap en ik wel wat aan en genoten we wel van de tegenstelling die de hele smalle nauwelijks begaanbare paadjes vormden tegenover de brede, vlakke, strak onderhouden paden uit de tuin voor het fort. Na een steile afdaling waren we dan eindelijk bij het eindpunt van de tweede etappe.
We dachten geluk te hebben en meteen een terras gevonden te hebben om te gaan zitten. Toen pap echter wat te drinken wilde bestellen (om 17:54 uur) kreeg hij te horen dat ze dicht gingen om 18:00 uur en dat er dus niks inzat voor ons. Nou goed dan, wij doorgelopen op zoek naar het volgende terras, dat we na een halve straat al gevonden hadden. Wederom gaan zitten om vervolgens te horen dat ze ook daar om 18:00 uur dicht gingen… Gelukkig zat om de hoek nog een laatste terras en daar konden we wel wat te drinken krijgen om te proosten op alweer een (eigenlijk zelfs twee) geslaagde wandeling.
We vertrekken op tijd in Baarlo en zijn ondanks enkele files mooi op tijd in Sayn. Het was druk op de weg. We moesten een alternatieve route nemen omdat de Rhein stukken van de A61 weggeslagen heeft (hoog water).
In Sayn zoeken we eerst een Konditorei op voor Kaffee (Tee) und Kuchen. Daarna gaan we op bus-tour, 2x overstappen, naar Rengsdorf.
Uiteindelijk komen we dan toch in Lise’s favoriete dorp, Rengsdorf. Hier lopen we een klein stukje bergop naar het begin van de route, daar waar Lise mij de vorige keer opgepikt heeft (zie 
Nu begint de officiële etappe van vandaag. We lopen veel door het bos en helaas komen we niet echt iets tegen om pauze te houden. Dat doen we dan maar bij enkele van de vele hutjes die we tegenkomen.
Op het eind zien we enkele parasols en een bord met Biergarten. Helaas hebben ze hier het onzalige idee om ’s middags tussen 3 en 5 uur dicht te hebben en het is net 4 uur geweest…
Terwijl we dat doen, lezen en bekijken we het nieuws over de watersnood in Limburg en dan met name in Baarlo. Een flink deel van Baarlo moet geëvacueerd worden, ook huizen die aan de goede kant van de dijk liggen. De Voort 2 ligt vooralsnog hoog genoeg en Gerben houdt de stelling.
De etappe van vandaag kan helaas niet door gaan en wel om twee redenen. Ten eerste krijg ik de tijdsplanning niet rond, om 7 uur ontbijten, een uurtje rijden, dik twee uur openbaar vervoer en dan nog 31km wandelen (2,5km om op de route te komen, 2km van de route van gisteren naar Bößler, 23km van de route zelf en nog eens 3km om weer in de bewoonde wereld te komen). Ten tweede, en veel belangrijker, mijn knie heeft rust nodig. Een etappe met veel hoogteverschillen van 31km is echt geen goed idee.
In Ulm aangekomen parkeer ik in een Parkhaus bij het station. Hier begint mijn wandeling ook. Na een kleine kilometer kom ik al langs Barfüßer die Hausbrauerei. Dat gaat al meteen goed. Hier neem ik meteen maar een proefplankje.
De wandeling voert me langs de meeste highlights van Ulm, zoals de Ulmer Münster met de hoogste kerktoren ter wereld (161,53 meter), het kleurrijke Rathaus met zijn Fresco’s, das Alte Friedhof, een mooi park op de plek van een voormalige dooienakker, en das Fischerviertel.
Als de wandeling er bijna opzit, neem ik een lunch pauze op het terras bij café Stella. Tijd voor een paar Wiener en een glas Oktoberfest Bier. Het bier is er, maar de Wiesn gaan niet door.
Ik ben blij dat ik vandaag geen Albsteig aan het lopen hen. Ik heb zelfs met de vlakke wandeling in Ulm (met een zeer aangepast tempo) behoorlijk veel last van mijn knie.
Mijn linker knie is niet echt beter dan gisteren, maar ook niet slechter. Ik heb er wel last van, maar als ik eenmaal aan het lopen ben, voel ik er weinig meer van.
Het gaat flink omhoog en behoorlijk op en neer vandaag. Het is wel een mooie gevarieerde route met mooie stukken door open glooiend landschap en paden langs de berg met een schitterend uitzicht.
Als ik bij het Wasserberghaus kom, heb ik weer eens pech, Ruhetag. Maar niet getreurd, even later kom ik bij een Bauernhof waar ze Rohmilch verkopen uit een automaat. Als ik op het punt sta om een leeg waterflesje te vullen, zie ik echter een waarschuwing. Men moet de melk eerst koken voor consumptie. Daar heb ik dus niet veel aan. Gelukkig hebben ze ook een automaat waar frisdrank in zit en ik neem een lekker gekoeld drankje.
De route van vandaag eindigt op de Bößler, maar dat is in de middle of nowhere zonder OV mogelijkheden. Ik draai dus zo’n 3km voor het eindpunt, net nadat ik de A8 overgestoken ben, naar links naar Gruibingen. Van hieruit kan ik met de bus naar Göppingen en dan met de trein naar Gingen an der Fils, alwaar mijn auto sinds gistermorgen staat te wachten.
In Gruibingen is helaas alles dicht. Wel is er een brouwerij en de winkel is open. Kan ik in ieder geval wat bier en een mooi glas scoren. In Gruibingen begint het ook te regenen, zoals al eerder voorspeld was. Maakt niet uit, ik ben uitgewandeld voor vandaag en bij de bushalte sta ik droog
Het begon vandaag wat frisjes en bewolkt. Ondanks dat er regen voorspeld was, bleef het de hele wandeling droog en kwam de zon zelfs door. De eerste druppels vielen toen ik door Gruibingen liep en even daarna bij de brouwerij en de bushalte kon schuilen.
Nu volgt een serie OV trajecten (zie kaartje hierlangs) van trein, bus, weer trein en weer bus om van Gingen an der Fils naar Heubach te komen via Göppingen, Lorch en Schwäbisch Gmünd.
Ik moet goed uitkijken naar de uitzichtpunten, die liggen vaak net even van het pad af. Gelukkig vind ik er voldoende, waaronder een met een groot kruis dat vanuit het dal zichtbaar is.
Op een gegeven moment is mijn pad verspert, niet door gewoon een boom, nee, iemand heeft een half bos op het pad gegooid. Het is vrij recent gebeurd aan de zaagsneden te zien. Er is daarom ook nog niet echt een alternatief pad ontstaan. Gelukkig is het bos hier behoorlijk open en staat er niet te veel struikgewas, ik vind mijn weg eromheen dan ook vrij makkelijk.
Een stukje verder wordt mijn pad weer verspert, nu door een lint waarop staat dat het levensgevaarlijk is omdat ze bomen aan het vellen zijn…
Even over de helft kom ik in Lauterstein. Mijn hoop was er helemaal op gevestigd dat ik hier wel iets zou vinden om een pauze in te lassen. Helaas, alles dicht, Ruhetag. Ook bij Schloss Weißenstein is niks te halen.
Nu volgt een mooi pad langs de berg. Rechts gaat het naar beneden en door de bomen is het dal te zien. Ik blijf boven op het plateau lopen. Het grote klimmen en dalen is nu wel gedaan.
Even verder kom ik op bekend terrein. Ik kom uit op de landweg die ik de afgelopen dagen al meerdere keren heb gereden naar of van mijn hotel. Ik volg deze weg, maar omdat ik geen zin heb om alleen deze weg te volgen, neem ik een afkorting dwars door de velden. Dat is een stuk beter dan een weg volgen waar dan wel niet veel verkeer komt, maar waar wel hard gereden wordt (weet ik uit ervaring).
Als ik op het terras bij mijn hotel zit, begint het dan toch te regenen. Maar ook nu niet echt met overtuiging, ik blijf gewoon zitten.
Prima wandelweer, deels zonnig, deels bewolkt. Gerommel in de lucht, maar op een paar druppels na, gewoon droog.
Ik rij eerst, weer via de TomTom route door het bos, naar Heubach. Daar parkeer ik bij Triumph voor de deur, Triumph, the makers of lingerie since 1886. Ze hebben hier een heuse Triumph toren…
Nadat ik met een bochtje onder het spoor door ben gegaan, loop ik het dorp uit. Daarbij steek ik ook nog de Schwarzer Kocher over, het zusje of broertje van de beek van gisteren.
Na de 1ste klimpartij gaat het een tijdje relaxt door het bos, totdat ik bij een uitkijktoren kom. Deze is 20,9m hoog en uiteraard ga ik even naar boven om van het uitzicht te genieten.
Daarna gaat het weer verder door het bos. Als ik het bos uit loop, kom ik in een mooi groen open dal. Hier kom ik ook een meidje en een jongen tegen die met grote rugzakken lopen. Die heb ik gisteren ook al een keer ingehaald.
Daarna gaat het al snel weer omhoog en ook het bos in. Aan het eind van deze 2de klimpartij is een grote open vlakte met enkele schuilhutten, toiletten en allerlei zitjes. Ook is er weer een uitkijktoren, maar in tegenstelling tot wat er op de deur staat, is deze dicht. Helaas…
Op ongeveer 3/4 van de route kom ik in Lauterburg. Ik zie helaas niet of er iets open is en ik heb geen zin om het hele dorp af te struinen, het is maandag en dat is vaak de Ruhetag heb ik door schade en schande geleerd (meer schade overigens). Ik kom wel nog langs het Schützenhaus en hier heb ik mijn hoop op gevestigd. Maar helaas, als ik bij het Schützenhaus iets wil drinken, dan moet ik het eerst huren…
Op een gegeven moment zijn de markeringen weer terug. Maar even later ontstaat er weer een dilemma. Er zijn, volgens de borden, twee routes naar Heubach, één van 2.4km en één van 4.2km. De doorslag voor de keuze geeft een ander bordje dat niets met de route te maken heeft. Daarop staat namelijk Waldschenke…
Na deze zeer welkome pauze gaat het voornamelijk bergaf. Na een klein stukje lopen kom ik eerst bij een uitzicht punt met een mooi zicht op Heubach en daarna bij Burgruine Rosenstein, de restanten van een oude burcht. Vanaf hier gaat het super steil naar beneden over trappen en smalle paden. Uiteindelijk kom ik bij Triumph weer in Heubach uit.
Het was weer lekker wandelweer, zonnig, maar me meer bewolking vandaag. Aan het eind van de wandeling kwam er nog een dreigende wolk tevoorschijn.
Zoals gewoonlijk ben ik veel te vroeg op het station. Geen nood, er is hier een café en dat is open. Ik vind het nog een beetje vroeg voor bier (ja, ja, dat kan wel degelijk) en hou het bij koffie. De plaatselijke oude mannenclub, die ook één voor één aankomen, denkt daar anders over. Die gaan allemaal meteen aan het bier. En de kerkklokken roepen om 10:00 vergeefs op tot het gebed.
In Bopfingen begint de wandeling en ik verwacht dat het richting Ipf gaat. Wat schetst mijn verbazing als dat niet het geval is. We laten de Ipf links (of eigenlijk rechts) liggen. Een gemiste kans dames en heren (en anderen) van de Schwäbischer Albverein.
Vandaag heb ik de eerste keer het gevoel een Steig te lopen. Ik loop over smalle paadjes over de bergkam en langs de hellingen van de bergen. Er is weer veel bos, maar niet zo saai als gisteren. Er is meer afwisseling in de begroeiing, het pad, de ondergrond en de hoogteverschillen. Ook zie ik vandaag veel paddenstoelen.
In Hülen loop ik op goed geluk het dorp in. Er is een café, maar ik weet niet of dat open is. Ik hoop van wel, het is namelijk 1km het dorp in (en dus ook weer terug). Gelukkig zijn de goden mij gunstig gezind en kan ik bij café Villing een Weißen drinken op het ’terras’. Dat ’terras’ is meer een soort van rommelige achterom met een wasmolen, veel rommel en een tafel voor de gasten die willen roken. Dat maakt mij niet uit. Ik zit goed.
Na de pauze veranderd de route aanzienlijk. Het gaat nu weer over brede, lange en rechte paden. Het is weer meters maken geblazen. Op dit stuk zijn ook veel fietsers, in beide richtingen. De markeringen zijn er dan wel en dan niet. Wel zie ik regelmatig de gele bordjes met de richtingen en de afstanden.
Het laatste stukje richting Unterkochen gaat weer langs smalle paadjes, eerst een stukje omhoog en dan omlaag langs de berg naar de Weißer Kocher, de plaatselijke beek. Later als ik naar het hotel rijd, zie ik dat er ook een Schwarzer Kocher is. Hier kom ik weer meer volk tegen, veelal met kinderen.
Ik heb vandaag weer een Rufbus nodig. Bellen, bellen en nog eens bellen, meteen na het ontbijt, onderweg en ook als ik in Bopfingen aangekomen ben. Ik krijg die gasten maar niet te pakken, “Der Gesprächspartner ist zur Zeit nicht erreichbar”.
Klokslag 11 uur wordt ik in Mönchsdeggingen afgezet en kan ik beginnen met de wandeling. Ik begin de voordelen van een georganiseerde reis met bagage vervoer weer in te zien. Nu ben ik ’s morgens eerst een tijd aan het rijden, dan nog met het openbaar vervoer met alle stress van dien en aan het eind van de dag weer met de auto terug. Aan de andere kant is het ook geen straf om iedere dag even door dit landschap te mogen 
De route is erg mooi vandaag, door en langs de velden en bossen met een mooi uitzicht op het landschap.
Iets over de helft kom ik in Schweindorf alwaar ik hopelijk kan einkehren. Gelukkig lukt dat bij Landgasthaus Schweindorfer Hirsch. Hoewel het prachtig weer is en er verder in de weide omgeving niets anders open is (voor zover ik weet en gezien heb), ben ik toch de enige gast op het terras, en dat op een zaterdagmiddag. Geen probleem, lekker rustig, dat past bij de wandeling waarbij ik ook maar zelden andere mensen tegenkom.
Voor diegenen die zich afvragen waar ik aan het wandelen ben, de Albsteig (met een b dus) gaat dwars door de Schwäbische Alb, een middelgebergte dat zich over zo’n 200 kilometer uitstrekt van Donauwörth / Harburg naar Tuttlingen met een hoogte van net boven de 1000 meter. Die hoge stukken liggen echter allemaal aan het eind van de Albsteig, die ik waarschijnlijk in oktober ga lopen.
Na de pauze gaat het verder door voornamelijk bos, over brede, vaak lange en rechte, bospaden. Dit is puur meters maken. De enige onderbreking is de Ohrengipfel, het plaatselijke hoogste punt. Ik loop hier vol verwachting naar toe met mentale beelden van geweldige uitzichten, een mooi groot terras met vers getapt bier en meer van die waanideeën. Helaas, niets van dit alles. De Ohrengipfel is gewoon een plaats in het bos met twee bankjes die toevallig het hoogste punt is. Er is zelfs geen enkel uitzicht, behalve op bomen en struiken. Vroeger stond hier wel een uitkijktoren, maar de bomen werden te hoog. In plaats van de toren dan hoger te maken, hebben ze hem opgeruimd.
Uiteindelijk kom ik uit het bos en heb meteen een mooi uitzicht op de Ipf, de berg die over Bopfingen uittorent. Daar ga ik vandaag echter niet omhoog, die is voor morgen.
Helaas ben ik na minder dan twee straten de markeringen al weer kwijt en ik gebruik mijn Garmin om op de ‘oude’ route terug te komen en volg die. Net voor het station komt de ‘nieuwe’ route weer op de ‘oude’ route uit.
Bij het station aangekomen, zoek ik een terras waar ik een biertje kan nuttigen. Tegenover het station is een shisha lounge, maar aangezien ik niet rook en ook niet binnen wil zitten, zoek ik verder. Uiteindelijk kom ik in een gezellige Biergarten uit. Hier rust ik even uit na mijn wandelavontuur van vandaag en werk ik alvast dit verslag bij onder het genot van een Weißen. Daarna gaat het terug naar het hotel, een ritje van iets meer dan een uur.
