Datum: 20211212
Tijd: 10:40 – 16:00
Afstand: 18,2 km
Overnachting: Cozy Typical Dutch Apartments, Groningen
Wandeling
Mijn volgende wandelavontuur brengt me naar Groningen. Ik heb een leuk appartement in het centrum en dat is de uitvalsbasis voor een aantal wandelingen in een hoek van Nederland waar ik niet zo vaak kom.
Mijn eerste wandeling, nadat ik voor 8 uur ’s morgens in Baarlo vertrokken ben en in Duitsland lekker door heb kunnen rijden (nu kan het nog), is in Delfzijl. Als ik aankom kijk ik eerst of ik ergens koffie kan scoren. Gelukkig is Hotel boven Groningen open. Wel ben ik de enige gast. Nou ja, het is ook pas kwart voor 11 op zondagmorgen.
Ik loop meteen naar de Eems en de route volgt de komende 5km de dijk langs de Eems totdat ik bij de bunkers van Batterie Nansum kom. De Eemskust was een deel van de Atlantikwall. De luchtafweerbatterij bij Nansum was één van de zwaarste in Nederland en diende vooral ter verdediging van de Duitse havenstad Emden.
Het gaat verder door het vlakke Groningse boerenlandschap. Bij het Biesemerbos moet ik een alternatieve route zoeken, het pad langs de sloot is onbegaanbaar.
De route is bijna helemaal verhard, behalve tussen Uitwierde en Biessum, hier loop ik over onverharde veldwegen en bospaden.
In Uitwierde loop ik een extra rondje (letterlijk) rond de kerk en over de dooienakker. Ook wierdedorp Biessum is cirkelvormig. Normaalgesproken is er dan een kerk in het midden, maar dat is hier niet het geval. Het dorp ligt rond een wierde, een kunstmatige verhoging en is bekend om zijn pruimenmarkt (waarom ook niet).
In Delfzijl loop ik via grindwandelpaadjes langs het Damsterdiep. Hier zie ik ook de rood wit markering van het kust pad.
Bij het station aangekomen, zoek ik een kroeg om een biertje te drinken. Dat wordt uiteindelijk café Centrum. Hier is het behoorlijk druk, iedereen zit naar de Formule 1 ontknoping te kijken en hoopt dat Max Verstappen gaat winnen van Lewis Hamilton. 
De wedstrijd is erg spannend en de emoties lopen hoog op in café Centrum. Het is fucking hell hier en fucking hell daar. Uiteindelijk gaat het om de laatste ronde en wint Max op spectaculaire wijze.
Weer
Het is een grijze dag en langs de Eems staat veel wind. Het is niet heel koud en het regent, afwisselend motregen en regen.
Songtekst van de dag
Vanwege het prachtige natte weer vandaag, is de keuze voor de songtekst van vandaag gevallen op Rain van Status Quo.
How can I see what I’m needing for
How can I give what I gave before
How can you tell me that you want me to stay
How can I stay when I’m trying to say
That I can’t live without the rain
Yes I can’t live without the rain
How can I feel what I’m trying to feel
How can I move when I’m heel to heel
You’re always shouting about the doubt in my eyes
But I can’t answer ‘cos my eyes are so dry
Now I can’t live without the rain
Yes I can’t live without the rain
Now I can’t live without the rain
That’s falling on my head
Rain that’s falling on my head
Rain that’s falling
Rain that’s falling
Rain that’s falling on my head
I started thinking back to you know when
I’d like to send a line but then again
How can I write you when there ain’t no light?
I’m feeling tired tonight but that is all right
Now I can’t live without the rain
Yes I can’t live without the rain
Ik zie van hieruit de Schlegeis Stausee liggen en ik ben vlak bij de Olperer. Dat zijn bekende namen vanwege mijn 
Maar eerst kijk ik vanuit de Panoramaterrasse over het skigebied uit. Onderaan bij de skilift is het van hieruit net een mierennest.
Op de Panoramaterrasse kun je een foto laten maken en dan downloaden via de website. Proof if presence…
Aangezien ik toch niet stil kan zitten en wandelingen ‘verzamel’, zoek ik op het terras een rondwandeling rond een Stausee uit, de Durlaßboden-Stausee bij Gerlos. Nagenoeg geen hoogteverschillen en niet te lang. Precies goed voor de zaterdagmiddag.
Het gaat weer dwars door de Alpen naar Gerlos. Er is file in de Alpen, maar gelukkig aan de andere kant. Daar zijn ze de koeien naar beneden aan het drijven. In Gerlos is genoeg te doen, feestje?
Ik loop een beetje op wisselende hoogte langs de Stausee, een mooie route ofwel ein Schöner Spaziergang. Langs de kant komen allemaal watervalletjes naar beneden die ervoor zorgen dat de Stausee niet leeg raakt. Na een kwart van de route gaat het verder over de weg. Geen probleem aangezien hier nagenoeg geen auto’s komen.
Als ik op de helft ben, kan ik een stuk doorlopen naar hotel Finkau. Dat stuk van de route ziet er echter niet zo leuk uit, dus ik loop door en gok erop dat ik bij de hut die ik gezien heb iets kan drinken. Na een tijdje begin ik te twijfelen of ik die hut wel tegenkom. Maar gelukkig zie ik hem even later liggen. Een biertje op de Bärschlagalm op 2cm hoogte (voor insiders).
Na mijn pauze loop ik de rest van de route, nog maar een klein stukje, maar wel over de Staudamm, terug naar de auto. Een leuke en makkelijke wandeling ter afsluiting van mijn wandelavonturen in het Zillertal.
Het weer was onveranderd prachtig vandaag. Alleen maar zon. Zelfs boven bij de gletsjer was het behoorlijk warm. Een mooie nazomerse dag in de Alpen.
Omdat ik wel iets wil doen en ook wil lopen, ga ik met de Spieljochbahn naar boven. Die ligt hier om de hoek in het volgende dorp, Fügen.
Een beetje googelen (
Boven aangekomen loop ik de Gipfel van de Spieljoch (1920m) op. Daarna loop ik naar boven naar de Onkeljoch (2066m) om hier van het mooie uitzicht te genieten.
Ik was er op tijd bij, zo tegen 11 uur wordt het een stuk drukker. Tijd voor een Weißen op die Sonnenterasse.
Omdat ik nog maar weinig gelopen heb en ik tijd genoeg heb, besluit ik om naar die Zwischenstation van de Spieljochbahn te lopen. Ik gebruik de bergfex app om mijn route te bepalen door mijn doel in te geven. De app berekend voor mij dan de route (via wandelpaden wel te verstaan). Handige app voor hier in de bergen. Uiteindelijk is dat toch weer verder dan ik gedacht had en heb ik weer meer dan 1000m omlaag gelopen. Tja, kleine dingen heb je altijd…
Ik kom langs de Speichersee Arzjoch. Hier ligt ook een kapel tegen de berg, de Arzjochkapelle. Aan de binnenkant van de deur kun je je naam opschrijven, pennen zijn aanwezig.
Als ik op het terras zit, komt er een vrouw (die Chefin blijkt later) langs die Edelweiss uitdeelt. Ik neem aan gekweekt, plukken is verboden (zie ook 
Omdat ik nog tijd heb, rij ik nog eens naar Alpbach, daar is een brouwerij, de Kristall Brauerei. Hier koop ik nog enkele biertjes voor thuis.
Ik rij vanuit Uderns naar de Lärchenwiese in Maurach. Hier begint mijn wandeling vandaag naar de Bärenkopf.
In Lärchenwiese is het even zoeken naar een plek om te parkeren, dit is een woonwijk met weinig tot geen parkeerplekken anders dan op privé terrein. Uiteindelijk vind ik aan het begin van het bos een plekje en kan ik beginnen met wandelen.
Langs de berg, door de bossen gaat het gestaag omhoog over een brede Försterweg naar de Weißenbachalm. Hier is een Jausenstation, maar die wordt gerenoveerd. Gelukkig hebben de Wirtin en de Wirt iets te drinken klaargezet en kan ik gewoon op het terras gaan zitten.
De Wirt zit in een ligstoel, onder een parasol, van het uitzicht te genieten en een beetje te lezen. Hij verwelkomt de wandelaars en maakt een praatje met ze. De Wirtin is bezig met poetsen en zo. Verschil moet er zijn…
De weg na de Weißenbachalm wordt al wat slechter en even later gaat het verder over een Steig. Ik kom nu meer en meer andere wandelaars tegen. Geen idee waar die vandaan komen, waarschijnlijk zit hier ergens een nest…
Als ik bij de driesprong op de berg aankom, kan ik kiezen. Of naar beneden naar de Achensee of nog even op en neer naar de top van de Bärenkopf. Ik ga uiteraard voor dat laatste. Het pad is breed maar steil en ik passeer enkele lastige stukken (met handen en voeten naar boven en een stuk met wel heel erg losse stenen). Dat zou allemaal niet zo’n probleem zijn, ware het niet dat het nest wandelaars nu helemaal opengebroken is. Man wat een drukte. Het lijkt wel of er een vestiging van Primark op de top is en dat alles voor half geld de deur uit gaat.
Bij de driesprong aangekomen volg ik de Steig naar beneden richting Achensee. Dat is een behoorlijk lastige Steig, vooral omdat alles nat is (en niet droog wordt in de schaduw) en daardoor glad. Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar mijn stokken zijn nu echt een uitkomst (lees anders was ik geheid op mijn snufferd gegaan).
Vanaf de Bärenbad-Alm gaat het via een breed pad naar beneden. Dus ik besluit mijn stokken op te bergen. Na de volgende bocht gaat de weg weer over in een Steig. Deze is echter goed te doen, ook zonder stokken. Het is hier niet zo glad, het pad heeft een andere samenstelling met meer zand.
Het aantal wandelaars is aanzienlijk verminderd en even later ben ik weer Remy terwijl ik afwisselend via de weg of de Steig naar beneden loop naar de Achensee.
Het weer was, zoals voorspeld, prachtig vandaag. Hoewel ik begon te lopen met bewolking in Maurach, was die snel verdwenen en bleef het de rest van de dag zonnig en, in de zon, zelfs erg warm.
Vandaag blijf ik in het dal en doe ik echt rustig aan. Ik wil morgen namelijk de Ahorn op. Ik ga langs de Ziller van Uderns naar Mayrhofen lopen en dan met de Zillertalbahn terug.
Ik loop eerst door het dorp, inclusief een rondje over de dooieakker. Hier zijn ze erg gecharmeerd van metalen kruisen en beeldjes op de graven.
Ik kom langs een grote brug, maar ik zie geen weg. Bij nader inzien blijkt het een van de stukken van B169 te zijn die een tunnel in gaat. Door die tunnel ben ik al een aantal keer heen gereden.
Als ik weer verder ga en even sta te kijken hoe ik het beste kan lopen, wordt ik aangesproken door een fietser. Hij heeft een vraag over mijn Garmin. Hij heeft er ook een en wil iets over de kaart weten. Zo komen we in gesprek en op een gegeven moment vraagt hij waar uit ‘Holland’ ik vandaan kom. Als ik zeg aus der Gegend von Venlo, moet hij lachen. Hij komt uit Kevelaer.
Ik loop verder door de weilanden en een hele tijd later moet ik min of meer verplicht de spoorwegbrug over. Aan de andere kant gaat het verder over het fietspad en later door een park-achtige omgeving.
In Mayrhofen loop ik naar de kabelbanen. Er zijn er twee, de Penkenbahn (daar kom ik als eerste bij uit) en de Ahornbahn. Ik wil alvast met de Ahornbahn omhoog om te zien hoe het boven is. Ik heb weer geluk, het is 14:43u en om 14:45u gaat er een Bergfahrt. Ik heb de gondel bijna voor mij alleen op een stelletje en de chauffeur na.
Het is maar goed dat ik vandaag eerst polshoogte neem, er ligt sneeuw op de Ahornspitze (die linkse dus), dat wordt dus niks morgen. Ik spreek een man en vrouw aan die vanaf de Edelhütte komen en vraag of ze op de Ahornspitze waren. Ze zijn ook niet verder gekomen dan de Edelhütte. Daar kregen ze te horen dat er te veel sneeuw en ijs op de Ahornspitze ligt voor Ungeübte. 
Ongeacht mijn ervaringen van de afgelopen dagen vind ik mijzelf ook niet geübt om een zware bergwandeling door sneeuw en ijs te gaan maken. Change of plans dus.
Ik ga bij de Filzen Stadl zitten voor een bier. Ze hebben ook Bratkartoffeln mit Spiegelei en dat lijkt me ook wel wat. Meteen eten dus maar. Daarna loop ik boven nog een rondje voordat ik weer omlaag ga. Nu zit de gondel bijna helemaal vol met volk.
Terug in Mayrhofen loop ik door het dorp. Man wat is het hier toeristisch. Er zijn twee soorten winkels, de winkels die spullen verkopen voor bergtochten en de winkels die spullen verkopen voor toeristen (snuisterijen en plaatselijke specialiteiten). Ik ga nog even op een terras zitten voor een bier voordat ik de Zillertalbahn terug naar Uderns pak.
Het was vandaag prachtig weer in het dal, alleen maar zon. Hoog boven waren wel wolken te zien, maar die belemmerden de zon in het dal gelukkig niet.
’s Morgens lekker door de Alpen crossen met Rush op de achtergrond. Het gaat naar Vorderlanersbach, daar parkeer ik de auto. Dan met de bus (4104) naar Finkenberg en met de Finkerberger Almbahn I en II naar boven naar het Penkenjoch.
Boven aangekomen is het eerst tijd voor koffie in het Penkenjochhaus. Rondom is het bewolkt, maar op de Penken (2095) is het droog, helder en soms zonnig.
De wandeling begint met een rondje rondom een kunstmatig meertje, vast wel aangelegd om te kunnen schaatsen in de winter. Hier langs is ook de Granatkapelle te vinden, een kapel met een wel zeer uitzonderlijke architectuur.
Dan gaat het naar de Wanglalm omhoog. Van daar uit verder richting de Wanglspitze. Een paar flinke steile stukken over een verder prima begaanbare grindweg. Een stuk onder de Wanglspitze buigt de route af.
Op een gegeven moment zie ik voor me het soort rots velden waar ik twee dagen geleden doorheen ben geploeterd. Vandaag gelukkig niet.
Uiteindelijk kom ik bij Bergrestaurant Lämmerbichl uit, tijd voor een pauze met Bier, Wurst und Brot.
In Vorderlanersbach is zo te zien niets open. Geen probleem, dan ga ik naar de Zillertal brouwerij. Helaas kan ik daar ook niets drinken, wel meenemen. Dus doe ik dat maar. Ik wordt doorverwezen naar hotel Bräu in Zell im Zillertal. Dus daar naartoe voor mijn welverdiende pint. Nadat ik een tijdje op het terras gezeten heb, ga ik toch even op zoek naar iemand van de bediening. Als ik iemand vind, is die niet erg enthousiast en zo traag als … Uiteindelijk blijkt hij wel graag te ouwe hoeren, maar hij blijft traag 🙂
Het was in principe prima wandelweer. Op enkele stukken door de mist na, waren de wolken voornamelijk ergens anders (maar wel zichtbaar). Het was in ieder geval droog en later op de dag zelfs erg zonnig.
Mijn wandeling van vandaag begint in Alpbach. De burgemeester hier heeft verordend dat er alleen in de oorspronkelijke Tiroler stijl gebouwd mag worden, met veel hout en balkons en zo. Het resultaat mag er zijn. Ik vind dit een goed idee. Zo blijft de identiteit van Tirol ten minste op enkele plaatsen goed bewaard. Volgens mijn hotelbaas heeft het echter ook een keerzijde. Als je in Alpbach geboren en getogen bent en je hebt een stuk bouwgrond, dan ben je verplicht om in de oude stijl te bouwen. Niet iedereen wil dat of kan dat betalen. En zo is er altijd wat.
Als ik in Uderns vertrek is het weer bewolkt en een beetje mistig. Aangekomen in Alpbach is dat helaas niet veel veranderd. Gelukkig is het wel droog.
Het gaat eerst gemütlich omhoog door het dorp. Dan volg ik een steil bospad langs de beek met enkele trappen omhoog. Dit stuk is grotendeels goed begaanbaar met enkele rotsachtige stukken.
Ik loop over enkele almen en het is behoorlijk drassig op de almen.
Dan maar de Gipfö Hit in voor een bier, verse karnemelk met Himbeeren (omdat het kan en omdat ze dat hebben) en wat brood en worst.
Het gaat nu zig zaggend over de alm naar beneden met een zeer fraai uitzicht over het dal. Daarna over een Bringungsweg naar beneden, route A21. Normaliter zou dat saai zijn, nu echter niet, er is constant een prachtig uitzicht op het dal en de bergen. Het gaat al slingerend omlaag, relaxt lopen omdat het niet al te steil is.
Als ik in een bos kom (weg uitzicht), gaat de route linksaf het bos in. Het gaat nu over een smal pad een stuk steiler omlaag om even later weer bij dezelfde Bringungweg uit te komen, kwestie van een flinke bocht afsnijden.
Onder in het dorp aangekomen ga ik bij Hotel Post een Weißen drinken. Vanaf het terras heb ik een mooi uitzicht op de berg waar ik net vanaf kom. De top is alweer in wolken.
Het weer was prima vandaag, afwisselend zonnig en bewolkt. De wolken hebben niet al te veel van mijn uitzichten bedekt, dus dat is goed. Ondanks dat er in de morgen nog regen voorspeld was, is het toch de hele dag droog gebleven.
Als ik ’s morgens in Uderns wegrijd, is het bewolkt en zelfs een beetje mistig. Gelukkig wordt het weer steeds beter naarmate ik bij mijn wandelbestemming van vandaag kom. Bij de Schlegeisstausee aangekomen is het zonnig en zijn de wolken vooral aan de andere kant van de Stausee te zien boven de gletsjers.
Om bij de Schlegeisstausee te komen, moet ik over de 13,3 km langen Schlegeis Alpenstraße (en tol betalen). Op deze Alpenstraße bevinden zich enkele indrukwekkende tunnels. Twee daarvan zijn precies één auto breed. Er wordt dan ook met stoplichten geregeld dat de Alpenstraße maar in één richting tegelijk gebruikt wordt.
De Schlegeisstausee is een van de grootste Stauseen in Tirol en Oostenrijk. Op 1785m bevindt zich de dubbel gekromde 725m lange en 131m hoge Schlegeis-Staumauer tussen de steile bergen. De Stausee bevat 126,5 miljoen m3 water. Het water gaat via 7,8 km buizen naar het Kraftwerk Roßhag en nadat er stroom opgewekt is, via 8,6 km buizen verder naar het Stillupspeicher
Na een klein stukje langs de Stausee gelopen te hebben, gaat het meteen steil omhoog, eerst over een paar rots trappen en daarna tussen de rotsen door. Dit blijft zo tot ik bijna bij de Olperer Hütte (2389m) ben. Het is een flinke klim en ik rust regelmatig even uit. Halverwege pak ik mijn nieuwe stokken uit om daar mee te experimenteren. Tussen de rotsen steil omhoog gaat inderdaad makkelijker met stokken.
Bij de Olperer Hütte is het tijd voor een Weißen, lekker in het zonnetje. Dat is wel warm op mijn hoofd, ik ben mijn hoed in de auto vergeten.
In het Friesenberghaus (2498m) wordt gitaar gespeeld door de vader van de eigenaresse (denk ik). Een goed repertoire van oude rock songs. Goed te hebben bij een Zillertal Weißen. Later zie ik op hun website dat vandaag de laatste dag was dat ze open waren dit seizoen. Heb ik effe mazzel!
Na deze tweede pauze gaat het terug naar de Stausee. De route wordt echter niet minder zwaar. Tot het laatste stuk blijf ik over rotsen en rotsblokken lopen. Wel zie ik het landschap rondom mij heen veranderen. Vrij plotseling is er weer begroeiing en staan er bomen. Halverwege begint het weer te regenen.
Ik ben begonnen met prima weer, veel zon. Geen jas nodig en spijt dat ik mijn hoed vergeten had. Halverwege de wandeling begon dat te veranderen en begon het te regenen. Na een tijdje werd het weer droog, maar tijdens de terugtocht naar de Stausee, begon het weer te regenen en hield het niet meer op.
Als ik tijdens het ontbijt de wandeling nog eens wil bekijken, heb ik pech. De website waar ik de wandeling vandaan heb, bergfex.com ligt er uit. Ik denk eerst dat het aan de wifi of de verbinding ligt, maar dat is niet zo. Gelukkig heb ik alles al voorbereid en weet waar te starten en ik heb de route op mijn Garmin staan.
Het beginpunt is wat lastig te vinden voor Sygic (geen adres), maar gelukkig weet Google Maps er wel raad mee. Handig zo’n Android systeem in de auto. Google stuurt me wel eerst door de bergen om terug op de hoofdweg te komen. Als ik gekeerd had, was het 100 meter geweest. Geen probleem, een beetje sight seeing kan geen kwaad.
Het beginpunt ligt bij het Mittelstation van de Rosenalmbahn in Rohrberg. Het gaat via smalle wegen door de bergen omhoog. Geen route voor de faint of heart, soms is de weg net 1 auto breed en gaat het aan één kant steil omlaag.
Ik ga met deel twee van de Rosenalmbahn omhoog en ik wordt boven aangekomen verwelkomd door het geklingel van koeiebellen.
Ik loop omhoog met prachtige uitzichten over het Zillertal en de bergen aan de andere kant. Mijn berg is zonnig, de andere kant van het dal is deels bewolkt.
Maar uiteindelijk kom ik op de Karspitze aan, 2257m hoog volgens de officiële gegevens, 2252m hoog volgens mijn Garmin. Hij is zeker een paar meter gekrompen door het gewicht van alle wandelaars. Of mijn Garmin is gewoon niet supernauwkeurig wat hoogte betreft, dat kan ook.
Vanaf nu gaat het voornamelijk omlaag. Ik moet mezelf dwingen om rustig aan te doe, vooral bij het afdalen. Mijn knieën moeten per slot van rekening nog een hele tijd mee…
Het gaat verder en na het smalle pad gaat het weer omhoog. Na een klein stukje klimmen kom ik bij Schmankerlhütte Kreuzwiesenalm, tijd voor een bier! Ik geniet van mijn Zillertal Weißen op het terras.
Na deze, zeer welkome, tussenstop gaat het verder bergop. Het gaat niet heel hoog, de hoogste locatie van vandaag heb ik al gehad. Vrij snel gaat het dan ook weer bergaf. Na een tijdje ga ik van het brede pad af over een rotsachtig pad langs de berg. Dit pad brengt mij terug bij de Rosenalm. Hier ga ik bij Simons Schistadl op het terras zitten voor een welverdiend Zillertal Märzen en om dit verslag verder uit te werken.
Uiteindelijk ga ik met de Rosealmbahn weer terug naar het Mittelstation om terug bij de auto te komen. Daarna de route met smalle wegen terug naar beneden. Deze keer kom ik enkele tegenliggers tegen en moeten we iedere keer kijken hoe we elkaar kunnen passeren. Maar ook dat lukt en ik kom weer heelhuids in het hotel aan.
Het weer was fantastisch vandaag. Ik heb vooral zon gehad en de bewolking die er was kon ik op een afstand gade slaan (vooral de andere kant van het dal).
Ik had een route uitgezocht rond Speicherbekken Spremberg, een stuwmeer. Op de deur van de lift in ons hotel staat echter ook een wandelroute rondom de Bärwaldersee en ik besluit om deze te lopen omdat hij leuker lijkt, met meer horeca en langer.
Bij de Bärwaldersee aangekomen vind ik een paar parkeerplekken. Hier kan ik echter maar 1 of 2 uur staan met een parkeerschijf. Dus verder zoeken totdat ik een grote parkeerplaats vind, vlak langs het meer. Dat kost me wel 6 euro (voor de hele dag).
Soms is het karrespoor goed te volgen en soms is er niets van te zien en loop ik door de wildernis (bloemen, planten, struiken en bomen). Ik loop dwars door de begroeiing en door de heide planten. Ik voel me hier niet helemaal lekker bij, niet omdat ik bang ben om te verdwalen (dat kan hier helemaal niet), maar omdat ik de planten plat aan het trappen ben.
Op een gegeven moment kom ik op een surfstrand. Vanaf hier volg ik een smal pad door het riet en de andere begroeiing. Af en toe ben ik het pad kwijt, maar ik vind het iedere keer weer. De begroeiing komt tot aan mijn schouders. Dan is het pad ten einde en is er alleen nog een smal gebied tussen de dichte boomgrens en het water. In dit gebied staat het riet tot ver over mijn hoofd. Daar ga ik me niet in wagen, dus door het bos naar het fietspad. Voordat ik bij het fietspad kom, vind ik een karrespoor en ik volg dit verder.
Bij de afwatering hou ik een kleine pauze, nieuwe batterijen in mijn GPS en een paar slokken water. Ik loop verder via een smal pad. Keer op keer probeer ik kleine paden, weg van het fietspad en keer op keer kom ik bedrogen uit (lees tussen de begroeiing, zonder pad en planten plat trappend).
Het gaat verder over het strand en zelfs over een FKK strand. Hier ligt iedereen in zijn blootje, alleen werkt het weer niet mee en is er niemand (behalve ik en ik lig niet).
Ik loop over een half verhard pad. Dat is deels afgesloten vanwege het afbrokkelen van de oever. Ik loop toch door, er zijn al paadjes ontstaan langs de afsluitingen. Aan het eind kom ik bij een leuk uitzicht punt.
Als ik bij Marina Klitten aankom, is het tijd voor een volgende pauze en een bier. Hier hebben ze floating houses, een soort van woonboten. Ik neem een biertje bij een klein terras met een kiosk.
Het gaat verder, over het fietspad en ook over een grindpad. Na een 3-tal kilometer kom ik bij het strand waar mijn auto staat. Nog een laatste biertje bij die Seeperle (kiosk) en dan gaat het weer terug naar het hotel.
