Datum: 20221215
Tijd: 9:55 – 16:45
Afstand: 26,8 km
Overnachting: Knappe studio met subliem zeezicht!, Oostende
Wandeling
Vandaag staat de route Middelkerke – De Panne op het programma. Ik neem de kusttram van het appartement, halte Oostende Northlaan, naar Middelkerke Casino.
Ze zijn hier een nieuw casino aan het bouwen. Er wordt hier so-wie-so veel gebouwd. Alles wordt natuurlijk buiten het seizoen aangepakt.
Ik loop het strand op. De zon staat zo laag dat zelfs op strand overal schaduw is. Gelukkig klimt de zon in korte tijd hoog genoeg om over de appartementen heen te schijnen en loop ik in de zon langs de branding.
Na een goede 3,5 kilometer ga ik van het strand af naar de boulevard van Westende. Hier vind ik Bar du Soleil en dat klopt, de zon schijnt. Tijd voor koffie. Ik heb me voorgenomen om vandaag regelmatig een pauze in te lassen.
Ik loop verder over de boulevard, ook hier wordt stevig verbouwd. Ik moet goed oppassen het is nog glad, vooral daar waar de zon niet bij kan (bijna overal op de boulevard).
Ik wil eigenlijk de duinen in maar er is geen pad, dus weer het strand op.
Ik loop heel donkere lucht tegemoet. Ik hoop dat ik het droog houdt.
Dan kom ik bij de monding van de IJzer, een riviertje dat ten westen van Kassel in Noord-Frankrijk ontspringt en zich een weg door België baant om hier bij Nieuwpoort in zee te stromen.
Hmm, Nieuwpoort, dat ken ik toch ergens van. Ja natuurlijk, van Het weeshuis van de hits, dat begon altijd met: “1600, Slag bij Nieuwpoort, 1974, Rod Stewart bij Dokkum vermoord”.
Die slag bij Nieuwpoort is redelijk bekend en in de geschiedenis les goed te onthouden, hij vond namelijk plaats in 1600. Maurits van Nassau was naar Vlaanderen gestuurd om de stad Duinkerke in te nemen. Helaas stootte hij op het Spaanse koninklijke leger en de slag bij Nieuwpoort was het gevolg. Ondanks dat Maurits de slag wel won, werd de tocht richting Duinkerke afgeblazen.
Maar ondertussen sta ik nog steeds voor de IJzer en zoals gewoonlijk is er geen rekening gehouden met de kustwandelaar. Ik kan nergens heen behalve terug. Dat wordt het dus, eerst een stukje door de duinen. Dat blijkt illegaal als ik rondom overal afrastering zie. Bij een interessant stuk afrastering ga ik terug het strand op. De afrastering hangt hier letterlijk in de lucht.
Als ik een plek vind om de duinen legaal over te steken, zie op de borden dat ik so-wie-so illegaal bezig was. Dat stuk van het strand is een reservaat voor vogels e.d. en verboden toegang. Dat mogen ze wel eens beter aangeven voor de wandelaars die niet langs het duin open, maar langs de branding.
Er ligt hier ook een militair terrein en daar loop ik langs af om bij de jachthaven uit te komen. Ook hier loop ik omheen totdat ik bij een brug over de IJzer kom. Hier ligt een joekel van een monument, het Koning Albert I monument. Hier is ook een oorlogsmuseum gevestigd, Westfront Nieuwpoort. Het museum vertelt het verhaal van de vernieling van de stad in de 1ste wereldoorlog en hoe de onderwaterzetting van de poldervlakte, de Duitse invasie tot staan bracht.
Als ik de IJzer over ben, is het tijd voor een biertje. Er zijn diverse zaken naast elkaar langs de weg langs de IJzer. De meeste zijn echter dicht. Bij de eerste waar ik naar binnen ga vraag ik of ik een biertje kan drinken (stomme vraag, natuurlijk kan ik dat, ik bedoel te vragen of ze er een willen serveren). Als antwoord krijg ik “Nee, wij zijn een restaurant” en dat terwijl de zaak half leeg is. Rare jongens die Belgen.
Gelukkig vind ik een stukje verder Tearoom Brasserie Bondex. Hier willen ze wel een biertje voor me regelen.
Ik vervolg mijn weg langs de IJzer richting de zee. Hier loop ik meteen het strand op en dan volgt een strandwandeling van 10 kilometer. Ik loop langs Oostduinkerke en Koksijde tot ik bij De Panne aankom. Recht vooruit zie ik al een tijdje industrie liggen met af en toe een enorme rookpluim. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar ik denk dat at Duinkerke is.
Tijdens het wandelen zie ik de zon ondergaan, niet in de zee maar achter de appartementen.
In De Panne ga ik de boulevard weer op en zoek ik een plek om de dag af te sluiten. Helaas is langs de zee alles dicht. Dan maar het dorp in. Hier vind ik L’Odyssee, een echte Belgische brasserie en café, een prima plek voor een biertje en om aan mij verslag te werken.
De route die op deze pagina staat is niet helemaal compleet. Om een of andere reden is mij GPS apparaat uitgegaan, daar moet hij geen gewoonte van maken. Gelukkig gebeurde dat blijkbaar op de boulevard in De Panne. Ik mis dus alleen een stukje boulevard en een klein stukje het dorp in.
Weer
Het is zonnig en de zonnebril gaat vanaf het begin op. Het is wel erg koud, maar daar heb ik mijn jassen en handschoenen voor. 
Als ik ’s morgens op het strand loop, zie ik donkere wolken voor me uit. Gelukkig schuiven deze steeds verder weg als ik vorder. Dat komt dus wel goed. Ik hou het de hele dag droog en eindig de dag met een stralend blauwe lucht.
Songtekst van de dag
Ik loop nu al een paar dagen langs het Noordzeestrand, waar Raymond Van Het Groenewoud al over zong in Vlaanderen Boven.
Waar er mossel met friet is
En ook kip aan het spit is
Waar de kerk in ’t midden staat
Waar de purperen hei bloeit
En het geld in het zwart vloeit
Waar men nauwelijks Nederlands praat
Waar een diploma geen zin heeft
En de koning een kind heeft
Waar de schuimwijnkoningin defileert
Waar het volk goedlachs is
En een vuist zonder kracht is
Waar men faalt en aan de toog expliceert
Vlaanderen boven
Waar men de heer nog kan loven
Waar de mensen belangrijk zijn
En de buiken omvangrijk zijn
Vlaanderen buiten
Waar de vogeltjes fluiten
Vlaanderen mijn land
Bij het Noordzeestrand
Waar de kleurenbuis grijs is
En een schroef nog een vijs is
Waar de rijkswacht goed functioneert
Waar een pik een houweel is
En geen pintje te veel is
Francis Bay ’t orkest dirigeert (dirigeert)
Waar een g soms een h is
AVV VVK is
Waar men ernst zo danig prijst
Waar de Chiro paraat staat
En de vrouw aan de vaat staat
Waar de camera traag gaat
De premier soms naar huis gaat
De vakantie naar Spanje wijst (en terug)
Vlaanderen boven
Waar men de heer nog kan loven
Waar de mensen belangrijk zijn
En de buiken omvangrijk zijn
Vlaanderen buiten
Waar de vogeltjes fluiten
Vlaanderen mijn land
Bij het Noordzeestrand
De Kemmelberg, het Gravensteen
Ik kan niet kakken ik ben ziek (eeuuh)
De waterzooi
Het meisje in het hooi
En ook de basiliek
Vlaanderen boven
Waar men het bier nog kan stoven
Waar de mensen belangrijk zijn
En de pensen omvangrijk zijn
Vlaanderen buiten
Waar ik de heer nog zag spuiten
Vlaanderen mijn land
Bij het Noordzeestrand
Ik neem de kusttram van het appartement, halte Oostende Northlaan, naar De Haan aan Zee. Als we op het station van Oostende stoppen, komen er enkele mannekes met een ladder die ze tegen de tram zetten. Dan wordt er boven op de tram iets geïnspecteerd en zijn ze weer weg. Ik hoop dat alles in orde was…
Als de boulevard ten einde is, volgt een verhard pad door de duinen. Na een klein stukje ga ik rechts het strand op. Ook vandaag maak ik een flinke strandwandeling, meer dan 8 kilometer. Precies om 10:49 uur is het eb, ik heb dus een flink breed strand tot mijn beschikking. Ik loop niet vlak langs de branding om de vele vogels die daar zitten niet te storen. Ook vertrouw ik de watergeulen niet, ik heb geen zin om ingesloten te raken.
Ik laat Bredene letterlijk links achter de duinen liggen en ga pas van het strand af als ik tegen de ingang van de haven van Oostende loop. Hier wacht mij een ‘rotswand’. Het valt wel mee, er ligt een hele rij met grote stenen waar ik overheen klim om op een looppad te komen.
Waar er in Zeebrugge veel bedrijvigheid was in en rond de haven, is het in de haven van Oostende doodstil, er gebeurt niets, zelfs de windmolen staat stil. Als ik dan een vrachtwagen zie, is het de vuilniswagen.
Al snel vind ik ’t Waterhuis tegenover het station. Eerst een koffie om warm te worden en dan een biertje omdat ik er al meer dan 13 kilometer op heb zitten. Eigenlijk wil ik wel blijven zitten, maar ik ben hier om te wandelen en dus zet ik me ertoe aan om de kou weer te trotseren voor het laatste stuk van deze etappe.
Ik loop weer richting boulevard en volg deze. Vanmorgen heb ik over het strand gelopen, nu loop ik over de boulevard, ook om een idee te krijgen wat er op de boulevard te doen is in de buurt van mijn studio. Ik loop langs de betonnen kolossen die hier langs het strand staan en kom ook langs mijn studio, kan ik even hallo zeggen tegen mijn auto die daar staat te wachten totdat het zaterdag is.
Een stukje na mijn studio zie ik dat nonkel Frank ook hier is geweest, er staat een steenmannetje in zee. Nou ja steenmannetje, zeg maar steenman. Zo te zien heeft Frank zich een breuk getild en ook nog natte voeten gekregen.
Tussen Oostende en Middelkerke gaat de kusttram pal langs het strand. Iedere keer als er een voorbij komt, resulteert dat in een enorme stofwolk. Tussen de rails heeft zich behoorlijk veel strandzand opgehoopt.
Na het openluchtmuseum verlaat ik de boulevard om een stuk door de duinen te lopen via een verhard pad. Het laatste stuk is dan onverhard en ik kom uiteindelijk bij de weg uit bij een hek. Gelukkig zijn hier al meer wandelaars doorheen gekropen en kan ik er zo door.
De dag begint grauw, maar als ik in de tram naar De Haan zit klaart het op en wordt het zonnig. De zonnebril kan weer op en blijft dat ook voor de rest van de dag. Als ik door de duinen loop, net voor Middelkerke, komt er lichte sluierbewolking op en vanaf de zee komt er een flink wolkenfront aan.
Aangekomen bij het station van Knokke, de eindhalte van de kusttram, loop ik door Knokke naar de zee. Wat volgt is een strandwandeling van meer dan 5 kilometer. Helaas eindigt die op een stuk doodlopend strand, er is hier een stuk beschermd duingebed, en moet ik stukje terug lopen voordat ik naar de boulevard kan.
Ik kom nu bij de haven van Zeebrugge, even iets anders dan een strandwandeling. Als ik laags een terrein met trailers en containers loop, zie ik twee meiden in havenuniform met een hond over het terrein lopen. Ik denk dat dit geen gewone hond is, maar een die getraind is om drugs en/of verstekelingen op te sporen. Leuk baantje, de hele dag met een hond wandelen…
Te midden van al deze industriële bedrijvigheid vind ik The Boatshouse, tijd voor koffie.
Maar geen nood, ik loop terug en aan het eind, als ik het strand op kan, richting boulevard. Het laatste stuk van Zeebrugge is geen hoogbouw maar een mix van moderne huizen en oude statige villa’s.
Nu gaat het dwars door de duinen naar Blankenberge, via een wir war van paden probeer ik een beetje in het midden van de duinenrij te blijven en daarmee ook op het hoogste punt. De duinenrij is niet erg breed en ook niet functioneel volgens mij als ik zo naar de rest van de kust kijk (alles is een stuk lager dan de duinen).
In Blankenberge is het tijd voor een biertje. Ondanks de enorme hoeveelheid restaurants langs de boulevard is dat nog een uitdaging. Het meeste is dicht en als ze open zijn, zijn alle tafels in vol ornaat gedekt om te eten. Als ik iets gevonden heb, gaat de deur niet open ondanks een “Open” bordje op de deur. Uiteindelijk vind ik Tea Room La Digue, alwaar ik een lekkere Corsendonk drink.
Als ik Blankenberge uitloop, loop ik tegen de jachthaven aan. Hier loop ik omheen, alweer een stukje teruglopen. Als ik rond de have gelopen ben, is het even zoeken voordat ik weer een leuke route gevonden heb. Na een klein stukje langs een grote weg, en de kusttramlijn, vind ik echter een pad achter het duin naar Wenduine.
Wenduine is niet erg groot, maar bestaat aan de zee kant uit een grote muur van appartementencomplexen van 10 verdiepingen hoog. Als ik Wenduine uitloop, kom ik bij de Spioenkop. Dit duin met paviljoen dankt zijn naam aan de overwinning van de Boeren op de Engelsen in de slag om de Zuid-Afrikaanse vrijheidsoorlog in 1900, bij Spioenkop in Natal, Zuid-Afrika. Nadat het duin vroeger als strategische observatiepost gebruikt was, werd in de 19de eeuw een wachtpost neergezet door de douane, het hoge duin was een ideale plek om clandestiene activiteiten te observeren.
Als ik de Spioenkop voorbij ben, volg ik een fietspad / wandelpad voor het duin langs. Ik wil wel over het strand lopen, maar ze zijn hier flink aan het werk op het strand. Volgens mij gaan ze nieuwe golfbrekers maken en het strand ophogen. Het fietspad is goed te doen en ik kan flink meters maken. Dan kom ik bijeen strandrestaurant, geen strandtent, deze is van beton, en het fietspad eindigt. Dus toch maar het strand op, dat kan ook wel omdat ik de werkzaamheden inmiddels achter me gelaten heb. Zo loop ik, eerst in het schemerdonker en later in ut zakkeduuster, in mijn eentje een paas kilometer over het strand. 
Er is in heinde en verre niemand te zien want wie loopt er nu in het donker over een stuk strand waar je niet vanaf kunt, tenzij je illegaal door de duinen gaat struinen.
Vandaag staat de route Nederlandse grens – Knokke op het programma. Omdat het de eerste route is, die bij de Nederlands grens begint, kan ik geen gebruik maken van de Kusttram, die gaat maar tot het station in Knokke. Ik rij dus naar een plek waar ik goed kan parkeren en loop dan een leuk rondje tussen deze twee plaatsen.
Ik begin mijn wandeling langs het Zwin, een Nederlands-Belgisch natuurgebied dat alleen toegankelijk is met een gids omdat het bij vloed onder water loopt. Het Zwin ligt er een beetje triest bij met dit weer.
Als ik de boulevard verlaat, kom ik bij Taverne Cambridge. Hier zoek ik een tafeltje met uitzicht op zee uit en geniet ik even van een pauze in de warmte van het café en met een kop koffie. Ik heb er inmiddels 9,5km op zitten.
Ik loop via het binnenland weer terug naar Zilt & Zout. Het gaat over graspaden over dijken, over stille landweggetjes en door de velden. Op een gegeven moment kom ik langs een veld met bunkers. Ik vraag me af wat die boer gezaaid heeft…
Als ik in Entranchement kom, een echt Hollandse naam voor een dorp, loop ik over de oude verdedigingslinie en daarna langs een kanaal. Ik zie Zilt & Zout liggen aan de andere kant. Mijn auto staat er ook nog. Helaas kan ik het kanaal niet over. Gelukkig kan dat een stuk verderop wel. Van hieruit zie ik Cadzand-Bad liggen.
Het vriest nog als ik begin te lopen, het is 2°C onder nul, en het is bewolkt. Wel is er her en der een klein stukje blauw te zien aan de hemel. Als ik in Knokke over de boulevard loop, komt de zon tevoorschijn om even later volop te schijnen, het wordt een stralende winterdag met een strak blauwe lucht. Wel blijft het koud, met af en toe een snijdende wind, vooral ’s morgens. Ik zet mijn capuchon op om te voorkomen dat mijn oren van mijn hoofd vriezen.
Ik heb nog een dag vrij en omdat het voorlopig de laatste keer is dat ik een hele dag kan wandelen voor mijn vakantie in december, ga ik naar Utrecht. De keuze is gevallen op het Romeinse Limespad. Het Limespad gaat langs de voormalige noordgrens van het Romeinse Rijk.
Zoals gewoonlijk neem ik de vroege trein van half 7 in Blerick. Tot Utrecht hoef ik niet over te stappen en kan de NS mijn aansluiting ook niet verprutsen. In Utrecht is het tijd voor koffie en dan nog een klein stukje naar Woerden.
In Woerden loop ik het station uit en na een kleine 100 meter loop ik al over een jaagpad langs de Oude Rijn. Een jaagpad, ook wel trekpad genoemd, werd gebruikt om schepen voort te trekken (jagen). Dat was nodig als de wind niet goed stond of om stroomopwaarts te komen. Meestal werd dit met paarden gedaan, maar soms ook middels menskracht. De komende 5,5 km loop ik langs dit jaagpad, lekker relaxt.
Daarna gaat het verder aan de andere kant van de Oude Rijn. Hoewel het veelal ook vlak langs het water gaat, is hier niet echt meer sprake van een jaagpad. Maar net zo goed een mooie stuk om te lopen. Ik loop pal langs de achtertuinen van de woningen die hier liggen.
Als ik Harmelen uitloop, gaat de route verder langs de Leidse Rijn, over fietspaden en smalle wegen die gelukkig niet al te druk zijn.
Uiteindelijk kom ik bij Castellum Hoge Woerd in De Meern uit, een moderne reconstructie van een Romeins fort. De route gaat hier dwars doorheen en ze hebben een café, dat komt goed uit. Tijd voor lunch, kroketten en bier.
Als ik verder loop, kom ik langs Brouwerij Maximus, daar heb ik net een biertje van gedronken in het Castellum café. Helaas zijn ze nog dicht, anders had ik er nog een gedronken bij de bron.
Het gaat verder door de sub-urbs en ik steek het Amsterdam-Rijnkanaal over en loop daarna weer een stukje langs de Leidse Rijn. En dan ben ik ook al bij Utrecht CS aangekomen, het eindpunt van mijn wandeling
Bij Gist werk ik deze blog uit, ik heb mijn laptop daar namelijk speciaal voor meegenomen.
Ze hebben 30 tapkranen met voor elk wat wils. Gelukkig hebben ze deze kranen voorzien van mooie bieren die je niet zo maar overal tegen komt. Het is een echte verademing om een taplijst te zien waarbij ik niet moet zoeken naar iets dat ik nog niet gehad heb, maar waar bijna alles nieuw is.
Het is overigens niet voor niets een taplokaal, er zijn geen bieren op fles of blik te krijgen. Wel kun je de bieren op tap bestellen als 15 cl of 25 cl (behoudens de pilseners en Weißens, die kun je ook als 0,5 l krijgen).
Het was prima wandelweer vandaag, droog en niet echt koud. Het eerste stuk, langs de Oude Rijn, was aangenaam. Langs de Leidse Rijn was het een stuk frisser, voornamelijk door de wind die vanaf de weilanden kwam.
Om kwart voor 11 begin ik aan de eerste wandeling, een stadswandeling. Deze voert me eerst een rondje over het terrein van de TU/e, maar wel een gedeelte van het universiteitsterrein waar ik nog niet geweest was.
Na de koffie ga ik verder, dwars door station en dan door het centrum verder. Even loop ik in de verkeerde richting, dus terug anders raakt mijn GPS in de war. Ik loop onder andere langs het Philips museum en langs Eppo op de Kleine Berg, de stripwinkel waar ik vroeger wel vaker kwam.
Even later kom ik langs de Philips huisjes en het PSV stadion, door Tuindorp of ook wel Philipsdorp genoemd. Aan het begin van de 20ste eeuw, na 1910, werd deze buurt gebouwd als huisvesting voor de werknemers van de gloeilampenfabriek van Philips. Gelukkig is de buurt bewaard gebleven en gerenoveerd, zo’n oude wijk heeft toch wel iets.
Na Tuindorp kom ik in Strijp-S, de hippe buurt van Eindhoven. Er is hier veel, of eigenlijk voornamelijk, hoogbouw. De route voert me naar het NatLab, het Philips Natuurkundig Laboratorium, de research afdeling van Philips. Ik wijk nu een stukje van de route af omdat deze me terug wil laten lopen en ik vind dat ik beter om het NatLab heen kan lopen.
Op Strijp-S vind ik ook de Rabauw brewpub, ik ga naar binnen voor een biertje, het is ten slotte al 12 uur geweest. Een vriendelijke jongedame vraagt of ze me kan helpen, maar helaas kan ze dat niet want ze zijn nog niet open…
Als ik van Strijp-S terug loop naar het station, kom ik langs een graffiti muur langs het spoor en langs treinhalte Eindhoven Stadion, een perron speciaal voor voetbal supporters. Dit eenvoudig treinstation is via een loopbrug verbonden met het stadion.
Ik kom langs de irish pub, maar die is helaas dicht. Dan maar een lunch bij VIC, schuin tegenover Dynamo, een uitsmijter met een Van Moll blond bier, ik heb slechtere lunches gehad…
Het gaat verder door het natuurgebied de Genneper Parken. Ik kom vlak langs het Van Der Valk hotel en loop een klein stukje langs de N2.
En dan ben ik bij de stadsbrouwerij van Eindhoven, 100 Watt. Tijd voor enkele welverdiende biertjes, op de gezondheid van dochter nummer 1, en een kaasplank.
Nog een klein stukje terug naar het station. Ik zie recht voor mee een flatgebouw waar op iedere verdieping een bepaalde kleur verlichting brandt. De kleuren variëren, maar helaas doet niet iedere verdieping mee. Geen gezicht, dan is geen verlichting toch beter.
Ik neem, zoals gewoonlijk, de trein van half zeven in Blerick. Het is nog donker. Net voor Utrecht wordt het licht en er hangt mist over het landschap. Ondanks een vertraging van 8 minuten, haal ik mijn aansluiting naar Amersfoort en heb ik zelfs nog tijd om bij de Kiosk een Mars en een koffie te halen.
Ik heb voor vandaag een tweetal klompenpaden uitgezocht, het Laaksepad en het Stoutenburgerpad. Ik begin met die laatste.
Na de weilanden volgt een bomen pad met veel paddenstoelen. Zoals al gezegd, is de routemarkering goed te volgen. Uiteindelijk loop ik tegen de A28 aan en buig net daarvoor naar rechts over een drassig graspad.
Voordat ik klaar ben met het Stoutenburgerpad kom ik nog langs Landwinkel de Kopermolen, tijd voor koffie met een paar advocaat bonbons.
Na de lunch is het Laaksepad aan de beurt. Dat start naast de Haen. Het Laaksepad is helaas slecht aangegeven en klopt niet helemaal. Op een gegeven moment loop ik maar op de kaart en de klompenpaden app. Ik loop over een graspad, maar loop tegen een weiland aan. Toch moet ik rechtdoor volgens alle info die ik heb. Gelukkig kan ik de bovenste laag van de schrikdraad losmaken en over alle draden heenstappen. Nadat ik alles weer vastgemaakt heb, loop ik door de wei verder. Helaas loop ik na een tijdje tegen het volgende weiland aan. Omdat ik nu niet de mogelijkheid heb om makkelijk over de schrikdraad heen te komen, zoek ik een andere optie. Teruglopen behoort niet echt tot de mogelijkheden, zo makkelijk geef ik niet op.
Het Laaksepad gaat voor een groot deel door het Hoevelakense Bos. Helaas klopt ook in dit deel de bewegwijzering niet en komt de route ook nog eens niet overeen met de route op de website en in de app. Ik volg zo goed en zo kwaad als het kan de route markeringen, maar moet zo af en toe ook improviseren.
Ook in het Hoevelakense Bos zie ik veel paddenstoelen. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel paddenstoelen op één dag gezien heb. Uiteraard heb ik een groot aantal paddenstoelen op de foto gezet.
Het Laaksepad zit er ook bijna op en ik worstel met een dilemma. Ik denk niet dat ik een leuke locatie in Hoevelaken kan vinden waar ze ook nog eens een goede selectie speciaal bieren hebben. Ik besluit dus om maar meteen door te lopen naar het station en in Amersfoort neer te strijken, dat ligt toch op de route.
Zo gezegd, zo gedaan. Op het station aangekomen heb ik een beetje pech. De eerstvolgende trein rijdt niet. Vanwege de stakingen? De volgende rijdt wel en ik hoef uiteindelijk maar 20 minuten te wachten. Dat valt alleszins mee.
In Amersfoort is de keuze simpel. Op ongeveer 1km van het station ligt de Amersfoortsche Stadsbrouwerij de Drie Ringen. Daar ga ik mijn wandeling van 25km afsluiten.
Bij de Drie Ringen zit je midden in de brouwerij. Ten minste dat lijkt zo omdat er twee grote koperen ketels en een kleinere in het café staan. Ik heb geen idee of daar ook echt mee gebrouwen wordt.
Aan de wand / schuin plafond is een grote plaat bevestigd met daarop schematisch het hele brouwproces.
Er is ook een borrelkaart en ik bestel een kaasplank. Die is eigenlijk voor twee personen, maar ik heb daar in mijn eentje geen enkele moeite mee. Het enige minpunt is dat de kaasplank voor mijn neus opgeruimd wordt terwijl ik er nog niet klaar mee was, er lag nog kaas op. Ik maak daar een opmerking over en de barman geeft dat door aan de bediening. Er wordt echter niets mee gedaan… Gemiste kans!
De bediening is prima, er lopen genoeg mensen rond om het iedereen naar de zin te maken. Ik heb het vermoeden dat de eigenaren ook meehelpen. Zij zijn dan meteen de meest enthousiasten onder de bediening.
Ik heb eindelijk een dag gevonden om te gaan wandelen. Om maximaal gebruik te maken van mijn tijd en om dure reiskosten uit te sparen, besluit ik om in de buurt te blijven.
Het is een regenachtige dag vandaag en er staat veel wind. Ik had even overwogen om een paraplu mee te nemen, maar ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb.
Ik loop verder, maar in plaats van de brede asfaltweg door het bos neem ik het bospad richting Bracht. Na een tijdje kom ik bij een afgesloten terrein waar je wel in kunt om te wandelen en te fietsen. Ik blijf er echter buiten en loop een flink eind over een bospad langs de omheining.
Het volgende stuk van de route is afgesloten. De route gaat dwars door een zandgroeve en die is uiteraard afgesloten. Eromheen dus, geen probleem maar helaas wel over de asfaltweg.
Ik loop Kaldenkirchen weer uit via het nieuwe industriegebied langs de A74 en kom bij de Baumschule. Hier steek ik de Autobahn over en de route gaat verder over de weg langs Ülingsheide. Daar heb ik geen zin in, dus ik sla eerder linksaf over een tractorspoor. Ik ga er van uit dat ik dan bij de volgende brug over de Autobahn uitkom. Het tractorspoor wordt een smal wandelpad en voordat ik er erg in heb, ben ik de Autobahn alweer over via een wild wissel en kom ik op de Kaldenkerkerweg in Tegelen uit, bovenaan welteverstaan.
Nog een klein stukje en er is koffie. Ik heb Mooder al ge-appt om de koffie aan te zetten.
Ik loop langs ut Jaomerdal en via de Vierpaardjes en de Heutzstraat naar het Julianapark, het einde van mijn wandeling van vandaag.
En dan ben ik eindelijk bij Mout aanbeland. Al sinds de opening, enkele maanden geleden, wil ik hier een keer naar toe. Nu komt het er eindelijk van. Het helpt dat Mout als één van de weinigen op maandag open is.
Proberen maar… Ik moet de eerste keer even de weg zoeken in de app, maar het is eigenlijk heel simpel. Even later komt mijn Herfstbock, gevolgd door een portie oude kaas. Prima geregeld.
Het gaat meteen een flink stuk omlaag met een mooi zicht op enkele huizen die hier in de Schlucht liggen. Dan weer flink omhoog en verder door het bos. Ik hoor het geluid van motorgereedschap en even later zie ik dat ze bezig zijn om het struikgewas te snoeien.
Ik kom bij een toeristische parkeerplaats uit. Veel volk hier. Ik ga gelukkig al vrij snel de rimboe in. Ik loop en klim tussen de rotsformaties door. Regelmatig heb ik een mooi uitzicht naar beneden waar de Elbe stroomt. Na een tijdje is mijn route afgesloten, verderop zijn Bauarbeiten. Ik probeer allerlei alternatieven en loop flink heen en weer tussen de rotsformaties. Ook klim ik flinke stukken omlaag en omhoog, maar helaas vind ik geen alternatief. Er zijn een paar plekken waar ik wel omlaag had gekund, maar waarschijnlijk niet meer terug. Dat doe ik dus niet, dan heb ik geen fallback terugweg meer. Uiteindelijk ga ik maar terug…
Wel mooie uitzichten op de rotsformaties hier en ik loop over de Basteibrücke (hier kom ik een paar dagen later met Ada nog eens terug). Ik vervolg de route over de Malerweg en het gaat met heel veel trappen omlaag. Beneden aangekomen zit ik alweer op de route en het gaat richting de Amselsee. Die steek ik over en meteen gaat het weer flink omhoog en kom ik weer tussen de rotsformaties terecht. En alweer raak ik de route en uiteindelijk het pad kwijt. Niet getreurd, ik weet grofweg waar de Amselsee ligt en ploeter langs omgevallen bomen omlaag waar ik weer een pad vind. Dat pad brengt me uiteindelijk terug bij de Amselsee en van daaruit loop ik via de toeristenroute naar Rathen.
Intussen ben ik een bord tegengekomen dat uitlegt wat de diverse symbolen betekenen. Een zwarte driehoek (als pijl) in een witte cirkel betekent “Kletterzugang Kein Wanderweg!”. Dit zijn routes voor klimmers om aan het begin van hun klimtraject te komen. Geen wonder dat ik daar iedere keer op vastliep…
Tijd voor een bier bij de Biergarten am Bach in Rathen.
Na wederom een klein stukje langs de Elbe gewandeld te hebben, gaat het weer flink omhoog en alweer richting rots formaties. Aber nicht mit mir, ik heb even genoeg van het dwalen tussen rotsformaties en loop via bospaden een alternatief traject.
Ik zit inmiddels weer op de route, op het dubbele stuk dat in de route zit (dit stuk loop ik twee keer omdat de route zich hier kruist). Ik kom bij die Schwedenlöcher, een geweldige Schlucht. Nadat in de 30-jarige oorlog het dorp Rathewalde door Zweden verwoest was, vluchten de bewoners met hun vee naar deze Schlucht die toen nog maar slecht begaanbaar was. Ook in latere oorlogen werden die Schwedenlöcher als toevluchtsoord gebuikt. Later werd de Schlucht begaanbaar gemaakt met 3,5 ton ijzer en 600 betonplaten en door hem kunstmatig te verbreden daar waar dat nodig was.
Ik loop gelukkig in de juiste richting door die Schwedenlöcher, namelijk bergaf. Na de Schlucht gaat het gemütlich langs de beek. Een fietser vraagt de me weg en ik vertel hem dat het niet raadzaam is om door te gaan. Hij probeert het toch, maar later zie ik hem weer en was het hem toch te zwaar.
Ik loop helaas in de verkeerde richting en moet weer terug. De eigenlijke route gaat weer flink omhoog, heb ik toch even een stukje rust gehad langs de beek.
Ik moet eerst de route zien te vinden. Daarvoor moet ik dwars door het centrum, sight seeing Bautzen.
Omdat het de hele tijd over asfalt gaat, neem ik op een gegeven moment een alternatieve route door het bos en over akkers. De originele route gaat een stuk verder van het water af over asfalt. Deze route blijft dichterbij het water. Eerst volg ik een breed bospad en daarna loop ik langs de bosrand over een akker. Hier is duidelijk een pad te zien. Dat wordt anders bij de volgende akker. Ik volg nog steeds de bosrand, maar de boer heeft zijn akker tot aan die bosrand omgeploegd en van een pad is geen sprake meer. Ik ploeter het laatste stuk van de alternatieve route door de klei. Ik snap waarom de route over het asfalt gaat…
Helaas levert de alternatieve route niet echt meer zicht op het water op. Er is aan deze kant van de Talsperre veel begroeing en ik krijg weinig water te zien. Wel zie ik een alternatieve dooieakker, een veld vol met dooie zonnebloemen.
Als ik bij Dahlowitz kom, begint de grootste van de twee stuwdammen. Helaas loop ik achter langs de dam, een beetje jammer. Al snel daarna kom ik bij de tweede, kleinere stuwdam en hier kan ik wel overheen lopen. Eindelijk een goed uitzicht op de Talsperre.
Na een stuk fietspad duik ik via een smal paadje een bosje in. Ik had dit in eerste instantie gemist omdat de hele route over asfalt en brede paden gaat. Ik kom nu dichter bij het water en uiteindelijk uit bij die Strandpromenade. Hier vind ik de Beach Bar (dat had ik van te voren al opgezocht en gecheckt of ze open waren). Tijd voor een biertje en een Bratwurst.
Na deze pauze gaat het verder en al snel Bautzen weer in. Van Ada heb ik inmiddels bericht en die voelt zich al weer beter en gaat ook nog een stuk fietsen. Later blijkt dat ze ook rondom de Talsperre gefietst is, maar dan in de andere richting.
Het allerlaatste stukje gaat nog even een stuk naar beneden en dan met trappen weer omhoog. Ik kom nu bij het St. Nicolaifriedhof, dat ligt deels binnen de ruines van een oude kerk, erg sfeervol en met mooie uitzichten.
Al met al een mooie wandeling.