Date: 20231101
Time: 8:35 – 17:50
Distance: 22,8 km
Overnight stay: Francés Camping, Torres del Paine
Walk
After breakfast I pack backpack and leave for Britanico. It is a bit of a puzzle how I have to start. They changed the paths. But I find my way.
The good news is that I am not completely daft. I found my sun glasses, they were hiding in the upper compartment of Sven’s backpack. This is good because when I start walking I have the sun right in front of me.
With the heavy backpack, walking sticks are definitely a good idea. Yesterday I had them with me, but didn’t need them. Today I do!
After walking for some time I check my TwoNav to see where I am on the route. The answer is simple, I am not. I am off track, a few kilometers back the path split and I followed the sign Italiano, which is the next camp I will reach. I check the map on my TwoNav and I am quite sure this path, a new path?, will also bring me to my destination and I continue.
I see again a lot of dead trees.
When I cross a river, I take a break at the other side of the bridge. I already filled my bottle from a stream earlier on. Just before the bridge the other path, the one I planned, joined my path. I am on track again. It now also gets more crowded. The other path is shorter but less scenic and most hikers apparently take the short route.
Campamento Italiano is only a short distance away and I have a break there as well. My shirt and the inside of my coat are soaking wet.
At Italiano I leave my backpack and continue with only a water bottle and my walking sticks up to mirador Britanico.
I follow the river that I crossed before and I pass a campsite where they warn you not to drink the water from near the campsite…
It goes up and up and I have nice views on the mountains, the river and glacier Frances. It is a touch hike up. I would have never done this with the backpack.
Finally I reach Britanico, a bunch of rocks protruding from the landscape and giving perfect 360° views on the Frances valley and the mountains in all directions.
The way down is slightly easier. I hear a thunder, it is snow breaking free up on the mountain. I can still see the snow cloud where it happened.
I reach Italiano again, pick up my backpack and walk the rest to camp Frances where I booked a tent. It is a tent on poles and I have one whole tent by myself, which is nice. Yesterday I got an email that they upgraded me. No idea what that means, but I do have the tent closest to the reception and not one all the way down or up.
One minor thing is the shower, after some warm water, it soon falls back to only cold water. So a cold shower it is.
The restaurant is also not very much. First of all I have to walk about 1 kilometer down and if you didn’t pre-book a meal, like I did, you cannot sit in the restaurant. You can buy a beer and take it with you or drink it outside, like I did.
So not much to do here, which means I will go to bed early. This is no problem because I am very tired after these two days.
Weather
It was warm and sunny today. Fine walking weather, even a little too warm at times in the sun.
Songtext of the day
Today, with all the dead trees, I walked through the valley of death which reminded me of a song by Coolio, Gangsta’s Paradise that has a songtext that begins with this:
As I walk through the valley of the shadow of death
I take a look at my life and realize there’s nothin’ left
‘Cause I’ve been blastin’ and laughin’ so long, that
Even my momma thinks that my mind is gone
But I ain’t never crossed a man that didn’t deserve it
Me be treated like a punk, you know that’s unheard of
You better watch how you talkin’ and where you walkin’
Or you and your homies might be lined in chalk
I really hate to trip, but I gotta loc
As they croak, I see myself in the pistol smoke, fool
I’m the kinda G the little homies wanna be like
On my knees in the night, sayin’ prayers in the streetlight
Been spendin’ most their lives livin’ in the gangsta’s paradise
Been spendin’ most their lives livin’ in the gangsta’s paradise
Keep spendin’ most our lives livin’ in the gangsta’s paradise
Keep spendin’ most our lives livin’ in the gangsta’s paradise
Look at the situation they got me facin’
I can’t live a normal life, I was raised by the state
So I gotta be down with the hood team
Too much television watchin’ got me chasin’ dreams
I’m a educated fool with money on my mind
Got my ten in my hand and a gleam in my eye
I’m a loc’d out gangsta, set trippin’ banger
And my homies is down so don’t arouse my anger
Fool, death ain’t nothin’ but a heart beat away
I’m livin’ life do or die, what can I say?
I’m 23 now, but will I live to see 24?
The way things is goin’ I don’t know
Tell me why are we so blind to see
That the ones we hurt are you and me?
Been spendin’ most their lives livin’ in the gangsta’s paradise
Been spendin’ most their lives livin’ in the gangsta’s paradise
Keep spendin’ most our lives livin’ in the gangsta’s paradise
Keep spendin’ most our lives livin’ in the gangsta’s paradise
Power and the money, money and the power
Minute after minute, hour after hour
Everybody’s runnin’, but half of them ain’t lookin’
It’s goin’ on in the kitchen, but I don’t know what’s cookin’
They say I gotta learn, but nobody’s here to teach me
If they can’t understand it, how can they reach me?
I guess they can’t, I guess they won’t
I guess they frontin’, that’s why I know my life is out of luck, fool!
Been spendin’ most their lives livin’ in the gangsta’s paradise
Been spendin’ most their lives livin’ in the gangsta’s paradise
Keep spendin’ most our lives livin’ in the gangsta’s paradise
Keep spendin’ most our lives livin’ in the gangsta’s paradise
Tell me why are we so blind to see
That the ones we hurt are you and me?
Tell me why are we so blind to see
That the ones we hurt are you and me?
I follow a rocky path. Early in the day I don’t meet a lot of people. That changes when it gets later.
It is warm in the sun, but chilly or even cold in the shade. That also changes during the day. In the afternoon it is f*cking hot in the sun and there is almost no shade.
I made GPX tracks of all the planned routes but they are not really necessary. One cannot get lost here because there is only one path. However, I get other useful information like where I am and what altitudes to expect.
I meet two Australian guys and talk a bit to one of them. He has a good tip, at the end of my route I have to continue for about 5 minutes after the 2nd suspension bridge to get good views on the glacier.
I pass two suspension bridges. The first one crosses a small stream that probably can get bigger. The second one is longer and higher and has its own private glacier coming down from the mountain. Probably a temporary glacier.
The way back to Refugio Grey goes way faster than the way up. I meet the couple from Utah again. They are on their way up but they don’t know if they have enough time. They also have to go back to Paine Grande. I tell them how far it is and that there are some steep sections. I am afraid they are not going to make it.
The rest of the track back to Paine Grande is rather uneventful. I refill my water bottle once more and I don’t stop at all the viewpoints, I did that already the first time around.
The last part up is hard, I already walked 25 kilometers through harsh terrain and I feel it in the legs. Once I start going down, the last kilometers, it gets better. Even though I am tired and my pace slows down, I still overtake a lot of people. That means their normal pace is less than my tired pace…
The hotel shuttle brings me to the airport, a quick transfer over roads that have definitely seen better times and I have the shuttle to myself.
The trip with the bus from Puerto Natales to Pudeto was spectacular with all the mountains covered with snow and the lakes surrounding us. In total there were about 20-25 passengers on the bus. About half of them leave the bus at Laguna Amarga.
In the distance I see a bird circling in the air. Given the distance it must be a huge bird. Might be a Condor but I can’t make sure from the bus.
I think I can see the route that I am going to take the day after tomorrow. I do see the occasional Lama, or Alpaca, and then there is a bunch of them and they are in the middle of the road.
What strikes me is that all trees are dead, they are just white skeletons. I have seen this before in the Czech Republic and it was caused by acid rain. I ask one of the park rangers why the trees are dead. Alas she doesn’t speak English but Google is your friend, if you are a park ranger and have Internet here at the end of the world. She explains that there was a fire caused by humans in 2011. It burned 17000 hectares and lasted for 2 months.
Time to catch the catamaran. The trip takes half an hour and we get spectacular views of the mountains from different sides. There are not many people on board. I talk to a couple from Utah, they arrived yesterday and it is also their first time in South America. She takes my picture and I take one of them.
I check in at the refugio and they show me ‘my’ room. It’s not mine of course, I have to share it with 5 other people, although I am the only one when I get there.
It’s raining! We wanted to go for a walk, but the weather forecast doesn’t look too good. Instead we walk to La Sebastiana Museo de Pablo Neruda, one of the houses of the poet, consul and Nobel price winner Pablo Neruda. He build a vey nice house on the hill with perfect views over the hills and harbor of Valparaíso.
We walk back to ocean level and up again to our apartment, using the ascensor this time. It’s time for me to go. I already had everything packed for the W-trek and leave today for Santiago. I booked a hotel near the airport because I need to catch a plane to Puerto Natales tomorrow morning at 6:30 meaning that I have to be at the airport at 4:30.
I walk to the bus terminal, just to find out I have to wait for more than an hour and a half for a bus.
Today we, Sandy, Ada and I, want to walk to Laguna Verde, a 12 kilometer walk. We start by going uphill and keep to the main roads.
We continue our walk because there is nothing else to do. When we are two streets further a man from a minimarket shouts to us to get our attention. He tells us that it is not safe to go further up. If we continue we will probably be robbed of all our possessions.
Change of plans, we walk downhill a go to Cerro Alegre, one of the most touristic zones of Valparaiso, a neighborhood with lots of color, where we have a beer. From there we walk to the Piano steps and Cerro Conception where we have a very nice view on the lower part of the city and the harbor. In fact when we look down, we are directly above the Valparaíso Beer House.
The other graveyards are closed so we decide to find our way downhill to have something to drink at the Valparaíso Beer House. We find some very narrow stairs down and we descend to ocean level. The stairs are probably not meant for tourists like us but the gate at the bottom can be opened, so we don’t need to go back up.
After our pause we go to the harbor and from there we walk along the coast, or rather the harbor, to Playa San Mateo where we find nice views over the ocean and the coast line. We go back the same way we came and finish the day in a Chinese restaurant where we have a good meal.
After breakfast we go down with the ascensor and walk to Plaza Sotomayor. I decided to give Uber one last try and lo and behold, within one minute the driver shows up and delivers us in Concón. Here we start our walk, but since I gave up some random address in Concón, we first have to walk down to the ocean.
We walk along the ocean side which is very rocky here. We see all kinds of birds like the Peruvian pelican. At one point we also see 3 South American sea lions. When we continue walking it looks like there will be no bar or restaurant for quite some time, so we head back and go to the restaurant where the sea lions were. On the terrace we are very close to the sea lions and we enjoy our drinks. That is, I ordered a Michelada because I thought that it was a beer brand. The waiter pointed to the other beers they had, but I did not understand, my Spanish is not that well. 
When he came to serve, I got a glass with salt on the rim and some lemon juice (I think) in it. He then put in some sauce and some tabasco and I could choose one of the beers they had. I went for the Calafate ale and he put that in as well. Time to look up what Michelada means, apparently it is a cocktail with beer in it! Now that I had it, I also tried it. It was not too bad, but not something I will repeat. Luckily there was still some beer left in the bottle that I drank after I had finished the cocktail.
I notice that they have a lot of Hottentot Fig growing along the coast. I have seen this also in Portugal, the Hottentot Fig poses a serious ecological problem by forming vast monospecific zones and hence lowering biodiversity
We continued our walk along the coast by entering a section along the dunes of Concón. We already saw these from the car but now we walked on the other side, the ocean side. It was a nice stretch to walk with again a nice rocky coast until the road was blocked. As walkers, we could pass the barriers they put up and continued. 
But not very far because after 200 meters or so the road was completely blocked because of road works. So back again, we looked for a path into the dunes, but there were only options that were very steep and hard to do and I did not know if they would lead us to something. After a little less than 2 kilometers, there was a road going up the hill and we followed that through the sub urbs of Concón.
Once we passed the dunes, we headed down again. From our high position we could see the other end of the road block. The good thing about the detour was that we had some magnificent views from the hill over the ocean and the coast.
It started out a bit chilly today, but while we were walking it got warmer and the sun came out, which made it quite warm. I even got a burn on my face, not seriously, but still.
First we walk to the Palacio de la Moneda, the seat of the President of the Republic of Chile. We also were here yesterday and now I know why there is so much police in this area. In front of the palacio there is a huge flag of Chile at the beginning of Paseo Bulnes, a nice street were you can buy a lot of stuff at small stalls. This is also the street where the beer café is where Ada and I ended up last evening.
We walk through the city and reach the faculty of natural sciences. They have a very modern building and Sandy arranges that we can go inside, after we have registered with our passports. In the basement they have a lot of sport facilities, including among others basketball, squash, judo, tennis and even a swimming pool.
Sandy has a location planned to have lunch and we take the metro from Parque O’Higgins to Santa Isabel to get there. We are now in Barrio Italia and we walk to Av. Italia where there are plenty of small bars and restaurants. The first place where we sit down has no beer. That’s no good, so we walk a little further to Malacria. Here we have a very good lunch and I can enjoy a good beer with it.
Everybody talks Spanish here and we made a nice stroll today, so here is 
Na het ontbijt reken ik af bij zur Lindenau en ga de auto halen. Die heeft de hele tijd op een parkeerplaats een stuk verderop gestaan. Ik rij door de smalle straatjes naar ons Gästehaus. Dat gaat een stuk makkelijker zonder allemaal toeristen op straat.
Als we terug bij het station aankomen, komt onze trein net aan… en rijdt zonder ons weer weg. We moesten nog tickets kopen en naar de andere kant van het spoor zien te komen en dat lukte niet in die korte tijd. Dus eerst maar eens een ijsje eten uit de convenience shop bij het station. Terwijl we dat doen kijken we of er wellicht een bus gaat. Die is er, maar dan zijn we niet eerder op onze bestemming dan met de trein die over een uur gaat. We hebben eigenlijk geen zin om zo lang bij het station rond te hangen en ik verwacht dat er in het dorp nog niet veel open is, maandagmorgen en zo. Dus pakken we een taxi naar Schloss Johannisberg. Dan hoeven we niet op de trein te wachten en ook niet nog met de bus omhoog.
Bij Schloss Johannisberg lopen we eerst even naar het terras waar we gisteren zaten om foto’s van het uitzicht te maken. Gisteren zijn we namelijk hals over kop vertrokken om de bus te halen.
Op een gegeven moment komen we weer geiten tegen, niet heel veel, 3 stuks maar deze keer. Een stukje verder is een boerderij en hier hebben ze een koelkast buiten staan met wijn, bier, fris en water. De prijslijst hangt erbij en er is een gleuf waar je de betaling in kunt doen. Ondanks dat we nog niet zo lang aan het lopen zijn en dat we genoeg water bij ons hebben, nemen we toch een fles Apfelschorle, gewoon omdat het kan en omdat het lekker koud is.
Ze komen naar ons toe en wurmen hun hoofd door de afrastering om aandacht te krijgen.
Na een tijdje langs de bosrand gelopen te hebben, lopen we toch ook het bos in. De Rhein is ver te zoeken…
Eigenlijk moeten we de andere kant op, maar we lopen er toch naartoe. Het blijkt honing te zijn, dat komt goed uit, daar was Lise nog naar op zoek. We kopen twee potten en vervolgen onze route naar Kloster Eberbach.
De Rheinsteig loopt over het terrein van Kloster Eberbach en we kijken rond in de tuin van dit grote klooster. De Vinothek is open en we halen druivensap en druivensapschorle. Die drinken we buiten op een bankje op, het is lekker weer.
Nadat we het klooster verlaten hebben, lopen we een stukje langs de kloostermuur aan de buitenkant en gaan dan het bos weer in. Het begint een beetje te regenen, maar daar hebben we weinig last van zo onder de bomen. Als we weer uit het bos komen, is het alweer droog. We lopen nu door grasvelden en daarna weer door de wijngaarden naar Kiedrich. Net voor Kiedrich begint het toch weer te regenen, niet hard maar wel grote druppels.
Kiedrich was het eindpunt van onze route en we nemen de bus terug naar de Rhein, naar Eltville waar onze auto staat. Hier zoeken we een plekje om even lekker uit te rusten en iets te eten en te drinken, uiteraard met uitzicht op de Rhein.
Daarna zoeken we onze auto op en gaat het terug naar huis. De terugreis verloopt voorspoedig, het is niet erg druk op de weg, en om even voor 7 uur zet ik Lise af op het station in Blerick. Lise met de trein en de bus verder naar Eindhoven, ik met de auto naar Baarlo.
Omdat we vandaag weer terug naar Limburg reden en omdat het Lise opgevallen is dat je daar welkom geheten wordt via borden waar niet alleen de naam van de provincie op staat, maar “De Limburgers heten u welkom”, heeft Lise vandaag gekozen voor 
Gisteravond zaten we bij Stadt Frankfurt om te eten en ik zat uiteraard met mijn laptop de blog van gisteren te maken, met tekst van Lise. Na het eten, bij het afrekenen vroeg de serveerster of ik ze wilde bewerten en dat heb ik toen gedaan op haar telefoon, 5 sterren want we waren zeer tevreden over het eten, de ambiance en de service. Toen ze wegliep, liep ik achter haar aan om naar het toilet te gaan en hoorde ik haar tegen haar collega’s zeggen: “Der Laptop Man hat uns mit 5 Sterne bewertet.”. Waarop ik naar haar collega’s zwaaide…
Vandaag starten we boven aan de Seilbahn, waar we gisteren gebleven waren. De Talstation van de Seilbahn ligt om de hoek van ons hotel, dus dat is makkelijk.
Daarna gaat het verder, nog een stukje door de wijngaarden en dan door het bos. In het bos lopen we eerst over brede Forstwegen (zandpaden) en daarna duiken we het bos in via smalle paadjes om bij Kloster Marienthal uit te komen. Ook hier hebben ze een Klostercafé en wel met een apart concept. Je kunt iets te drinken en gebak krijgen en je bepaalt zelf of en hoeveel je betaalt. Eigenlijk een beetje zoals het vroeger bij kloosters was. Ik zorg er uiteraard voor dat ze niets te kort komen. In tegenstelling tot Engeland heb ik hier kleingeld genoeg.
Bij Kloster Marienthal hebben ze ook een Kreuzweg en die komt uit bij een openluchtkerk. We steken allebei een kaarsje aan. Het valt ons op dat een klein deel van de banken overdekt is. Dat zal dan wel voor de rijkere gelovigen zijn. Het plebs kan in de regen zitten.
We zijn inmiddels een heel eind van de Rhein afgedwaald en onze wandeling is meer een boswandeling geworden. Geen probleem natuurlijk. Er staan opvallend veel paddestoelen in het bos. We zien ook enkele mensen die paddestoelen plukken. Ik kan me nog herinneren dat we dat vroeger ook deden. Mutti, mijn vader’s oma, wist precies welke paddestoelen eetbaar waren en welke niet. Je moet daar goed mee uitkijken, van de niet eetbare kun je flink ziek worden of zelfs doodgaan.
Na een tijdje verlaten we het bos en komen we weer tussen de wijngaarden terecht. Hier lopen we een klein stukje verkeerd, maar we vinden onze route terug door dwars door de wijnvelden te lopen. Het einde van de etappe is een anticlimax, de route eindigt midden tussen de wijnvelden. We volgen de Zuweg richting Schloss Johannisberg en gaan daar bij de Schlossschänke auf dem Johannisberg op het terras zitten. Helaas hebben ze hier geen bier dus drinken we allebei een Apfelschorle.
Lise heeft het wel gehad met lopen voor vandaag, ze heeft sinds gisteren een blaar op haar voet, en we besluiten om de bus naar beneden, naar Geisenheim, te pakken. Vandaar gaan we met de trein terug naar Rüdesheim alwaar we op een terras langs de Rhein gaan zitten voor een biertje en een munt limonade.
Gisteravond hadden we een sprinkhaan op de vensterbank van de kamer ontdekt. Voor we iets gingen eten hadden we daarom het raam voor ‘m open laten staan en het gordijn dicht gedaan zodat ie rustig naar buiten kon springen. Toen we terugkwamen was ie weg, dus we gingen er van uit dat ie terug naar buiten was gesprongen. Vanmorgen kwam ik ‘m echter weer tegen op de vloer van de badkamer, tja toch de verkeerde kant op gesprongen dus, maar dat moet ie zelf weten.
Voor we naar het ontbijt liepen hadden we al gezien dat er regen aankwam dus toen we de vraag kregen waar we wilde zitten was die makkelijk beantwoord, buiten maar wel onder het afdak. Dit keer hebben we geen ontbijt buffet maar wordt alles in een soort high-tea stijl op tafel neergezet. Een mand met broodjes, een etalage met diverse verdiepingen met beleg en we kregen de vraag wat voor ei we graag wilden hebben. Het smaakte erg goed en toen de regen voorbij was getrokken zijn we terug gelopen naar onze kamer om de slippers om te wisselen voor wandelschoenen.
Normaliter gaan we iedere ochtend met de auto naar het eindpunt van de wandeling en dan met het OV naar het beginpunt. Maar aangezien we net naast het hotel eindigen vandaag is dat niet nodig. Het plan was daarom wel om eerst even langs de auto te lopen omdat pap daar wat dingen in had laten liggen. Toen we echter de wandelschoenen aanhadden en de tas gepakt, bedacht pap zich, de muesli repen van gister hadden we niet gegeten en ik had hervulbare waterflessen meegenomen dus dat hoefde we allemaal niet meer uit de auto te gaan halen want dat zat al in de tas. Op naar het station in het dorp hier dus!
Daar eenmaal aangekomen zien we diverse andere wandelaars ook op de trein wachten. Het verschil met gister is groot, het is duidelijk dat er nu meer mensen vrij hebben. We zijn de meeste andere wandelaars echter al snel kwijt wanneer we de trein uit zijn en lopen naar het punt waar gister de route eindigde en vandaag dus weer verder gaat. We beginnen (als zo vaak) met een flinke klim omhoog. Wanneer we bijna boven zijn komen we een grote groep wandelaars tegen die ook met ons in de trein zaten. Die zijn direct omhoog gelopen vanuit het station en zijn niet bij het begin begonnen. Geeft niks, maar wij lopen sneller dus we halen ze een voor een in.
Het weer is vandaag erg twijfelachtig want er drijven heel veel kleine rode wolkjes in het hele gebied volgens buienradar. Met wat geluk gaan die naast ons af maar zo niet dan worden we nat. Ik heb daarom maar mijn regenjas meegenomen en pap heeft zich vanmorgen onderweg naar het station nog een nieuwe paraplu gekocht. Tijdens onze eerste stop om wat water te drinken kunnen we kiezen tussen 3 bankjes op een rij zonder afdak of een half rond hutje met bankjes erin. We kiezen voor dat laatste en dat is maar goed ook want het begint te regenen net nadat we zitten. De bui is gelukkig maar kort en ondanks dat er meer aankomt lopen we weer verder. Ik eerst met mijn regenjas en pap met de plu, maar het is eigenlijk veel te warm voor een regenjas dus die is al snel omgewisseld voor de opvouwbare plu die pap nog in de rugzak had. Al die regen helpt ook niet echt om het aangenamer te maken tijdens het wandelen want het wordt er alleen maar benauwder van. Nadat de regen weg is komt ook nog eens de zon door dus wordt het nog warmer en daar had pap niet op geteld. Die is namelijk vandaag zijn hoed vergeten want die ligt nog in de auto… maar goed weer of geen weer we lopen gewoon door.
Wanneer we op 2/3 van de wandeling zijn en weer helemaal terug beneden in Assmanshausen vinden we direct aan de route een mooie plek om te lunchen en wat te drinken, Die Alte Bauernschänke. Dat komt erg goed uit want nadat we net helemaal omlaag zijn gelopen mogen we hierna weer helemaal terug omhoog. Na de pauze beginnen we weer enigszins uitgerust aan deze klim en omdat het vrij stijl omhoog gaat komen we snel hoger. Beneden in het dorp ging ook een stoeltjeslift omhoog maar we waren gekomen om te wandelen. Dus wanneer we eindelijk boven aankomen (bij de andere kant van de stoeltjes lift) hebben wij het weer goed warm gekregen maar de mensen om ons heen lijken er niet zo’n last van te hebben.
Over mensen om ons heen gesproken, daar zijn er ineens een stuk meer van. Normaliter komen we voornamelijk andere wandelaars tegen die daar ook op gekleed zijn in sport kleren, met wandelschoenen en soms zelfs hele grote backpacks. Nu zijn de mensen om ons heen meer gekleed op wijn drinken dan op wandelen en dat lijkt ook precies te zijn wat ze komen doen. We wandelen hier tussen de wijngaarden door en dat lijkt hier voor veel mensen een goed excuus te zijn om met een glas (of soms zelf fles inclusief koeltas) een blokje om te doen. Hele groepen mensen in allerlei formaten van families met 3 generaties inclusief kinderwagens tot groepen meiden die duidelijk al meer dan 1 wijntje op hebben met een wat zielig kijkende knul erbij die de bob is. De helft van de mensen om ons heen heeft ook witte gympen aan wat ik een bijzondere keuze vind gezien het weer vandaag, dat heeft namelijk voor de nodige modder poelen gezorgd dus de meeste van die gympen zijn niet wit meer… Vooral vroeg ik me af waarom de route hier zo enorm kronkelde terwijl er ook een pad te zien was wat rechtdoor loopt en waar we straks ook weer op terecht komen. Inmiddels snap ik dat dat is om de massa’s te ontwijken. Ondanks dat we dus de minder bewandelde paden nemen komen we toch nog een verkoper met wijn tegen, Ralph, en na enthousiast uitgenodigd te zijn om mee te proosten door de meiden die erbij stonden besluiten we ook een glaasje mee te doen aangezien we er inmiddels toch bijna zijn. 
Het smaakt erg goed maar er komt nog regen aan dus we lopen snel door naar het eindpunt van onze wandeling, via het Niederwalddenkmal, een 38 meter hoog Denkmal van Germania, de hoedster aan de Rijn.
Het eindpunt is deze keer eens niet onderin bij het dorp maar bovenop de berg met een terras en goed uitzicht. Wanneer we hier een mooi plekje onder een parasol gevonden hebben begint het inderdaad weer te regenen, maar daar hebben wij gelukkig geen last van. Wel zien we nog een bruidje dat hier foto’s komt maken en een mooie roofvogel.
