Datum: 20221111
Tijd: 8:40 – 15:45
Afstand: 27,8 km
Wandeling
Ik heb nog een dag vrij en omdat het voorlopig de laatste keer is dat ik een hele dag kan wandelen voor mijn vakantie in december, ga ik naar Utrecht. De keuze is gevallen op het Romeinse Limespad. Het Limespad gaat langs de voormalige noordgrens van het Romeinse Rijk.
Ik stel zelf een etappe samen van het station van Woerden naar het station van Utrecht (een deel van etappe 6, etappe 7 en een deel van etappe 8).
Zoals gewoonlijk neem ik de vroege trein van half 7 in Blerick. Tot Utrecht hoef ik niet over te stappen en kan de NS mijn aansluiting ook niet verprutsen. In Utrecht is het tijd voor koffie en dan nog een klein stukje naar Woerden.
Van Utrecht CS naar station Woerden is 10 minuten met de trein. Ik ga daar zo meteen een stuk langer over doen…
In Woerden loop ik het station uit en na een kleine 100 meter loop ik al over een jaagpad langs de Oude Rijn. Een jaagpad, ook wel trekpad genoemd, werd gebruikt om schepen voort te trekken (jagen). Dat was nodig als de wind niet goed stond of om stroomopwaarts te komen. Meestal werd dit met paarden gedaan, maar soms ook middels menskracht. De komende 5,5 km loop ik langs dit jaagpad, lekker relaxt.
Daarna gaat het verder aan de andere kant van de Oude Rijn. Hoewel het veelal ook vlak langs het water gaat, is hier niet echt meer sprake van een jaagpad. Maar net zo goed een mooie stuk om te lopen. Ik loop pal langs de achtertuinen van de woningen die hier liggen.
In Harmelen verlaat ik de Oude Rijn en in het dorp is het tijd voor een kop koffie bij hotel Het Wapen van Harmelen.
Als ik Harmelen uitloop, gaat de route verder langs de Leidse Rijn, over fietspaden en smalle wegen die gelukkig niet al te druk zijn.
In de verte zie ik het verkeer van de A12.
Ik vervolg mijn wandeling door de sub-urbs van Utrecht en enkele parken, waaronder het Mauritspark en het Meentpark.
Uiteindelijk kom ik bij Castellum Hoge Woerd in De Meern uit, een moderne reconstructie van een Romeins fort. De route gaat hier dwars doorheen en ze hebben een café, dat komt goed uit. Tijd voor lunch, kroketten en bier.
Na de lunch kijk ik nog even rond, ze hebben hier een 25 meter lange Romeinse rivierpraam uit de 2e eeuw liggen, en maak ik een rondje bovenover langs het hele fort.
Als ik verder loop, kom ik langs Brouwerij Maximus, daar heb ik net een biertje van gedronken in het Castellum café. Helaas zijn ze nog dicht, anders had ik er nog een gedronken bij de bron.
Het begint nu erg druk te worden en als ik de hoek om ga, zie ik waarom. Daar ligt een moskee en om een of andere reden is het daar ontiegelijk druk. Geen idee waarom, 11de van de 11de?
Het gaat verder door de sub-urbs en ik steek het Amsterdam-Rijnkanaal over en loop daarna weer een stukje langs de Leidse Rijn. En dan ben ik ook al bij Utrecht CS aangekomen, het eindpunt van mijn wandeling
Op het eind van de wandeling ga ik kijken of ik nog Untappd badges kan scoren in Utrecht. Dat zou moeten kunnen bij:
- ’t Taphuys (Mariaplaats 3), daar kom ik bijna voorbij op het laatste stuk van mijn wandeling, maar ze zijn helaas nog niet open. Their loss…
- vandenStreek (Ontariodreef 43), dit ligt te ver uit de route en is voor een andere keer.
- Taplokaal Gist (Helling 9), dit ligt een klein stukje na het station op het eind van mijn wandeling en hier loop ik naar toe. Ik ben hier al eerder geweest, dus de badge heb ik al, maar ik kan hem altijd een niveau hoger brengen 🙂
Bij Gist werk ik deze blog uit, ik heb mijn laptop daar namelijk speciaal voor meegenomen.
Als mijn NS kortingsperiode weer is aangebroken (vanaf half 7), neem ik de trein vanaf station Utrecht Vaartsche Rijn, dat ligt vlak bij Taplokaal Gist, naar Utrecht CS en van daaruit naar Blerick.
Al met al weer een mooie wandeldag!
Taplokaal Gist
Taplokaal Gist ligt aan het water, geen idee hoe dat water heet (ik heb geprobeerd het op te zoeken, maar dat is niet gelukt). Binnen is het gezellig ingericht en ook buiten, daar is het nu te koud voor vind ik, is er een flink terras aan twee kanten, waarvan één kant pal langs het water. Binnen zijn er twee verdiepingen, maar boven zit waarschijnlijk alleen iemand als de tent helemaal vol is.
Ze hebben 30 tapkranen met voor elk wat wils. Gelukkig hebben ze deze kranen voorzien van mooie bieren die je niet zo maar overal tegen komt. Het is een echte verademing om een taplijst te zien waarbij ik niet moet zoeken naar iets dat ik nog niet gehad heb, maar waar bijna alles nieuw is.
Boven de bar vind je een uitgebreid bord met de bieren die op tap te krijgen zijn, veelal voorzien van kleurige tekst en een tekening.
Het is overigens niet voor niets een taplokaal, er zijn geen bieren op fles of blik te krijgen. Wel kun je de bieren op tap bestellen als 15 cl of 25 cl (behoudens de pilseners en Weißens, die kun je ook als 0,5 l krijgen).
Het personeel is vriendelijk en oplettend. Als ik iets wil bestellen, dan lukt dat iedere keer zeer snel, ook als het even druk is. Je kunt de bierenlijst ook op Internet raadplegen op hun website en er is een QR code op de menukaart om daar snel naartoe te gaan. Ook worden mijn bestellingen prompt gebracht, chapeau.
Je kunt hier ook eten, maar ik hou het bij borrel hapjes. De kaas is erg goed, een flink stuk Stolwijker kaas met chutney en lekker pittige mosterd.
Prijstechnisch is Taplokaal Gist niet heel goedkoop, maar ook niet heel duur. En laten we eerlijk zijn, wat is er tegenwoordig niet duur…
Ik geef Taplokaal Gist een 9, je kunt hier prima, alleen of in gezelschap, een paar uurtjes doorbrengen zonder iedere keer hetzelfde bier te drinken.
Weer
Het was prima wandelweer vandaag, droog en niet echt koud. Het eerste stuk, langs de Oude Rijn, was aangenaam. Langs de Leidse Rijn was het een stuk frisser, voornamelijk door de wind die vanaf de weilanden kwam.
Songtekst van de dag
Vandaag liep ik langs de voormalige noordgrens van het Romeinse Rijk. Daarom leek mij Remember the Romans van Diesel wel een toepasselijk nummer.
Oh a rose that is stolen
There is blood on the thorn
A clear blue sky
In a cold frosty morn
The trash in the alley
Shapes the food on the dish
A sudsy detergent
And thousands of fish
Doing the backstroke to the plate
Oh how sturdy the baby
How painful the birth
The gas in your Buick
Is leaving holes in the earth
You can’t be successful
Without being mean
And the west is getting wealthy
Without human beings
Now the death for human beings
The higher you climb
The harder you fall
Your bankable riches
Mean nothing at all
Remember the Romans
Remember the Greeks
Ignoring the old man
A sign so to speak
And if you won’t listen
Baby be on your guard
Because when life seems so pretty
The truth will be hard
When you get what you deserve
The higher you climb
The harder you fall
Your bankable riches
Mean nothing at all
The higher you climb
The harder you fall
Your bankable riches
Mean nothing at all
Remember the Romans
Remember the Greeks
Ignoring the old man
A sign so to speak
And if you won’t listen
Baby be on your guard
Because when life seems so pretty
The truth will be hard
When you get what you deserve
Om kwart voor 11 begin ik aan de eerste wandeling, een stadswandeling. Deze voert me eerst een rondje over het terrein van de TU/e, maar wel een gedeelte van het universiteitsterrein waar ik nog niet geweest was.
Na de koffie ga ik verder, dwars door station en dan door het centrum verder. Even loop ik in de verkeerde richting, dus terug anders raakt mijn GPS in de war. Ik loop onder andere langs het Philips museum en langs Eppo op de Kleine Berg, de stripwinkel waar ik vroeger wel vaker kwam.
Even later kom ik langs de Philips huisjes en het PSV stadion, door Tuindorp of ook wel Philipsdorp genoemd. Aan het begin van de 20ste eeuw, na 1910, werd deze buurt gebouwd als huisvesting voor de werknemers van de gloeilampenfabriek van Philips. Gelukkig is de buurt bewaard gebleven en gerenoveerd, zo’n oude wijk heeft toch wel iets.
Na Tuindorp kom ik in Strijp-S, de hippe buurt van Eindhoven. Er is hier veel, of eigenlijk voornamelijk, hoogbouw. De route voert me naar het NatLab, het Philips Natuurkundig Laboratorium, de research afdeling van Philips. Ik wijk nu een stukje van de route af omdat deze me terug wil laten lopen en ik vind dat ik beter om het NatLab heen kan lopen.
Op Strijp-S vind ik ook de Rabauw brewpub, ik ga naar binnen voor een biertje, het is ten slotte al 12 uur geweest. Een vriendelijke jongedame vraagt of ze me kan helpen, maar helaas kan ze dat niet want ze zijn nog niet open…
Als ik van Strijp-S terug loop naar het station, kom ik langs een graffiti muur langs het spoor en langs treinhalte Eindhoven Stadion, een perron speciaal voor voetbal supporters. Dit eenvoudig treinstation is via een loopbrug verbonden met het stadion.
Ik kom langs de irish pub, maar die is helaas dicht. Dan maar een lunch bij VIC, schuin tegenover Dynamo, een uitsmijter met een Van Moll blond bier, ik heb slechtere lunches gehad…
Het gaat verder door het natuurgebied de Genneper Parken. Ik kom vlak langs het Van Der Valk hotel en loop een klein stukje langs de N2.
En dan ben ik bij de stadsbrouwerij van Eindhoven, 100 Watt. Tijd voor enkele welverdiende biertjes, op de gezondheid van dochter nummer 1, en een kaasplank.
Nog een klein stukje terug naar het station. Ik zie recht voor mee een flatgebouw waar op iedere verdieping een bepaalde kleur verlichting brandt. De kleuren variëren, maar helaas doet niet iedere verdieping mee. Geen gezicht, dan is geen verlichting toch beter.
Ik neem, zoals gewoonlijk, de trein van half zeven in Blerick. Het is nog donker. Net voor Utrecht wordt het licht en er hangt mist over het landschap. Ondanks een vertraging van 8 minuten, haal ik mijn aansluiting naar Amersfoort en heb ik zelfs nog tijd om bij de Kiosk een Mars en een koffie te halen.
Ik heb voor vandaag een tweetal klompenpaden uitgezocht, het Laaksepad en het Stoutenburgerpad. Ik begin met die laatste.
Na de weilanden volgt een bomen pad met veel paddenstoelen. Zoals al gezegd, is de routemarkering goed te volgen. Uiteindelijk loop ik tegen de A28 aan en buig net daarvoor naar rechts over een drassig graspad.
Voordat ik klaar ben met het Stoutenburgerpad kom ik nog langs Landwinkel de Kopermolen, tijd voor koffie met een paar advocaat bonbons.
Na de lunch is het Laaksepad aan de beurt. Dat start naast de Haen. Het Laaksepad is helaas slecht aangegeven en klopt niet helemaal. Op een gegeven moment loop ik maar op de kaart en de klompenpaden app. Ik loop over een graspad, maar loop tegen een weiland aan. Toch moet ik rechtdoor volgens alle info die ik heb. Gelukkig kan ik de bovenste laag van de schrikdraad losmaken en over alle draden heenstappen. Nadat ik alles weer vastgemaakt heb, loop ik door de wei verder. Helaas loop ik na een tijdje tegen het volgende weiland aan. Omdat ik nu niet de mogelijkheid heb om makkelijk over de schrikdraad heen te komen, zoek ik een andere optie. Teruglopen behoort niet echt tot de mogelijkheden, zo makkelijk geef ik niet op.
Het Laaksepad gaat voor een groot deel door het Hoevelakense Bos. Helaas klopt ook in dit deel de bewegwijzering niet en komt de route ook nog eens niet overeen met de route op de website en in de app. Ik volg zo goed en zo kwaad als het kan de route markeringen, maar moet zo af en toe ook improviseren.
Ook in het Hoevelakense Bos zie ik veel paddenstoelen. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel paddenstoelen op één dag gezien heb. Uiteraard heb ik een groot aantal paddenstoelen op de foto gezet.
Het Laaksepad zit er ook bijna op en ik worstel met een dilemma. Ik denk niet dat ik een leuke locatie in Hoevelaken kan vinden waar ze ook nog eens een goede selectie speciaal bieren hebben. Ik besluit dus om maar meteen door te lopen naar het station en in Amersfoort neer te strijken, dat ligt toch op de route.
Zo gezegd, zo gedaan. Op het station aangekomen heb ik een beetje pech. De eerstvolgende trein rijdt niet. Vanwege de stakingen? De volgende rijdt wel en ik hoef uiteindelijk maar 20 minuten te wachten. Dat valt alleszins mee.
In Amersfoort is de keuze simpel. Op ongeveer 1km van het station ligt de Amersfoortsche Stadsbrouwerij de Drie Ringen. Daar ga ik mijn wandeling van 25km afsluiten.
Bij de Drie Ringen zit je midden in de brouwerij. Ten minste dat lijkt zo omdat er twee grote koperen ketels en een kleinere in het café staan. Ik heb geen idee of daar ook echt mee gebrouwen wordt.
Aan de wand / schuin plafond is een grote plaat bevestigd met daarop schematisch het hele brouwproces.
Er is ook een borrelkaart en ik bestel een kaasplank. Die is eigenlijk voor twee personen, maar ik heb daar in mijn eentje geen enkele moeite mee. Het enige minpunt is dat de kaasplank voor mijn neus opgeruimd wordt terwijl ik er nog niet klaar mee was, er lag nog kaas op. Ik maak daar een opmerking over en de barman geeft dat door aan de bediening. Er wordt echter niets mee gedaan… Gemiste kans!
De bediening is prima, er lopen genoeg mensen rond om het iedereen naar de zin te maken. Ik heb het vermoeden dat de eigenaren ook meehelpen. Zij zijn dan meteen de meest enthousiasten onder de bediening.
Ik heb eindelijk een dag gevonden om te gaan wandelen. Om maximaal gebruik te maken van mijn tijd en om dure reiskosten uit te sparen, besluit ik om in de buurt te blijven.
Het is een regenachtige dag vandaag en er staat veel wind. Ik had even overwogen om een paraplu mee te nemen, maar ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb.
Ik loop verder, maar in plaats van de brede asfaltweg door het bos neem ik het bospad richting Bracht. Na een tijdje kom ik bij een afgesloten terrein waar je wel in kunt om te wandelen en te fietsen. Ik blijf er echter buiten en loop een flink eind over een bospad langs de omheining.
Het volgende stuk van de route is afgesloten. De route gaat dwars door een zandgroeve en die is uiteraard afgesloten. Eromheen dus, geen probleem maar helaas wel over de asfaltweg.
Ik loop Kaldenkirchen weer uit via het nieuwe industriegebied langs de A74 en kom bij de Baumschule. Hier steek ik de Autobahn over en de route gaat verder over de weg langs Ülingsheide. Daar heb ik geen zin in, dus ik sla eerder linksaf over een tractorspoor. Ik ga er van uit dat ik dan bij de volgende brug over de Autobahn uitkom. Het tractorspoor wordt een smal wandelpad en voordat ik er erg in heb, ben ik de Autobahn alweer over via een wild wissel en kom ik op de Kaldenkerkerweg in Tegelen uit, bovenaan welteverstaan.
Nog een klein stukje en er is koffie. Ik heb Mooder al ge-appt om de koffie aan te zetten.
Ik loop langs ut Jaomerdal en via de Vierpaardjes en de Heutzstraat naar het Julianapark, het einde van mijn wandeling van vandaag.
En dan ben ik eindelijk bij Mout aanbeland. Al sinds de opening, enkele maanden geleden, wil ik hier een keer naar toe. Nu komt het er eindelijk van. Het helpt dat Mout als één van de weinigen op maandag open is.
Proberen maar… Ik moet de eerste keer even de weg zoeken in de app, maar het is eigenlijk heel simpel. Even later komt mijn Herfstbock, gevolgd door een portie oude kaas. Prima geregeld.
Het gaat meteen een flink stuk omlaag met een mooi zicht op enkele huizen die hier in de Schlucht liggen. Dan weer flink omhoog en verder door het bos. Ik hoor het geluid van motorgereedschap en even later zie ik dat ze bezig zijn om het struikgewas te snoeien.
Ik kom bij een toeristische parkeerplaats uit. Veel volk hier. Ik ga gelukkig al vrij snel de rimboe in. Ik loop en klim tussen de rotsformaties door. Regelmatig heb ik een mooi uitzicht naar beneden waar de Elbe stroomt. Na een tijdje is mijn route afgesloten, verderop zijn Bauarbeiten. Ik probeer allerlei alternatieven en loop flink heen en weer tussen de rotsformaties. Ook klim ik flinke stukken omlaag en omhoog, maar helaas vind ik geen alternatief. Er zijn een paar plekken waar ik wel omlaag had gekund, maar waarschijnlijk niet meer terug. Dat doe ik dus niet, dan heb ik geen fallback terugweg meer. Uiteindelijk ga ik maar terug…
Wel mooie uitzichten op de rotsformaties hier en ik loop over de Basteibrücke (hier kom ik een paar dagen later met Ada nog eens terug). Ik vervolg de route over de Malerweg en het gaat met heel veel trappen omlaag. Beneden aangekomen zit ik alweer op de route en het gaat richting de Amselsee. Die steek ik over en meteen gaat het weer flink omhoog en kom ik weer tussen de rotsformaties terecht. En alweer raak ik de route en uiteindelijk het pad kwijt. Niet getreurd, ik weet grofweg waar de Amselsee ligt en ploeter langs omgevallen bomen omlaag waar ik weer een pad vind. Dat pad brengt me uiteindelijk terug bij de Amselsee en van daaruit loop ik via de toeristenroute naar Rathen.
Intussen ben ik een bord tegengekomen dat uitlegt wat de diverse symbolen betekenen. Een zwarte driehoek (als pijl) in een witte cirkel betekent “Kletterzugang Kein Wanderweg!”. Dit zijn routes voor klimmers om aan het begin van hun klimtraject te komen. Geen wonder dat ik daar iedere keer op vastliep…
Tijd voor een bier bij de Biergarten am Bach in Rathen.
Na wederom een klein stukje langs de Elbe gewandeld te hebben, gaat het weer flink omhoog en alweer richting rots formaties. Aber nicht mit mir, ik heb even genoeg van het dwalen tussen rotsformaties en loop via bospaden een alternatief traject.
Ik zit inmiddels weer op de route, op het dubbele stuk dat in de route zit (dit stuk loop ik twee keer omdat de route zich hier kruist). Ik kom bij die Schwedenlöcher, een geweldige Schlucht. Nadat in de 30-jarige oorlog het dorp Rathewalde door Zweden verwoest was, vluchten de bewoners met hun vee naar deze Schlucht die toen nog maar slecht begaanbaar was. Ook in latere oorlogen werden die Schwedenlöcher als toevluchtsoord gebuikt. Later werd de Schlucht begaanbaar gemaakt met 3,5 ton ijzer en 600 betonplaten en door hem kunstmatig te verbreden daar waar dat nodig was.
Ik loop gelukkig in de juiste richting door die Schwedenlöcher, namelijk bergaf. Na de Schlucht gaat het gemütlich langs de beek. Een fietser vraagt de me weg en ik vertel hem dat het niet raadzaam is om door te gaan. Hij probeert het toch, maar later zie ik hem weer en was het hem toch te zwaar.
Ik loop helaas in de verkeerde richting en moet weer terug. De eigenlijke route gaat weer flink omhoog, heb ik toch even een stukje rust gehad langs de beek.
Ik moet eerst de route zien te vinden. Daarvoor moet ik dwars door het centrum, sight seeing Bautzen.
Omdat het de hele tijd over asfalt gaat, neem ik op een gegeven moment een alternatieve route door het bos en over akkers. De originele route gaat een stuk verder van het water af over asfalt. Deze route blijft dichterbij het water. Eerst volg ik een breed bospad en daarna loop ik langs de bosrand over een akker. Hier is duidelijk een pad te zien. Dat wordt anders bij de volgende akker. Ik volg nog steeds de bosrand, maar de boer heeft zijn akker tot aan die bosrand omgeploegd en van een pad is geen sprake meer. Ik ploeter het laatste stuk van de alternatieve route door de klei. Ik snap waarom de route over het asfalt gaat…
Helaas levert de alternatieve route niet echt meer zicht op het water op. Er is aan deze kant van de Talsperre veel begroeing en ik krijg weinig water te zien. Wel zie ik een alternatieve dooieakker, een veld vol met dooie zonnebloemen.
Als ik bij Dahlowitz kom, begint de grootste van de twee stuwdammen. Helaas loop ik achter langs de dam, een beetje jammer. Al snel daarna kom ik bij de tweede, kleinere stuwdam en hier kan ik wel overheen lopen. Eindelijk een goed uitzicht op de Talsperre.
Na een stuk fietspad duik ik via een smal paadje een bosje in. Ik had dit in eerste instantie gemist omdat de hele route over asfalt en brede paden gaat. Ik kom nu dichter bij het water en uiteindelijk uit bij die Strandpromenade. Hier vind ik de Beach Bar (dat had ik van te voren al opgezocht en gecheckt of ze open waren). Tijd voor een biertje en een Bratwurst.
Na deze pauze gaat het verder en al snel Bautzen weer in. Van Ada heb ik inmiddels bericht en die voelt zich al weer beter en gaat ook nog een stuk fietsen. Later blijkt dat ze ook rondom de Talsperre gefietst is, maar dan in de andere richting.
Het allerlaatste stukje gaat nog even een stuk naar beneden en dan met trappen weer omhoog. Ik kom nu bij het St. Nicolaifriedhof, dat ligt deels binnen de ruines van een oude kerk, erg sfeervol en met mooie uitzichten.
Al met al een mooie wandeling.
We rijden samen weg bij het hotel en ik zet Ada met fiets en al af in Maukendorf, daar begint haar route. Ik rij verder naar Senftenberg, daar heb ik een wandeling uitgezocht.
Ik kom veel fietsers tegen en maar weinig wandelaars. Ook kom ik een grote rups tegen op het asfalt. Later blijkt dit, naspeuringen door Ada, een wilgenhoutrups te zijn.
Ik zie bordjes staan van een uitkijktoren. Ik zie hem echter niet en denk al dat ik hem gemist heb. Dan kom ik er toch nog bij uit. De Aussichtsturm Senftenberger See is een 31,5 meter hoge uitkijktoren die boven de bomen uitsteekt en scheef gebouwd is. Hij is schever dan de toren van Pisa. Het uitzicht van bovenaf is uiteraard erg mooi, vooral richting de See.
Het gaat verder langs het meer en na de volgende bocht kom ik weer bij een meer populair stuk met strand en zo. Hier haal ik nog een fles Apfelschorle. Daarmee red ik het wel tot het end van de wandeling. Na enkele stranden en zowaar een stuk over een zandpad (en geen asfalt), kom ik weer bij mijn startpunt langs het meer uit. Hier loop ik nog even de Seebrücke op, een pier die een stuk het water in gaat, en daarna loop ik naar de auto.
Ik heb met Ada in Wittichenau afgesproken, bij de Stadtbrauerei. Helaas is daar geen terras of bar. Wel een winkel, dus ik scoor een six pack van diverse plaatselijke brouwsels.
Na het ontbijt en uitchecken rijden we naar St. Goarshausen. We zijn ruim op tijd, dus eerste nog even een koffie bij de plaatselijke Konditorei.
We lopen door een voormalig Bergbaugebied. Hier werden vroeger de bergen gebouwd… En men haalde er ook lood en zink uit de bergen.
Even na de helft van de route maken we onze laatste en grootste beklimming van vandaag. Het eerste deel daarvan valt wel mee, over een breed pad richting Burg Maus. Vanaf de poort van deze burcht gaat het steiler omhoog, via een zig zag paadje. Hier lijkt maar geen einde aan te komen.
Om een of andere reden is het pad op een gegeven moment aan twee zijden voorzien van Elektrozaun. De vraag is wie ze waar buiten (of binnen) willen houden.
Boven St. Goarshausen wijken we een klein stukje van de route af om naar de schommelbank te lopen die hier staat. Je hebt van hieruit een fantastisch uitzicht over het Rijndal en het landschap aan de andere kant van de Rijn.
Het station van St. Goarshausen is onze eindbestemming en we drinken op een ’terras’ voor een hotel iets fris. Een Sprite voor Lise en Schorle voor mij, ik moet namelijk nog een heel eind rijden.
Wel zagen we sluierbewolking aan de hemel, maar daar hebben we verder niets van gemerkt.
Vandaag hebben we een lange etappe. Om de hitte zo veel mogelijk voor te zijn, gaan we meteen om 8 uur ontbijten en dan ook meteen de auto in richting Kaub. Hier nemen we de trein, een uur eerder dan oorspronkelijk gepland, naar St. Goarshausen.
Om even over half 10 zijn we aan het lopen en het gaat meteen… omhoog (uiteraard). Boven aangekomen vinden we de Dreiburgenblick met een fantastisch uitzicht naar 3 kanten. We hebben zicht op Burg Katz, Burg Maus en Burg Rheinfels. Burg Katz und Maus waren in het verleden inderdaad het bezit van rivaliserende families. Even later komen we langs de poort van Burg Katz, maar die is dicht, Privatbesitz.
We komen door een hooggelegen dorp / buurtschap, Rheinblick. Daarna gaat het weer fiks omlaag, terug naar St. Goarshausen. Helaas is hier (nog) niets open. Dat is het nadeel als je vroeg begint te lopen. Dus beginnen we maar aan onze tweede beklimming.
We lopen over de Loreley en we komen ook langs het bezoekerscentrum. Dit is een echte toeristen trekker, met Rodelbahn en al. Tijd voor een pauze. We zijn net op tijd, even later worden er twee blikken (bussen) bejaarden opengetrokken. Wij hebben echter een goede plek op het terras in de schaduw.
Ik heb het er nog niet over gehad, maar de droogte is hier goed te zien. In de Rijn, zowel aan de kanten als ook in het midden, zijn hele zandvlaktes te zien die normaliter onder water staan. De schepen die nog varen hebben allemaal maar de helft van de lading, anders liggen ze te diep. Een enkeling maakt gebruik van de situatie en gaat op een zandbank aan de oever liggen: strand aan de Rijn.
Tijdens het laatste gedeelte van de route worden we gewaarschuwd dat er een gevaarlijk stuk volgt. We hebben de mogelijkheid om daaromheen te lopen. Dat doen we uiteraard niet. Uiteindelijk valt het ook allemaal wel mee met het gevaar. Een stuk van het pad is redelijk smal en het gaat aan de rechterkant steil naar beneden. Niet iets voor iemand met hoogtevrees, maar verder ook niet schokkend.
In Kaub aangekomen, worden we nog even (onaangenaam) verrast met een extra klim voordat we het dorp in lopen. Puristen als we zijn (ik in ieder geval), lopen we toch de echte route en nemen de extra klim voor lief.
Vanmorgen ging de wekker lekker op tijd en we zaten dus al om 08.00 uur aan het ontbijt. Na wat belangrijke zaken te hebben afgehandeld (Hertog Jan zaken) zijn we de laatste spullen in de kamer gaan pakken en met de auto naar het eindpunt gereden. Een parkeerplek vinden of überhaupt het station vinden was nog niet de makkelijkste taak maar na wat sightseeing hebben we onze trein gehaald en ondanks dat we al even van te voren op het perron stonden, maar net gehaald want de trein zat zo vol als een blik sardientjes dus het was proppen. Na twee haltes moesten we overstappen, pap dacht eerst alleen oversteken naar het andere spoor maar we moesten snel de trap af en weer op want de volgende trein stond al klaar en kon ieder moment vertrekken want de sardientjes trein was ook nog wat vertraagd geweest. De volgende trein kon bijna geen groter contrast zijn met de eerste, deze was namelijk zo goed als verlaten.
Deze keer was er geen Zuweg nodig om bij de Rheinsteig te komen zo ongeveer direct vanuit het station konden we aan onze etappe beginnen. Hierbij werd al snel duidelijk waarom het de vorige keer niet mogelijk was om deze te lopen, we liepen een heel stuk vlak naast de Rijn af en vorig jaar had het stuk waar we liepen compleet onder water gestaan vanwege hoog water. Ook hier was bijna geen groter contrast mogelijk want waar het vorig jaar niet begaanbaar was vanwege hoog water konden we nu bijna door de Rijn zelf lopen omdat het water zo laag staat momenteel.
Wanneer we wegdraaien van de Rijn lopen we een klein stukje door een woonwijk en na een klein tunneltje waren we ineens in een andere wereld en midden in het bos. In het tunneltje was al te merken dat de temperatuur omlaag ging door alle schaduw en het gebrek aan asfalt en dat was maar goed ook want het was vandaag wederom veel te heet. 
Wanneer we het pad omhoog volgen in het bos komen we langs 1,2,3,4, eh ik ben de tel kwijtgeraakt maar in ieder geval genoeg bordjes die aangeven dat we niet links van het pad af mogen wijken. Niet vanwege de grote boze wolf, maar omdat het militair oefenterrein is. Al staat er wel op een van de vele bordjes dat betreden buiten oefeningen op eigen risico is, dus dan ineens niet meer verboden? Het is in ieder geval duidelijk dat er vandaag een oefening is want we horen meerdere schoten.
Ondanks dat we langs de Rijn afgelopen zijn aan het begin zien we vandaag maar weinig van de Rijn. We lopen er steeds verder vanaf en de route loopt grotendeels door bebost gebied wat we met dit weer helemaal niet erg vinden. Er zijn desondanks onderweg genoeg mooie uitzichtpunten, soms zelfs met complete lounge banken erbij op de helling naast smalle paadjes. Op een hiervan gaan we even zitten om van het uitzicht te genieten en dan mogen we flink omlaag. Hiervoor is volgens de beschrijving van de etappe Trittsicherheit nodig en dat kunnen we na vandaag wel beamen.
Het laatste stuk van de afdaling lopen we door de Ruppertsklamm. Dit is ontzettend leuk en ook erg mooi. Voor degene die niet bekend zijn met wat een Klamm is, het is vaak een kloof die is uitgesneden door erosie door het water dat erdoorheen loopt. Vaak gaat dat gepaard met heel veel bruggetjes, trapjes, houten loopplanken, railingen en staalkabels aan de wanden. Geen relaxt breed wandel pad dus maar puur avontuur.
Wanneer we beneden aankomen is het tijd om de Lahn over te steken. We hebben inmiddels de eerste van de 2 etappes die we vandaag lopen gehad en het is tijd voor een welverdiende pauze. Er staan diverse borden die aangeven dat er iets aankomt wat veelbelovend klinkt maar wanneer we er zijn blijkt het dicht te zijn. Er hangt wel een briefje dat we vooraf hadden kunnen bellen maar daar hebben we nu niks meer aan. Dan maar doorlopen. Intussen google ik snel even of er misschien niet iets anders in de buurt zit want zodra de Lahn is overgestoken gaat het snel weer omhoog. Er blijkt 250 meter van de route een café restaurant te zitten met een 5 sterren rating op google, ze zijn nog niet open maar over 10 minuten wel dus wel besluiten er heen te lopen. Eenmaal daar zoeken we een lekker schaduw plekje op het terras en wachten we geduldig tot ze open gaan. Wanneer dat gebeurt blijkt dat de eigenaar unnen Baolderse is. In Baolder geboren in het jaar dat pap en mam er zijn komen wonen. Wat is de wereld toch klein.
Na een geslaagde pauze gaan we weer vol goede moed op pad om de laatste 7,5 km van vandaag te wandelen. Direct weer bergop in de hitte en eenmaal boven zijn we erg blij dat we net onze waterflessen bij hebben kunnen vullen. Veel rechtdoor staat er niet meer op de planning het is omhoog, omlaag, omhoog, omlaag, omhoog, omlaag en nog een keer omhoog en omlaag. Omhoog is flink ploeteren maar omlaag is ook niet altijd simpel want er zitten stukken tussen waar wederom staalkabels nodig zijn om de route af te leggen. Wel zien we nu de Rijn langzaam weer terug in beeld verschijnen.
Na de laatste keer omhoog vinden we voor de afdaling nog een honinghuisje waar we honing van de lokale imker kopen. Daarna worden we bij het afdalen nog getrakteerd op een prachtig uitzicht op een kasteel. Het einde van de route is onder in het dorp dus er is ook geen Zuweg meer nodig om bij de auto te komen maar voor we instappen zoeken we nog een terras. Vanmorgen hadden we er al een gespot langs de Rijn dus daar lopen we heen. Het blijkt een Weingarten te zijn, maar ze hebben ook bier dus dat komt helemaal goed.
