Datum: 20220818
Tijd: 11:00 – 15:00
Afstand: 19,1 km
Overnachting: Villa Antonia, Bautzen
Wandeling
Ada en ik zijn een week in Bautzen. Net als vorig jaar gaan we ook een paar dagen fietsen (Ada) en wandelen (ik dus). Aangezien vandaag het minste regen voorspeld is, gaan we dat vandaag dus doen.
We rijden samen weg bij het hotel en ik zet Ada met fiets en al af in Maukendorf, daar begint haar route. Ik rij verder naar Senftenberg, daar heb ik een wandeling uitgezocht.
Ik vind vrij makkelijk een parkeerplek en begin mijn wandeling rondom de Senftenberger See. De route voert mij voornamelijk over een fiets / wandelpad. Dat is goed te doen, het is vlak en ik kan meters maken.
Ik kom veel fietsers tegen en maar weinig wandelaars. Ook kom ik een grote rups tegen op het asfalt. Later blijkt dit, naspeuringen door Ada, een wilgenhoutrups te zijn.
Ik loop vandaag met 2 GPSen, mijn oude Garmin, die het aan het begeven is, en mijn nieuwe TwoNav, omdat Garmin niets nieuws te bieden heeft. De nieuwe TwoNav bevalt me wel, een groot scherm en goede kaarten (OSM based). Ook de nauwkeurigheid is prima en het bedieningsgemak is een stuk beter dan Garmin. Ik ga thuis de tracks die ik opneem met beide apparaten vergelijken. Overigens heb ik eigenlijk 3 GPSen, ik heb op mijn mobiel ook nog Gaia aangezet.
Als ik in Großkoschen kom haal ik een Apfelschorle, ik heb dorst en zin in iets kouds te drinken. Voor bier is het momenteel te warm (en ik moet het grootste gedeelte van mijn wandeling nog).
Ik zie bordjes staan van een uitkijktoren. Ik zie hem echter niet en denk al dat ik hem gemist heb. Dan kom ik er toch nog bij uit. De Aussichtsturm Senftenberger See is een 31,5 meter hoge uitkijktoren die boven de bomen uitsteekt en scheef gebouwd is. Hij is schever dan de toren van Pisa. Het uitzicht van bovenaf is uiteraard erg mooi, vooral richting de See.
Als ik verder loop, wordt het een beetje saai. Een lang fiets / wandelpad door bosachtig gebied met door de bomen heen zicht op een stukje van het meer. Hier ligt echter een eiland en daardoor lijkt het meer niet meer dan een klein riviertje.
Ik kom langs diverse plekken waar een ijskar niet misstaan had. Gelukkig kom ik bij Imbiss Südsee uit.
Bij Imbiss Südsee ben ik ongeveer halfweg, tijd voor een pauze. Het is een zelfbedieningsterras, maar gelukkig is de rij niet al te lang. Ik bestel een Weißen en ga lekker op het terras zitten.
Het gaat verder langs het meer en na de volgende bocht kom ik weer bij een meer populair stuk met strand en zo. Hier haal ik nog een fles Apfelschorle. Daarmee red ik het wel tot het end van de wandeling. Na enkele stranden en zowaar een stuk over een zandpad (en geen asfalt), kom ik weer bij mijn startpunt langs het meer uit. Hier loop ik nog even de Seebrücke op, een pier die een stuk het water in gaat, en daarna loop ik naar de auto.
Ik heb met Ada in Wittichenau afgesproken, bij de Stadtbrauerei. Helaas is daar geen terras of bar. Wel een winkel, dus ik scoor een six pack van diverse plaatselijke brouwsels.
Daarna ga ik op zoek naar een alternatief. Dat is lastiger dan verwacht. In heel Wittichenau is geen terras of wat dan ook te vinden. Navraag leert dat er wellicht iets open is als ik een eindje loop. Dat moet dan maar en gelukkig levert dat inderdaad een (verlaten) terras op bij Café Schwupp.
Weer
Het was vandaag weer superwarm. Net na de middag betrekt het en dat is wel lekker, een stuk koeler.
Songtekst van de dag
Vandaag heeft Ada een songtekst bedacht. Vanwege de grote rups die ik vanmorgen tegen kwam en die uiteindelijk een vlinder wordt, heeft ze gekozen voor Papillon van Nicole.
Er saß still auf einer Blume
So ein kleiner Schmetterling
Und ich nahm ihn ganz behutsam
In die Hand
Doch da spürte ich sein Zittern
Und ich ließ ihn wieder frei
Und ich rief ihm nach
Flieg in ein schönes Land
Denn für dich gibt’s keine Grenzen
Und dich hält auch niemand auf
Und du bist so leicht
Du fliegt im Windeshauch
Und ich war ein bisschen neidisch
Denn er flog nur so drauf los
Und ich wünschte mir so sehr
Ich könnt das auch
Papillon, Papillon, Papillon
Flieg mit all meiner Liebe davon
Trag den Funken der Hoffnung
In jedes Herz hinein
Lass die Menschen wieder frei
Und fröhlich sein
Papillon, Papillon, Papillon
Ich wär gern so wie du, Papillon
Denn du fliegst über Grenzen
Und Mauern mit dem Wind
Und du schaffst es
Dass wir alle glücklich sind
Und im Geist sah ich ihn fliegen
Über Land und über Meer
Und die Menschen sahen ihm
Freundlich lächelnd zu
Und sie hörten auf zu streiten
Und sie riefen: “Papillon
Wir wären alle gern
So unbeschwert wie du”
Er sah Hollands Tulpenfelder
Und die Rosen in Versailles
Und in Deutschland blühte
Das Vergissmeinnicht
Englands blaue Blume Hoffnung
In Athen der rote Mohn
Alle Blumen dieser Welt
Im Sonnenlicht
Papillon, Papillon, Papillon
Flieg mit all meiner Liebe davon
Trag den Funken der Hoffnung
In jedes Herz hinein
Lass die Menschen wieder frei
Und fröhlich sein
Papillon, Papillon, Papillon
Ich wär gern so wie du, Papillon
Denn du fliegst über Grenzen
Und Mauern mit dem Wind
Und du schaffst es
Dass wir alle glücklich sind
Plötzlich sah ich den Schatten über ihm
Und ein schwarzer Vogel stieß herab
Doch mein Freund schwebte unversehrt davon
Glück gehabt, Papillon
Papillon, Papillon, Papillon
Flieg mit all meiner Liebe davon
Trag den Funken der Hoffnung
In jedes Herz hinein
Lass die Menschen wieder frei
Und fröhlich sein
Papillon, Papillon, Papillon
Ich wär gern so wie du, Papillon
Denn du fliegst über Grenzen
Und Mauern mit dem Wind
Und du schaffst es
Dass wir alle glücklich sind
Manchmal wünsch ich mir so sehr
Ich könnt für immer bei dir sein
Flieg davon, Papillon, Papillon
Na het ontbijt en uitchecken rijden we naar St. Goarshausen. We zijn ruim op tijd, dus eerste nog even een koffie bij de plaatselijke Konditorei.
We lopen door een voormalig Bergbaugebied. Hier werden vroeger de bergen gebouwd… En men haalde er ook lood en zink uit de bergen.
Even na de helft van de route maken we onze laatste en grootste beklimming van vandaag. Het eerste deel daarvan valt wel mee, over een breed pad richting Burg Maus. Vanaf de poort van deze burcht gaat het steiler omhoog, via een zig zag paadje. Hier lijkt maar geen einde aan te komen.
Om een of andere reden is het pad op een gegeven moment aan twee zijden voorzien van Elektrozaun. De vraag is wie ze waar buiten (of binnen) willen houden.
Boven St. Goarshausen wijken we een klein stukje van de route af om naar de schommelbank te lopen die hier staat. Je hebt van hieruit een fantastisch uitzicht over het Rijndal en het landschap aan de andere kant van de Rijn.
Het station van St. Goarshausen is onze eindbestemming en we drinken op een ’terras’ voor een hotel iets fris. Een Sprite voor Lise en Schorle voor mij, ik moet namelijk nog een heel eind rijden.
Wel zagen we sluierbewolking aan de hemel, maar daar hebben we verder niets van gemerkt.
Vandaag hebben we een lange etappe. Om de hitte zo veel mogelijk voor te zijn, gaan we meteen om 8 uur ontbijten en dan ook meteen de auto in richting Kaub. Hier nemen we de trein, een uur eerder dan oorspronkelijk gepland, naar St. Goarshausen.
Om even over half 10 zijn we aan het lopen en het gaat meteen… omhoog (uiteraard). Boven aangekomen vinden we de Dreiburgenblick met een fantastisch uitzicht naar 3 kanten. We hebben zicht op Burg Katz, Burg Maus en Burg Rheinfels. Burg Katz und Maus waren in het verleden inderdaad het bezit van rivaliserende families. Even later komen we langs de poort van Burg Katz, maar die is dicht, Privatbesitz.
We komen door een hooggelegen dorp / buurtschap, Rheinblick. Daarna gaat het weer fiks omlaag, terug naar St. Goarshausen. Helaas is hier (nog) niets open. Dat is het nadeel als je vroeg begint te lopen. Dus beginnen we maar aan onze tweede beklimming.
We lopen over de Loreley en we komen ook langs het bezoekerscentrum. Dit is een echte toeristen trekker, met Rodelbahn en al. Tijd voor een pauze. We zijn net op tijd, even later worden er twee blikken (bussen) bejaarden opengetrokken. Wij hebben echter een goede plek op het terras in de schaduw.
Ik heb het er nog niet over gehad, maar de droogte is hier goed te zien. In de Rijn, zowel aan de kanten als ook in het midden, zijn hele zandvlaktes te zien die normaliter onder water staan. De schepen die nog varen hebben allemaal maar de helft van de lading, anders liggen ze te diep. Een enkeling maakt gebruik van de situatie en gaat op een zandbank aan de oever liggen: strand aan de Rijn.
Tijdens het laatste gedeelte van de route worden we gewaarschuwd dat er een gevaarlijk stuk volgt. We hebben de mogelijkheid om daaromheen te lopen. Dat doen we uiteraard niet. Uiteindelijk valt het ook allemaal wel mee met het gevaar. Een stuk van het pad is redelijk smal en het gaat aan de rechterkant steil naar beneden. Niet iets voor iemand met hoogtevrees, maar verder ook niet schokkend.
In Kaub aangekomen, worden we nog even (onaangenaam) verrast met een extra klim voordat we het dorp in lopen. Puristen als we zijn (ik in ieder geval), lopen we toch de echte route en nemen de extra klim voor lief.
Vanmorgen ging de wekker lekker op tijd en we zaten dus al om 08.00 uur aan het ontbijt. Na wat belangrijke zaken te hebben afgehandeld (Hertog Jan zaken) zijn we de laatste spullen in de kamer gaan pakken en met de auto naar het eindpunt gereden. Een parkeerplek vinden of überhaupt het station vinden was nog niet de makkelijkste taak maar na wat sightseeing hebben we onze trein gehaald en ondanks dat we al even van te voren op het perron stonden, maar net gehaald want de trein zat zo vol als een blik sardientjes dus het was proppen. Na twee haltes moesten we overstappen, pap dacht eerst alleen oversteken naar het andere spoor maar we moesten snel de trap af en weer op want de volgende trein stond al klaar en kon ieder moment vertrekken want de sardientjes trein was ook nog wat vertraagd geweest. De volgende trein kon bijna geen groter contrast zijn met de eerste, deze was namelijk zo goed als verlaten.
Deze keer was er geen Zuweg nodig om bij de Rheinsteig te komen zo ongeveer direct vanuit het station konden we aan onze etappe beginnen. Hierbij werd al snel duidelijk waarom het de vorige keer niet mogelijk was om deze te lopen, we liepen een heel stuk vlak naast de Rijn af en vorig jaar had het stuk waar we liepen compleet onder water gestaan vanwege hoog water. Ook hier was bijna geen groter contrast mogelijk want waar het vorig jaar niet begaanbaar was vanwege hoog water konden we nu bijna door de Rijn zelf lopen omdat het water zo laag staat momenteel.
Wanneer we wegdraaien van de Rijn lopen we een klein stukje door een woonwijk en na een klein tunneltje waren we ineens in een andere wereld en midden in het bos. In het tunneltje was al te merken dat de temperatuur omlaag ging door alle schaduw en het gebrek aan asfalt en dat was maar goed ook want het was vandaag wederom veel te heet. 
Wanneer we het pad omhoog volgen in het bos komen we langs 1,2,3,4, eh ik ben de tel kwijtgeraakt maar in ieder geval genoeg bordjes die aangeven dat we niet links van het pad af mogen wijken. Niet vanwege de grote boze wolf, maar omdat het militair oefenterrein is. Al staat er wel op een van de vele bordjes dat betreden buiten oefeningen op eigen risico is, dus dan ineens niet meer verboden? Het is in ieder geval duidelijk dat er vandaag een oefening is want we horen meerdere schoten.
Ondanks dat we langs de Rijn afgelopen zijn aan het begin zien we vandaag maar weinig van de Rijn. We lopen er steeds verder vanaf en de route loopt grotendeels door bebost gebied wat we met dit weer helemaal niet erg vinden. Er zijn desondanks onderweg genoeg mooie uitzichtpunten, soms zelfs met complete lounge banken erbij op de helling naast smalle paadjes. Op een hiervan gaan we even zitten om van het uitzicht te genieten en dan mogen we flink omlaag. Hiervoor is volgens de beschrijving van de etappe Trittsicherheit nodig en dat kunnen we na vandaag wel beamen.
Het laatste stuk van de afdaling lopen we door de Ruppertsklamm. Dit is ontzettend leuk en ook erg mooi. Voor degene die niet bekend zijn met wat een Klamm is, het is vaak een kloof die is uitgesneden door erosie door het water dat erdoorheen loopt. Vaak gaat dat gepaard met heel veel bruggetjes, trapjes, houten loopplanken, railingen en staalkabels aan de wanden. Geen relaxt breed wandel pad dus maar puur avontuur.
Wanneer we beneden aankomen is het tijd om de Lahn over te steken. We hebben inmiddels de eerste van de 2 etappes die we vandaag lopen gehad en het is tijd voor een welverdiende pauze. Er staan diverse borden die aangeven dat er iets aankomt wat veelbelovend klinkt maar wanneer we er zijn blijkt het dicht te zijn. Er hangt wel een briefje dat we vooraf hadden kunnen bellen maar daar hebben we nu niks meer aan. Dan maar doorlopen. Intussen google ik snel even of er misschien niet iets anders in de buurt zit want zodra de Lahn is overgestoken gaat het snel weer omhoog. Er blijkt 250 meter van de route een café restaurant te zitten met een 5 sterren rating op google, ze zijn nog niet open maar over 10 minuten wel dus wel besluiten er heen te lopen. Eenmaal daar zoeken we een lekker schaduw plekje op het terras en wachten we geduldig tot ze open gaan. Wanneer dat gebeurt blijkt dat de eigenaar unnen Baolderse is. In Baolder geboren in het jaar dat pap en mam er zijn komen wonen. Wat is de wereld toch klein.
Na een geslaagde pauze gaan we weer vol goede moed op pad om de laatste 7,5 km van vandaag te wandelen. Direct weer bergop in de hitte en eenmaal boven zijn we erg blij dat we net onze waterflessen bij hebben kunnen vullen. Veel rechtdoor staat er niet meer op de planning het is omhoog, omlaag, omhoog, omlaag, omhoog, omlaag en nog een keer omhoog en omlaag. Omhoog is flink ploeteren maar omlaag is ook niet altijd simpel want er zitten stukken tussen waar wederom staalkabels nodig zijn om de route af te leggen. Wel zien we nu de Rijn langzaam weer terug in beeld verschijnen.
Na de laatste keer omhoog vinden we voor de afdaling nog een honinghuisje waar we honing van de lokale imker kopen. Daarna worden we bij het afdalen nog getrakteerd op een prachtig uitzicht op een kasteel. Het einde van de route is onder in het dorp dus er is ook geen Zuweg meer nodig om bij de auto te komen maar voor we instappen zoeken we nog een terras. Vanmorgen hadden we er al een gespot langs de Rijn dus daar lopen we heen. Het blijkt een Weingarten te zijn, maar ze hebben ook bier dus dat komt helemaal goed.
We rijden naar Kestert en deze keer kunnen we wel met de trein naar Filsen. In Kestert hebben we nog tijd voor een koffie en om een rondje over de plaatselijke dooienakker te maken.
We lopen veel door open bos en het mooie is dat je daar doorheen vaak de Rijn in het dal kunt zien liggen. De route volgt mooie paadjes en paden. Ook komen we twee kapotte trappen tegen waar een alternatieve route voor is aangegeven.
Na een flinke tijd komen we bij twee Burgen, Burg Sterrenberg en Burg Liebenstein. Tijd voor een pauze bij Burg Liebenstein. We hebben er nu twee derde van de wandeling opzitten.
We vervolgen onze wandeling vanaf de Burg met een fantastisch uitzicht over het Rijndal. Het gaat nog een tijdje flink omhoog en dat in deze hitte. Gelukkig lopen we veel onder de bomen en dus in de schaduw.
Een kilometer of twee verder komen we door Lykershausen, een gehucht in de bergen / heuvels. Helaas is de kiosk gesloten, maar ze zijn zo vriendelijk geweest om een koelbox met dranken in de schaduw van de kerk neer te zetten. We maken hier gebruik van en rekenen netjes af. De koele drankjes gaan er wel in.
Nog een paar kilometers. De route is nu eerst redelijk vlak en daarna gaan we omlaag. Voordat we aan het eind van ons traject voor vandaag komen, gaat het dan toch nog even flink omhoog in de zon. En dan weer helemaal omlaag via de Zuweg naar Kestert voor een welverdiende Weißen en Cola Light.
Op een enkel steil stukje na, gaat het eerste stuk weer gemütlich over veelal brede wegen en paden geleidelijk omhoog en omlaag. Nadat ik omlaag ben gelopen naar de Wehra, gaat het een stukje steil omhoog en dan weer verder over brede paden. De eerste helft van de wandeling is zo goed te doen, niet te warm en niet zwaar.
Dat verandert na bijna 11 km als in de Wehraschlucht het betere Steig werk begint. Ik kom nu op een pad dat ik meer associeer met een Steig, smal en met stukken waar het rechts recht omlaag en links recht omhoog gaat. Dat gaat zo een aantal kilometers door met halverwege een stukje om de Wehra en de weg over te steken.
Ik kom ook langs een weg die afgesloten is vanwege Felssturz. Een stuk verder zie ik wat ze bedoelen, een flink stuk berg is omlaag gekomen. Aan de andere kant van de afgesloten weg hebben ze gewoon een boom op de weg gelegd. Afgesloten is afgesloten, daar zijn ze hier wel gründlich in.
Het laatste stuk door de Wehraschlucht gaat over een breed pad dat uitkomt bij de Staumauer van de Wehrastausee. Hier loop ik over heen en dan gaat het naar Wehr. Hier is het eindpunt van de Schluchtensteig.
Ik loop het dorp in en nadat ik eerst mijn dorst gelest heb bij een Edeka, vind ik zowaar een Irish Pub. Zodoende kan ik het voltooien van de Schluchtensteig vieren met een Guinness. De locals aan de tafel langs mij klagen over de Spaanse muziek die opstaat. Als de barvrouw vraagt wat ze dan willen, weten ze het niet. Ze noemt een paar genres op en bij Rock steek ik mijn duim op. Dat wordt het dus 🙂
Na 2 Guinness moet ik helaas gaan, mijn bus vertrekt zo (anders wordt het 2 uur later). Bij het busstation aangekomen, staat de bus er al, maar nog zonder chauffeur. Die komt even later ook en dan gaat het snel terug naar waar ik vanmorgen begonnen ben.
Het was weer erg warm vandaag. Omdat ik vroeg begonnen ben, kon ik het eerste stuk lopen zonder de hitte. Na de middag was die echter in volle kracht terug. Helaas stond er vandaag nagenoeg geen wind.
Ik ben benieuwd of het vandaag lukt met de bussen. Ik rij eerst naar St. Blasien, dat is vlakbij, een kwartiertje rijden. Mijn auto zet ik in de parkeergarage bij het bus station. Ik heb tijd genoeg en loop nog even St. Blasien in. Daar kom ik 2 van de oudere wandelaars van een paar dagen geleden tegen. Zij wachten op dezelfde bus, maar lopen van Aha terug naar St. Blasien, dat is een stukje minder dan mijn route van vandaag.
Hier begint mijn route voor vandaag, daar waar ik afgelopen zondag geëindigd ben. Het begint meteen met een flinke klim. Het is maar goed dat ik afgelopen zondag niet naar Aha doorgelopen ben, daar was ik op dat moment niet vrolijk van geworden.
Ik loop weer naar beneden en kom uit in Aha. Hier neem ik een kleine pauze bij de kiosk met Johannisbeersaft Schorle.
Vanaf de See loop ik over brede paden en landwegen. Het nadeel is dat er ook veel fietsers zijn. Het gaat rustig omhoog en omlaag, de hele route is een gemütlicher Spaziergang.
Na een tijdje verlaat ik de Schlucht om naar het centrum van St. Blasien te lopen. Hier wachten een Weißen en een pizza op mij.
Ook vandaag is het erg warm, 30°C, met her en der plukjes wolken. Gelukkig staat er een stevige wind die weer voor de nodige verkoeling zorgt.
Vandaag loop ik de 5de etappe in plaats van de 4de omdat ik anders met de bus niet weg kom. Het openbaar vervoer voor de 4de etappe is morgen beter te regelen, dan is er hier een Feiertag (Fronleichnam). Vandaag gaat het dus van St. Blasien naar Todtmoos.
Als de bus me in St. Blasien afgezet heeft, is het even zoeken naar de Schluchtensteig en, als ik hem eenmaal gevonden heb, welke kant ik op moet. Nadat ik een klein stukje de verkeerde kant op gelopen ben, kom ik gelukkig borden tegen die aangeven welke richting ik op moet (de andere dus).
Nadat ik het dorp uitgelopen ben, gaat het meteen flink omhoog, gelukkig wel voornamelijk in het bos in de schaduw. Boven aangekomen, vind ik een uitkijktoren, de Lebenkopfturm. Ondanks de flinke klim, ga ik hier ook even naar boven en geniet van het uitzicht naar alle kanten.
Ik loop intussen weer verder en dan zie ik plotseling een stukje verderop parasols, een goed teken. En ja hoor, ik kom bij Landgasthof Klosterweiherhof uit. Tijd voor een pauze met hausgemachter Holunderblütensirup Schorle (limonade van vlierbloesemsiroop). Lekker fris en een beetje zurig, perfect om je dorst te lessen tijdens een wandeling in deze hitte, zeker als je nog verder moet.
Na de pauze is het meteen weer klimmen geblazen. De route wijkt even later af van mijn GPX track, maar ik blijf de bordjes volgen. Had ik al gezegd dat de Schluchtensteig erg goed aangegeven is. Daarom vind ik het geen probleem om de bordjes te volgen in plaats van mijn GPX track. Die kan ik toch altijd weer terug vinden.
Vandaag loop ik, behalve door het bos, ook veel dwars door weilanden. De koeien in de weilanden zoeken de schaduw op. Wat me opvalt is dat ze hier zweren bij Elektrozaun, schrikdraad. Ieder weiland is ermee afgezet en als je een poortje doormoet om een weiland in of uit te lopen, dan moet je af en toe oppassen dat je jezelf niet elektrocuteert.
Het laatste stuk van de route van vandaag gaat door de Hohwehraschlucht. Dit stuk is erg mooi en goed te lopen, smalle paadjes vlak langs de Wehra.
Ik zoek het busstation weer op, waar mijn auto staat, en rij snel terug naar mijn pension. Ik ben dringend aan een douche toe.
Als ik met de auto bij de Titisee aankom, probeer ik een parkeerplek te vinden. Ik probeer eerst de officiële parking maar die weigert al mijn betaalkaarten en de cash betaalpaal doet het niet. Aangezien ik geen zin heb in gedoe, rij ik verder. Een stukje verder vind ik een plekje op een Parkplatz die helemaal leeg is. Er staat dat Parken €5 kost. Ik parkeer mijn auto en bel aan bij het huis dat daar langs staat. Een vriendelijke oudere man vertelt mij dat ik mijn auto daar gerust kan laten staan zo lang ik wil. Ik heb echter het vermoeden dat de Parkplatz bij de camping beneden aan de See hoort en loop ook even naar de receptie. Daar hoor ik dat ik er inderdaad voor €5 ein paar Stunden mag staan. Ze hebben echter geen tijd om af te rekenen en hoeveel ein paar Stunde zijn blijft ook onduidelijk.
De rondwandeling om de Titisee is een mooie route, vooral het stuk langs de zuidoost oever. Als ik 2/3 rond ben, kom ik in het dorp Titisee. Hier is het behoorlijk druk en erg toeristisch. Er lopen inderdaad veel verschillende nationaliteiten rond, maar niet in die mate dat het busladingen vol zijn. Misschien heb ik geluk.
Als ik mijn bier op heb, ga ik verder met mijn ronde. Als ik bij mijn auto kom, is het officiële wandelgedeelte voorbij en verruil ik mijn Garmin voor een boek. Mijn auto heeft gezelschap gekregen en er staan nu twee auto’s. Ik loop nu naar camping Sandbank en ga daar langs de Titisee op het terras van de kiosk zitten lezen. Hier is het helemaal niet druk en het bier is nog goedkoop ook!
De bus brengt me exact naar het beginpunt van de Schluchtensteig. Purist dat ik ben, zoek ik naar een bord, gezien de grote borden die ik al tegen gekomen ben, verwacht ik aan het begin ook iets. Helaas kan ik niets vinden, ook niet verder dorp inwaarts. Het zal vast wel ergens staan, maar ik heb het niet gevonden. Dan maar zo op pad.
Als ik het dorp en industriegebied uit ben, loop ik al snel vlak langs de Wutach over een mooi smal paadje. Ik loop hier pal langs de Zwitserse grens, de Wutach is hier de grens. Ze zijn dit stuk van de Wutach flink aan het aanpakken, wandelpaden, verstevigingen voor als er hoog water is, etc. Het zier er nu nog wat kaal en ruw uit, maar als de begroeiing eenmaal de kans gehad heeft, dan wordt het hier vast wel mooi. Intussen loop ik ook regelmatig over een smal paadje vlak langs de Wutach door de oudere begroeiing en dat is wel mooi.
Mijn eerste tegenligger van vandaag heeft geen haast. Dat kan ook niet, want hij sleept alles met zich mee, zelfs zijn huis…
Na een tijdje steek ik de provinciale weg weer over, bij een groot bedrijf, Sto. Hier ontwerpen en maken ze isolatie materiaal en materiaal om gebouwen mee te bekleden. Zo te zien een flink bedrijf, vergelijkbaar met Océ (Canon) in Venlo kwa grootte en ze hebben nog meerdere vestigingen over de hele wereld. Ook hebben ze frietsnijders voor hun personeel om doorheen te lopen …
Na de pauze gaat het verder en ik kom nu in de Wutachschlucht. Het gaat nu weer kilometers over smalle paadjes, boven over terwijl beneden de Wutach stroomt. Regelmatig loop ik pal langs de rotsen die rechts van mij steil omhoog gaan. Ook moet ik goed uitkijken waar ik mijn voeten neerzet vanwege de vele boomwortels.
Als ik de Wutachschlucht weer uit loop, gaat het een tijdje langs en door de velden. Ik heb hier mooie uitzichten over het glooiende landschap. Het gaat wel een paar keer flink omhoog, ik ben bezig met de beklimming van de Buchberg, 876m hoog. Als ik daar boven aankom, heb ik een fantastische uitzicht over het landschap richting Zwitserland.
Er volgt nog een stukje Steig met smalle paadjes omlaag en dan kom ik in Blumberg aan. Het eerste dat ik zie is de dooienakker, daar loop ik even naar toe.
