Datum: 20230605
Tijd: 10:45 – 15:10
Afstand: 15,3 km
Overnachting: Thorncroft House, Workington, Cumbria
Wandeling
Vandaag is het dan eindelijk tijd voor mijn eerste Lake District wandeling. Maar eerst moet ik zelf mijn ontbijt fixen en daarvoor moet ik eerst boodschappen doen. Ik had gisteren tijdens mijn tour door Workington een food market gezien die niet te ver weg is en daar rij ik naar toe. Helaas is die dicht en hij gaat pas over een half uur open. Even op Google maps kijken en ik vind een Spar die ook niet ver weg is. Deze is gelukkig open. Wel zijn veel schappen leeg, geen idee of dat normaal is hier in Engeland.
Ik vind gelukkig bijna alles dat ik nodig heb, behalve bacon. Dan maar een Engels ontbijt zonder bacon.
Na mijn ontbijt rijd ik naar de Overwater Car Park, niet meer dan een stuk zand langs de weg. Hier begint mijn wandeling. Overwater is een van de kleinere lakes in het Lake District en ik loop vandaag over de Uldale Fells.
Het eerste stuk gaat over de weg naar en door Orthwaite. Daarna gaat het al snel de heuvels in.
Ik moet nog even wennen aan de beschrijving van de wandelingen van go4awalk.com en loop even een stukje verkeerd. Terug dus. Daarna gaat het vrij goed. Het is wel goed uitkijken als er niet echt paden zijn. Gelukkig zijn die er meestal wel.
Na enig geploeter berg op, kom ik bij mijn eerste peak van vandaag, Great Cockup (W, 12:02). De summit / top is gemarkeerd met een cairn, een stapel stenen. Van hieruit daal ik af naar Trusmadoor, een ravijn tussen de heuvels, en loop ik weer omhoog naar Meal Fell (W, 12:35). Hier is een stone shelter, een cirkelvormige beschutting.
De peaks die ik vandaag loop hebben allemaal of een cairn of een shelter en soms zelfs allebei.
Nu komt de echte uitdaging, ik daal een klein stukje af voordat ik aan mijn beklimming van Great Sca Fell (W, 12:59) begin. Dat is wederom even ploeteren, vooral in de volle zon. Maar ik kom er wel. Dit is het hoogste punt van deze wandeling, officieel 651 meter. Great Sca Fell heeft een tweede top, Little Sca Fell (13:06) en de weg hier naartoe is goed te doen, even omlaag en weer omhoog, maar niet erg steil.
Bijna de hele tijd dat ik boven ben, kan ik de plek waar ik de auto geparkeerd heb goed zien. Het helpt dat Overwater een goed oriëntatiepunt is.
Vanuit Little Sca Fell gaat het door naar Brae Fell (W, 13:21). Aangezien die een stuk lager ligt, is ook dit een makkelijk stuk. Ik vervolg mijn route via Lowthwaite Fell (13:59) naar Longlands Fell (W, 14:12). Voor Lowthwaite Fell wijk ik even van de route af en loop op en neer naar de top. Ik ben aan de noordelijke rand van het Lake District en vanaf Longlands Fell heb ik een mooi uitzicht richting Schotland, of ik dat ook echt zie betwijfel ik het is een beetje heiig op langere afstand en ik heb geen idee waar ik op moet letten 🙂
Vanuit het zuiden komt bewolking opzetten, maar het zijn mooie witte wolken waar geen regen uit komt. Dat is mooi zo.
Ik heb de heuvels voor vandaag gehad en ik daal een heel eind af om bij de Cumbria Way uit te komen. Die volg ik een stukje totdat ik bij een weg uitkom en dan gaat het over de weg terug naar de auto.
De heuvels (bergen) die ik vandaag bewandeld heb zijn niet allemaal Wainwrights. Achter iedere peak staat altijd het tijdstip dat ik op de top was. Als er een W bij staat, dan is het een Wainwright, 5 stuks dus vandaag (en 2 niet).
Als ik weer bij de auto ben laat ik die eerst even goed doorwaaien. Daarna gaat het naar Uldale waar ik in The Snooty Fox Country Inn een biertje wil gaan drinken. Helaas, dicht. Die gaat pas om 16:00 open en dat duurt me te lang. Op de weg hierheen heb ik ook een galerij met tearoom gezien en die is open. Het is een tearoom die het niet zo nauw neemt, ze serveren ook bier. Dus tijd voor een lokaal biertje met lemon cake.
De dame achter de kassa zegt dat ze eerst nog een andere klant moet helpen en dan brengt ze het naar buiten waar ik lekker in de schaduw ga zitten. Ik zie haar even later inderdaad iets naar buiten brengen naar een andere tafel. Daarna is het een tijdje stil. Ik vraag me af waar mijn bestelling blijft, maar als die dan eindelijk komt, begrijp ik waarom het zo lang duurde. Het bier is netjes ingeschonken in een glas en de cake mooi in plakjes gesneden en met poedersuiker en stukjes aardbei versiert.
Ik laat het me goed smaken.
Weer
Het was weer prachtig en zonnig weer vandaag. Erg warm om heuvels op te lopen. Later verscheen er een beetje bewolking in het zuiden, maar daar heb ik verder geen last, of voordeel, van gehad. Eén keer kwam ik heel even in de schaduw van een wolk terecht.
Songtekst van de dag
Vandaag, en de komende dagen, ging het heuvel op en af. Daarom vandaag Over The Top van Motörhead.
Shoot, shoot, shoot, hey!
Please tell me kind, I’m out of my mind
And I’m telling you
It’s not that I’m bad, I’m totally mad
I’m a boogaloo
I’m certain, I must be a burden
Completely
Over the top, over the top!
I don’t know what it means, all I hear is screams
And I don’t know whose
The nightmares are real, I got a raw deal
And it’s all bad news
I swear it, I can’t get it
Completely
Over the top, over the top!
You know it’s no lie, my main alibi
It’s a waste of time
You know it’s the truth, the lyrics the proof
And at least it rhymes
You can have me, ‘cos I’m barmy
Completely
Over the top, over the top!
Na de nodige smalle wegen kom ik in Hartington aan. Nadat ik het parkeerterrein gevonden heb begint een klein drama om te kunnen betalen. Blijkbaar is 3G in Engeland uitgeschakeld en daardoor kun je bij de parkeerautomaten van de Derbyshire Dales niet meer met pin betalen. Als je digitaal wil betalen, dan kan dat met de PayByPhone app. Maar om die te kunnen downloaden en gebruiken heb je wel Internet nodig en dat is totaal niet beschikbaar hier.
De enige manier om te betalen is cash en wel met munten. Ik heb wel cash, net onderweg even gepind, maar geen munten…
De wandeling gaat al snel Hartington uit. Ik loop weer door de weilanden met diverse manieren om van het ene naar het ander weiland te komen, stiles, poortjes, trapjes die in de muur gemetseld zijn, etc. Na een tijdje steek in de River Dove weer over, de Young River Dove deze keer. Hij is hier nog niet zo groot als waar ik gisteren was.
Na een tijdje kom ik bij Pilsbury Castle Hill bij een uitstekende rotspunt waar ik op klim. Ik had Pilsbury Castle Hill ook kunnen baggen, maar dan was de wandeling te lang geworden.
Ik kan vandaag nog een peak baggen. De tweede is Carder Low (12:40) die langs de route ligt en die doe ik wel. Hiervoor moet ik wel even van de route afwijken en naar boven lopen. Er zou een smal pad moeten zijn, maar dat zie ik alleen op de eerste helft naar boven, daarna gaat het gewoon dwars door het weiland. Vanaf de top van Carder Low heb ik een geweldig uitzicht naar alle kanten.
Als ik weer terug op de route ben, gaat het verder door diverse weilanden totdat ik uiteindelijk op een weg terecht kom die me weer terug naar Hartington brengt. Hier loop ik nog even over een oud kerkhof rondom de kerk. Daarna ga ik bij de Hartington Farm Shop & Cafe zitten voor een Coffee en een stuk Coffee & Walnut Cake. Weer geen bier, ik moet nog zo’n kleine 200 mijl rijden naar Workington.
Vandaag begint mijn Peak Bagging avontuur. Ik ga 3 weken in de Lake District wandelen en proberen een flink aantal Wainwrights te baggen.
In Calais aangekomen volg in de borden voor de ferry terminal en check ik in bij P&O. Daarna moet ik nog door de Engelse paspoort controle. Enkele auto’s voor mij in de rij hebben lang werk nodig. Gelukkig kan ik snel weer verder als ik aan de beurt ben en uitgelegd heb dat ik ga wandelen in de Lake District. De douane beambte verzekert mij dat het daar erg mooi is en wenst me veel plezier.
Als ik met mijn auto in de aangewezen rij, lane 14, sta, ben ik nog steeds meer dan een uur te vroeg. Gelukkig komt even later de Pride of Canterbury en zodra die leeggelopen is, kunnen wij erop. Ik sta zo ongeveer helemaal vooraan, pole position zeg maar.
In Dovedale aangekomen zoek ik de Car Park waar mijn wandeling begint. Groot is mijn verbazing als dit niet zo maar een parkeerplaatsje langs de weg in de rimboe is, maar een grote parkeerplaats waar je moet betalen (goed voor de National Trust) met zelfs een tweede overflow parkeerplaats erbij. Dat is ook wel nodig want het is enorm druk. Ik heb er al bijna spijt van dat ik deze wandeling uitgezocht heb, maar dat komt gelukkig nog helemaal goed.
Ik begin mijn wandeling, begeleid door de Staffordshire wandel-app. Ik heb geen GPX track, alleen de app die de wandeling op een kaart laat zien en mijn positie ook aangeeft. De wandeling gaat door Dovedale, een vallei waar de River Dove doorheen stroomt. Vrijwel aan het begin van de wandeling is er een oversteek over het riviertje via Stepping Stones. Ik zie ze wel, maar ik ben niet van plan om in de rij te gaan staan om er overheen te lopen.
Tot aan de Stepping Stones is het retedruk, daarna minder. Het wordt nog minder druk als het pad omhoog gaat. Daarna is het tot aan Milldale redelijk rustig. Er zijn wel wandelaars, maar ze lopen je niet constant voor de voeten. Het is mooi in Dovedale, het is een rotsachtig pad dat een beetje glooiend langs de rivier loopt. Die rivier is wisselend breed en nergens erg diep met veel kleine stroomversnellinkjes. Ook zie ik veel vlinders.
Halverwege de wandeling kom ik in Milldale, tijd voor een ijsje. Ik moet straks nog een stuk rijden, dus het bier moet wachten. Ik probeer af te rekenen met de biljetten die ik thuis nog gevonden heb maar die zijn niet meer geldig… Ik kan ze blijkbaar wel nog bij een bank inleveren. Gelukkig is de kiosk modern en kan ik ook digitaal betalen.
Ik bag en passant ook nog mijn eerste peak, Baley Hill (14:35), dat is mooi meegenomen. Tijdens de alternatieve route kom ik heel even op het pad terug dat ik op de heenweg gelopen heb, maar het gaat meteen weer bergop. Ik ben op de alternatieve route nagenoeg helemaal alleen. Ik kom gedurende het hele alternatieve stuk twee paar wandelaars tegen. Wel kom ik veel schapen tegen die hier in een groot gebied vrij rondlopen, met lammetjes. Ook zie ik nog een fazant, vlak langs het pad.
Op een gegeven moment heb ik een van mijn favoriete momenten (nou ja…), ik zie dat ik een stuk omlaag ga en door een poort in de omheining moet en daarna gaat het meteen weer omhoog en wel hoger dan ik nu ben.
Het station van Lage Zwaluwe ligt midden tussen de weilanden en velden. Ik loop via een verharde veldweg, die later overgaat in een fietspad, naar Lage Zwaluwe. Dat zijn een goede 4 kilometer. Hier is het tijd voor lunch met een Hertog Jan Weizener bij Biesla aan de haven.
Nadat ik dwars door het oude deel van Lage Zwaluwe gelopen heb, loop ik eerst langs en daarna over de dijk langs de Amer verder. Na een tijdje sla ik rechtsaf en loop verder over een gravel fietspad langs een onbekend water. Het gaat vandaag voornamelijk over verharde en half-verharde landwegen en fietspaden, een enkel zand- en graspad daargelaten.
Langs het onbekende water zie ik naast het fietspad allemaal palen staan met een witte kop. Ik vraag me af waar die voor dienen. Een eindje verder kom ik een hele ploeg mensen tegen die de berm nogal voorzichtig aan het maaien / snoeien zijn. Zij kunnen me wel uitleggen waar de palen met de witte kop voor dienen. Die palen geven aan dat er tussen deze palen niet gemaaid mag worden. Er staan namelijk allerlei struikjes (struweel) en deze ploeg zorgt voor het onderhoud. De gemeente maakt echter gebruik van onderaannemers en die maaien gewoon alles weg. Zelfs tussen de paaltjes met de witte kop wordt regelmatig gemaaid, ondanks dat dat niet de bedoeling is. Momenteel zijn ze bezig om alles weer in orde te brengen om dat voor te zijn.
Als ik bij Hoge Zwaluwe in de buurt kom, loop ik even een stukje verkeerd (afslag gemist). Dat is echter geen probleem, via mijn TwoNav vind ik de route snel genoeg terug. Na Hoge Zwaluwe gaat het verder langs sloten en door de velden. Bij een bosje hoor ik een koekoek, die zie ik echter niet. In deze omgeving is er voornamelijk akkerbouw, onder andere asperge velden. Ik zie maar weinig runderen, wel veel schapen, voornamelijk op de dijken.
Ik kom nog door een derde dorp dat bij Drimmelen hoort, Blauwe Sluis. Hier is niet veel te doen en ik loop snel verder. Na Blauwe sluis kom ik over een mooie smalle weg met veel bomen en struiken erlangs, een soort tunnel in het akkerlandschap.
Aangezien er in de buurt van het station niets te doen is, had ik van te voren al besloten dat ik een klein stukje met de trein terug zou gaan. Ik moet so-wie-so overstappen in Breda en daar ga in naar Frontaal voor enkele welverdiende biertjes. Afgelopen weekend was ik ook al hier, samen met Gerben, Lise en Sven, voor Frontaal Fest, het jaarlijkse bierfestival voor investeerders. Dat was zeer geslaagd!
Het Frontaal brouwcafé bevindt zich in het oude Faam complex, de snoepfabriek die vooral bekend was van de rollen drop (ten minste in mijn tijd). In dit complex zijn diverse ‘alternatieve’ bedrijven gevestigd, waaronder dus het Frontaal brouwcafé. De Frontaal brouwerij bevond zich hier ook maar is recentelijk verhuist naar The Bay omdat hier geen uitbreidingsmogelijkheden waren.
Het Frontaal brouwcafé heeft een groot terras, met lounge hoek en simpele ‘Jong Nederland’ banken en tafels, en een flinke ruimte binnen. Alles straalt oude industriële glorie uit en dat is een van de grote charmes van het brouwcafé.
Uiteraard is de hele selectie van Frontaal bieren ook op blik verkrijgbaar.
Iedere keer als ik hier ben, valt me de goede muziekkeuze op. Voornamelijk muziek uit de jaren 60-70-80 en in het algemeen allemaal muziek die ik zeer kan waarderen. Het is hier heel goed toeven…
We rijden naar de Schaapskooi en bezoekerscentrum Ermelosche Heide. Hier gaan we de wandeling “Wandelen rond Drie langs ondergrondse geheimen” lopen.
Daarna gaat het het bos in en al vrij snel komen we bij een plek waar vroeger een onderduikershol was, in het Speulderbos. Hier zaten Engelse piloten en gezochte landgenoten verscholen voor de Duitsers. Gekoppeld aan het hol was een slingerende vlucht tunnel gang 75 meter. Slingerend zodat diegene die vluchtten niet van ver neergeschoten konden worden.
Verderlopend door het bos komen we in buurtschap Drie aan. Hier is Restaurant Boshuis Drie, tijd voor koffie en thee met gebak.
De bossen waar we doorheen lopen, zijn voornamelijk beukenbossen. Omdat het lente is, zijn de blaadjes nog mooi fris groen. Delen van het bos zijn oud en er ligt veel dood hout.
Na de film vertelt Jan, die samen met zijn broer Aart de brouwerij begonnen is, hoe het allemaal zo gekomen is. De brouwerij heeft een capaciteit van 700 liter en alles is zelf gemaakt, de brouwketels, het leidingwerk en zelfs de kelder hebben ze, op hobby woensdag, zelf uitgegraven. Handig als je dat allemaal kunt…
Een van de bieren die hier gebrouwen worden is het Veluws Sneetje, een bier gebrouwen met onder andere het oud brood van een plaatselijke bakker. Diezelfde bakker bakt weer brood met de borstel uit de brouwerij. Een win-win situatie dus.
De Hazeburg heeft 23 tap kranen met, naast enkele van hun eigen bieren, een diverse selectie speciaal bieren, zowel wat type betreft als wat brouwerij betreft. Verder kun je van de bierkaart fles of blik bier bestellen en als de keuze niet groot genoeg is, kun je via de website alle bieren uit de winkel bestellen. De bieren uit de winkel worden in de biertunnel met een, ook zelfgemaakte, constructie gekoeld voordat ze geserveerd worden. Met een selectie van zo’n 3500 bieren noemen ze zich terecht ’s Neerlands grootste bier café.
Uiteraard wordt er ook aan de inwendige mens gedacht en is er een uitgebreide borrelhapjes kaart, met zowaar 4 soorten bitterballen, waarvan een gemaakt met hun eigen bier, en een lunch en diner kaart. We hebben alle kaarten goed uitgeprobeerd en het eten is erg goed en lekker.
De bieren staan per brouwerij en per land gerangschikt. Je kijkt je ogen uit en moet goed uitkijken dat je niet te veel in je winkelwagen legt. Laten we het er maar op houden dat ik enkele honderden euro’s lichter was toen we uitgesjopt waren!
En dan, als laatste, de B&B, de Bier en Bed, geen ontbijt. Wij verbleven in kamer Veluws Bruun en daar was helemaal niets mis mee. Ik denk dat menig student zou willen dat hij zo’n studio had. Alles was vrij nieuw en zag er goed en schoon uit. Een mooie badkamer met design wastafel en inloop douche, een toilet in een aparte ruimte, een keukenblok met alles erop en eraan, een ruim en goed bed en een ruime zithoek. Als bonus konden we ook buiten zitten.
De reis naar Wyler, dat overigens net in Duitsland ligt, verloopt voorspoedig met de trein en een Duitse bus. Aan de rand van het dorp stap ik uit en begint mijn wandeling. Het miezert een beetje, maar dat gaat gelukkig al snel over. Al snel gaat de wandeling tussen de velden omhoog.
Na deze pauze loop ik langs de Motte van de burcht Mergelp weer omlaag naar de weg waar ik straks et de bus over gereden heb, de N325. Het is hier druk met wandelaars, maar dat veranderd al snel als ik de N325 oversteek, dan ben ik weer Remy.
Ik loop nu langs het Wylermeer en het Wylerbergmeer. Daarna gaat het verder door de velden, langs een flinke beek, tot ik bij de Thornsche Molen kom. Ze zijn zelfs open, maar mijn vorige pauze was nog niet zo lag geleden, dus ik loop door.
Ik steek de N840 over en loop nu door een mooi polderlandschap over een dijk. De route van vandaag is veelal verhard, er zijn maar een paar kleine stukken waar geen asfalt ligt. Gelukkig is het wel overal erg rustig, op de meeste wegen die ik vandaag loop zijn auto’s niet welkom. Op de dijk waait het flink en het miezert af en toe.
De dijk komt in Ooij uit, alwaar ik een weg met fietspad oversteek en bijna door een fietser omver wordt gereden. Mijn schuld, ik kwam uit een gebied waar je niemand op de weg zag en hier is er wel verkeer. Uitkijken dus! Ik loop een klein stukje door Ooij en dan gaat het alweer verder over een andere dijk. Het begint nu een beetje te regenen.
Na een tijdje kom ik door buurtschap Groenlanden. Hier mis ik een afslag naar links. Als ik dat eindelijk merk besluit ik om maar door te lopen, de weg komt vanzelf weer op de route uit. Dan heb ik gewoon een stukje meer gelopen en de route over de dijk is wel mooi en er is niet veel verkeer.
Het gebied waar ik doorheen loop is de Ooijpolder, onderdeel van het Natura 2000-gebied Gelderse Poort. De eerste dijken hier zijn rond 1300 gebouwd. De Ooijpolder was ook onderdeel van de IJssellinie gebouwd tijdens de Koude Oorlog om een deel van Nederland onder water te laten lopen bij een Russische invasie. Misschien moeten we die plannen maar weer eens uit de ijskast halen…
Het laatste stuk naar Nijmegen loop ik door de regen. Het gaat over een weg over de dijk. Dat is een beetje jammer, als ik over die weg loop zie ik wel mogelijkheden om door de polder te lopen en toch bij de brug uit te komen. Helaas zie ik dat als het voor mij te laat is.
In Nijmegen aangekomen gaat de route nog door het Valkhofpark en langs de Stevenskerk, een middeleeuwse kerk met 18de-eeuws orgel volgens Google. Ook kom ik langs brouwerij de Hemel, maar vandaag heb ik mijn zinnen gezet op een van de andere kroegen van Nijmegen.
Het overzicht van de bieren op tap is op een scherm boven de tap te vinden. Leuk detail, de meest recente Untappd check-ins voor deze locatie worden onder aan het scherm weergegeven en uiteraard werden alle posities al snel ingenomen door ondergetekende…
Het interieur bestaat uit statafels, zowel ronde als lange smalle, met barkrukken en uiteraard staan er rondom de kroeg de nodige bierflesjes te pronken. De muziek staat hoorbaar en en de ik kon de keuze van de nummers wel waarderen, voornamelijk eighties.
Voor een vrijdagmiddag was het erg rustig. Ik denk dat iedereen gisteren al genoeg gehad heeft. Ik kon in ieder geval in alle rust mijn blog uitwerken en van mijn biertjes en hapjes genieten. Helaas geen wifi, maar dat geeft niet, die heb ik altijd bij me.
In Wezep eet ik eerst een banaan voordat ik begin te lopen. Ik zie groepjes militairen met bepakking lopen. Die komen van de Prinses Margriet kazerne die hier om de hoek ligt. Die hebben zeker ook een wandeldag.
Het gaat vrijwel meteen het bos in, een waterwingebied. Het is hier flink uitgedund, lekker die geur van vers gezaagd dennenhout. Er liggen metershoge stapels hout langs de paden.
Ik steek de A50 over en het gaat verder, weer langs de weg. Niet dus, ik ga het bos in, over goed begaanbare smalle paadjes. Daarbij pak ik zelfs een stukje mountainbike pad mee. Dat is wel grappig en een leuke manier om de route iets te verlengen.
Dan kom ik langs herberg Molecaten en ze zijn open! Tijd voor een pintje met Apfelstrudel.
Na de lunch voert mijn route mij door Hanzestad Hattem, pittoresk, met een mooie molen en een torenpoort.
Nadat ik de IJssel overgestoken ben, loop ik een stuk door de uiterwaarden voordat ik in de bebouwde kom van Zwolle kom. Ik kom ook nog langs Dinoland Zwolle maar dat heeft zijn beste tijd beslist wel gehad.
Ook Zwolle is een Hansestad. Hansesteden waren lid van het Hanzeverbond, een samenwerkingsverband om de handel te beschermen en te bevorderen. Oorspronkelijk ontstaan rond de Oostzee werd er later naar alle kanten uitgebreid. Er zin veel historische Hansesteden waaronder dus Hattem en Zwolle.
Na een stukje tussen hoge moderne gebouwen gelopen te hebben, bereik ik het station. Hier ga ik het spoor onderdoor en dan zit mijn route erop. Ik loop echter nog verder naar het DAVO Proeflokaal, die gaan om 3 uur open en laat het dat nu net zijn. Bij DAVO ga ik zitten voor een paar afsluitende biertjes, om dit verslag en dat van gisteren uit te werken en om een review te schrijven (zie hieronder).
De 15 tapkranen geven voor elk wat wils en als dat niet genoeg is, dan is er nog het nodige in blik verkrijgbaar. Achter de bar hangt een mooi groot bord met de selectie die momenteel op tap verkrijgbaar is. Uiteraard voornamelijk DAVO bieren, maar ook enkele bieren van andere brouwerijen.
Als je vergeten bent om van te voren een goede bodem te leggen, dan kun je bij DAVO Zwolle ook kleine en grote hapjes krijgen tegen schappelijke prijzen. De kaart staat op het Internet en is via 
Het is fris, maar niet echt koud. Ideaal weer om te lopen dus. Af en toe twijfel ik en doe ik mijn capuchon op, maar echt nodig is dat niet.
Gerben is jarig maar heeft weinig tijd. Gelukkig wel genoeg tijd om te gaan lunchen. Ik ga dus met de trein naar Maastricht en daar gaan we samen lunchen bij de stadsbrouwerij.
Op het station van Valkenburg aangekomen, loop ik eerst eens het dorp uit. Dat is nog een kleine uitdaging, er wordt aan het wandelpad gewerkt en er is een stuk afgesloten. Ik trek me daar niets van aan en loop voorzichtig overal langs. De enige die er aan het werk is, rijdt in een soort van tank-achtig voertuig. Hij toetert en wijst, maar hij rijdt een stuk verder weg en heeft geen last van mij en ik niet van hem.
De wandeling die ik uitgezocht heb gaat flink op en neer, in de hoogte wel te verstaan. Via een flinke omweg door de bossen op de heuvels en af en toe langs weilanden gaat het naar de Wilhelminatoren. De dertig meter hoge Wilhelminatoren is een rijksmonument en in 1906 gebouwd met Limburgse mergel. Hier is normaliter van alles te doen, maar niet begin februari…
Ik loop verder door het bos en daarna dwars door de weilanden naar Kasteel Schaloen. Hier loop ik omheen en daarna gaat het weer omhoog. Ik kom nu langs enkele mergelgrotten maar die zijn helaas gesloten en verboden toegang. Met een mooi uitzicht over de geulvallei loop ik verder en kom met een omwegje uit bij de Kluis op de Schaelsberg, een kapel met een kluizenaarswoning erbij, nog een rijksmonument. 
Er is hier ook een kruisweg, maar alle staties zijn op een steenworp afstand van elkaar. Meers iets voor luie gelovigen en niet zoals in Duitsland of Oostenrijk waar je een steile berg op moet om alle staties langs te gaan.
Na de Kluis neem ik het verkeerde pad, voornamelijk omdat ik om de Kluis heen ben gelopen en dacht het goede pad te hebben. Geen probleem, ik vind mijn weg weer terug naar de route met dank aan mijn TwoNav en de kaart die ik daarop heb.
Het gaat verder door de weilanden en uiteindelijk kom ik in Emmaberg uit. Van hieruit gaat het, voornamelijk door de bebouwde kom, weer richting station Valkenburg.
Maar eerst pak ik alles in en kruis mijn vingers als ik mijn auto start. Dat gaat echter in één keer goed, ondanks 5 dagen in de vrieskou. Ook het parkeren valt reuze mee. Mijn auto stond recht voor de deur van mijn studio, langs de boulevard, en voor 5 dagen betaal ik iets meer dan 6 euro. Dat moet je in Nederland eens proberen.
De Dodendraad was een elektrische afrastering die de Duitsers in de 1ste Wereldoorlog opgezet hebben langs de Nederlands-Belgische grens van het Zwin bij Knokke tot de voorsteden van Aken. Het was de grens tussen oorlog en vrede. De Dodendraad moest voorkomen dat mensen de grens overstaken, dat was met manschappen alleen niet te doen.
Bij het Schalthaus kom ik Herman Janssen tegen. Hij is van de Heemkunde kring en is initiator van de constructies. Ook is hij medeauteur van een boek over de Dodendraad. We maken een praatje en Herman vertelt over de Dodendraad en de reconstructies. Bijvoorbeeld over het gebruik van kleine of grote isolators. De kleine zijn de oorspronkelijke en die zijn gevonden in de velden waar de draad gelopen heeft. De boeren konden alles gebruiken toen de Dodendraad afgebroken werd, de houten palen, de schrikkeldraad, maar hadden geen bestemming voor de isolators. Deze eindigden dus in de grond.
We lopen een stukje samen verder, Herman is een route van 10.000 stappen aan het uitzetten voor de Antwerpse gazet. Even verder blijf ik staan om een paar foto’s te maken van het winterse landschap. Herman vervolgt zijn weg richting dorp.
Als ik even later ook in Zondereigen aankom, zie ik daar diverse ‘lelijke eendjes’, oftewel 2CV’s. Er is blijkbaar een toertocht gaande want ik zie er later nog veel meer.
Ik loop Zondereigen weer uit en breng nog een klein bezoekje aan de plaatselijke dooienakker. Een stukje verder ben ik alweer bij mijn auto.
Zoals op de foto’s wel te zien, was het vandaag weer eens erg koud. Daarlangs stond er een snijdende ijskoude wind die het er niet beter op maakte. Het was gelukkig wel droog.
In De Panne aangekomen, loop ik meteen naar het strand en vervolg ik mijn strandwandeling van gisteten met nog eens 5 kilometer totdat ik in Frankrijk aangekomen ben. Ik ben er inmiddels ook achter wat de industrie is die ik vooruit zie, daar waar regelmatig een flinke rookpluim uitkomt, dat is Duinkerke.
Bij de eerste bebouwing, bij Bray-Dunes, loop ik van het strand af en maak ik rechtsomkeert, maar dan wel door de duinen. Ik loop nu door de Franse duinen terug naar de grens. Gelukkig geeft mijn Twonav de hoofdroutes door de duinen goed aan zodat ik een beetje kan plannen waar ik uitkom. Dat is bij een soort van vakantie dorp, zonder naam, waar het spekglad is. Ik loop uiterst voorzichtig tussen de sta caravans en vakantie huisjes door naar het strand.
Op het strand aangekomen, loop ik de grens van Frankrijk en België weer over en vervolg mijn wandeling over het Grenspad het binnenland en de duinen in, de Belgische duinen deze keer. Via het Helmpad en een stukje van het Oostergrenspad loop ik een paar kilometer door de duinen naar De Panne.
Net buiten De Panne slaat het noodlot toe in ik mijn voet om. Gelukkig stond er een boom waar ik me aan kon vasthouden, anders was ik ook nog op mijn bek gegaan. Hoewel ik eigenlijk nog een stukje verder had willen lopen, besluit ik om de kortste route naar het centrum te nemen. Ik kan redelijk verder met mijn voet maar wil hem ook niet overbelasten.
Gelukkig komt er binnen een paar minuten al een tram, het valt wel mee met die stakingen.
Ik kan terugblikken op een zeer geslaagde week van wandelen langs de Belgische kust. Ik was gewaarschuwd dat de kust geflankeerd werd door een grote muur van appartement. Dat is deels waar gebleken. Dit is echter alleen het geval in de meeste dorpen de aan de kust liggen. Daartussen liggen nog wel enkele stukken natuur- en duinen gebied. Ook in de dorpen zijn er stukken waar de bebouwing zich beperkt tot laagbouw of in ieder geval geen 10 verdiepingskolossen van appartementen, zoals in De Haan waar het beperkt blijft tot 4 verdiepingen. 
Ook liggen er tussen de grote appartementen blokken af en toe mooie parels van villa’s waarvan de eigenaren blijkbaar de verlokking van het grote geld kunnen weerstaan.
Gelukkig heb ik daar verder allemaal weinig last van gehad. Ik heb mijn wandelingen grotendeels over het strand of door de duinen gemaakt met als afwisseling een haven af en toe.
Vanmorgen toen ik broodjes ging halen bij plaatselijke Delhaize, viel er een beetje neerslag en het was spekglad. Gelukkig is het droog aks ik begin met wandelen in De Panne, glad is echter nog steeds. Verder is het, net als de afgelopen dagen, een stralende winterdag.
