Datum: 20240915
Tijd: 9:40 – 15:45
Afstand: 17,1 km
Overnachting: thuis
Wandeling
Onze laatste wandeldag voor dit weekend. We staan weer op tijd op voor het ontbijt en pakken onze spullen in. Nadat we afgerekend hebben, gaan we met de auto, via de veerpont, naar Bad Honnef. Daar vinden we snel genoeg een parkeerplaats en kopen we tickets om naar Königswinter te komen.
In Königswinter lopen we naar de Talstation van de Drachenfelsbahn. Deze brengt ons weer naar de Mittelstation zodat we daar de route weer op kunnen pikken. We hebben geluk, er vertrekt een wagen vrijwel meteen nadat we tickets gekocht hebben. De route die hieronder staat, is inclusief het traject van de Zahnradbaan, ongeveer 1 kilometer.
Bij het Mittelstation aangekomen gaan we er zo’n beetje als enige uit. De rest van de passagiers blijft zitten om door te gaan naar boven. Wij doen dat niet, wij lopen naar boven omdat dit onderdeel is van de Rheinsteig en we dat stuk nog niet gelopen hebben.
Als we omhoog lopen zien we dat men bezig is geweest om te zorgen dat de rotsen niet naar beneden komen. Er zitten speciale constructies tegen de rotsen die ze op hun plek moeten houden.
Het gaat vrij steil omhoog naar de Aussichtsplattform Drachenfels. Hier komen we de andere passagiers van de Drachenfelsbahn weer tegen. Je hebt vanaf hier een fantastisch uitzicht over de Rhein en we blijven even genieten van dat uitzicht in de zon.
We zien een grote witte koepel aan de andere kant van de Rhein. Die zagen we gisteren ook al en we vragen ons af wat het is. Google Lens helpt ons verder en weet van een foto een referentie te maken naar Weltraumbeobachtungsstation Wachtberg. Deze koepel uit 1967 had vroeger een militaire functie maar wordt tegenwoordig gebruikt om satellieten en ruimtepuin in de gaten te houden. Het is overigens de grootste radar koepel ter wereld.
Na deze leerzame korte pauze gaat het weer bergaf via trappen en smalle paadjes. Als we weer beneden zijn, aan de rand van Rhöndorf, begint onze grootste klim van vandaag. Dat is vooral een lange klim, op een paar korte steile stukjes na gaat het geleidelijk omhoog. We komen op het parcours van de Löwenburglauf terecht, we mogen doorlopen maar moeten wel links blijven lopen zodat de renners ons goed voorbij kunnen.
Daar waar de renners ons pad verlaten, komen we bij Waldwirtschaft Löwenburger Hof, tijd voor lunch. We gaan in eerste instantie buiten op het terras zitten. Helaas ligt het hele terras in de schaduw en nadat we het zelfs koud hebben met onze jassen aan, besluiten om naar binnen te verkassen. Gelukkig is daar een tafel vrij.
Na de lunch gaat het verder naar boven, we waren nog niet helemaal klaar met onze grote klim. Helaas is het eindpunt van de klim engszins teleurstellend, geen uitzicht, alleen maar bos. Dan maar weer omlaag…
Nu volgt een flink stuk waarbij we bijna niemand tegen komen, in tegenstelling tot vanmorgen toen er veel wandelaars en mountainbikers waren. Blijkbaar is dit stuk niet zo populair. Wij wandelen rustig door omhoog, een stukje omlaag, een stukje omhoog en dan helemaal omlaag. 
Onze route eindigt weer ergens boven en we lopen via de Zuweg naar het station waar de auto staat. Helaas komen we niet echt iets tegen waar we iets kunnen drinken, dus pakken we iets te drinken bij de Kiosk op het station en drinken we dat buiten op een trapje, in de zon, op.
Daarna rijden we naar huis, ons Rheinsteig avontuur eindigt hier. Niet alleen dat van dit jaar, maar in zijn geheel. We hebben de Rheinsteig nu helemaal gelopen. Voor volgend jaar zullen we iets nieuws uit moeten zoeken. Dat gaat zeker lukken.
Weer
Een zonnige dag met enkele witte wolken. Uit de zon was het wel fris zoals we gemerkt hebben toen we buiten op het terras zaten, in de schaduw.
Songtekst van de dag
Omdat we afscheid nemen van de Rheinsteig heb ik vandaag gekozen voor Auf Wiederseh’n van Demis Roussos. Ik weet dat Auf Wiedersehen betekent dat je terugkomt en dat gaat zeker ook nog wel eens gebeuren.
Auf Wiedersehn, auf Wiedersehn
Bleib nicht so lange fort
Denn ohne dich ist’s halb so schön
Darauf hast du mein Wort
Auf Wiedersehn, auf Wiedersehn
Das eine glaube mir
Nachher wird es noch mal so schön
Das Wiederseh’n mit dir
Auf Wiedersehn, auf Wiedersehn
Bleib nicht so lange fort
Denn ohne dich ist’s halb so schön
Darauf hast du mein Wort
Auf Wiedersehn, auf Wiedersehn
Das eine glaube mir
Nachher wird es noch mal so schön
Das Wiedersehn mit dir
Auf Wiedersehn
(Auf Wiedersehn)
Goodbye, my love
(Bleib nicht so)
Goodbye
Ich liebe dich noch immer
Denn so wie du bist ist keine andere
Auf diese Welt
Auf Wiedersehn
Deine Liebe wird mir fehlen
Auf Wiedersehn, auf Wiedersehn
Das eine glaube mir
Nachher wird es noch mal so schön
Das Wiedersehn mit dir
Vandaag beginnen we aan de Rheinsteig, ten minste daar lijkt het op. Lise en ik lopen nu al een aantal jaren, dit is het 5de jaar, de Rheinsteig. We zijn ooit met etappe 3, in Bad Honnef, begonnen omdat ik de eerste twee etappes al met Gerben gelopen had. Nu we de Rheinsteig verder af hebben, gaan we terug om die eerste twee etappes ook te lopen. Dan heeft Lise ook de hele Rheinsteig gelopen en ik kwam tot de conclusie dat ik het eerste stuk van de eerste etappe, vanuit Bonn, ook nog niet gehad heb. Gerben en ik zijn toen buiten Bonn ergens gestart.
We vertrekken vandaag te voet bij het hotel en laten de auto staan. We steken de Rhein over met het veerpont en lopen dan naar het station van Linz. Op station Bonn Beuel stappen we uit en gaan met tram 62 verder naar der Hauptbahnhof.
We lopen naar de Rhein en nadat we bij Stadtbefestigung Alter Zoll even van het uitzicht genoten hebben, gaan we de Kennedybrücke over. Aan de andere kant van de Rhein volgt nu een aangenaam stuk van zo’n 5 kilometer pal langs de Rhein, voornamelijk door parkachtig gebied. Er is veel volk op de been, zaterdag en zo, en er is ook een mini marathon voor de jeugd.
Net voor de Konrad-Adenauer-Brücke verlaten we de rivier. We lopen door een park waar diverse feestjes aan de gang zijn, van een kinderfeestje bij een speeltuin tot volwassene feestjes in een paviljoen of partytent. Dat scheelt een hoop troep thuis in de tuin…
Nu verlaten we toch echt de bewoonde wereld en lopen we voornamelijk door bossen over brede paden.
Het nadeel van een flink vlak stuk aan het begin van de wandeling is dat het klimmen dan aan het eind zit. Onze eerste grote en grootste klim van vandaag wordt echter beloond met der Biergarten am Petersberg. Tijd voor een biertje op het terras met uitzicht over de Rhein.
Na deze welverdiende en zeer geslaagde pauze gaan we verder. We zijn ruin over de helft, maar er wacht ons nog een tweede forse klim naar een uitzichtpunt over de Rhein. Daarvoor gaan we eerst een flink stuk omlaag zodat we daarna weer omhoog kunnen.
De rest van de route gaat verder door het bos en voornamelijk omlaag, deels steil omlaag.
Voordat we naar beneden gaan, willen we eerst kijken of we een biertje kunnen scoren. Helaas is dat een probleem. We kunnen wel de winkel in, maar het café / restaurant zit in de Burcht en daar moeten we 8 euro p.p. voor betalen. Dat wordt een duur biertje…
We besluiten om de rest van het dagprogramma om te gooien. We gaan eerst eten en dan pas naar het hotel terug om te douchen. Het eten wordt anders erg laat. Helaas hebben ze bij Jules Verne geen vega opties, dan maar bij de buren, een Italiaans restaurant. Helaas blijkt dat een Döner shop te zijn. Dus lopen we verder het centrum in en via ein Traditioneles Straßenfest met muziek van de plaatselijke harmonie komen we bij een Aziatisch restaurant uit. Dat wordt het, erg lekker en al helemaal niet duur.
Als we terug naar Remagen willen, is de trein eigenlijk net weg. Maar gelukkig heeft hij zo’n 15 minuten vertraging, anders hadden we een uur moeten wachten. In Linz lopen we naar het veer dat er ook net aankomt en dan zijn we weer in ons hotel.
Vandaag ging om half 8 de wekker en om stipt 8 uur liepen we de ontbijtzaal in. We zaten nog niet of de eigenaar begon al een praatje met ons aan te knopen. Omdat het in het Duits was kwam er behalve wat glimlachen en knikken weinig reactie van mijn kant maar pap sprak prima terug in het Duits. Hij vroeg ook even naar mij en pap antwoordde dat ik al bezet was waarop hij reageerde dat hij geen ring aan mijn vinger zag. Daarop kon ik dan nog wel met “noch nicht” reageren. Hij gaf aan dat ik maar tegen mijn vriend moest zeggen dat ik een leuke hoteleigenaar was tegengekomen hier en dat die ring er dan wel snel zou zijn, had blijkbaar al eerder gewerkt bij wat collega’s van hem.
Toen we met ons ontbijt gingen zitten vroeg hij naar het werk van pap en daarna naar dat van mij. Nu werd er dan toch echt verwachtingsvol mijn kant uit gekeken waarop ik zei “ich verstehe Deutsch gut aber ich spreche das nicht so gut”. Toen zijn we toch maar naar het Engels gewisseld. Nadat ik hem verteld had wat ik deed heeft hij honderduit verteld over zijn ervaringen bij Lufthansa waar hij aan moest denken op basis van mijn werk, en daarna nog breder over de arbeidsmarkt in het algemeen. Het is een erg vriendelijke man en het was een leuk gesprek maar pap en ik durfde beide amper meer op te staan om nog iets van het buffet te pakken omdat we niet onbeleefd wilden zijn. Pap is uiteindelijk toch maar gewoon opgestaan om een broodje te pakken maar ik ben braaf blijven zitten. Dan maar een keer geen sinaasappelsap bij het ontbijt.
Na bijna een uur heeft pap hem toch vriendelijk afgekapt met de mededeling dat we een trein moesten gaan halen. Dat was ook wel nodig anders hadden we er nu waarschijnlijk nog gezeten. Gelukkig hadden we al onze spullen al ingepakt dus die zijn we gaan halen op de kamer. Na de sleutel te hebben ingeleverd zijn we met de auto naar een station in de buurt (Nieder-Walluf) gereden. Dit keer niet het eindpunt van de wandeling omdat we daar waarschijnlijk niet zouden kunnen parkeren. Dus we doen nu vooraf een stukje met het OV (trein en bus) en straks na de wandeling moeten we ook nog een stukje met de trein terug naar de auto.
Na 3 minuten met de trein stappen we uit en dan komen we erachter dat het station ons wel erg bekend voorkomt. Vorig jaar zijn we hier ook al geweest om bij een beginpunt te komen. Toen waren we echter net te laat en hebben we een taxi gepakt. Nu halen we onze overstap gelukkig wel. De bus staat al netjes klaar, maar wel nog met de deur dicht, de buschauffeur zit er wel al in maar heeft blijkbaar pauze. Na nog een kwartier met de bus zijn we weer terug in Schlangenbad. Hier zijn we gister geëindigd en hier begint vandaag dus ook de route weer.
We lopen het dorp uit en moeten daarna een stukje omhoog maar veel hoeven we vandaag niet omhoog te lopen. We zijn nu namelijk een aardig eind van de Rijn af en zitten al behoorlijk hoog. We lopen veel door bosachtig gebied en komen op een gegeven moment bij een flinke rotspartij uit. Ik maak er een foto van om naar Sven te sturen met het bericht, kijk ik heb een leuke klimplek gevonden. 
Even later blijkt dat ik niet de enige was met dat idee. Een stukje verderop zitten er boven op het gesteente namelijk allemaal kinderen. Sommige van hen roepen hallo en zwaaien dus we roepen ook maar hallo en zwaaien terug.
Nadat we buiten alles rustig op hebben gegeten lopen we weer verder en komen we uit bij de Goethestein. Na hier uiteraard wat foto’s gemaakt te hebben gaan we weer verder met de wandeling. Tussen de wijnranken en fruitbomen door gaan we voornamelijk omlaag en langzaam maar zeker komen we steeds dichter bij de Rijn maar voor nu moeten we het nog doen met zo heel af en toe een kleine glimp van de Rijn in de verte.
Al snel lopen we weer naast de Rijn en beginnen we ons af te vragen waar toch dat Schloss zou zijn wat het eindpunt van de wandeling is. Meestal zien we een Schloss wel even van te voren al liggen maar we hoeven nog maar 500 meter en zien nog niks. We lopen maar gewoon door en daar verschijnt dan uiteindelijk toch een gigantisch Schloss. We maken wederom wat foto’s en zoeken naar een bord of iets anders dat het eindpunt van de Rheinsteig markeert maar vinden niks. Een beetje teleurgesteld lopen we door om een plek te zoeken om een biertje te drinken en net op het moment dat we het dorp verder in willen draaien spot ik aan de overkant toch nog een Rheinsteig bord.
Hier gaan we uiteraard even heen, de etappe die we net hebben gelopen staat erop afgebeeld maar ook de gehele route en informatie over de wegwijzers. We besluiten om een stukje verderop te kijken of we bij een soort kiosk wat te drinken kunnen scoren want dan kunnen we langs de Rijn gaan zitten. Ze zijn open en hebben diverse soorten bier! Hier maken we uiteraard graag gebruik van. Bij onze flessen Weizen krijgen we echter wel plastic bekers. 
Op zich geen ramp maar om de een of andere reden krijgt pap een 0,5 L beker en ik maar een 0,4 L beker terwijl onze flessen allebei een halve liter bevatten, nou ja zeg. Ach het mag de pret niet drukken en met nog een bakje pistachenoten genieten we met uitzicht op de Rijn van een geslaagde afronding van de Rheinsteig.
Hier aangekomen gaan we om beurten even douchen om ons op te frissen waarna we naar beneden gaan om wat te eten. Het verslag uitwerken hoeft dan niet meer te gebeuren want dat heb ik onderweg in de auto al gedaan. Pap hoeft het alleen nog op de site te plaatsen samen met de foto’s. Maar nu eerst eten!
Ik ga met Lise weer een paar dagen wandelen, deze keer maken we de Rheinsteig af, de laatste twee etappes en de eerste twee zodat Lise ook de hele Rheinsteig gehad heeft. Ik heb namelijk ooit de eerste twee etappes met Gerben gelopen.
In Schlangenbad is nog niets te doen, alles is dicht. Ik vind een Gebührenfreier Parkplatz en we zijn zo vroeg dat we de bus een uur eerder kunnen pakken dan gepland. Hopelijk hebben ze in Kiedrich koffie… We moeten overstappen in Eltville en we hebben een klein half uur. Tijd genoeg om naar een Bäckerei te lopen. Helaas heeft die in juli zijn deuren gesloten. Dat wist Google blijkbaar nog niet.
In Kiedrich aangekomen, lopen we eerst naar een Bäckerei voor thee / koffie en een lekker belegd broodje. De oudere dame bij wie we aan tafel gaan zitten geeft Lise tips over hoe ze met een theezakje om moet gaan.
Kiedricher Turmberg. Hier hebben we een mooi uitzicht over het Rheintal zonder veel van de Rein te zien overigens. We lopen een rondje om de toren en zelfs de trap op, helaas is de toren dicht en kunnen we niet verder omhoog.
Nu wordt het meer bosachtig en we lopen afwisselend over bredere paden en smalle paadjes door het bos. Uiteraard komen we weer een plek tegen waar ze honing verkopen en we kopen twee potjes echte Duitse Bienenhonig.
Het laatste stuk is echt een Rheinsteig stuk met smalle paden. Helaas hebben we de hele dag geen Rhein gezien, op een glimp in de verte na.
Ons hotel ligt een klein stukje verder en als we daar aankomen moeten we nog even wachten omdat onze kamer nog niet klaar is. Dat duurt gelukkig niet al te lang en dan kunnen we onder de douche om daarna in de plaatselijke Flammkuchen-shop, der Schlangenbader Keller, eindelijk een welverdiend biertje te gaan drinken, dit verslag uit te werken, te eten en nog een spelletje te spelen.
Ik loop door de smalle oude straten richting centrum om de route weer op te pikken. Dat lukt en vervolgens voert mijn wandeling mij dwars door het centrum van Alkmaar. Er is kermis in Alkmaar, dat had ik gisteravond al gezien. Toen zag ik het reuzenrad en enkele andere grote attracties van veraf, mooi verlicht in het donker. 
Kermis in Alkmaar betekent dat het hele centrum vol staat met kermisattracties. Niet alles op één plein, maar gewoon in alle straten en op alle pleinen.
Voordat ik Alkmaar helemaal achter me laat, moet ik nog over een industrieterrein. Dit is een lang recht stuk en op den duur wel saai. Ik loop over een fietspad met aan beide zijden een sloot met veel riet. Daarachter het industrieterrein, ook aan beide zijden.
Er heerst een zeer streng regime op het veerpont. Ik sta samen met twee fietsers op een veerpont ter grootte van de helft van die we in Baarlo hebben. Toch mag ik niet vrij rondlopen en moet ik op een klein stoepje aan de zijkant gaan staan. Als ik de schipperscabine voorbij wil lopen om op het stoepje aan de andere kant te gaan staan, wordt ik meteen teruggefloten. De schipper heeft gezegd waar ik moet gaan staan en daar valt niet over te twisten. Tja, wat zal ik daar over zeggen? Weet je wat, ik zeg niks…
Ik loop lange rechte stukken door het vlakke boerenlandschap, er staat een stevige wind. Overal is water. Hier heeft men land van water gewonnen, maar zo te zien is het nog niet helemaal klaar… Ik loop over een dijk en rechts staat het water een stuk hoger dan links. Geen probleem zou je zeggen, ware het niet dat links ook een boerderij ligt die een stuk onder het waterniveau van rechts ligt. Dan moet je toch wel veel vertrouwen in de dijken en de gemalen hebben.
In Driehuizen wijk ik even een klein stukje van de route af om bij De Vriendschap een biertje te drinken. Lekker buiten op het terras in de schaduw en de wind, langs het water en met uitzicht op de weilanden. Ik neem meteen een spekpannekoek als lunch.
Na de lunch loop ik door Driehuizen en dan gaat het weer verder door het vlakke land tussen de weilanden door. Uiteindelijk kom ik in Graft, hier eindigt mijn route. Er is echter niets te doen, dus ik loop door naar De Rijp, hier zijn wel cafés. Na de plaatselijke dooienakker nog even bezocht te hebben, kom ik bij eetcafé De Walvis uit. Tijd voor een paar biertjes als afsluiting.
De terugreis gaat via bus 123 naar Alkmaar en dan met de Intercity rechtstreeks naar Blerick. In Alkmaar heb ik gelukkig tijd genoeg om koffie en een Mars te scoren. In de trein werk ik dit verslag verder uit en zet het online.
Ik kom verbazingwekkend goed mijn bed uit om half 6 ’s morgens. Gisteren zijn Ada en ik naar de begrafenis van haar oom Piet geweest en daarna hebben we met de familie van Hoek het leven van Piet gevierd zoals hij dat gewild zou hebben. Ik ben mooi op tijd op het station om een van mijn keuzedagen op te halen, ik reis 1ste klas vandaag, en voor half 7 in te checken. Even over half 7 vertrekt de trein.
Ik kom verder zonder problemen in Alkmaar aan. Ik heb nu meer dan een half uur voordat de bus vertrekt naar Bergen aan Zee waar het Trekvogelpad begint. Tijd voor koffie, die heb ik nog niet gehad omdat de overstap in Utrecht net te kort was. Ik loop richting busstation en kijk of ik iets zie dat open is. En ja hoor, ik kom bij hotel Stad&Land terecht. Dat is toevallig ook het hotel waar ik vanavond een kamer geboekt heb.
Ik pak bus 166 naar Bergen en daar heb ik mazzel. Eigenlijk zou ik hier 26 minuten moeten wachten, maar de vorige buurtbus 410 is blijkbaar aan de late kant en ik kan zo’n beetje meteen instappen. Buurtbus 410 brengt me naar Bergen aan Zee. Dat komt mooi uit, nu kan ik om 20 over 10 al beginnen met mijn wandeling.
Na een stukje strand, duik ik het Noordhollands Duinreservaat in. Hier ben ik de rest van de morgen, ongeveer de helft van de wandeling, mee zoet. Ik loop afwisselend door duinen, heide en bos. Op een gegeven moment kom ik bij een grote trap omhoog. Ik loop bijna door, maar bedenk me dan dat er boven wellicht iets te zien is. Dus trap op en genieten van een mooi uitzicht over het duinen gebied.
Weer een flink stuk verder, ik ben nu het duinengebied uit, kom ik een bord tegen dat me vertelt dat er een stuk Atlantikwall te zien is, de zogenaamde drakentanden. Ik zie in eerste instantie niets, maar dan zie ik enkele tanden net boven het onkruid uitsteken. Als je al een bord neerzet, laat dan af en toe iemand onkruid wieden…
Ik kom weer in de bewoonde wereld, in Egmond aan den Hoef. Hier loop ik, bijna letterlijk, tegen Proeflokaal Brouwerij Egmond aan. Ze brouwen hier het enige Benedictijner Abdijbier van Nederland, de Sancti Adalberti bieren. Heb ik dat weer, dat wordt dus proeven. Aangezien het toch tijd was voor een pauze, komt dat goed uit.
Na een tweetal bieren geproefd te hebben, vervolg ik mijn wandeling langs de ruïne van het kasteel van Egmond. Ruïne is een groot woord, het is voornamelijk de fundering die er nog staat.
Ik volg nu een jaagpad langs een vaart. Ik moet regelmatig over hekjes klimmen, maar er is altijd wel een plank waar je op kunt staan om makkelijker over het hek te komen. Bij een zo’n hek zie ik beweging op de grond, een haas. 
Hij blijft vlak bij me zitten en kijkt me aan alsof hij wil zeggen: kom maar op, ik ben toch sneller.
Nadat ik lekker gedoucht heb, zoek ik The Scrapyard op. Daar was ik voor gekomen… The Scrapyard blijkt niet al te ver van mijn hotel te liggen, maar dat wist ik al, daar had ik het hotel voor uitgezocht. The Scrapyard is gevestigd in Hal 25, zo te zien een oude fabriekshal waar allerlei cultuuractiviteiten plaats vinden. Ook is er een gaarkeuken gevestigd en uiteraard The Scrapyard.
Vandaag had ik perfect wandelweer. Het was voornamelijk bewolkt en af en toe kwam de zon door, voornamelijk ’s morgens en na mijn wandeling toen ik bij The Scrapyard op het terras zat. Verder was het de hele dag droog, ondanks enkele zeer dreigende donkere wolken.
Ik begin met een goed ontbijt. Aansluitend kijk ik live mee met Gerben die in Maastricht zijn thesis verdedigd, “Ice-CReAM: a neural network architecture for predicting the ice thickness distribution for VitroJet recipe settings”. Laat het maar aan Gerben over om zijn bachelor onderzoek te koppelen aan zijn werk bij Clevers 🙂
Onderweg kom ik een interessant bedrijf tegen, ze handelen in Arbeitsschutz, dat lijkt me wel wat. Dat je beschermd wordt tegen werken zeg maar.
Nu loop ik de brug over naar die Altstadt, dwars door het toeristisch centrum naar boven. Daar vind in die Tölzer Mühlenfeldbräu Brauerei, daar ga ik straks bier drinken. Eerst loop ik nog een rondje door de stad, langs de Ellbach en daarna door het centrum.
Omhoog naar de Kalvarienbergkirche, via een Kreuzweg met kapellen, maar wel 3 Stationen tegelijk anders kost het te veel kapellen…
Nadat ik boven rondgekeken heb, loop ik verder door het bos naar der Waldfriedhof. Dit blijkt een enorme dooieakker te zijn met graven in alle soorten en maten. Opvallend is de galerij die ze hebben, hier liggen de dooien met geld overdekt!
Om de powerbank te testen ga ik in de Biergarten van das Tölzer Bräustüberl zitten met een bier. De powerbank werkt goed, maar de bediening van de Biergarten iets minder. Verder hebben ze niet iets kleins te eten en alleen standaard bieren. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, die Brauerei zit om de hoek dus verkassen en nieuw bier proeven.
Op een gegeven moment komen er allemaal old timers voorbij, dat ziet mooi uit maar stinkt wel. Ofwel volgens de ober: “Damals gab es nog kein Klimawandel”.
Het regent onderweg, ik loop over een verlaten winkelstraat, maar dat is niets vergeleken met wat daarna komt. In het hotel ga ik in de tent van het steak- en burgerrestaurant zitten voor een bier, dat is een tent waarschijnlijk vanwege het goede weer de laatste tijd, en dan gaat het echt loos, veel regen, donder en lichtverschijnselen in de lucht.
Vandaag begin ik aan mijn tweede huttentocht. Gisteravond heb ik alles zoveel mogelijk ingepakt en klaar gelegd. Ook heb ik een tijdschema gemaakt voor de ochtend, ik wil namelijk de eerste boot hebben die van hieraf naar Tegernsee gaat, daar begint de route. Als ik die niet haal, kost me dat een uur.
Langs de steiger waar de boot vertrekt is eine Übergangswasserrettungsstation en voor diegenen die niet weten wat dat is, staat de verklaring eronder “Für die Zeit des Umbaus der regulären Wasserrettungsstation”. Volgens mij krijg je bij Scrabble een extra groot bord in Duitsland…
Als de boot aankomt, maak ik eerst eine kleine Rundfahrt voordat we bij Tegernsee zijn. Dit was de vroegste manier om in Tegernsee te komen. Ik zit lekker in het zonnetje op het bovendek en heb de boot voor mij alleen.
Nu gaat het via trappen omhoog. Dit is ein Kreuzweg, een echte waar je nog iets moet doen om hem te voltooien. En boven staat uiteraard een kapel met een mooi uitzicht over de Tegernsee. Een medewandelaar zegt ” Ganz in Schwarz hieroben?”, mijn reactie “Immer!”, waarop hij zegt “Men in Black”.
Na mijn bezoekje aan de kapel, loop ik verder omhoog richting Baumgartenschneid. Het gaat flink omhoog over boomwortels en dan het laatste stuk gewoon recht de berg op. Boven, bij das Gipfelkreuz, is het tijd voor een pauze, ik heb water genoeg bij me.
Als ik weer uitgerust ben loop ik omlaag via een smal pad dat eerst door de almen gaat en uiteindelijk in een steig in het bos overgaat. Ik ga nu zig zag naar beneden door het bos. De ondergrond is drassig en de stenen zijn glad, oppassen dus. Als ik bij een kruising kom, neem ik nog een kleine pauze op een bankje in een klein hutje en dus in de schaduw.
Het gaat verder omlaag over een smal pad waarvan de ondergrond al wat beter is. Dit pad eindigt op een grote open plek met grind en vanaf hier neem ik een Wirtschaftsweg omlaag, ten minste dat denk ik. Binnen 100 meter moet ik rechtsaf, omhoog dus. De steilheid varieert weer erg, sommige stukken zijn goed te doen, bij andere stukken moet ik regelmatig even een pauze inlassen. Ik ben nu in principe op de weg waar das Bodenschneidhaus aan ligt, alleen is dat nog kilometers ver weg. Gelukkig volgt er ook een flink stuk waar ik relaxt kan wandelen. Het laatste stuk gaat echter omhoog, de laatste loodjes.
En dan zie ik das Bodenschneidhaus liggen, nog even de hoek om en dan backpack af, op het terras met een Schorle voor de dorst en ein Helles om van te genieten.
Als ik weer op het terras zit met een bier, komen er allemaal jonge koeien voorbij. Blijkbaar komen die ’s avonds hier bij elkaar. Ik bestel mijn avondeten, gewoon van de kaart hier, en lig na het eten vroeg in bed, in mijn privé kamer met 8 bedden. Ik heb hier overigens wel bereik, wifi van de hut.
Dat is nog eens wat anders, wakker worden door paarden gehinnik en koeiebellen. Voor het ontbijt pak ik mijn spullen alvast in voor zover dat gaat.
Na het ontbijt de schoenen aan, gedag zeggen tegen Nadine, die Hüttenwirtin, en mijn tweede dag van deze huttentocht kan beginnen.
Het is flink naar boven ploeteren. Er komt een jongeman naar beneden rennen, Guten Morgen roept hij vrolijk, die heeft dat vaker gedaan. Een andere wandelaar haalt mij in, hij gaat langzaam maar gestaag, geen pauzes nodig, daar kan ik nog wat van leren. Ik ben meer van de korte snelle stukken en dan weer even pauze.
Nog een klein klimpartijtje en ik ben boven. Nu eerst water drinken. Boven zitten al twee wandelaars. Als ze horen dat ik aus Holland ben, hebben we genoeg gesprekstof, de prijzen vroeger en nu, de leeftijd wanneer we die Rente bekommen en meer.
Bij die Oberen Firstalm aangekomen drink ik eerst eine Hollunderschorle voor de dorst. Die is zo weg, dan een biertje om rustig van te genieten.
Bij de Spitzingsattel, horeca helaas alweer of nog steeds dicht, gaat het omhoog over een rotsachtig zig zag pad door de alm. Daarna een heel smal pad door het bos omhoog met gelukkig veel bomen voor houvast. Na een klein stukje klauteren kom ik op een beter breed rotspad door het bos. Dit lijkt mij het eigenlijke pad en er staan ook markeringen op de bomen en de rotsen, afslag gemist?
Ik ploeter mij een weg omhoog over het brede rotspad en kom diverse andere wandelaars tegen. Dan loop ik het bos uit, tijd voor een kleine pauze en water. Nog een stukje langs de berg omhoog door die Bergwiesen en ik ben bij die Schönfeldhütte, tijd voor een grotere pauze, Hollunderschorle en een Weißen, een goede combinatie.
Ik kijk uit over de bergen en vraag me af welke de Taubenstein is en via welk pad ik zo meteen omhoog ga. Daar kom ik achter zodra ik verder ga en uiteraard is het niet wat ik verwacht had. Het gaat weer via een Steig door het bos omhoog. Dat duurt deze keer niet te lang en na nog een klein stukje door die Bergwiesen, sta ik bijna bij die Bergstation van die Taubensteinbahn. Ik zie nu het Taubensteinhaus liggen en vraag aan enkele wandelaars die daar vandaag komen of het open is. Gelukkig is dat het geval, ik had namelijk in mijn Rother Wanderführer gelezen dat ze Mittwoch Ruhetag hebben. Maar dat geldt nu blijkbaar niet.
Eenmaal bij het Taubensteinhaus aangekomen, check ik in en ga mij eerst eens opfrissen. Helaas weer geen douche. Geen nood, de sokkentruuk van gisteren werkt ook vandaag.
Wanneer ik begin te lopen is het nog een beetje frisjes en bewolkt. Ik loop eerst terug naar die Bergstation van die Taubensteinbahn, daaraan voorbij en dan gaat het via trappen omhoog. Bijna boven kan ik naar de Taubenstein Gipfel, maar dat is een echte klimroute, dat is me te link met mijn backpack.
Ik ga verder richting Rotwand, ik zie steeds meer rode stenen, dat verklaart de naam. Wat me opvalt is dat ik veel koeien zie hier hoog in de bergen, het gras moet hier wel erg lekker zijn, hun weidegebied strekt zich ook omlaag uit. Op een gegeven moment staan de koeien midden op het pad op een plek waar ik er niet omheen kan. Geen probleem, ik loop er gewoon rustig tussendoor.
Tegen de berg zie je allemaal smalle koeiepaadjes, daar waar de koeien omhoog of omlaag lopen. Na een tijdje zie ik het Rotwandhaus liggen en even van te voren draai ik af naar de Rotwand Gipfel. Een klein klauterpartijtje over de rotsen en ik sta boven met een mooi uitzicht alle kanten op. Beneden zie ik ook het Taubensteinhaus liggen, waar ik vanmorgen gestart hen.
Omlaag lopend kom ik voorbij het Rotsteinhaus, mijn eigenlijke overnachtingsplek die gecancelled werd vanwege een shit bacterie, letterlijk. Ze zijn hier flink aan het verbouwen, waarschijnlijk nemen ze de gelegenheid te baat om nog meer zaken te regelen.
De koeien zijn wel nieuwsgierig naar die rare snuiter, ze komen allemaal even kijken en drinken uit de grote watertrog waar de drank in staat. Ze verdringen zich om juist daar waar ik op de trog ben gaan zitten te drinken. De nieuwsgierigste besnuffeld mij van alle kanten.
Als ik een heel eind voorbij en lager ben dan de Soinsee, kom ik drie jonge jongens tegen, 16-17 jaar, ontbloot bovenlijf en flink bezweet van het omhoog lopen. “Komt da gleich der Alpsee?”, “Ja, aber das daurt nog ein bishen”. Ik heb wel medelijden met ze want ik weet hoever ze nog omhoog moeten.
Ik loop zo fanatiek over de Wirtschaftsweg omlaag dat ik mijn afslag mis, terug dus, omhoog. Een wandelaarster die ik eerst tegenkwam en die ik nu weer inhaal vraagt of ik boven iets vergeten ben.
Volgens de bordjes kan ik kiezen uit twee routes naar Bayrischzell, een korte en een lange weg… Mijn route neemt uiteraard de lange weg en het wordt weer klimmen, gelukkig niet heel steil en over een goed begaanbare weg. Als ik boven aankom, vind ik een kleine Almhütte, die Neuhütte. Het lijkt gesloten, maar er staat een auto en een lege koffiemok op een van de tafels. Ik probeer de deur en die is inderdaad dicht, dus klop ik aan. Na wat gestommel meld zich een jongedame en ik vraag of ik iets te drinken kan krijgen. Ja hoor, ze kan wel iets naar buiten brengen, wat ik wil. Nou doe maar een Schorle en uit de mogelijkheden kies ik een Apfel-Hollunder Schorle, die gaat er wel in.
Helaas gaat er geen bus meer vanuit Bayrischzell, de bushalte is per 12-2023 opgeheven. Ik kan wel met de trein, maar dat is wel ver om, via Holzkirchen. Ik besluit om eerst een bier te gaan drinken in de plaatselijke Biergarten en te proberen een taxi te regelen. Dat bier lukt prima, een taxi minder. De enige die het wel wil doen vraagt 70 euro en dat is me te gortig. Dus met de trein.
Het weer was prima de afgelopen dagen, vooral zonnig en erg warm. De laatste dag was er iets meer bewolking, maar hoog, boven de bergen. Toen ik in Holzkirchen moest overstappen, op de terugweg, regende het een beetje en toen ik terug was in Tegernsee was alles nat maar scheen de zon alweer.
De dag begint bewolkt, maar het zonnetje vertoont wel neigingen om door te breken. Dat ziet er goed uit.
Na een goeie 20 minuten door het mooie landschap te hebben gestruind, heb ik de route gevonden.
Maar vlak na de Aueralm staan enkele bankjes langs de weg, tijd voor een kleine pauze en enkele slokken water.
Uiteindelijk bereik ik de top, er zitten een aantal wandelaars. Helaas stikt het hier van de vliegen, van die grote paardevliegen die gemeen steken. Ik maak dus snel enkele foto’s en drink een paar slokken en maak dat ik weer weg kom. Door de vliegen let ik even niet op en ga onderuit op de losse stenen. Gelukkig kan ik me opvangen, maar heb wel mijn hand open, een stuk behang eraf. Geen probleem, daarvoor heb ik mijn E.H.B.O. kitje bij me, een pleister erop en verder.
Ik loop aan de andere kant omlaag, na een heel klein stukje klauterwerk, langs een mooie rots formatie, is het een makkelijke weg omlaag die me naar de Neuhütten Alm brengt. Hier hebben ze zelfbediening, yippie. Er staat een grote bak met water met daarin diverse dranken. Gewoon pakken wat je wil en het geld, alles kost 2,50, in de kassa brievenbus doen. Ik begin met een Himbeerschorle voor de dorst, die verdwijnt in no time. Ik pak er nog een en die schenk ik over in mijn lege waterfles. 
Daarna ga ik voor een biertje dat ik rustig opdrink terwijl ik geniet van het uitzicht.
De vogels fluiten flink in het bos terwijl ik langs de Zieselbach omlaag loop, eerst steil en dan gemütlich. Na verloop van tijd en de nodige kilometers kom ik weer in de bewoonde wereld en bij het begin van de officiële route. Ik volg de beek, de Söllbach, en kom zo vanzelf bij de See uit. Nu volgt een stukje dat ik een paar dagen geleden ook al gelopen heb, langs de Tegernsee tot bij de Seepromenade hoek waar het te doen is in Bad Wiessee.
Ik besluit mijn wandeling van vandaag met een paar biertjes op het terras aan de See van die Königslinde, een restaurant waar ik de afgelopen twee dagen gegeten, en gedronken, heb. Op een gegeven moment beginnen ze alles op te ruimen, er is regen voorspelt, 60% kans voor 5 uur. Helaas trekt de regen zich daar niets van aan en begint het even over half 5 flink te regenen. Ik verkas naar een tafel die meer onder een grote parasol staat en zit lekker droog terwijl het er flink uitkomt. Buienalarm houdt vol dat het pas over een uur gaat regenen…
De bui duurt zo’n 20 minuten, maar ik zit droog en heb bier, dus niet helemaal droog 🙂 Na de bui en als ik mijn bier op heb, loop ik terug naar mijn kamer voor een douche. Daarna ga ik weer bij Mr. Vu eten en drink ik een laatste biertje aan de oever van de Tegernsee.
Na een ontbijt van vruchtenkwark, de Kondotorei is dicht, rij ik naar Wanderparkplatz Unteres Jenbachtal, bekend terrein. Toen ik afgelopen maandag de Wendelstein op ging, ben ik hier nog een stukje doorgereden omhoog naar Wanderparkplatz Oberes Jenbachtal. Onderweg zie ik al dat het overal erg druk wordt vandaag, volle parkeerplaatsen met wandelaars en hele busladingen vol die uitgeladen worden.
De route gaat eerst een stuk langs de Jenbach, continue omhoog door het bos via een stukje Steig over gladde boomwortels.
Uiteindelijk bereik ik mijn doel van de dag, de Farrenpoint. Behalve ein Gipfelkreuz en een grenssteen is er hier een geweldig uitzicht over het Alpenvorland. En, ook niet onbelangrijk, eine bewirtete Almhütte, die Huberalm.
Ik ben mooi op tijd en heb buiten op het terras keuze genoeg om te gaan zitten. Dat is een half uurtje later wel anders, dan moeten ze nog tafels en banken erbij zetten. Ik zit af en toe zelfs in de zon, het weer wordt steeds beter.
Het begint met een graspad rondom de berg, dat is mooi want zo krijg ik ook het uitzicht aan de andere kant te zien. Helaas gaat het pad niet helemaal rond om de berg, na een stukje buig ik weer af naar beneden. Nu volgt een stuk Steig omlaag, het is inmiddels een stuk droger en dat helpt met de boom wortels, die zijn dan niet zo glad. Na een klein stukje Wirtschaftsweg gaat het dwars door de alm en tussen de koeien door. Ik heb nu een mooi uitzicht op de 
Wendelstein, daar ben ik afgelopen maandag omhoog gelopen.
Erdrutsch. Dus dan maar de hele weg naar beneden tussen de fietsers en auto’s, er is behoorlijk veel verkeer.
Al met al een mooie wandeling, anstrengend aan het begin, eine gute Einkehrmöglichkeit en redelijk relaxt omlaag daarna. En niet onbelangrijk, weer de nodige hoogtemeters in de benen.
Vandaag was voor de verandering eens prachtig weer. Hoewel het een paar druppels regende toen ik begon te lopen, ging dat al snel over en veranderde het weer van bewolkt naar zonnig. Dit verslag type ik onder een parasol aan de Tegernsee, anders was het me te warm in de zon.
