Datum: 20200918
Tijd: 11:35 – 16:15
Afstand: 13,1 km
Overnachting: Hotel Kuchalber Hof, Donzdorf
Wandeling
Vandaag loop ik van Harburg naar Mönchsdeggingen. Voor het stukje openbaar vervoer heb ik deze keer zowel de trein als de bus nodig. De bus is een Rufbus, die moet je van te voren (minimaal anderhalf uur van te voren) bestellen. Ik bel het nummer van de Rufbus voor en na het ontbijt, maar ik krijg alleen te horen dat diegene die ik bel tijdelijk niet beschikbaar is. Niet handig. Als alternatief kan ik natuurlijk een taxi pakken als het moet. Ik besluit in iedere geval alvast naar Mönchsdeggingen te rijden. Onderweg probeer ik het nog een keer en nu lukt het gelukkig wel (alhoewel ik eigenlijk te laat ben met bellen).
Ik ben op tijd in Mönchsdeggingen en rij er even rond, een parkeerplaats zoeken en kijken of ik er vanmiddag iets te drinken krijg.
De bus staat al te wachten als ik bij de bushalte kom en de chauffeuse is blij dat ik te vroeg ben.
Ik kom dus ook eerder aan op het station in Möttingen, daar moest ik toch al een tijdje wachten. Helaas nergens koffie te bekennen…
Als ik een ticket probeer te kopen, krijg ik een kleine hartverzakking. Ze vragen maar liefst € 144 voor een ticket. Dat gaat dus niet gebeuren.
Ik krijg al hele visioenen van zwartrijden en met een mondkapje op moeten uitleggen wat er fout gegaan is. Dat wordt natuurlijk nooit geloofd en daarna word ik aangehouden door een paar potige Duitse agenten die mij op de vloer werken met een knie in mijn rug. Daarna wordt ik afgevoerd met een nek klem waarna ik in de cel kom te overlijden door een gebrek aan bier (dat hebben ze in Duitse cellen namelijk niet, in Nederland waarschijnlijk wel, daar hebben ze alles in de cel). Dit zorgt er dan voor dat er een hele nieuwe beweging ontstaat, Rob’s life matters, waarvoor hele volksstammen uit protest de kroeg in gaan om bier te drinken. Dit trekt de economie wereldwijd uit het slop en ik ben een held (maar wel een dooie).
Ik ben echter liever geen held en al helemaal geen dooie. Gelukkig blijk ik een foutje gemaakt te hebben, ik heb als eindbestemming Harburg bij Hamburg aangeven en niet Harburg Schwaben. Dat ticket kost maar € 3,10.
In het kort is dat dus de reden dat ik nog leef! (Zoals jullie zien had ik wat tijd over op het station.)
De trein is mooi op tijd en heeft deze keer geen vertraging. Ik ben even na 12:30 in Harburg. Het station van Harburg ligt zo’n beetje op het terrein van Märker, een cement en beton leverancier die hier een flinke site heeft en nog flink aan de weg timmert met Ofen 8 (toekomstige uitbreiding).
Mijn wandeling van vandaag begint met een stukje omhoog, terug naar het uitzicht punt waar ik gisteren gestopt ben.
Nadat ik hier weer even van het uitzicht genoten heb, loop ik door naar burcht Harburg. Hier is eine Burgschänke en daar laat ik me een Fürst Wallerstein Weißen goed smaken na het eerste korte stukje wandelen, maar vooral 2,5 uur reizen.
Nadat ik nog een beetje van burcht Harburg bekeken heb, gaat het verder met de wandeling van vandaag. Eerst over de heuvels door redelijk open terrein en daarna het bos in.
Na zo’n 6km kom ik bij Waldschänke Eisbrunn, tijd voor een volgende Fürst Wallerstein, een Landsknecht deze keer. De Internet verbinding is hier uitermate slecht, maar het lukt me toch om mijn bier in te checken.
De route gaat verder door het bos. Bij een kruising van landwegen / zandpaden staat aangegeven dat de route (met de rode driehoeken) verlegd is. Ik besluit deze keer om de markeringen te volgen. Dat gaat een tijdje goed, totdat ik bij een splitsing kom waar een heel mooi pad door de velden gaat. Helaas is dit niet de route, maar even later zijn de markeringen op. Aangezien ik een flink stuk van de gpx route afgedwaald ben door de markeringen te volgen, zit er niets anders op dan zelf maar een route te verzinnen voor de laatste kilometers. Dat doe ik door over te steken naar voorgenoemd veldpad dat een stukje parallel loopt.
Ik loop nu langs en door de velden met weidse uitzichten over het Schwäbische land. Terugkijkend is dit het mooiste stuk van de wandeling van vandaag…
Als ik in Mönchsdeggingen aankom, zoek ik de gpx route weer op om zo op de juiste eindbestemming te komen. Dat blijkt precies de plek te zijn waar ik mijn auto geparkeerd heb.
Voordat ik echter terug rij, neem ik eerst nog een pint bij Gasthof am Buchberg.
Een korte route vandaag, maar dat wordt de komende dagen ruimschoots ingehaald.
Weer
En alweer prima wandelweer, veel zon en een klein beetje bewolking. De opwarming van de aarde heeft ook zo zijn voordelen (ten minste in deze hoek van de wereld).
Songtekst van de dag
Ik was vandaag zowel de markeringen als de gpx track kwijt en heb mijn eigen route moeten bepalen. Vandaar Keep Goin’ van Lucifer’s Friend.
I saw the horses go by in the snow
I heard the hounds in full cry long ago
I saw my face in a dream down below
I heard the prisoners scream: room for more
Keep going they’re hot on your heels
The longer you rest now the harder it feels
Nobody will open the door
Even your friends won’t know you no more
Slowly I open my eyes no one there
Breakfast in bed would be nice no one here
I can’t be laid there today – throw me out
What would I do without pain, go with out
Ik vertrek om 5:00 ’s ochtends richting Harburg, dat is het eindpunt van mijn wandeling van vandaag.
Alles loopt mooi op schema en ik pak de trein van 11:33 naar Donauwörth, alwaar ik om 11:45 zou moete aankomen. Helaas zien ze kans om 6 minuten vertraging op te lopen op een stukje van 8 minuten, maar dat mag de pret niet drukken.
In Donauwörth aangekomen zoek ik mijn weg vanuit het station naar het begin van de wandeling. Het gaat over de Wörnitz (riviertje) en door het mooie centrum. Bij een Konditorei scoor ik nog twee broodjes voor onderweg.
Via fietspaden gaat het Donauwörth uit, ik volg een rode driehoek als markering. Het gaat over de heuvels en langs de velden.
Er is ook een kapel op een rots en daar loop ik even omhoog voor het uitzicht en om de kapel te bezoeken. Via een Lehrpfad loop ik nog een extra rondje onder langs de kapel.
De rode driehoek gaat nu anders dan mijn gedownloade route. Ik besluit om de route te blijven volgen. Het gaat nu door het bos en een stuk verder kom ik weer even de rode driehoek tegen. Helaas loopt mijn route op een gegeven moment dood in het bos na een zwaar overgroeid pad. Ik had waarschijnlijk toch de markeringen moeten volgen. Maar geen nood, een stukje verder is een parallel pad dat wel begaanbaar is en met een klein omweggetje kom ik weer op de route terecht.
Er volgt een stuk langs een drukke doorgaande weg en die leidt mij Harburg binnen. Ik volg nu de route richting de burcht en kom bij een mooi uitzicht punt waar ik over Harburg uitkijk en een goede kijk op de burcht heb. Naar de burcht is het nog een stukje lopen en er gaat hier ook een pad richting station. Aangezien ik ook op tijd in het hotel wil zijn om in te checken, besluit ik om de burcht morgen maar te doen. Dan heb ik so-wie-so een korte route.
Er gaat een Fußweg naar het station en die volg ik naar beneden tot bij de Netto waar ik vanmorgen al was. Van hieruit loop ik het dorp in om bij het Brückencafé op een bankje op de brug van een Weißen te genieten.
Het was prima wandelweer vandaag, warm en zonnig met een paar schapenwolkjes. Later op de middag kwamen er een paar wolken bij. Een jas was uiteraard niet nodig, maar mijn hoed was geen overbodige luxe.
Lise loopt vandaag niet mee. Ze heeft een paar blaren en die worden er niet beter op. Om Engelse toestanden te vermijden (zie 
Nadat Lise mij afgezet heeft, loop ik eerst omhoog naar het eigenlijke beginpunt. Daar kun je met een normale auto niet komen.
Uiteindelijk kom ik boven op de berg / heuvel uit, waar ik door de velden verder loop. Hier let ik even niet goed op of er mist een markering, ik loop in ieder geval een flink stuk van de route af. Als ik al een tijdje geen markeringen meer gezien heb, check ik op mijn Garmin en zie dat ik verkeerd zit. Teruglopen vind ik te ver en ik zoek een alternatieve route die mij terugbrengt naar de eigenlijke route. Die vind ik en na een beetje zoekwerk bij de aansluiting, een vijfsprong, vind ik de oorspronkelijke route terug.
Het gaat verder door het bos en daarna weer tussen de velden boven op de berg. Het begint te regenen. Ik loop door, een stukje verder begint het bos weer. Daar is het een stuk droger, maar het begint wel harder te regenen. Gelukkig is hier een schuilhut en daar maak ik dankbaar gebruik van. Na en paar minuten is de bui alweer grotendeels over en iik loop onder de bomen verder. Als ik onder de bomen uitkom, is het weer helemaal droog.
Na een tijdje kom ik in Altwied, hier is een restaurant, das Steakhouse. Helaas gesloten. Als ik echter zoek naar een ingang, komt er vrouw naar buikten die vraagt of ze me kan helpen. Ik geef aan dat ik wel een bier kan gebruiken en dat ik dat best buiten (daar staat een tafeltje met twee stoelen) op wil drinken. En alhoewel ze Ruhetag hebben, brengt ze me een Hefeweizen. Mooi meegenomen zo op twee derde van de route.
Nadat ik mijn bier op heb, gaat het verder. Ik begin weer aan een beklimming, de laatste van vandaag, die me naar Rengsdorf brengt, boven op de berg. Het gaat geleidelijk omhoog, met af en toe een steil stukje. In Rengsdorf aangekomen eindigt de etappe en wacht ik tot Lise mij op komt pikken. Ik had haar al ge-appt dat ik er bijna ben en even later zie ik mijn auto verschijnen. Aangezien er in Rengsdorf niets te beleven is, Lise had dat vanmorgen al geconcludeerd, rijden we naar Neuwied voor een welverdiende pint. Lise weet inmiddels de weg en we parkeren onder die Rheinbrücke en gaan naar het tuin terras waar Lise vandaag gezeten heeft. Een goede afsluiting van een lang weekend wandelen langs de Rhein.
Bewolkt met heel af en toe zon. Eén buitje, maar dat viel wel mee. Prima wandelweer dus.
Na het ontbijt, waarbij we nog een tijdje met Manfred, onze hotelier, en de andere gasten, een Belgische vrouw die al 20 jaar met haar Duitse man in Aachen woont, hebben gebabbeld, gaan we met de auto weer via het veer naar Leutesdorf. Daar is het even zoeken naar het station. Via enkele heel erg smalle straatjes vinden we dat uiteindelijk wel.
We beginnen de wandelroute met een stukje Zuweg dat we gisteren ook gelopen hebben. De echte Rheinsteig begint een flinke kilometer verderop pas.
We lopen weer verder en het gaat inderdaad even in de volle zon flink omhoog. De alternatieve routes klinken even erg aanlokkelijk. Gelukkig komen we weer in het bos terecht en daar gaat het weer beter, schaduw!
Als we aan de rand van Rheinbrohl komen, kijk ik even op Google Maps of er iets te doen is. Er zijn diverse gelegenheden en volgens Google Maps zijn die of gaan die ook open. We besluiten om het erop te wagen en af te dalen naar het centrum. Daar vinden we inderdaad een terras bij een hotel en zo te zien is er verderop ook nog het een en ander. Op het eerste terras gaan we zitten voor een pauze. Het is twaalf uur en tijd voor een pint!
We vervolgen onze route en beginnen aan onze hoogste beklimming van de dag. Als we daar weer van afgedaald zijn, komen we in Hammerstein. Ik hoopte dat hier weer iets zou zijn om even een pauze te houden en Lise vind inderdaad een Garten Terrasse bij een Weingut. De Terrasse is helaas vol, maar ze hebben binnen nog ruimte en daar is het lekker koel. We bekijken hoe de serveerster, een jong meidje, zich het vuur uit de sloffen rent om iedereen tevreden te houden. Dit is topsport en we zijn er van overtuigd dat zij op het eind van de dag veel meer stappen heeft gezet dan wij.
Op de top van de volgende berg ligt een ruïne van een kasteel. Die laten we echter links liggen en we lopen door, niet helemaal omlaag deze keer. Lise begint wel enige moeite te krijgen met lopen, ze heeft een paar blaren. Onze volgende en laatste klim is dan ook zwaar, maar we klaren de klus. Even flink water drinken en we beginnen aan een heel mooi stuk boven langs de wijnvelden met een mooi uitzicht over de Rijnvallei.
Uiteindelijk volgt de laatste afdaling. Daar zit nog een kleine verassing in, of eigenlijk twee. De eerste verassing is een steil stukje Kletterpassage waar we met behulp van een staaldraad naar beneden moeten, maar dat is voor ons geen probleem.
Het is vandaag erg warm en de zon schijnt volop. Er is maar weinig bewolking en we zijn dus blij met ieder beetje schaduw dat we tegenkomen. Gelukkig komt dat nogal eens voor. Later op de middag komt er meer bewolking en begint het in de verte te rommelen. We zien dat het een eind verderop ook regent en hopen dat we droog bij de auto komen. Dat lukt gelukkig en de echte regen krijgen we ’s avonds als we op het terras zitten, net na het eten. Gelukkig zitten we onder een flinke overkapping.
We beginnen de dag met een goed ontbijt. We zijn de enige gasten, maar we hebben desondanks een goed ontbijtbuffet. Simpel en niet super uitgebreid, maar wel alles wat we nodig hebben.
Na het ontbijt vertrekken we en gaan we via het veer naar Bad Hönningen aan de andere kant van de Rhein. Parkeren is geen probleem, recht voor het station.
We hadden van te voren gekeken of we ergens iets konden drinken. Potentiële plekken waren Dattenberg, Leubsdorf en Ariendorf. Helaas nergens iets open… Volgens de locals (twee keer gevraagd), moesten we in Linz zijn (daar kwamen we vanaf) of in Bad Hönningen (daar gingen we naar toe).
Als we bij Schloss Arenfels aankomen, zien we veel auto’s op de parkeerplaats staan. Er is een bruiloft aan de gang. We overwegen om het bruidspaar te gaan feliciteren. Fatsoenshalve moeten ze ons dan ook iets te drinken aanbieden. Gelukkig voor het bruidspaar is dat niet nodig. Om de hoek is namelijk een terras. Eindelijk iets te drinken.
Na deze uitgebreide pauze beginnen we aan de laatste loodjes, nog 3 kilometer te gaan. We lopen onder langs de wijngaarden, maar na een paar meter moeten we links, steil de berg op. Het is meteen een van de zwaarste stukken van vandaag. Gelukkig is het maar een relatief kort stukje en daarna lopen we boven langs de wijngaarden.
Het was wederom prachtig wandelweer, door de bewolking niet te warm en de hele dag droog (ondanks dreigend gerommel in de lucht in de namiddag). Wel was het aan het begin van de wandeling, in de morgen, een beetje benauwd / drukkend, maar dat duurde niet erg lang.
Om half 8 vertrekken… Ik hoopte eerst nog even dat pap een grapje maakte maar helaas. Vroeg uit de veren dus maar en dan de weg op. De reis hierheen ging erg voorspoedig en we waren zelfs bijna zo vroeg op onze bestemming dat we de trein van een uur eerder hadden kunnen pakken. Maar aangezien we eerst nog wel iets wilden drinken voor we aan het avontuur van vandaag begonnen, was het niet erg dat we die trein net gemist hadden.
We gingen dus opzoek naar een plek waar we koffie en fris konden krijgen en het liefst ook nog iets kleins te eten. Nou en op zoek was wat we moesten. Eerst kwamen we bij een hotel met restaurant, maar dat was nur für Hotel Gäste. Ze wezen ons echter wel op een plek 300 meter verderop dus daar gingen we vol goede moed op af. Eenmaal daar bleek het nog dicht te zijn. Niet getreurd er tegenover hadden we een parasol gespot en daar was een Konditorei, precies wat we zochten! Helaas, ook deze was dicht. Inmiddels begon de tijd die we nog hadden voor de trein zou vertrekken steeds korter te worden. Gelukkig vonden we toen toch een klein pleintje met daaraan een paar terrasjes die al open waren. Het was helaas te laat om nog iets te eten te bestellen maar we hebben nog lekker iets kunnen drinken voor we op pad gingen.
Vanaf het station waren er meteen gele bordjes die we konden volgen om bij het startpunt van de route te komen. We gingen dus lekker op pad en alles zat mee. We hadden nog even overwogen paraplu’s mee te nemen, maar het bleef droog, het was niet te warm, niet te koud en we konden lekker door wandelen. Vanaf het begin punt van de route veranderden onze gele markeringen in blauwe en verlieten we de bewoonde wereld om het bos in te gaan. In het bos zag het er heel vreemd mooi uit. Als je omhoog keek was alles groen maar op de grond leek het wel herfst en als je goed keek kon je de blaadjes ook zien vallen. Dat was niet het enige wat je kon zien als je goed keek, we hebben ook een eekhoorn gespot die door het bos vloog alsof het een grote speeltuin was. Echter was dat niet het enige dier dat we zagen, maar voor deze anderen hoefde je niet goed rond te kijken. Ze kwamen namelijk iedere keer in je zicht en daar werd je niet erg gelukkig van. Er waren een paar vliegen die maar om je hoofd bleven vliegen. Ik weet niet of het er een paar waren die ons steeds bleven volgen of dat er steeds nieuwe waren die het stokje van de vorige overnamen maar irritant waren ze.
Iets voorbij de helft van de route kwamen we bij een waterval waarnaast we omhoog moesten. Boven bleken er geulen te liggen waar het water van de waterval doorheen stroomde (een soort levada). Waarschijnlijk vonden we het beide zo leuk om het water te volgen en nog een watervalletje tegen te komen dat we te veel op het water en te weinig op de markeringen hebben gelet. Zodra we bij een grote splitsing kwamen waren onze blauwe bordjes namelijk nergens meer te bekennen. Gelukkig waren we niet ver van de route en hoefde we niet terug om weer op het juiste pad te komen. Hierna duurde het niet lang meer voor we eindelijk bij onze enige pauze plek op de route kwamen: Erpeler Ley. Hier konden we lekker op het terras gaan zitten en hebben we iets kunnen drinken en eten en uit kunnen rusten voor we aan het laatste uurtje van onze wandeling begonnen. Maar voor we dat konden doen moesten we uiteraard eerst even kijken bij het uitzichtpunt dat daar ligt. 
Het laatste stuk van de route hield nog een paar keer klimmen en vooral heel veel dalen in, om uiteindelijk te eindigen op het plein van Linz am Rhein. Hier eindigde de route onder een parasol en dat kwam goed uit want we hadden trek in een lekkere koude Paulaner.
Het was vandaag prima wandelweer. Ondanks dat er regen voorspeld was, hebben we het goed droog gehouden (10 druppels regen). Het was wel erg warm, maar de bewolking zorgde ervoor dat we niet echt in de zon hoefden te lopen (als we niet in het bos waren).
De laatste dag van mijn Kerst 2019 Mosel avontuur en tevens de afsluiting van de Moselsteig. Ik loop vandaag de laatste etappe van Winningen naar het Deutsches Eck in Koblenz, daar waar de Mosel in de Rijn uitkomt.
Ik loop dwars door Winningen, en dan via dezelfde Zuweg als gisteren naar boven. Ik doe het rustig aan, ik heb geen zin om me vandaag kapot te zweten.
Even later komt Koblenz in zicht
In Güls, net voor de brug over de Mosel, wijk ik een klein stukje van de route af om bij een Kiosk Imbiss koffie te gaan drinken. En omdat ik toch al daar ben, neem ik meteen eine Bradwurst im Brötchen.
De rest van de etappe gaat enkele kilometers over voetpaden, vlak langs de Mosel, naar das Deutsches Eck.
Het zit erop, niet alleen voor vandaag of deze week, maar de totale Moselsteig. Ik schrijf nog wel een keer een terugblik. Nu moet ik na gaan denken over de volgende uitdaging die ik in iedere keer met een paar dagen tegelijk kan doen.
In Winningen begint het te druppelen en als ik via de Zuweg omhoog loop, begint het te regenen. Niet hard, maar wel gestaag. Gelukkig heb ik de paraplu meegenomen. De rugzak heb ik weer in de auto gelaten, maar ik heb wel aan reserve batterijen gedacht deze keer.
En weer op tijd op. Deze keer om in Winningen de trein van 8:35 uur te halen.
De dag begint grauw, er hangt mist in Löf. In Winningen en Kobern-Gondorf was dat niet het geval.
Na de brug ga ik omhoog naar Burg Thurant en dan weer een stukje steil omlaag. Ik besef dat ik weinig foto’s heb van de meest linke stukken van het pad. Daar is een goede reden voor, bij die stukken ben ik voornamelijk bezig om er zonder kleerscheuren doorheen te komen en dan denk ik niet zo aan foto’s maken.
Het gaat verder naar beneden, ik kom bij de kerk met kerkhof van Alken uit. Bij deze kerk hebben ze een mini Kreuzweg, alle Stationen op een meter of 20-30, voor de luie beminde gelovigen of de rijke beminde gelovigen, die kunnen de inspanning vast wel afkopen.
Hijgend als een paard en druipend van het zweet kom ik boven aan. Tijd voor een kleine pauze en een paar slokken water. Respect voor de beminde gelovigen die deze Kreuzweg liepen, of lopen, om een paar weesgegroetjes te zeggen.
Ik kom in Oberfell en daarna gaat het super steil omhoog, dat is echt even afzien. Het voordeel van heel steil omhoog is dat je snel boven bent. Het laatste stuk omhoog gaat gelukkig meer relaxt. Ik loop nu over een breed pad door het bos en kom uiteindelijk op het dak van de wereld terecht. Dat duurt echter maar even en dan ga ik weer het bos in en redelijk rustig naar beneden. Op het eind volgt nog een klein klimmetje en dan kom ik bij de brug in Kobern-Gondorf die ik oversteek. De eerste etappe van vandaag zit erop.
Aan de andere kant van de brug ben ik even in verwarring. Mijn GPX tracks gaan anders dan de bewegwijzering van de Moselsteig. Even later weet ik waarom. Mijn GPX tracks gaan naar het dorp zelf, of het station, via de Zuweg. Ik volg echter de Moselsteig aanwijzingen en sla zodoende een stuk bebouwde kom over.
Even later kom ik op de plek waar Moselsteig en Traumpfad bij elkaar komen. Hier was ik afgelopen maandag ook al. Tijd voor een snack en wat water.
Als het Traumpfad en de Moselsteig weer uit elkaar gaan, volgt er een stuk over de weg. Dan door het bos omhoog, omlaag en nog een stuk omhoog tot helemaal boven. Hier gaat het weer een flink stuk over het dak van de wereld. De Moseltalbrücke komt steeds dichterbij.
Bij de Moseltalbrücke aangekomen zie ik dat er ook een Raststätte is. Helaas is de Serways hier dicht. Maar niet getreurd, als ik onder de brug door ben, is er aan de andere kant nog een. Een mooie gelegenheid om een multi vitamine sapje en een Mars te scoren voor onderweg.
Na de Raststätte kom ik langs een aantal rijen met garageboxen. Gewoon zo, boven op de berg zonder enige andere bebouwing in de buurt. Het is natuurlijk een perfect plek om garageboxen neer te zetten, staan ze zeker niet in de weg. Alleen een beetje lastig als je je auto erin gezet hebt en je moet 2 kilometer de berg aflopen naar je huis. Om nog maar niet te spreken over als je naar je werk wil en je auto moet gaan halen, 2 kilometer omhoog. Ik had ze denk ik toch ergens anders gebouwd…
Daarna gaat het door de wijnvelden omlaag naar Winningen. Hier vind ik Hotel Weinhaus Marktschenke waarvan de bar open is. De plaatselijke klandizie zit al aan de bar te drinken en te roken, dat mag hier nog. Tijd voor een welverdiende Franziskaner.
Nadat ik mijn bier op heb, loop ik de rest van de route naar het station. Als ik een steegje uitloop, loop ik zo tegen mijn auto aan. Lekker makkelijk, beter dan 2 kilometer naar boven naar de garagebox…
En alweer prima wandelweer. Een beetje mist aan het begin, maar daar was ik snel overheen, letterlijk. Veel zon, maar daar had ik een groot gedeelte van de wandeling weinig aan omdat ik in het dal in de schaduw liep. Mijn jas heb ik wel aan gelaten, maar af en toe open gehad.
Ik sta weer op tijd op en ga, na het prima ontbijt, met de auto naar Löf. Ik ben veel te vroeg en moet ongeveer een half uur wachten. Die breng ik door aan de oever van de Mosel. Het water van de Mosel staat hoog. Niet zo hoog dat het problematisch is, maar wel aanzienlijk hoger dan normaal gezien de vele bomen en struiken die onder water staan en de aanlegsteigers van de boten die hoger liggen dan normaal, de loopplanken gaan allemaal omhoog naar de aanlegsteigers.
Ik loop door Treis-Karden en dan steil omhoog. Voordat ik omhoog ga, kom ik een waarschuwingsbord tegen dat meldt dat ik angepasstes Schuhwerk und Trittsicherheit moet hebben. Dit stuk, en een groot deel van de route van vandaag, is ook een pelgrims pad. Dat blijkt want ik kom bij een uitkijkpunt een non en 3 oefen nonnen (novices?) tegen. Aan de taal te horen komen ze zelfs uit Italië.
Na het uitkijkpunt duik ik het bos in. Ik zie diverse keren reeën voor me het pad oversteken. Nu ik erop let zie meer reeën sporen. Wat ik ook zie, dat viel me gisteren oom al op, is omgewoelde aarde. Zover ik weet wordt dat niet door reeën gedaan. Toch zijn er graaf c.q. krab sporen te zien. Ik neem aan dat hier ook de nodige wilde zwijnen zitten. Die zullen dat wel gedaan hebben.
Als het weer steil omlaag gaat, is er een staalkabel langs de kant bevestigd. Dat komt goed uit want die heb ik wel nodig om omlaag te komen. Daarna volgt een heel relaxt stuk over een breed pad langs de berg en de wijnvelden.
Ik loop nu een stuk over het dak van de wereld, ten minste in dit deel van de wereld. Omlaag gaat het alweer via een Kreuzweg, dan door een bos om uiteindelijk bij Burg Eltz aan te komen. Die staat in de steigers en gaat volgend jaar op 1 april weer open (grapje?).
Verder dan maar. Na een brug over de Elz moet ik een keuze maken. Loop ik verder over de Moselsteig of ga ik via de Zuweg naar Moselkern? Dat laatste kost me een dikke 2km extra, die ik echter wel gepland heb. Geboren optimist die ik ben, kies ik voor de Zuweg voor het geval er in Moselkern iets open is en ik een koffie kan scoren. Het gaat nog zo’n 2km langs de Elz en dan door Moselkern. Helaas is dit een zeer dood dorp. Niets open dus en zeker geen koffie (en ik heb gezocht).
Onverrichte zaken neem ik de (andere) Zuweg om weer op de Moselsteig te komen. Het gaat uiteraard meteen flink omhoog, waarvan het laatste stuk over een weg. Iets minder, maar gelukkig niet veel verkeer. Wel is deze weg ook weer een Kreuzweg. Boven aangekomen kom ik bij de kapel van de Kreuzweg en weer op de Moselsteig terecht en gaat het redelijk vlak verder langs velden en over drassig graspaden.
Vlak voordat ik in Hatzenport kom, staat er weer een waarschuwingsbord. Er komt weer een lastig stuk aan, ik heb weer angepasstes Schuhwerk und Trittsicherheit nodig en er is zelfs sprake van een ladder! Dat wil ik meemaken.
In Hatsenflats, sorry Hatzenport is ook al niets te doen en nergens koffie of bier te krijgen. Mijn hoop is dus helemaal gevestigd op het eindpunt van de route, Löf.
In Löf vind ik gelukkig Hotel Lellmann en daar kan ik wel een biertje drinken volgens de vriendelijk dame aan de receptie. Is er verder niemand, behalve het personeel.
