Datum: 20220617
Tijd: 9:30 – 15:30
Afstand: 24,8 km
Overnachting: Pension Adler, Bannholz
Wandeling
Omdat de bus weer eens slecht uitkomt, ik kan of heel vroeg weg zonder ontbijt of laat en dan pas rond de middag starten met wandelen, heb ik besloten om deze keer de bus maar na het wandelen te nemen. Ik vul de tijd wel op een terras.
Ik rij dus weer naar Todtmoos en parkeer mijn auto bij het bus station. Nu kan ik meteen beginnen met wandelen, lekker op tijd zo om half 10. Het voordeel is dat het nu nog redelijk koel is. Dat wordt straks wel anders.
Op een enkel steil stukje na, gaat het eerste stuk weer gemütlich over veelal brede wegen en paden geleidelijk omhoog en omlaag. Nadat ik omlaag ben gelopen naar de Wehra, gaat het een stukje steil omhoog en dan weer verder over brede paden. De eerste helft van de wandeling is zo goed te doen, niet te warm en niet zwaar.
Dat verandert na bijna 11 km als in de Wehraschlucht het betere Steig werk begint. Ik kom nu op een pad dat ik meer associeer met een Steig, smal en met stukken waar het rechts recht omlaag en links recht omhoog gaat. Dat gaat zo een aantal kilometers door met halverwege een stukje om de Wehra en de weg over te steken.
Ik kom ook langs een weg die afgesloten is vanwege Felssturz. Een stuk verder zie ik wat ze bedoelen, een flink stuk berg is omlaag gekomen. Aan de andere kant van de afgesloten weg hebben ze gewoon een boom op de weg gelegd. Afgesloten is afgesloten, daar zijn ze hier wel gründlich in.
Het laatste stuk door de Wehraschlucht gaat over een breed pad dat uitkomt bij de Staumauer van de Wehrastausee. Hier loop ik over heen en dan gaat het naar Wehr. Hier is het eindpunt van de Schluchtensteig.
Gedurende de hele etappe zie ik posters hangen. Sinds vorig jaar september is Scarlett, een jong meidje, verdwenen toen ze deze etappe van de Schluchtensteig ging lopen. Blijkbaar is dat ook op TV geweest bij XY ungelöst (bestaat dat nog steeds?). Linke buurt hier…
Ik loop het dorp in en nadat ik eerst mijn dorst gelest heb bij een Edeka, vind ik zowaar een Irish Pub. Zodoende kan ik het voltooien van de Schluchtensteig vieren met een Guinness. De locals aan de tafel langs mij klagen over de Spaanse muziek die opstaat. Als de barvrouw vraagt wat ze dan willen, weten ze het niet. Ze noemt een paar genres op en bij Rock steek ik mijn duim op. Dat wordt het dus 🙂
Na 2 Guinness moet ik helaas gaan, mijn bus vertrekt zo (anders wordt het 2 uur later). Bij het busstation aangekomen, staat de bus er al, maar nog zonder chauffeur. Die komt even later ook en dan gaat het snel terug naar waar ik vanmorgen begonnen ben.
In Todtmoos had ik een Vietnamees restaurant gespot en daar ga ik nu heen om lekker te eten en alvast een begin te maken aan mijn blog van vandaag.
Weer
Het was weer erg warm vandaag. Omdat ik vroeg begonnen ben, kon ik het eerste stuk lopen zonder de hitte. Na de middag was die echter in volle kracht terug. Helaas stond er vandaag nagenoeg geen wind.
Songtekst van de dag
Omdat ik het geschafft heb, vandaag Hurra – Wir Leben Noch van MEGAHERZ.
Hör auf dich zu beschwern
Mir auf den Sack zu gehn
Hör auf dir leid zu tun
Und alles schwarz zu sehn
Ich weiß es ist nicht leicht
Und daß es oft nicht reicht
Doch all den andern hier
Geht es genau wie dir
Wer glaubst du wer du bist
Was glaubst du was das ist
Es geht mal auf mal ab
Und du machst jetzt schon schlapp
Komm gib dir einen Ruck
Befrei dich von dem Druck
Der dich in Ketten legt
Dich von den Füssen fegt
Das Leben auf Erden
Ist ein gemeiner Krieg
Wir spielen wir kämpfen
Wir setzen alles auf Sieg
Hurra – wir leben noch
Wer hätte das gedacht
Hurra – wir leben noch
Wir hatten wieder mal Glück
Wir sind immer noch da
Hurra – wir leben noch
Wir haben’s wieder mal geschafft
Hurra – wir leben noch
Jetzt erst recht
Unser Leben ist echt
Du weißt nicht was du willst
Du weißt nicht was du hast
Bald weißt du wie es ist
Wenn man den Zug verpaßt
Du stellst dir selbst ein Bein
Du sagst zu allem nein
Denk dein Leben nach
Du holst es nicht mehr ein
Wer glaubst du wer du bist
Was glaubst du was das ist
Wer weiß ob es sich lohnt
Wenn dich der Teufel schont
Gib zu es ist verrückt
Daß du nach etwas suchst
Daß du dein Leben liebst
Obwohl du es verfluchst
Das Leben auf Erden
Ist ein gemeiner Krieg
Wir spielen wir kämpfen
Wir setzen alles auf Sieg
Hurra – wir leben noch
Wer hätte das gedacht
Hurra – wir leben noch
Wir hatten wieder mal Glück
Wir sind immer noch da
Hurra – wir leben noch
Wir haben’s wieder mal geschafft
Hurra – wir leben noch
Jetzt erst recht
Unser Leben ist echt
Ik ben benieuwd of het vandaag lukt met de bussen. Ik rij eerst naar St. Blasien, dat is vlakbij, een kwartiertje rijden. Mijn auto zet ik in de parkeergarage bij het bus station. Ik heb tijd genoeg en loop nog even St. Blasien in. Daar kom ik 2 van de oudere wandelaars van een paar dagen geleden tegen. Zij wachten op dezelfde bus, maar lopen van Aha terug naar St. Blasien, dat is een stukje minder dan mijn route van vandaag.
Hier begint mijn route voor vandaag, daar waar ik afgelopen zondag geëindigd ben. Het begint meteen met een flinke klim. Het is maar goed dat ik afgelopen zondag niet naar Aha doorgelopen ben, daar was ik op dat moment niet vrolijk van geworden.
Ik loop weer naar beneden en kom uit in Aha. Hier neem ik een kleine pauze bij de kiosk met Johannisbeersaft Schorle.
Vanaf de See loop ik over brede paden en landwegen. Het nadeel is dat er ook veel fietsers zijn. Het gaat rustig omhoog en omlaag, de hele route is een gemütlicher Spaziergang.
Na een tijdje verlaat ik de Schlucht om naar het centrum van St. Blasien te lopen. Hier wachten een Weißen en een pizza op mij.
Ook vandaag is het erg warm, 30°C, met her en der plukjes wolken. Gelukkig staat er een stevige wind die weer voor de nodige verkoeling zorgt.
Vandaag loop ik de 5de etappe in plaats van de 4de omdat ik anders met de bus niet weg kom. Het openbaar vervoer voor de 4de etappe is morgen beter te regelen, dan is er hier een Feiertag (Fronleichnam). Vandaag gaat het dus van St. Blasien naar Todtmoos.
Als de bus me in St. Blasien afgezet heeft, is het even zoeken naar de Schluchtensteig en, als ik hem eenmaal gevonden heb, welke kant ik op moet. Nadat ik een klein stukje de verkeerde kant op gelopen ben, kom ik gelukkig borden tegen die aangeven welke richting ik op moet (de andere dus).
Nadat ik het dorp uitgelopen ben, gaat het meteen flink omhoog, gelukkig wel voornamelijk in het bos in de schaduw. Boven aangekomen, vind ik een uitkijktoren, de Lebenkopfturm. Ondanks de flinke klim, ga ik hier ook even naar boven en geniet van het uitzicht naar alle kanten.
Ik loop intussen weer verder en dan zie ik plotseling een stukje verderop parasols, een goed teken. En ja hoor, ik kom bij Landgasthof Klosterweiherhof uit. Tijd voor een pauze met hausgemachter Holunderblütensirup Schorle (limonade van vlierbloesemsiroop). Lekker fris en een beetje zurig, perfect om je dorst te lessen tijdens een wandeling in deze hitte, zeker als je nog verder moet.
Na de pauze is het meteen weer klimmen geblazen. De route wijkt even later af van mijn GPX track, maar ik blijf de bordjes volgen. Had ik al gezegd dat de Schluchtensteig erg goed aangegeven is. Daarom vind ik het geen probleem om de bordjes te volgen in plaats van mijn GPX track. Die kan ik toch altijd weer terug vinden.
Vandaag loop ik, behalve door het bos, ook veel dwars door weilanden. De koeien in de weilanden zoeken de schaduw op. Wat me opvalt is dat ze hier zweren bij Elektrozaun, schrikdraad. Ieder weiland is ermee afgezet en als je een poortje doormoet om een weiland in of uit te lopen, dan moet je af en toe oppassen dat je jezelf niet elektrocuteert.
Het laatste stuk van de route van vandaag gaat door de Hohwehraschlucht. Dit stuk is erg mooi en goed te lopen, smalle paadjes vlak langs de Wehra.
Ik zoek het busstation weer op, waar mijn auto staat, en rij snel terug naar mijn pension. Ik ben dringend aan een douche toe.
Als ik met de auto bij de Titisee aankom, probeer ik een parkeerplek te vinden. Ik probeer eerst de officiële parking maar die weigert al mijn betaalkaarten en de cash betaalpaal doet het niet. Aangezien ik geen zin heb in gedoe, rij ik verder. Een stukje verder vind ik een plekje op een Parkplatz die helemaal leeg is. Er staat dat Parken €5 kost. Ik parkeer mijn auto en bel aan bij het huis dat daar langs staat. Een vriendelijke oudere man vertelt mij dat ik mijn auto daar gerust kan laten staan zo lang ik wil. Ik heb echter het vermoeden dat de Parkplatz bij de camping beneden aan de See hoort en loop ook even naar de receptie. Daar hoor ik dat ik er inderdaad voor €5 ein paar Stunden mag staan. Ze hebben echter geen tijd om af te rekenen en hoeveel ein paar Stunde zijn blijft ook onduidelijk.
De rondwandeling om de Titisee is een mooie route, vooral het stuk langs de zuidoost oever. Als ik 2/3 rond ben, kom ik in het dorp Titisee. Hier is het behoorlijk druk en erg toeristisch. Er lopen inderdaad veel verschillende nationaliteiten rond, maar niet in die mate dat het busladingen vol zijn. Misschien heb ik geluk.
Als ik mijn bier op heb, ga ik verder met mijn ronde. Als ik bij mijn auto kom, is het officiële wandelgedeelte voorbij en verruil ik mijn Garmin voor een boek. Mijn auto heeft gezelschap gekregen en er staan nu twee auto’s. Ik loop nu naar camping Sandbank en ga daar langs de Titisee op het terras van de kiosk zitten lezen. Hier is het helemaal niet druk en het bier is nog goedkoop ook!
De bus brengt me exact naar het beginpunt van de Schluchtensteig. Purist dat ik ben, zoek ik naar een bord, gezien de grote borden die ik al tegen gekomen ben, verwacht ik aan het begin ook iets. Helaas kan ik niets vinden, ook niet verder dorp inwaarts. Het zal vast wel ergens staan, maar ik heb het niet gevonden. Dan maar zo op pad.
Als ik het dorp en industriegebied uit ben, loop ik al snel vlak langs de Wutach over een mooi smal paadje. Ik loop hier pal langs de Zwitserse grens, de Wutach is hier de grens. Ze zijn dit stuk van de Wutach flink aan het aanpakken, wandelpaden, verstevigingen voor als er hoog water is, etc. Het zier er nu nog wat kaal en ruw uit, maar als de begroeiing eenmaal de kans gehad heeft, dan wordt het hier vast wel mooi. Intussen loop ik ook regelmatig over een smal paadje vlak langs de Wutach door de oudere begroeiing en dat is wel mooi.
Mijn eerste tegenligger van vandaag heeft geen haast. Dat kan ook niet, want hij sleept alles met zich mee, zelfs zijn huis…
Na een tijdje steek ik de provinciale weg weer over, bij een groot bedrijf, Sto. Hier ontwerpen en maken ze isolatie materiaal en materiaal om gebouwen mee te bekleden. Zo te zien een flink bedrijf, vergelijkbaar met Océ (Canon) in Venlo kwa grootte en ze hebben nog meerdere vestigingen over de hele wereld. Ook hebben ze frietsnijders voor hun personeel om doorheen te lopen …
Na de pauze gaat het verder en ik kom nu in de Wutachschlucht. Het gaat nu weer kilometers over smalle paadjes, boven over terwijl beneden de Wutach stroomt. Regelmatig loop ik pal langs de rotsen die rechts van mij steil omhoog gaan. Ook moet ik goed uitkijken waar ik mijn voeten neerzet vanwege de vele boomwortels.
Als ik de Wutachschlucht weer uit loop, gaat het een tijdje langs en door de velden. Ik heb hier mooie uitzichten over het glooiende landschap. Het gaat wel een paar keer flink omhoog, ik ben bezig met de beklimming van de Buchberg, 876m hoog. Als ik daar boven aankom, heb ik een fantastische uitzicht over het landschap richting Zwitserland.
Er volgt nog een stukje Steig met smalle paadjes omlaag en dan kom ik in Blumberg aan. Het eerste dat ik zie is de dooienakker, daar loop ik even naar toe.
Ik ga met de auto naar de Öffentlicher Parkplatz in Holzschlag. Sygic leidt mij helemaal binnendoor over smalle weggetjes door het bos.
Na een kwartiertje komt Wanderbus 7344 en die brengt me, na 1x overstappen naar Schattenmühle. Het is lekker rustig in de bus, een handvol passagiers. Bij de Parkplatz Schattenmühle staan al weer drommen wandelaars klaar om met de bus naar Wutachmühle te gaan.
De Schluchtensteig is goed aangegeven, hoewel je vaak weinig keus hebt omdat er niet heel veel aftakkingen zijn. Ik loop boven over en beneden hoor ik de Wutach en af en toe vang ik er een glimp van op tussen de bomen door. Na een tijdje kom ik bij een soort van stuwmeertje in de Wutach, erg apart. Het blijkt een klein Flusskraftwerk Stallegg te zijn, dem ältesten seiner Art in Baden.
Tot mijn verassing kom ik een station tegen in de bergen, Bahnhof Kappel-Grünewald. De bijbehorende kiosk wordt per 1 juli heropend, te laat dus. Ik stuk verder is een Rastplatz en hier wijk ik van de GPX route af en blijf ik de bordjes volgen. Geen probleem, een kilometertje of twee verder kom ik weer op de GPX route en de bordjes hadden een veel mooier stuk, maar wel met dalen en klimmen.
In Lenzkirch aangekomen zie ik een terras en is het tijd voor een bier.
Het gaat verder en de route voert me nu ook over veldwegen, tussen de weilanden met koeien. Het gaat nu flink omhoog en tijdens deze laatste flinke klim moet ik toch een paar keer even uitrusten met die hitte. Maar uiteindelijk kom ik boven en begin ik meteen weer aan de afdaling naar Oberfischbach.
Bij de weg aangekomen, is het tijd voor een ijs bij Hirschen. Ik heb al een bier gehad en met deze hitte kan ik beter niet te veel alcohol drinken. Bij Hirschen hebben ze tijd genoeg…
In Schluchsee wordt ik blij gemaakt met een dooie mus. Ik zie een Irish Pub en een bord van Guinness, dus ik loop het betreffende terras op. Helaas hoort dat niet bij de Irish Pub, die ligt daarboven en is gesloten.
Als ik langs de Schluchsee van mijn bier zit te genieten, bel ik een taxi. Ik moet van hieruit nog naar mijn auto zien te komen en ik had bedacht dat ik hier wel een taxi zou kunnen regelen. Dat lukt, hoewel hij wel op zich laat wachten. Het is zondag en iedereen heeft tijd genoeg. Als ik al alternatieve plannen aan het bedenken ben, het slechtste is 11 km extra lopen, komt de taxi er toch nog aan. De chauffeur heeft geen idee waar Holzschlag ligt en ik laat hem op Google maps zien waar ik heen wil. Met een vliegende vaart gaat het de bergen in, ik ben blij dat we geen tegenliggers hebben, en op een gegeven moment komen we op een heel erg smalle weg. De taxi chauffeur kijkt erg twijfelend, maar ik heb hier vanmorgen ook gereden en dirigeer hem verder.
Het was vandaag heel warm en hoewel ik wel wolken gezien heb, heb ik er weinig baat van gehad. Gelukkig stond er ook een redelijke bries, zeer welkom als verkoeling.
Ik vertrek op tijd met de auto naar Wanderparkplatz Schattenmühle. Dat gaat voorspoedig. Op de Wanderparkplatz is het al aardig druk, maar ik vind nog een parkeerplekje.
Dan maar een taxi gebeld vanuit de Kiosk. Die komt even later en terwijl ik wacht, neem ik een kop koffie. Ik wordt netjes in Blumberg bij de Evangelische Kirche afgezet. Hier begint mijn etappe van vandaag.
Ik loop het dorp uit en er begint al meteen een leuk stukje met een steile afdaling naar een waterval. Op een of andere manier loop ik net anders dan de route en kom, al klimmend met handen en voeten, helemaal onderaan de waterval uit, de Schleifenbachwasserfälle. Hier zie ik dat er ook een ladder en een brugje zijn, dat was makkelijker geweest, maar niet zo avontuurlijk. Ik moet nu weer op de route zien te komen. Dat gaat dwars door de Mühlegraben, zoals de plaatselijke beek hier heet, over de stenen die daar liggen. Ik kom heelhuids aan de overkant en na een zeer steil klimmetje ben ik weer op de route. Het begint al goed!
Ik loop vandaag de hele route min of meer langs de Wutach, stroom opwaarts. Ik pik de Wutach op net buiten Blumberg en blijf die dan min of meer volgen tot de Schattenmühle.
In deze dorpen en gehuchten is vaak een plek te vinden waar drinkwater uit een kraan komt. Altijd welkom als verfrissing.
Na een de pauze gaat het verder. Ik kom nu in het interessantste stuk van de Wutachschlucht. Het gaat onder langs en boven over, het is ten slotte een Steig, langs de Wutach. De paden zijn veelal smal en gaan vlak langs rotsen die links of rechts steil omhoog gaan. Delen van het pad zijn voorzien van staalkabels om je aan vast te houden, indien nodig, of om te voorkomen dat je naar beneden dondert.
Op een gegeven moment hoor ik achter me de rotsen omlaag donderen. Het is hier niet helemaal zonder gevaar. Ik hoor echter geen geschreeuw, er zijn dus geen gewonden (de doden hoor je meestal niet, ten minste niet overdag).
Waar ik op het eerste gedeelte de wereld voor mezelf had, is het op dit tweede stuk behoorlijk druk, veel tegenliggers en een enkele keer haal ik een groep in. Het probleem met de tegenliggers is dat dit behoorlijk vertraagd omdat het pad zo smal is.
Uiteindelijk kom ik bij Schattenmühle aan en kan ik met een zeer verdiend bier even bijkomen.
Als ik terugrijdt naar mijn Pension, zie ik onderweg de Alpen. Bij helder weer kun je die vanaf hier zien, dat wil zeggen de sneeuw bedekte toppen. Een gaaf gezicht!
Het weer was perfect vandaag. Vooral zonnig en warm en heel af en toe een wolkje. Later op de dag een lekker verkoelend briesje.
