Datum: 20230506
Tijd: 9:35 – 12:40 (en meer…)
Afstand: 7,1 km
Overnachting: Bier en Bed (Burg Bieren)
Wandeling
We, Ada en ik, hebben van het OBEC bestuur een overnachting in de Bier en Bed in Ermelo gekregen, vorig jaar op ons 120 jaar feest. Gisteren, bevrijdingsdag, was het dan eindelijk zo ver, we doen een lang weekend Ermelo.
Dit is dag twee van ons verblijf in Ermelo bij Bier en Bed. Vanmiddag gaan we de brouwerij bezoeken en vanmorgen maken we een wandeling.
We rijden naar de Schaapskooi en bezoekerscentrum Ermelosche Heide. Hier gaan we de wandeling “Wandelen rond Drie langs ondergrondse geheimen” lopen.
We beginnen met een stuk door de Ermelosche heide. Je kunt hier een flink eind van je af kijken en ziet de grafheuvels goed liggen.
Daarna gaat het het bos in en al vrij snel komen we bij een plek waar vroeger een onderduikershol was, in het Speulderbos. Hier zaten Engelse piloten en gezochte landgenoten verscholen voor de Duitsers. Gekoppeld aan het hol was een slingerende vlucht tunnel gang 75 meter. Slingerend zodat diegene die vluchtten niet van ver neergeschoten konden worden.
In het bos zijn de contouren van het onderduikershol en de vlucht tunnel met gekleurde paaltjes uitgezet. Erg indrukwekkend als je bedenkt dat hier zo’n 15 onderduikers zaten.
De tunnel is uiteindelijk goed van pas gekomen toen de Duitsers het hol ontdekten. Alle 13 onderduikers die er op dat moment zaten wisten zich in veiligheid te brengen.
Verderlopend door het bos komen we in buurtschap Drie aan. Hier is Restaurant Boshuis Drie, tijd voor koffie en thee met gebak.
Na deze welverdiende pauze lopen we verder, voornamelijk door de bossen. Hier komen we langs het monumentje voor Jannes Born, een jongeman uit het verzet die door de Duitsers hier is neergeschoten.
De bossen waar we doorheen lopen, zijn voornamelijk beukenbossen. Omdat het lente is, zijn de blaadjes nog mooi fris groen. Delen van het bos zijn oud en er ligt veel dood hout.
Na 7 kilometer gelopen te hebben, zijn we terug bij de auto. Mooi op tijd om nog iets te eten te halen, bij onze kamer voorbij te gaan en de bierwinkel alvast te verkennen.
Burg Bieren / Hazeburg
De brouwerij
Zoals gezegd hebben we ’s middags een bezoek aan de Burg bierbrouwerij gepland. We beginnen met een filmpje in de regen (condens). Ze hebben gisteren gebrouwen en het water staat tegen het plafond en komt in grote druppels naar beneden.
Na de film vertelt Jan, die samen met zijn broer Aart de brouwerij begonnen is, hoe het allemaal zo gekomen is. De brouwerij heeft een capaciteit van 700 liter en alles is zelf gemaakt, de brouwketels, het leidingwerk en zelfs de kelder hebben ze, op hobby woensdag, zelf uitgegraven. Handig als je dat allemaal kunt…
Er wordt veel samengewerkt met andere lokale bedrijven en organisaties. Zo wordt het mout voor een (klein) deel geschroot in de plaatselijke molen, waar we gisteren een kijkje genomen hebben.
Een van de bieren die hier gebrouwen worden is het Veluws Sneetje, een bier gebrouwen met onder andere het oud brood van een plaatselijke bakker. Diezelfde bakker bakt weer brood met de borstel uit de brouwerij. Een win-win situatie dus.
Het is duidelijk dat de brouwerij nog steeds een hobby is. Veel wordt met de hand gedaan en het een en ander komt een beetje amateuristisch over. Dat neemt niet weg dat er goede en lekkere bieren gebrouwen worden. Ik kan alleen maar zeggen, respect!
Het speciaal biercafé
Het bezoek aan de brouwerij wordt uiteraard afgesloten met een proefplankje bij speciaal biercafé de Hazeburg. We waren hier gisteren ook al, erg gezellig. Omdat het weer vandaag goed meewerkt, gaan we buiten op het terras zitten.
De Hazeburg heeft 23 tap kranen met, naast enkele van hun eigen bieren, een diverse selectie speciaal bieren, zowel wat type betreft als wat brouwerij betreft. Verder kun je van de bierkaart fles of blik bier bestellen en als de keuze niet groot genoeg is, kun je via de website alle bieren uit de winkel bestellen. De bieren uit de winkel worden in de biertunnel met een, ook zelfgemaakte, constructie gekoeld voordat ze geserveerd worden. Met een selectie van zo’n 3500 bieren noemen ze zich terecht ’s Neerlands grootste bier café.
Uiteraard wordt er ook aan de inwendige mens gedacht en is er een uitgebreide borrelhapjes kaart, met zowaar 4 soorten bitterballen, waarvan een gemaakt met hun eigen bier, en een lunch en diner kaart. We hebben alle kaarten goed uitgeprobeerd en het eten is erg goed en lekker.
Het personeel is vriendelijk en in het algemeen snel met bedienen. Regelmatig wordt gevraagd of alles naar wens is en dat is het altijd.
De prijzen zijn normaal, zowel voor het bier als voor het eten worden redelijke prijzen gevraagd. De prijzen voor het bier in de winkel liggen, uiteraard, lager dan in het café.
De bierwinkel
De Burg Bieren bierwinkel, tja, wat moet ik daarover zeggen… 3500 soorten bier zegt eigenlijk wel genoeg.
De bieren staan per brouwerij en per land gerangschikt. Je kijkt je ogen uit en moet goed uitkijken dat je niet te veel in je winkelwagen legt. Laten we het er maar op houden dat ik enkele honderden euro’s lichter was toen we uitgesjopt waren!
De keuze is uiteraard enorm met zoveel soorten bier en, ondanks dat ik al veel gezien heb en on-line veel volg, er waren veel brouwerijen en bieren waar ik nog nooit van gehoord had, zowel nationaal als internationaal.
Jammer dat deze winkel zo ver van huis ligt, of misschien ook wel niet…
De Bier en Bed
En dan, als laatste, de B&B, de Bier en Bed, geen ontbijt. Wij verbleven in kamer Veluws Bruun en daar was helemaal niets mis mee. Ik denk dat menig student zou willen dat hij zo’n studio had. Alles was vrij nieuw en zag er goed en schoon uit. Een mooie badkamer met design wastafel en inloop douche, een toilet in een aparte ruimte, een keukenblok met alles erop en eraan, een ruim en goed bed en een ruime zithoek. Als bonus konden we ook buiten zitten.
Het enige dat er niet was, en ik vind dat eerder een voordeel dan een nadeel, was een TV 🙂
Alles bij elkaar hebben we een perfect weekend in Ermelo gehad, met dank aan de aanstichters.
Weer
Het was lekker weer vandaag, zonnig met later wat bewolking. In eerste instantie wilden we onze jassen meenemen met wandelen, maar op het laatste moment hebben we die toch in de auto gelaten. Maar goed ook. Pas later op de dag, tegen de avond, ging het regenen.
Songtekst van de dag
Dit weekend draaide om bier, de song tekst van vandaag gaat daar dus ook over. Hier is Beer Drinkers And Hell Raisers van ZZ Top.
If you see me walkin’ down the line
with my fav’rite honky tonk in mind,
well, I’ll be here around suppertime
with my can of dinner and a bunch of fine.
Beer drinkers and hell raisers, yeah.
Uh-huh-huh, baby, don’t you wanna come with me?
The crowd gets loud when the band gets right,
steel guitar cryin’ through the night.
Yeah, try’n to cover up the corner fight
but ev’rything’s cool ‘cause they’s just tight.
Beer drinkers and hell raisers, yeah.
Huh, baby, don’t you wanna come with me?
Ah, play it boy.
The joint was jumpin’ like a cat on hot tin.
Lord, I thought the floor was gonna give in.
Soundin’ a lot like a House Congressional
‘cause we’re experimental and professional.
Beer drinkers, hell raisers, yeah.
Well, baby, don’t you wanna come with me?
In Wezep eet ik eerst een banaan voordat ik begin te lopen. Ik zie groepjes militairen met bepakking lopen. Die komen van de Prinses Margriet kazerne die hier om de hoek ligt. Die hebben zeker ook een wandeldag.
Het gaat vrijwel meteen het bos in, een waterwingebied. Het is hier flink uitgedund, lekker die geur van vers gezaagd dennenhout. Er liggen metershoge stapels hout langs de paden.
Ik steek de A50 over en het gaat verder, weer langs de weg. Niet dus, ik ga het bos in, over goed begaanbare smalle paadjes. Daarbij pak ik zelfs een stukje mountainbike pad mee. Dat is wel grappig en een leuke manier om de route iets te verlengen.
Dan kom ik langs herberg Molecaten en ze zijn open! Tijd voor een pintje met Apfelstrudel.
Na de lunch voert mijn route mij door Hanzestad Hattem, pittoresk, met een mooie molen en een torenpoort.
Nadat ik de IJssel overgestoken ben, loop ik een stuk door de uiterwaarden voordat ik in de bebouwde kom van Zwolle kom. Ik kom ook nog langs Dinoland Zwolle maar dat heeft zijn beste tijd beslist wel gehad.
Ook Zwolle is een Hansestad. Hansesteden waren lid van het Hanzeverbond, een samenwerkingsverband om de handel te beschermen en te bevorderen. Oorspronkelijk ontstaan rond de Oostzee werd er later naar alle kanten uitgebreid. Er zin veel historische Hansesteden waaronder dus Hattem en Zwolle.
Na een stukje tussen hoge moderne gebouwen gelopen te hebben, bereik ik het station. Hier ga ik het spoor onderdoor en dan zit mijn route erop. Ik loop echter nog verder naar het DAVO Proeflokaal, die gaan om 3 uur open en laat het dat nu net zijn. Bij DAVO ga ik zitten voor een paar afsluitende biertjes, om dit verslag en dat van gisteren uit te werken en om een review te schrijven (zie hieronder).
De 15 tapkranen geven voor elk wat wils en als dat niet genoeg is, dan is er nog het nodige in blik verkrijgbaar. Achter de bar hangt een mooi groot bord met de selectie die momenteel op tap verkrijgbaar is. Uiteraard voornamelijk DAVO bieren, maar ook enkele bieren van andere brouwerijen.
Als je vergeten bent om van te voren een goede bodem te leggen, dan kun je bij DAVO Zwolle ook kleine en grote hapjes krijgen tegen schappelijke prijzen. De kaart staat op het Internet en is via 
Het is fris, maar niet echt koud. Ideaal weer om te lopen dus. Af en toe twijfel ik en doe ik mijn capuchon op, maar echt nodig is dat niet.
Gerben is jarig maar heeft weinig tijd. Gelukkig wel genoeg tijd om te gaan lunchen. Ik ga dus met de trein naar Maastricht en daar gaan we samen lunchen bij de stadsbrouwerij.
Op het station van Valkenburg aangekomen, loop ik eerst eens het dorp uit. Dat is nog een kleine uitdaging, er wordt aan het wandelpad gewerkt en er is een stuk afgesloten. Ik trek me daar niets van aan en loop voorzichtig overal langs. De enige die er aan het werk is, rijdt in een soort van tank-achtig voertuig. Hij toetert en wijst, maar hij rijdt een stuk verder weg en heeft geen last van mij en ik niet van hem.
De wandeling die ik uitgezocht heb gaat flink op en neer, in de hoogte wel te verstaan. Via een flinke omweg door de bossen op de heuvels en af en toe langs weilanden gaat het naar de Wilhelminatoren. De dertig meter hoge Wilhelminatoren is een rijksmonument en in 1906 gebouwd met Limburgse mergel. Hier is normaliter van alles te doen, maar niet begin februari…
Ik loop verder door het bos en daarna dwars door de weilanden naar Kasteel Schaloen. Hier loop ik omheen en daarna gaat het weer omhoog. Ik kom nu langs enkele mergelgrotten maar die zijn helaas gesloten en verboden toegang. Met een mooi uitzicht over de geulvallei loop ik verder en kom met een omwegje uit bij de Kluis op de Schaelsberg, een kapel met een kluizenaarswoning erbij, nog een rijksmonument. 
Er is hier ook een kruisweg, maar alle staties zijn op een steenworp afstand van elkaar. Meers iets voor luie gelovigen en niet zoals in Duitsland of Oostenrijk waar je een steile berg op moet om alle staties langs te gaan.
Na de Kluis neem ik het verkeerde pad, voornamelijk omdat ik om de Kluis heen ben gelopen en dacht het goede pad te hebben. Geen probleem, ik vind mijn weg weer terug naar de route met dank aan mijn TwoNav en de kaart die ik daarop heb.
Het gaat verder door de weilanden en uiteindelijk kom ik in Emmaberg uit. Van hieruit gaat het, voornamelijk door de bebouwde kom, weer richting station Valkenburg.
Ik heb nog een dag vrij en omdat het voorlopig de laatste keer is dat ik een hele dag kan wandelen voor mijn vakantie in december, ga ik naar Utrecht. De keuze is gevallen op het Romeinse Limespad. Het Limespad gaat langs de voormalige noordgrens van het Romeinse Rijk.
Zoals gewoonlijk neem ik de vroege trein van half 7 in Blerick. Tot Utrecht hoef ik niet over te stappen en kan de NS mijn aansluiting ook niet verprutsen. In Utrecht is het tijd voor koffie en dan nog een klein stukje naar Woerden.
In Woerden loop ik het station uit en na een kleine 100 meter loop ik al over een jaagpad langs de Oude Rijn. Een jaagpad, ook wel trekpad genoemd, werd gebruikt om schepen voort te trekken (jagen). Dat was nodig als de wind niet goed stond of om stroomopwaarts te komen. Meestal werd dit met paarden gedaan, maar soms ook middels menskracht. De komende 5,5 km loop ik langs dit jaagpad, lekker relaxt.
Daarna gaat het verder aan de andere kant van de Oude Rijn. Hoewel het veelal ook vlak langs het water gaat, is hier niet echt meer sprake van een jaagpad. Maar net zo goed een mooie stuk om te lopen. Ik loop pal langs de achtertuinen van de woningen die hier liggen.
Als ik Harmelen uitloop, gaat de route verder langs de Leidse Rijn, over fietspaden en smalle wegen die gelukkig niet al te druk zijn.
Uiteindelijk kom ik bij Castellum Hoge Woerd in De Meern uit, een moderne reconstructie van een Romeins fort. De route gaat hier dwars doorheen en ze hebben een café, dat komt goed uit. Tijd voor lunch, kroketten en bier.
Als ik verder loop, kom ik langs Brouwerij Maximus, daar heb ik net een biertje van gedronken in het Castellum café. Helaas zijn ze nog dicht, anders had ik er nog een gedronken bij de bron.
Het gaat verder door de sub-urbs en ik steek het Amsterdam-Rijnkanaal over en loop daarna weer een stukje langs de Leidse Rijn. En dan ben ik ook al bij Utrecht CS aangekomen, het eindpunt van mijn wandeling
Bij Gist werk ik deze blog uit, ik heb mijn laptop daar namelijk speciaal voor meegenomen.
Ze hebben 30 tapkranen met voor elk wat wils. Gelukkig hebben ze deze kranen voorzien van mooie bieren die je niet zo maar overal tegen komt. Het is een echte verademing om een taplijst te zien waarbij ik niet moet zoeken naar iets dat ik nog niet gehad heb, maar waar bijna alles nieuw is.
Het is overigens niet voor niets een taplokaal, er zijn geen bieren op fles of blik te krijgen. Wel kun je de bieren op tap bestellen als 15 cl of 25 cl (behoudens de pilseners en Weißens, die kun je ook als 0,5 l krijgen).
Het was prima wandelweer vandaag, droog en niet echt koud. Het eerste stuk, langs de Oude Rijn, was aangenaam. Langs de Leidse Rijn was het een stuk frisser, voornamelijk door de wind die vanaf de weilanden kwam.
Om kwart voor 11 begin ik aan de eerste wandeling, een stadswandeling. Deze voert me eerst een rondje over het terrein van de TU/e, maar wel een gedeelte van het universiteitsterrein waar ik nog niet geweest was.
Na de koffie ga ik verder, dwars door station en dan door het centrum verder. Even loop ik in de verkeerde richting, dus terug anders raakt mijn GPS in de war. Ik loop onder andere langs het Philips museum en langs Eppo op de Kleine Berg, de stripwinkel waar ik vroeger wel vaker kwam.
Even later kom ik langs de Philips huisjes en het PSV stadion, door Tuindorp of ook wel Philipsdorp genoemd. Aan het begin van de 20ste eeuw, na 1910, werd deze buurt gebouwd als huisvesting voor de werknemers van de gloeilampenfabriek van Philips. Gelukkig is de buurt bewaard gebleven en gerenoveerd, zo’n oude wijk heeft toch wel iets.
Na Tuindorp kom ik in Strijp-S, de hippe buurt van Eindhoven. Er is hier veel, of eigenlijk voornamelijk, hoogbouw. De route voert me naar het NatLab, het Philips Natuurkundig Laboratorium, de research afdeling van Philips. Ik wijk nu een stukje van de route af omdat deze me terug wil laten lopen en ik vind dat ik beter om het NatLab heen kan lopen.
Op Strijp-S vind ik ook de Rabauw brewpub, ik ga naar binnen voor een biertje, het is ten slotte al 12 uur geweest. Een vriendelijke jongedame vraagt of ze me kan helpen, maar helaas kan ze dat niet want ze zijn nog niet open…
Als ik van Strijp-S terug loop naar het station, kom ik langs een graffiti muur langs het spoor en langs treinhalte Eindhoven Stadion, een perron speciaal voor voetbal supporters. Dit eenvoudig treinstation is via een loopbrug verbonden met het stadion.
Ik kom langs de irish pub, maar die is helaas dicht. Dan maar een lunch bij VIC, schuin tegenover Dynamo, een uitsmijter met een Van Moll blond bier, ik heb slechtere lunches gehad…
Het gaat verder door het natuurgebied de Genneper Parken. Ik kom vlak langs het Van Der Valk hotel en loop een klein stukje langs de N2.
En dan ben ik bij de stadsbrouwerij van Eindhoven, 100 Watt. Tijd voor enkele welverdiende biertjes, op de gezondheid van dochter nummer 1, en een kaasplank.
Nog een klein stukje terug naar het station. Ik zie recht voor mee een flatgebouw waar op iedere verdieping een bepaalde kleur verlichting brandt. De kleuren variëren, maar helaas doet niet iedere verdieping mee. Geen gezicht, dan is geen verlichting toch beter.
Ik neem, zoals gewoonlijk, de trein van half zeven in Blerick. Het is nog donker. Net voor Utrecht wordt het licht en er hangt mist over het landschap. Ondanks een vertraging van 8 minuten, haal ik mijn aansluiting naar Amersfoort en heb ik zelfs nog tijd om bij de Kiosk een Mars en een koffie te halen.
Ik heb voor vandaag een tweetal klompenpaden uitgezocht, het Laaksepad en het Stoutenburgerpad. Ik begin met die laatste.
Na de weilanden volgt een bomen pad met veel paddenstoelen. Zoals al gezegd, is de routemarkering goed te volgen. Uiteindelijk loop ik tegen de A28 aan en buig net daarvoor naar rechts over een drassig graspad.
Voordat ik klaar ben met het Stoutenburgerpad kom ik nog langs Landwinkel de Kopermolen, tijd voor koffie met een paar advocaat bonbons.
Na de lunch is het Laaksepad aan de beurt. Dat start naast de Haen. Het Laaksepad is helaas slecht aangegeven en klopt niet helemaal. Op een gegeven moment loop ik maar op de kaart en de klompenpaden app. Ik loop over een graspad, maar loop tegen een weiland aan. Toch moet ik rechtdoor volgens alle info die ik heb. Gelukkig kan ik de bovenste laag van de schrikdraad losmaken en over alle draden heenstappen. Nadat ik alles weer vastgemaakt heb, loop ik door de wei verder. Helaas loop ik na een tijdje tegen het volgende weiland aan. Omdat ik nu niet de mogelijkheid heb om makkelijk over de schrikdraad heen te komen, zoek ik een andere optie. Teruglopen behoort niet echt tot de mogelijkheden, zo makkelijk geef ik niet op.
Het Laaksepad gaat voor een groot deel door het Hoevelakense Bos. Helaas klopt ook in dit deel de bewegwijzering niet en komt de route ook nog eens niet overeen met de route op de website en in de app. Ik volg zo goed en zo kwaad als het kan de route markeringen, maar moet zo af en toe ook improviseren.
Ook in het Hoevelakense Bos zie ik veel paddenstoelen. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel paddenstoelen op één dag gezien heb. Uiteraard heb ik een groot aantal paddenstoelen op de foto gezet.
Het Laaksepad zit er ook bijna op en ik worstel met een dilemma. Ik denk niet dat ik een leuke locatie in Hoevelaken kan vinden waar ze ook nog eens een goede selectie speciaal bieren hebben. Ik besluit dus om maar meteen door te lopen naar het station en in Amersfoort neer te strijken, dat ligt toch op de route.
Zo gezegd, zo gedaan. Op het station aangekomen heb ik een beetje pech. De eerstvolgende trein rijdt niet. Vanwege de stakingen? De volgende rijdt wel en ik hoef uiteindelijk maar 20 minuten te wachten. Dat valt alleszins mee.
In Amersfoort is de keuze simpel. Op ongeveer 1km van het station ligt de Amersfoortsche Stadsbrouwerij de Drie Ringen. Daar ga ik mijn wandeling van 25km afsluiten.
Bij de Drie Ringen zit je midden in de brouwerij. Ten minste dat lijkt zo omdat er twee grote koperen ketels en een kleinere in het café staan. Ik heb geen idee of daar ook echt mee gebrouwen wordt.
Aan de wand / schuin plafond is een grote plaat bevestigd met daarop schematisch het hele brouwproces.
Er is ook een borrelkaart en ik bestel een kaasplank. Die is eigenlijk voor twee personen, maar ik heb daar in mijn eentje geen enkele moeite mee. Het enige minpunt is dat de kaasplank voor mijn neus opgeruimd wordt terwijl ik er nog niet klaar mee was, er lag nog kaas op. Ik maak daar een opmerking over en de barman geeft dat door aan de bediening. Er wordt echter niets mee gedaan… Gemiste kans!
De bediening is prima, er lopen genoeg mensen rond om het iedereen naar de zin te maken. Ik heb het vermoeden dat de eigenaren ook meehelpen. Zij zijn dan meteen de meest enthousiasten onder de bediening.
Ik heb eindelijk een dag gevonden om te gaan wandelen. Om maximaal gebruik te maken van mijn tijd en om dure reiskosten uit te sparen, besluit ik om in de buurt te blijven.
Het is een regenachtige dag vandaag en er staat veel wind. Ik had even overwogen om een paraplu mee te nemen, maar ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb.
Ik loop verder, maar in plaats van de brede asfaltweg door het bos neem ik het bospad richting Bracht. Na een tijdje kom ik bij een afgesloten terrein waar je wel in kunt om te wandelen en te fietsen. Ik blijf er echter buiten en loop een flink eind over een bospad langs de omheining.
Het volgende stuk van de route is afgesloten. De route gaat dwars door een zandgroeve en die is uiteraard afgesloten. Eromheen dus, geen probleem maar helaas wel over de asfaltweg.
Ik loop Kaldenkirchen weer uit via het nieuwe industriegebied langs de A74 en kom bij de Baumschule. Hier steek ik de Autobahn over en de route gaat verder over de weg langs Ülingsheide. Daar heb ik geen zin in, dus ik sla eerder linksaf over een tractorspoor. Ik ga er van uit dat ik dan bij de volgende brug over de Autobahn uitkom. Het tractorspoor wordt een smal wandelpad en voordat ik er erg in heb, ben ik de Autobahn alweer over via een wild wissel en kom ik op de Kaldenkerkerweg in Tegelen uit, bovenaan welteverstaan.
Nog een klein stukje en er is koffie. Ik heb Mooder al ge-appt om de koffie aan te zetten.
Ik loop langs ut Jaomerdal en via de Vierpaardjes en de Heutzstraat naar het Julianapark, het einde van mijn wandeling van vandaag.
En dan ben ik eindelijk bij Mout aanbeland. Al sinds de opening, enkele maanden geleden, wil ik hier een keer naar toe. Nu komt het er eindelijk van. Het helpt dat Mout als één van de weinigen op maandag open is.
Proberen maar… Ik moet de eerste keer even de weg zoeken in de app, maar het is eigenlijk heel simpel. Even later komt mijn Herfstbock, gevolgd door een portie oude kaas. Prima geregeld.
Het gaat meteen een flink stuk omlaag met een mooi zicht op enkele huizen die hier in de Schlucht liggen. Dan weer flink omhoog en verder door het bos. Ik hoor het geluid van motorgereedschap en even later zie ik dat ze bezig zijn om het struikgewas te snoeien.
Ik kom bij een toeristische parkeerplaats uit. Veel volk hier. Ik ga gelukkig al vrij snel de rimboe in. Ik loop en klim tussen de rotsformaties door. Regelmatig heb ik een mooi uitzicht naar beneden waar de Elbe stroomt. Na een tijdje is mijn route afgesloten, verderop zijn Bauarbeiten. Ik probeer allerlei alternatieven en loop flink heen en weer tussen de rotsformaties. Ook klim ik flinke stukken omlaag en omhoog, maar helaas vind ik geen alternatief. Er zijn een paar plekken waar ik wel omlaag had gekund, maar waarschijnlijk niet meer terug. Dat doe ik dus niet, dan heb ik geen fallback terugweg meer. Uiteindelijk ga ik maar terug…
Wel mooie uitzichten op de rotsformaties hier en ik loop over de Basteibrücke (hier kom ik een paar dagen later met Ada nog eens terug). Ik vervolg de route over de Malerweg en het gaat met heel veel trappen omlaag. Beneden aangekomen zit ik alweer op de route en het gaat richting de Amselsee. Die steek ik over en meteen gaat het weer flink omhoog en kom ik weer tussen de rotsformaties terecht. En alweer raak ik de route en uiteindelijk het pad kwijt. Niet getreurd, ik weet grofweg waar de Amselsee ligt en ploeter langs omgevallen bomen omlaag waar ik weer een pad vind. Dat pad brengt me uiteindelijk terug bij de Amselsee en van daaruit loop ik via de toeristenroute naar Rathen.
Intussen ben ik een bord tegengekomen dat uitlegt wat de diverse symbolen betekenen. Een zwarte driehoek (als pijl) in een witte cirkel betekent “Kletterzugang Kein Wanderweg!”. Dit zijn routes voor klimmers om aan het begin van hun klimtraject te komen. Geen wonder dat ik daar iedere keer op vastliep…
Tijd voor een bier bij de Biergarten am Bach in Rathen.
Na wederom een klein stukje langs de Elbe gewandeld te hebben, gaat het weer flink omhoog en alweer richting rots formaties. Aber nicht mit mir, ik heb even genoeg van het dwalen tussen rotsformaties en loop via bospaden een alternatief traject.
Ik zit inmiddels weer op de route, op het dubbele stuk dat in de route zit (dit stuk loop ik twee keer omdat de route zich hier kruist). Ik kom bij die Schwedenlöcher, een geweldige Schlucht. Nadat in de 30-jarige oorlog het dorp Rathewalde door Zweden verwoest was, vluchten de bewoners met hun vee naar deze Schlucht die toen nog maar slecht begaanbaar was. Ook in latere oorlogen werden die Schwedenlöcher als toevluchtsoord gebuikt. Later werd de Schlucht begaanbaar gemaakt met 3,5 ton ijzer en 600 betonplaten en door hem kunstmatig te verbreden daar waar dat nodig was.
Ik loop gelukkig in de juiste richting door die Schwedenlöcher, namelijk bergaf. Na de Schlucht gaat het gemütlich langs de beek. Een fietser vraagt de me weg en ik vertel hem dat het niet raadzaam is om door te gaan. Hij probeert het toch, maar later zie ik hem weer en was het hem toch te zwaar.
Ik loop helaas in de verkeerde richting en moet weer terug. De eigenlijke route gaat weer flink omhoog, heb ik toch even een stukje rust gehad langs de beek.
Ik moet eerst de route zien te vinden. Daarvoor moet ik dwars door het centrum, sight seeing Bautzen.
Omdat het de hele tijd over asfalt gaat, neem ik op een gegeven moment een alternatieve route door het bos en over akkers. De originele route gaat een stuk verder van het water af over asfalt. Deze route blijft dichterbij het water. Eerst volg ik een breed bospad en daarna loop ik langs de bosrand over een akker. Hier is duidelijk een pad te zien. Dat wordt anders bij de volgende akker. Ik volg nog steeds de bosrand, maar de boer heeft zijn akker tot aan die bosrand omgeploegd en van een pad is geen sprake meer. Ik ploeter het laatste stuk van de alternatieve route door de klei. Ik snap waarom de route over het asfalt gaat…
Helaas levert de alternatieve route niet echt meer zicht op het water op. Er is aan deze kant van de Talsperre veel begroeing en ik krijg weinig water te zien. Wel zie ik een alternatieve dooieakker, een veld vol met dooie zonnebloemen.
Als ik bij Dahlowitz kom, begint de grootste van de twee stuwdammen. Helaas loop ik achter langs de dam, een beetje jammer. Al snel daarna kom ik bij de tweede, kleinere stuwdam en hier kan ik wel overheen lopen. Eindelijk een goed uitzicht op de Talsperre.
Na een stuk fietspad duik ik via een smal paadje een bosje in. Ik had dit in eerste instantie gemist omdat de hele route over asfalt en brede paden gaat. Ik kom nu dichter bij het water en uiteindelijk uit bij die Strandpromenade. Hier vind ik de Beach Bar (dat had ik van te voren al opgezocht en gecheckt of ze open waren). Tijd voor een biertje en een Bratwurst.
Na deze pauze gaat het verder en al snel Bautzen weer in. Van Ada heb ik inmiddels bericht en die voelt zich al weer beter en gaat ook nog een stuk fietsen. Later blijkt dat ze ook rondom de Talsperre gefietst is, maar dan in de andere richting.
Het allerlaatste stukje gaat nog even een stuk naar beneden en dan met trappen weer omhoog. Ik kom nu bij het St. Nicolaifriedhof, dat ligt deels binnen de ruines van een oude kerk, erg sfeervol en met mooie uitzichten.
Al met al een mooie wandeling.
We rijden samen weg bij het hotel en ik zet Ada met fiets en al af in Maukendorf, daar begint haar route. Ik rij verder naar Senftenberg, daar heb ik een wandeling uitgezocht.
Ik kom veel fietsers tegen en maar weinig wandelaars. Ook kom ik een grote rups tegen op het asfalt. Later blijkt dit, naspeuringen door Ada, een wilgenhoutrups te zijn.
Ik zie bordjes staan van een uitkijktoren. Ik zie hem echter niet en denk al dat ik hem gemist heb. Dan kom ik er toch nog bij uit. De Aussichtsturm Senftenberger See is een 31,5 meter hoge uitkijktoren die boven de bomen uitsteekt en scheef gebouwd is. Hij is schever dan de toren van Pisa. Het uitzicht van bovenaf is uiteraard erg mooi, vooral richting de See.
Het gaat verder langs het meer en na de volgende bocht kom ik weer bij een meer populair stuk met strand en zo. Hier haal ik nog een fles Apfelschorle. Daarmee red ik het wel tot het end van de wandeling. Na enkele stranden en zowaar een stuk over een zandpad (en geen asfalt), kom ik weer bij mijn startpunt langs het meer uit. Hier loop ik nog even de Seebrücke op, een pier die een stuk het water in gaat, en daarna loop ik naar de auto.
Ik heb met Ada in Wittichenau afgesproken, bij de Stadtbrauerei. Helaas is daar geen terras of bar. Wel een winkel, dus ik scoor een six pack van diverse plaatselijke brouwsels.
