Datum: 20241021
Tijd: 12:05 – 18:00
Afstand: 11,0 km (+ 2,8 km op de boot)
Overnachting: Apartment with workspace, St. Catharines
Wandeling
We gaan vandaag nog eens naar Niagara Falls om de boot tour te doen. Ik kijk deze keer waar ik kan parkeren, we willen ook wel een stuk lopen. Het wordt Legends on the Niagara Golf Course, bij Chippawa.
Als ik door Chippawa rijd, hebben ze drempels in de weg gemaakt om het verkeer te vertragen. Dat was echter niet nodig geweest, de weg is zo slecht dat je toch niet hard kunt rijden.
We parkeren op het grote parkeerterrein van de golf club, plaats genoeg en gratis.
Het is prima weer vandaag, strak blauwe lucht en zonnig. Het is 21°C, de jassen kunnen dus in de auto blijven.
Het eerste stuk lopen we dwars over het golf terrein richting de Niagara River. De golfers, er wordt driftig golf gespeeld op maandag, vinden het allemaal prima. 
De opzichster echter niet. Het is niet de bedoeling dat we hier wandelen, maar we mogen doorlopen naar de Niagara River Parkway, daar wilde ik naar toe. Just watch your heads!
Het stuk door het golf terrein is erg mooi, mooie bomen en water- en graspartijen.
Aan het eind van de golf course klimmen we over de lage omheining en komen op een wandelpad langs de Niagara River terecht. Na een tijdje kunnen we de weg oversteken om de Niagara River Recreation Trail te volgen. Dat is een brug-achtig pad over het water. Ze hebben er echter 3 meter hoge omheiningen omheen gezet zodat het net een gevangenis is. Het traject gaat over de plek waar de Welland River in de Niagara River stroomt.
Even later komen we op bekend terrein, hier waren we vorige week ook, met Gerben. Bij Table Rock gaan we even lekker op het terras zitten, in de schaduw, met een biertje…
Daarna lopen we naar de plek waar de boottocht begint. We halen tickets uit de automaat en sluiten netjes aan in de rij. De boot die vlak daarna vertrekt is al vol, we staan dus een half uur in de brandende zon te wachten. De meeste mensen hebben hun regenponcho al aan, niet zo slim, dat is nog warmer.
Uiteindelijk komt de boot weer terug en als iedereen er vanaf is, mogen wij erop. We varen eerst vlak langs de Amerikaanse waterval, erg indrukwekkend. Daarna gaan we de mist in bij de Horseshoe Falls. Hier is de poncho geen overbodige luxe, de vlagen water vliegen ons om de oren. Als we midden in de mist zitten, zien we eigenlijk niets, behalve regenbogen.
Als we weer terug zijn, blijkt dat we de laatste boot hadden, dat is mazzel hebben!
Voordat we terug naar St. Catharines gaan, lopen we nog even over Clifton Hill, man, man, man, wat een circus is dat. Een en al schreeuwende reclame voor allerlei attracties. Ada neemt een ijsje en daarna gaan we naar de enige attractie die mij kan boeien en die ook niet zo schreeuwerig doet, de Niagara Brewing Company. 
Hier drinken we een biertje en dan pakken we een Uber naar het parkeerterrein waar de auto staat.
Terug in St. Catharines laten we de auto bij ons appartement achter en lopen we naar de plaatselijke brouwerij, The Merchant Ale House, voor een hapje en een drankje.
Weer
Prachtig wandelweer vandaag. Toch zijn we nat geworden, maar dat kwam niet van de regen…
Songtekst van de dag
Niagara vraagt natuurlijk om een songtekst waar een waterval in zit, Waterfall van The Stone Roses.
Chimes sing Sunday morn
Today’s the day she’s sworn
To steal what she never could own
And race from this hole she calls home
Now you’re at the wheel
Tell me how, how does it feel?
So good to have equalised
To lift up the lids of your eyes
As the miles they disappear
See land begin to clear
Free from the filth and the scum
This American satellite’s won
She’ll carry on through it all
She’s a waterfall
She’ll carry on through it all
She’s a waterfall
See the steeple pine
The hills as old as time
Soon to be put to the test
To be whipped by the winds of the west
Stands on shifting sands
The scales held in her hands
The wind it just whips her and wails
And fills up her brigantine sails
She’ll carry on through it all
She’s a waterfall
She’ll carry on through it all
She’s a waterfall
We zijn nog steeds in Kingston en we gaan vandaag naar Montreal. Dat is 3 uur rijden. We hadden nog gekeken of de trein of de bus een alternatief was. Maar dat was het niet. De trein kost 300 CAD per persoon, dat is ongeveer € 200. Dat vind ik te gortig. De bus doet er 4 uur over en is ook niet echt goedkoop. Gewoon met de auto dus.
Onderweg valt me, alweer, op dat er veel dode bomen langs de snelweg staan. Enig speurwerk leert dat dit de schuld is van de niet inheemse aziatische essenprachtkever. De larven nestelen zich net onder de bast van de Es en maken hier een netwerk. De boom is dan binnen de kortste keren dood. Ik hoop dat ze hier een remedie voor vinden.
Ik rijd kwa snelheid met het verkeer mee. Ik heb inmiddels geleerd dat de maximum snelheid die hier langs de snelweg aangegeven is, meer een suggestie is. Dat kan kloppen want niemand houdt zich eraan.
Als we in Montreal aankomen, rijden we zo een lange Baustelle in. Het dorp is nog niet af, dat belooft wat. We parkeren in een parkeergarage die ik uitgezocht heb en lopen dan richting de berg, Mont Royal. Onderweg gaan we nog bij Tim’s langs voor koffie en pizza.
Boven aangekomen vinden we een groot uitzichtpunt met een schitterend zicht op de stad. Het is druk, maar niet zo druk dat we niet goed kunnen kijken.
De meeste mensen blijven bij het grote uitkijkpunt hangen.
Daarna lopen we een stuk langs de oever naar de klokkentoren, van hieruit kunnen we de rivier overzien met de stalen Jacques Cartier brug. Het is inmiddels donker en overal zijn gekleurde lampen te zien.
Vandaag gaan we de 1000 Islands verkennen met een cruise vanuit Kingston. De tickets heb ik al gereserveerd en die moeten nog opgehaald worden bij een souvenir shop.
Nadat we onze tickets opgehaald hebben lopen we nog even rond, voornamelijk langs het water en we zoeken alvast de Kingston Brewing Company op, daar gaan we straks een paar biertjes drinken.
De 1000 Islands zijn eigenlijk 1864 eilanden variërend in grootte van enkele honderden vierkante meter tot onbewoonde rotsen. De criteria om een eiland te zijn hangen een beetje af van wie je het vraagt, maar ze zijn grofweg:
De boot gaat eerst de Saint Lawrence rivier op, richting the Heart of the Islands. In de verte kijken we over Lake Ontario uit en daarlangs op het land staan 86 wind turbines op Wolfe Island. Zoals gebruikelijk had het enig voeten in aarde voordat die gebouwd konden worden, uitzicht, geluid, slagschaduw, dode vogels, electromagnetisme, etc. Er werd zelfs een class action lawsuite aangespannen door de Amerikanen omdat hun uitzicht vervuild werd door de windmolens in Ontario. Gelukkig zonder succes.
De gebieden hier werden vroeger bewoond door diverse groepen van indigenous people. Ondanks dat ze elkaar elders de schedels insloegen, hadden ze in dit gebied een overeenkomst genaamd ‘Dish with one spoon’ waardoor ze in vrede met elkaar leefden.
De samenstelling is anders, maar de bomen hebben grofweg hetzelfde formaat. Aan de west kust, in de omgeving van Vancouver waar ik geweest ben, heb je gigantische bomen en bossen die vele malen groter zijn (rain forest trees).
Nu begint Dave een verhaal over het vissen en met name over het vissen op muskies, Amerikaanse snoek. Als je een musky gevangen hebt en hij ligt in je boot, dan heb je pas de helft van de strijd geleverd. Je hebt dan een vis van 2,5 meter met vlijmscherpe tanden die zich dwars door jou heen een weg wil banen naar het water.
Vroeger vroren de channels en de haven van Kingston in de winter dicht met 3 feet of ice, een kleine meter. Dat was al sinds duizenden jaren het geval. Men ging dan met paard en wagen en later met auto’s en trucks over de ice road, een weg tussen de eilanden over het ijs. Daar kwam in 1984 abrupt een eind aan omdat het ijs eerder begon te smelten dan verwacht. In 1984 we lost a family. Sinds die tijd is de ice road gesloten en nooit meer open gegaan. Sterker nog, afgelopen winter hadden ze open water all winter. De opwarming van de aarde speelt ook hier door.
Na de cruise gaan we, zoals gepland, naar de Kingston Brewing Company. Hier drinken we een aantal biertjes en blijven we ook meteen eten. Voordat we uitgebreid eten bestellen, bestellen we een Habanero Apple Cake. Blijkbaar is Habanero een van de meer pittige peper soorten. Dat is in de cake goed terug te proeven, een apart experiment en prima geschikt om je klandizie meer dorst te bezorgen.
Al sinds we bij de Kingston Brewery Company zitten, zien we veel mensen met een leren jack met ‘Queens Applied Science’ of alleen Queens erop. Ook andere kledingstukken met Queens lijken erg populair. Navraag leert dat dit weekend homecoming weekend is voor alle alumni van Queen’s University. Alle (oud)studenten van Queen’s komen dit weekend terug naar de plekken waar ze vroeger flink gezopen hebben, juist, de brouwerij.
De heenweg gaat voor het overgrote deel over de snelwegen. We rijden rustig aan want je mag hier maar 100 km/u en af en toe een stuk 110 km/u. Het lijkt er wel op dat ik de enige ben die zich aan de snelheid houdt, iedereen rijd me voorbij, inclusief de vrachtwagens. Dus toch maar een tandje erbij zodat ik meer met de rest van het verkeer meerijdt.
Nu is het eerst tijd om iets te drinken en een kleinigheid te nuttigen. We lopen een straat met terrassen in en vinden de Bier Markt, hier staat Erdinger prominent op het menu en hebben ze binnen een heuse Biergarten, ten minste een kleintje.
We proberen zo goed en zo kwaad als het kan onze route te vervolgen en komen zo langs het National War Memorial en de 8 locks (sluizen) in het Rideau Canal.
We maken onze ronde af en gaan bij de Notre Dame Cathedral Basilica naar binnen en lopen naar de voorkant van het parlementsgebouw waar de Centennial Flame staat, een (bijna) altijd brandende vlam in een monument met plaquettes voor alle 13 provincies en territories van Canada. De vlam zorgt ervoor dat het water in het monument nooit bevriest.
De terugweg is een stuk avontuurlijker dan de heenweg. De snelweg is ’s nachts afgesloten en ik rijd bijna 2 uur lang in het donker over meer en minder slechte lokale wegen, dwars door de 1000 Islands, naar Kingston. Dat is wel vermoeiend, vooral ook omdat ik de weg niet ken. Uiteindelijk komen we toch weer veilig bij onze AirBNB aan. Tijd voor een biertje terwijl ik dit verslag uitwerk.
Vandaag verkassen we naar St. Catharines. Maar eerst lopen we naar ons lokale ‘winkelcentrum’ en gaan ontbijten bij een coffee corner. Na het ontbijt, koffie en gebak, laat ik Ada en Gerben daar achter en pak een Uber naar het vliegveld om de auto die ik gehuurd heb op te halen. Ik had een Nissan Maxima of equivalent besteld en ben benieuwd wat ik ga krijgen. Tot mijn aangename verbazing krijg ik een Volvo S60 B5 awd mee met net iets meer dan 20000 kilometer op de teller. De medewerker van National vraagt nog of ik dat ok vind, hup dan…
Ik rij terug naar de AirBNB om Ada, Gerben en de koffers op te halen. Ada en Gerben hebben inmiddels een plan gemaakt. We gaan eerst even kijken bij Casa Loma, een mooi optrekje op een heuvel met dichtbij een mooi uitzicht op de skyline van Toronto.
Na Casa Loma gaan we een wandeling maken in de buurt van Milton, bij de Hilton Falls. Voordat we dat doen, gaan we eerst even lunchen bij een Starbucks in de buurt. Eigenlijk wilden we naar een Tim Hortons gaan, maar dat was alleen een barretje bij een tankstation en we willen wel zitten.
We lopen een stukje langs de weg, de Sixth Line Nassagaweya en gaan dan het bos in en de Bruce Trail op. Na een tijdje volgen we de Hilton Falls Side Trail. We lopen rondom het meer en komen bij de toevoer waterloop van het meer met een kleine waterval. In de winter is dit een flinke waterval maar nu is het een stroompje dat omlaag valt.
Het gaat verder langs het meer totdat we bij de parkeerplaats van straks uitkomen, er is nu plaats genoeg. Na de parkeerplaats gaat het weer het bos in naar de damwand en met een kleine detour komen we daar bovenop. We volgen de Philip Gosling Side Trail verder en nog een stukje van de Bruce Trail en komen bij een plaquette die aan de First Blaze herinnert. 
Philip Gosling is een van de vier grondleggers van de Bruce Trail en hij heeft hier de eerste markering (first blaze) geschilderd.
Vanwege Thanksgiving is het restaurant dicht, blijkbaar is toch niet alles open vandaag. Maar niet getreurd, aan de andere kant van een brede 4-baans weg met geen verkeer ligt een Kelseys Original Roadhouse en daar gaan we eten.
Onze AirBNB is gelegen in een woonwijk in de wijk Danforth, geen toeristen hier.
Na het ontbijt lopen we naar Graffiti Alley, de enige plek in Toronto waar graffiti legaal is. Ieder plekje is volgespoten en gelukkig niet allemaal over elkaar. Er zitten mooie kunststukjes tussen. Aan het eind van de straat is een graffiti artiest aan het werk, Son of Aquarius, en we maken een praatje met hem en zijn vriendin.
Na Graffiti Alley lopen we naar het water, Lake Ontario. We komen bij de jachthaven uit en hier ligt de grootste 3-master van Canada, de Empire Sandy.
We lopen even de pier op om naar alle kanten te kijken en foto’s te maken. Daarna volgen we een smal paadje langs het water en daarna een lang houten vlonderpad naar Ward’s Island.
We komen weer bij het water uit en hebben een perfect zicht op de skyline van Toronto. Een klein stukje verder ligt het Island Cafe en daar gaan we zitten voor een cappuccino en een biertje, een Burdock Ducks IPA. Gelukkig hebben ze hier wifi en kunnen we weer even syncen.
We lopen terug via een andere route, aan de andere kant langs het water. We komen door een amusementspark met allerlei attracties en op Olympic Island hebben we wederom een prachtig uitzicht op de skyline van Toronto, deze keer met lichtjes.
We lopen naar het station omdat we Gerben daar verwachten. In het station heb ik weer wifi. Helaas komt Gerben door gedoe met kaartjes pas morgenvroeg. Dus zoeken we een restaurant uit, nu we nog Internet hebben, en lopen daar naartoe.
