Datum: 20250529
Tijd: 10:45 – 14:00
Afstand: 14,7 km
Wandeling
Weinig blog artikelen de laatste tijd. Ik heb al sinds januari veel pijn in mijn rechterknie.
Vandaag is het Hemelvaart, een vrije dag dus. Ada wil in de tuin werken en ik ga wandelen. Het gaat redelijk met mijn knie, als ik loop, begint het pijn te doen. Des te meer ik loop, des te meer pijn, tot een bepaald niveau dat ik nog kan hebben. We zien wel waar het schip strandt…
Ik heb een NS wandeling uitgezocht, van Abcoude naar Weesp. Als het daarna nog gaat, kan ik nog langs de Vecht verder lopen naar Muiden. Ik ben benieuwd.
Ik pak de trein van 8:36 uur in Blerick en moet op Amsterdam Bijlmer overstappen. De sprinter heeft vertraging en dat geeft mij de gelegenheid om koffie te scoren. Het is even zoeken voor die koffie, maar ik slaag uiteindelijk bij de Appie.
Ik zit maar een paar minuten in de sprinter, in Abcoude ga ik er al weer uit (6 minuten). Mijn wandeling begint voor het station van Abcoude en ik loop eerst een stukje langs het spoor voordat ik langs Het Gein terecht kom. Ik volg dit riviertje totdat ik het binnenland in loop om naar Fort Nigtevecht, onderdeel van de Stelling van Amsterdam, te lopen.
Bij Fort Nigtevecht is horeca en die is nog open ook. Maar ik ben pas net begonnen met wandelen en heb de koffie net achter de kiezen, te vroeg dus.
Er is vandaag, denk ik, blijkbaar een fietstocht / wedstrijd want ik kom diverse borden met teksten tegen die de fietsers een hart onder de riem moeten steken.
Ik loop door langs het Amsterdam-Rijnkanaal en steek dat over via de Liniebrug. Ik volg het fietspad dat langzaam omhoog en daarna omlaag slingert in plaats van de trap. Bij het omhoog lopen voel ik mijn rechterknie. De Liniebrug verbindt de Stelling van Amsterdam met de Nieuwe Hollandse Waterlinie.
Ik kom nu in Nigtevecht uit, een dood dorp. Ik had hier een pauze willen inlassen om mijn knie rust te geven, maar alles is dicht. Ik vraag nog even aan een inboorling of er ergens koffie te krijgen is, maar helaas. Doorlopen dus.
Ik loop nu langs de Vecht, vroeger een belangrijke scheepvaartverbinding. Vanuit de Zuiderzee kon via de Vecht Utrecht bereikt worden en van daar uit, via de Rijn, Duitsland. 
Op een gegeven moment verlaat ik de Vecht en ga ik dwars door de weilanden over een gras pad richting Weesp.
In Weesp loop ik door de stad, deels nog steeds langs de Vecht, naar het station. Hier eindigt de NS wandeling die ik uitgezocht had. Ik kijk op Google Maps waar ik iets te drinken en te eten kan krijgen en er blijkt een brouwerij in de buurt te zijn, Wispe. 
Daar hoef ik dus niet lang over na te denken en even later ben ik bij de brouwerij in een neogotische kerk. Na Jopen is dit de tweede brouwerij die ik ken, die in een kerk gevestigd is. Wispe betekent overigens Weesp.
Bij Wispe krijg ik eindelijk iets te drinken en te eten. Ik bedenk of ik straks nog verder wil lopen. Willen wel, maar ik denk niet dat het verstandig is en besluit om hier mijn verslag uit te werken en ook van hieruit naar huis te gaan. Bij het laatste stuk heb ik tijdens het lopen allerlei soorten pijn in mijn been. Ik voel de pijn in mijn knie toenemen naarmate ik meer loop. Ook krijg ik regelmatig pijnsteken in mijn knie die gelukkig wel weer meteen weg zijn. Blijkbaar loop ik toch niet helemaal normaal met die pijn want ook mijn bovenbeen en de rechterkant van mijn heup spelen op een gegeven moment op. Al met al niet het beste uitgangspunt om nog eens 5-6 kilometer te gaan lopen.
Weer
Toen ik mijn wandeling begon, regende het. Niet hard, maar wel continu. Na verloop van tijd, zo tegen 12:00 uur werd het droog en dat bleef het gelukkig ook. In het veld stond er wat wind, maar niet echt hard. De zon heb ik vandaag niet gezien, dus mijn zonnebril en hoed had ik gerust thuis kunnen laten.
Songtekst van de dag
Zoals instrumenten bij een symfonie, zo kwamen vandaag allerlei soorten pijn in mijn rechterbeen bij elkaar. Daar heb ik een zeer passend nummer bij gevonden, Symphony of Pain van Accept.
By the hand of fate, knocking on my door
Taken all the magic, forevermore
Torn by secrecy, not a whisper on the wind
Solitude is torment, to the end
Trapped in silence, how I loathe this sanctity
Imprisoned by this irony
Darkened delusion, seeking only to embed
Melodies held hostage in my head
This has to be, my agony
Can someone break these chains?
Yeah
It’s a silent prison
This symphony of pain
Oh can’t you listen
To this symphony of pain
Dispel this agony, oh, someone hear my prayer
This sorrow’s too much to bear
Lost in loneliness, concede to destiny
Only my music sets me free
My rhapsody, of tragedy
Can someone break these chains?
Yeah
It’s a silent prison
This symphony of pain
Oh can’t you listen
To this symphony of pain
It’s a silent prison
This symphony of pain
The world shall listen
To my symphony of pain
This symphony of pain
Sandy vertrekt aanstaande vrijdag naar Chili om in Atacama onderzoek te doen voor haar master, dus ik ga eerst naar Delft om nog wat spulletjes te brengen en samen te lunchen.
In Delft aangekomen, loop ik naar De Gist, daar heb ik met Sandy afgesproken. Google Maps snapt het niet helemaal, die laat me eerst een blokje om lopen.
Sandy gaat naar haar kamer, die heeft nog het een en ander te studeren voordat ze vertrekt. Ada gaat weer met de trein naar huis en ik ga wandelen, naar het strand in Scheveningen. Ik hoef alleen maar de trambaan te volgen volgens Sandy.
In Rijswijk loop ik door het business center, langs TNO, daar kwam ik zojuist ook al langs, en Rijkswaterstaat. Hier kom ik ook voorbij Herberg Van Ouds ’t Nest, tijd voor een pauze met een biertje.
Uiteindelijk kom ik in de haven van Scheveningen aan. Nu nog het strand zien te vinden. Dat is geen probleem en even later loop ik het strand op. In het losse zand zet ik mijn voeten anders neer en ik voel een fikse pijnscheut in mijn rechter knie. Ik strompel door naar de branding en neem daar een kleine pauze om mijn knie weer in het gareel te krijgen. Dat lukt en ik vervolg mijn wandeling in het donker vlak langs de branding over het strand naar de pier. Het is vloed aan het worden, het water komt steeds verder het strand op.
Ter hoogte van het Kurhaus probeer ik de boulevard op te komen. Dat is nog niet zo eenvoudig, ze zijn het strand aan het verbouwen en een groot gedeelte is afgesloten. Nadat ik rondom de bouwplaats ben gelopen, ga ik een biertje drinken bij Brooklyn. Ze hebben hier ook huisgemaakte erwtensoep, lekker.
Gisteren hebben we nog lang zitten na kletsen, de dochter van de eigenaar was al naar huis. We hadden echter instructies gekregen en de hele bar stond ons ter beschikking, dat was goed geregeld.
Na het ontbijt pakken we snel onze spullen en rijden naar Hastière-Lavaux. Hier pakken we bus 154a terug naar Dinant. We nemen nog een kijkje in de kerk van Hastière-Lavaux als we op de bus staan te wachten. Het wordt inmiddels steeds drukker bij de bushalte, maar als de bus komt hebben we toch nog een zitplaats.
Als we boven de route weer gevonden hebben, komen we bij een oorlogskerkhof. Hier liggen allemaal Franse soldaten de in de 1ste wereldoorlog zijn gesneuveld.
Als we weer de natuur induiken, zien we nog een sterrenwacht met een planeten pad. Jammer dat ze Pluto vergeten zijn. We gaan verder door het bos en dan via een zig-zag pad omlaag.
Dan gaat het weer omhoog via een zig-zag bospad, even afzien. Boven komen we bij een weg en, ja hoor, een frietkot in the middle nowhere. Tijd voor lunch. Bij de frietkot hebben ze ook een grote koelkast vol speciaal bier en daar zoeken we eerst iets uit.
De rest van de wandeling gaat verder langs de Maas. We kijken tegen de zon in en lopen over grasland en zandpaden. Het is erg modderig en af en toe moeten we even goed kijken hoe we het beste kunnen lopen. Het laatste stukje gaat vrij uneventfull over een asfaltweg naar Hastière, we eindigen bij een kerk, pelgrims pad… Hier is ook nog een dooieakker waar we even over heen lopen.
Nog een pintje bij Le Val Meuse op de goede afloop, de brug over naar de auto en we zijn weer onderweg naar huis.
We vertrekken om 9 uur in Tegelen, niet te vroeg. Frank rijdt deze keer en het is mistig onderweg. In Dinant aangekomen vinden we al snel een parkeerplaats bij het station. Een vreemde situatie, onder aan de weg moet je betalen om te parkeren, bij het station is het gratis… Geen probleem, we parkeren gratis.
In Godinne aangekomen, willen we eigenlijk wel een kop koffie hebben. Helaas is er niets open, dus beginnen we gewoon aan onze wandeling. We lopen weer langs de Maas. Helaas is het uitzicht maar matig, het is en blijft mistig. Geen probleem, we hebben genoeg om over te praten.
Na onze koffiepauze gaat het verder, nog een stukje rechts van de Maas en dan steken we de Maas over via de spoorbrug. Op de spoorbrug schrikken we ons bijna te pletter omdat er een trein langs komt, ongeveer 1 meter van ons af. Die zagen we niet aankomen en dat kan kloppen want hij kwam van achter ons.
Aan de andere kant van de brug lopen we aan de linkerkant van de Maas verder. Het gaat naar Houx en daar verlaten we de Maas tijdelijk en gaan we het bos in en omhoog. We beginnen nu aan onze klim van vandaag, eerst geleidelijk en dan een flink stuk omhoog over een breed en modderig bospad / karrespoor.
Boven aangekomen hebben we een mooi uitzicht, ten minste dat denken we, het is nog steeds mistig. Wel lopen we een fabrieksterrein op, de Carrière de Leffe, de plaatselijke steengroeve. We lopen aan de rand hiervan verder en na een tijdje hebben we zo’n beetje de hele berg onder onze schoenen. Dat is plaatselijk ook erg glad, niet vanwege sneeuw of ijs, maar vanwege de natte klei.
In Dinant is Adolphe Sax geboren, een muziekinstrument maker die vooral bekend is van de saxofoon, en dat willen ze weten ook. Alles heet hier Sax en overal staan saxofoons of referenties naar saxofoons. Gelukkig vinden we ook een kroeg, Café Leffe, en daar drinken we een welverdiende Leffe Blond.
Terug bij de auto bij het station, gaat het richting hotel, zo’n 20 minuten rijden, in Lustin. Dat blijkt een goede keuze te zijn, we worden heel vriendelijk, en in het Nederlands, ontvangen en we hebben een grote kamer met 2 verdiepingen en 4 bedden. Ook hebben we een tafel gereserveerd in het restaurant, niet dat dat echt nodig was. Gelukkig hebben ze wel een mooie selectie bieren, dus na het douchen gaan we daar lekker zitten, eerst om te drinken, dan om te eten en dan weer om te drinken. In de tussentijd werk ik ook dit verslag uit.
Op de valreep maak ik nog een wandeling in 2024, ik ben van plan om vandaag naar Bad Bentheim te gaan. Waarom? Omdat ik daar al een tijdje naar toe wil, het is per spoor goed te bereiken, er gaat een Nederlandse trein naar toe. Ten minste dat dacht ik…
Ik reis vandaag weer met een keuze dag, 1ste klas dus. Het inchecken en de aansluiting in Nijmegen gaan goed. Ik had daar maar 3 minuten, maar de treinen stonden op hetzelfde perron. In Deventer heb ik meer dan een half uur, tijd dus voor koffie in de Huiskamer. Het is druk, ik kan maar met moeite een zitplaats vinden.
In Hengelo aangekomen, begin ik aan mijn wandeling. Ik heb de track en de route beschrijving op mijn telefoon gedownload. Het is droog en fris als ik begin met wandelen.
Als ik door de bossen en tussen de akkers loop, kom ik bij de meanderende Vinkebeek, ook die volg ik een tijdje. Als ik de Vinkebeek verlaat, gaat het over een breed zandpad met een fietspad erlangs verder. Hier loop ik een stukje te ver, ik moest bij wandelpaal W29 naar rechts, maar die staat er domweg niet…
Na een stukje langs een provinciale weg gelopen te hebben, kom ik bij het Kristalbad, een gebied dat onder andere gebruikt wordt om water uit Enschede op te vangen zodat Hengelo niet overstroomt. Om de milieukwaliteit van het water te verbeteren, is de ‘watermachine’ aangelegd. Het Kristalbad bestaat uit compartimenten die om beurten worden gevuld, leeglopen en droogvallen. Onder invloed van licht, lucht en plantengroei doet de waterbodem zijn zuiverende werking. Twee uitkijktorens geven bezoekers en wandelaars de mogelijkheid om over het Kristalbad uit te kijken. Bij Kristalbad maak ik een extra rondje door het gebied en beide torens heb ik uiteraard beklommen. Ook loop ik over de vlonders de ze hier aangelegd hebben. Als ik Kristalbad overgestoken ben, zie ik de schaatsbaan van Hengelo liggen. Ik loop de Twekkelerbrug op om enkele foto’s te maken, maar besluit toch aan de kant van het Kristalbad te blijven zodat ik mijn route weer op kan pikken.
Het is vandaag wel een bekenroute, na de Elsbeek en de Vinkebeek, kom ik nu ook langs de Koekoeksbeek en de Schoonwaterleiding die elkaar niet gelijkvloers kruisen bij verdeelwerk Fox, een aquaduct.
Na nog een stukje door het dorp, kom ik weer bij het station van Hengelo. Hier loop ik het spoor onderdoor en daarna ga ik het centrum weer in om te kijken of ik ergens iets te eten en te drinken kan krijgen. Het is maandag en de meest interessante kroegen en brouwerijen zijn gesloten. Ik kom uiteindelijk bij Grand Café De Twee Wezen, hier ga ik zitten om mijn wandeling af te sluiten.
Nadat ik gegeten heb en terwijl ik mijn verslag aan het uitwerken ben gooit een ober een glas bier over mij en mijn laptop heen. Gelukkig is de schade te overzien, alleen een natte broek, de laptop is alleen aan de buitenkant nat en er is geen vloeistof naar binnen gelekt. Ook de muis heb ik weer goed droog gekregen en die werkt nog steeds.
Na een goede nachtrust en een ontbijt met Chocomel bedenk ik wat ik vandaag ga doen. Het regent en hoewel het momenteel niet hard waait, is er ook voor vandaag behoorlijk wat wind voorspeld. Geen weer om door het open landschap te lopen. Ik besluit om naar Amsterdam te gaan en daar een wandeling te maken, beschut voor de wind door de bebouwing.
Ik heb een Vinexwandeling uitgezocht, een wandeling in twee delen door de Vinex-wijken in het Oostelijk Havengebied en IJburg. Vandaag ga ik architectuur bekijken. Eigenlijk had ik Sandy nu bij me moeten hebben.
Via de Jan Schaeferbrug loop ik naar Java eiland. Hier loop ik dwars door het woongebied, ontworpen door de Amsterdamse architect Sjoerd Soeters in de jaren 90. Het is een aaneenschakeling van relatief kleine appartementsgebouwen. Van Java eiland ga ik naar KNSM eiland, hier staat veelal hoogbouw. Hier vind ik ook Kanis en Meiland waar ik een lunchpauze inlas, een uitsmijter met een bok biertje. Ter afsluiting van de lunch neem ik nog een Mokums Overdreven IJwit, een variant op het normale IJwit van brouwerij ’t IJ ter ere van 750 jaar Amsterdam, op 27 oktober volgend jaar, met, hoe kan het ook anders, 7,5% alcohol.
Na mijn pauze gaat het verder langs het water, daar overheen en door het Oostelijk Havengebied. Het regent nu echt flink. Uiteindelijk kom ik bij een tramhalte waar ik tram 26 naar IJburg neem. Daar is het tweede gedeelte van mijn wandeling.
Daar loop ik langs het water met daar overheen uitzicht op de woonblokken. In het Diemerpark houdt het zowaar op met regenen! Via Steigereiland loop ik terug naar IJburg. Op Steigereiland staan de wooneenheden in het water, verbonden door steigers, metalen loopbruggen.
Bijna aan het eind van mijn wandeling kom ik bij de jachthaven en daar is het tijd voor een biertje. Het begint net weer flink te regenen met zelfs hagel erbij. Ik kan dus mooi op tijd naar binnen bij NAP. Hier drink ik een paar biertjes en dan loop ik naar de tramhalte en neem tram 26 terug naar het Centraal Station. De tram komt langs een aantal plekken waar ik vandaag gewandeld heb, zowel de eerste als de tweede wandeling.
Als ik een brug overliep of langs het water, waar er weinig beschutting was, dan stond er een flinke wind. Mijn nieuwe paraplu had het er maar moeilijk mee, maar heeft het volgehouden.
Ik sta weer heel vroeg op en neem de trein van 9:36 in Blerick. Het is nog erg donker buiten, maar het is gelukkig niet erg koud.
In Utrecht had ik geen tijd om koffie te scoren, maar daar is in Alkmaar tijd genoeg voor, ik heb 40 minuten. Ik ga naar een koffie tentje bij het station, Nas. Dat is blijkbaar van een Eritreeër want ze hebben Eritrese gerechten. De koffie is erg goed.
Er staat een flinke wind en ik zie een grote groep vogels in de lucht, tja Trekvogelpad…
Uiteindelijk kom ik toch in Spijkerboor alwaar ik het veerpont zie liggen aan de andere kant van het kanaal. Nu gaat het langs de Knollendammer Vaart richting, hoe kan het ook anders, Oostknollendam. In Oostknollendam is het beter lopen, de wind wordt hier tegengehouden door de huizen en bomen. Oostknollendam bestaat voornamelijk uit één straat die langs het water ligt met aan weerszijden huizen. Helaas is er geen horeca, wel een buurthuis, maar dat is dicht.
Aan het eind van Oostknollendam kom ik bij de plaatselijke dooienakker uit, die past op één foto!
Ik loop nu langs Wormer , hier heb ik een café gezien, Café Groos, dat 24 per dag open is volgens Google. Dat dat te veel gevraagd is had ik wel verwacht, echter ik had goede hoop dat het nu wel open zou zijn. Helaas, nergens koffie of een biertje.
Ik loop nu nog zo’n 5 kilometer van etappe 4 en ik twijfel even of ik de route ga volgen door het open landschap of een alternatief zoek tussen de bebouwing. Als purist en omdat ik al een stuk gefoeteld heb, kies ik voor de originele route en wederom loop ik door de forse wind in het open landschap. Als ik bij de provinciale weg kom waar ik van de route afga om naar Zaandijk te lopen, denk ik dat ik het gehad heb met de wind. Helaas, nu loop ik anderhalve kilometer recht tegen de wind in.
Ik kom langs het Zaans Museum en de Zaanse Schans, een openlucht museum met rijksmonumentale houten gebouwen en industriemolens uit de Zaanstreek. Dat ziet er wel aardig uit, wellicht eens met Ada naartoe gaan.
Vandaag is Lise jarig en we gaan wandelen, een deel van het Dommelpad.
We lopen door Valkenswaard, over de markt, richting Dommelen. We komen vandaag een aantal watermolens tegen, te beginnen met de Dommelse Watermolen.
Bij de Volmolen, ze hebben hier een dubbele watermolen aan de andere kant van de weg, nemen we een uitgebreide pauze en een paar pinten.
Op sommige plekken is het erg modderig. Gelukkig hebben we alle drie goede schoenen aan. Na het modderigste stuk, vlak langs de Dommel, lopen we onder de snelwegen door en komen we aan de rand van de bebouwde kom van Eindhoven. Hier hebben we met Ada afgesproken bij een school. We zijn iets te vroeg en wachten dus even totdat Ada aan komt rijden. Daarna vervolgen we onze weg met zijn vieren.
We zien vandaag vrij veel paddenstoelen, die had ik in Canada een beetje gemist.
We besluiten de dag met een etentje bij Boca Grande en laten ons verassen met een 3 gangen diner van Mexicaanse lekkernijen.
Om kwart voor 9 komt de vriendelijke mevrouw van het motel voorrijden met een gele Jeep. Zij brengt ons naar het begin van onze wandeling vandaag. We hadden 9 uur afgesproken, maar ze wilde zeker op tijd zijn.
We lopen eerst naar de Bruce Trail en dan naar de oever van de baai en kijken over het water. Daarna klimmen we omhoog. De route van vandaag loopt boven over de escarpment, behalve als we over de ‘stranden’ lopen. Die stranden zijn rots / kiezel stranden. We hebben regelmatig een mooi uitzicht over waar we heen gaan, waar we vandaan komen en de eilanden van de Fathom Five National Marine Park. Dat Marine Park is een soort natuurreservaat waar ook een flink stuk water bij hoort. Hier liggen allemaal scheepswrakken en het Marina Park zorgt ervoor dat die goed bewaard blijven. Er mag wel naar gedoken worden. Verder zorgen ze uiteraard voor de flora en fauna in het park, zowel boven als onder water.
Als we bij de Georgian Bay Trail komen, nemen we die richting de Grotto. Dat is korter en loopt zich makkelijker. We snijden nu een klein stukje Bruce Trail af. Voordat we bij de Grotto komen, komen we bij een arch, een foto momentje voor Gerben.
Op dit gedeelte van de track komen we diverse keren toiletten tegen. Ook zijn de Bruce Trail paden een stuk duidelijker in de buurt van de Grotto. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de populariteit van dit gedeelte van de Bruce Trail.
Nu gaan we het binnenland in om langs enkele kleinere meertjes te lopen, waaronder Loon Lake. Net als gisteren kunnen we niet echt vlakbij de meertjes komen omdat het hier moerasachtig is. We zien diverse keren chipmunks.
De route gaat een stukje over een weg en daarna foetelen we een beetje. De Bruce Trail loopt door het bos, maar er loopt ook een breed zandpad en de trail kruist dat zandpad een stuk verderop. We lopen over het zandpad om meters te maken en om onze benen een stukje normaal terrein te laten lopen.
We zijn nu met de laatste loodjes bezig. Bij het visitor centre vinden we de Lookout Tower. Hoewel we moe zijn, gaan we toch omhoog voor het uitzicht, 14 keer 8 treden, 112 in totaal. Van hieruit heb je een mooi uitzicht op de eilanden van de Fathom Five.
Nu we toch voor de brouwerij staan, gaan we ook maar meteen iets drinken en eten. En we nemen nog een paar blikken Bruce Trail mee voor op onze motelkamer.
Voor onze wandeling moeten we een stuk rijden, terug waar we gisteren vandaan kwamen, maar niet zo ver. Na 22 kilometer verlaten we de Highway 6 en gaan via steeds mindere wegen naar de plek waar onze wandeling begint. Het laatste stuk gaat over een dirt road, zandweg. De kwaliteit daarvan is eigenlijk prima, alleen de auto wordt er behoorlijk smerig van, vooral de velgen.
Onze wandeling begint met een stuk side trail, de Cape Chin Meadows Side Trail, deze voert ons door het bos naar de main trail. Die loopt hier weer boven over de escarpment en langs het water, de Georgian Bay. De bomen belemmeren wel het zicht een beetje, maar af en toe is er een plek waar geen bomen staan en waar je een prachtig uitzicht over het water en de kustlijn hebt. Dat uitzicht doet me denken aan de South West Coast Path. Dat hebben ze bij de Bruce Trail ook gedacht want dit stuk is een Friendship Trail met de SWCP!
Na een tijdje komen we bij het Devil’s Monument, een losstaande grote rots die onderaan veel smaller is dan boven. Ze hebben er een heel uitzichtplatform aan gewijd waar je een goed zicht hebt op de rots.
Het volgende dat we op de trail tegen komen is Michigander’s Arch, een rotsformatie waar je onderdoor kunt kijken naar de bomen aan de andere kant. We zijn nu op het punt beland waar we aan de terugweg beginnen. Maar eerst nemen we een kleine pauze met een banaan, die hebben we vanmorgen ook meegenomen bij de supermarkt, en water.
De terugweg gaat via side trails, de Anne & Clayton Roberts Side Trail, de Cottrill Lake Side Trail, de Lillie Family Side Trail (dat is de familie die de potholes gemaakt heeft) en de Minhinnick Side Trail. Die laatste lijkt wel geveegd te zijn, langs het pad ligt overal een dikke laag bladeren en op het pad bijna niets. Dat loopt wel een stuk aangenamer, als je kunt zien waar je je voeten neerzet.
Als we een stukje op de Otter Lake Side Trail zitten, zie ik iets onverwachts. Tegen een boom, net iets boven ooghoogte groeit een speciale paddestoel, de Lion’s Mane (pruikenzwam op zijn Nederlands, maar dat klinkt een stuk minder goed). Lion’s Mane zou het cognitieve vermogen verbeteren en is onderdeel van de Paul Stamet’s Stack, een mix van paddo’s om de hersen functies te versterken. Ik had niet verwacht die in het wild tegen te komen.
