Datum: 20250529
Tijd: 10:45 – 14:00
Afstand: 14,7 km
Wandeling
Weinig blog artikelen de laatste tijd. Ik heb al sinds januari veel pijn in mijn rechterknie.
Vandaag is het Hemelvaart, een vrije dag dus. Ada wil in de tuin werken en ik ga wandelen. Het gaat redelijk met mijn knie, als ik loop, begint het pijn te doen. Des te meer ik loop, des te meer pijn, tot een bepaald niveau dat ik nog kan hebben. We zien wel waar het schip strandt…
Ik heb een NS wandeling uitgezocht, van Abcoude naar Weesp. Als het daarna nog gaat, kan ik nog langs de Vecht verder lopen naar Muiden. Ik ben benieuwd.
Ik pak de trein van 8:36 uur in Blerick en moet op Amsterdam Bijlmer overstappen. De sprinter heeft vertraging en dat geeft mij de gelegenheid om koffie te scoren. Het is even zoeken voor die koffie, maar ik slaag uiteindelijk bij de Appie.
Ik zit maar een paar minuten in de sprinter, in Abcoude ga ik er al weer uit (6 minuten). Mijn wandeling begint voor het station van Abcoude en ik loop eerst een stukje langs het spoor voordat ik langs Het Gein terecht kom. Ik volg dit riviertje totdat ik het binnenland in loop om naar Fort Nigtevecht, onderdeel van de Stelling van Amsterdam, te lopen.
Bij Fort Nigtevecht is horeca en die is nog open ook. Maar ik ben pas net begonnen met wandelen en heb de koffie net achter de kiezen, te vroeg dus.
Er is vandaag, denk ik, blijkbaar een fietstocht / wedstrijd want ik kom diverse borden met teksten tegen die de fietsers een hart onder de riem moeten steken.
Ik loop door langs het Amsterdam-Rijnkanaal en steek dat over via de Liniebrug. Ik volg het fietspad dat langzaam omhoog en daarna omlaag slingert in plaats van de trap. Bij het omhoog lopen voel ik mijn rechterknie. De Liniebrug verbindt de Stelling van Amsterdam met de Nieuwe Hollandse Waterlinie.
Ik kom nu in Nigtevecht uit, een dood dorp. Ik had hier een pauze willen inlassen om mijn knie rust te geven, maar alles is dicht. Ik vraag nog even aan een inboorling of er ergens koffie te krijgen is, maar helaas. Doorlopen dus.
Ik loop nu langs de Vecht, vroeger een belangrijke scheepvaartverbinding. Vanuit de Zuiderzee kon via de Vecht Utrecht bereikt worden en van daar uit, via de Rijn, Duitsland. 
Op een gegeven moment verlaat ik de Vecht en ga ik dwars door de weilanden over een gras pad richting Weesp.
In Weesp loop ik door de stad, deels nog steeds langs de Vecht, naar het station. Hier eindigt de NS wandeling die ik uitgezocht had. Ik kijk op Google Maps waar ik iets te drinken en te eten kan krijgen en er blijkt een brouwerij in de buurt te zijn, Wispe. 
Daar hoef ik dus niet lang over na te denken en even later ben ik bij de brouwerij in een neogotische kerk. Na Jopen is dit de tweede brouwerij die ik ken, die in een kerk gevestigd is. Wispe betekent overigens Weesp.
Bij Wispe krijg ik eindelijk iets te drinken en te eten. Ik bedenk of ik straks nog verder wil lopen. Willen wel, maar ik denk niet dat het verstandig is en besluit om hier mijn verslag uit te werken en ook van hieruit naar huis te gaan. Bij het laatste stuk heb ik tijdens het lopen allerlei soorten pijn in mijn been. Ik voel de pijn in mijn knie toenemen naarmate ik meer loop. Ook krijg ik regelmatig pijnsteken in mijn knie die gelukkig wel weer meteen weg zijn. Blijkbaar loop ik toch niet helemaal normaal met die pijn want ook mijn bovenbeen en de rechterkant van mijn heup spelen op een gegeven moment op. Al met al niet het beste uitgangspunt om nog eens 5-6 kilometer te gaan lopen.
Weer
Toen ik mijn wandeling begon, regende het. Niet hard, maar wel continu. Na verloop van tijd, zo tegen 12:00 uur werd het droog en dat bleef het gelukkig ook. In het veld stond er wat wind, maar niet echt hard. De zon heb ik vandaag niet gezien, dus mijn zonnebril en hoed had ik gerust thuis kunnen laten.
Songtekst van de dag
Zoals instrumenten bij een symfonie, zo kwamen vandaag allerlei soorten pijn in mijn rechterbeen bij elkaar. Daar heb ik een zeer passend nummer bij gevonden, Symphony of Pain van Accept.
By the hand of fate, knocking on my door
Taken all the magic, forevermore
Torn by secrecy, not a whisper on the wind
Solitude is torment, to the end
Trapped in silence, how I loathe this sanctity
Imprisoned by this irony
Darkened delusion, seeking only to embed
Melodies held hostage in my head
This has to be, my agony
Can someone break these chains?
Yeah
It’s a silent prison
This symphony of pain
Oh can’t you listen
To this symphony of pain
Dispel this agony, oh, someone hear my prayer
This sorrow’s too much to bear
Lost in loneliness, concede to destiny
Only my music sets me free
My rhapsody, of tragedy
Can someone break these chains?
Yeah
It’s a silent prison
This symphony of pain
Oh can’t you listen
To this symphony of pain
It’s a silent prison
This symphony of pain
The world shall listen
To my symphony of pain
This symphony of pain
