Datum: 20241031
Tijd: 9:00 – 14:05
Afstand: 15,5 km
Overnachting: Bruce Anchor Villa and Cabins, Tobermory
Wandeling
Het dorp, Tobermory, is closing down zoals ze dat gisteren zo mooi verwoorden. Dat betekent voor ons dat er nergens ontbijt te krijgen is. We gaan dus als eerste even naar de plaatselijke supermarkt om ons ontbijt, en dat van morgenvroeg, te halen. Dan terug naar onze kamer om te ontbijten en de rest in de koelkast te zetten.
Voor onze wandeling moeten we een stuk rijden, terug waar we gisteren vandaan kwamen, maar niet zo ver. Na 22 kilometer verlaten we de Highway 6 en gaan via steeds mindere wegen naar de plek waar onze wandeling begint. Het laatste stuk gaat over een dirt road, zandweg. De kwaliteit daarvan is eigenlijk prima, alleen de auto wordt er behoorlijk smerig van, vooral de velgen.
Onze wandeling begint met een stuk side trail, de Cape Chin Meadows Side Trail, deze voert ons door het bos naar de main trail. Die loopt hier weer boven over de escarpment en langs het water, de Georgian Bay. De bomen belemmeren wel het zicht een beetje, maar af en toe is er een plek waar geen bomen staan en waar je een prachtig uitzicht over het water en de kustlijn hebt. Dat uitzicht doet me denken aan de South West Coast Path. Dat hebben ze bij de Bruce Trail ook gedacht want dit stuk is een Friendship Trail met de SWCP!
We lopen een stuk over een zandweg, het is dezelfde weg waarlangs we onze auto geparkeerd hebben, alleen een heel stuk terug.
Het is een grauwe en donkere dag, maar de temperatuur is prima, het is zelfs warm. Voor vanmiddag is er regen voorspeld, maar volgens ons pas vanaf een uur of drie.
Het is wel waaibomendag vandaag, we horen de wind tekeer gaan maar hebben er zelf geen last van omdat we tussen de bomen lopen.
We gaan weer van de weg af en komen op een vrij nieuw stuk van de Bruce Trail in het bos, dit stuk staat niet op Gaia, de markeringen zijn vrij vers en de route is goed zichtbaar, lees er zijn diverse bomen en boompjes gekapt om een goed pad te maken.
Als we het bos weer uitkomen, komen we bij een parkeerplaats aan het einde van een zandweg. We gaan meteen het bos weer in aan de andere kant van de weg. Even later komen we een andere wandelaarster tegen, we zijn dus niet de enigen die vandaag onderweg zijn.
Na een tijdje komen we bij het Devil’s Monument, een losstaande grote rots die onderaan veel smaller is dan boven. Ze hebben er een heel uitzichtplatform aan gewijd waar je een goed zicht hebt op de rots.
Weer een tijd later komen we bij een Glacial Pothole, een mooi rond gat dat in de laatste ijstijd ontstaan is. Hoe dat precies ontstaat is niet helemaal duidelijk. Enig speurwerk leert dat het komt door een cirkelvormige stroming van water (draaikolk?) waar kiezels in meebewegen. Die slijten een gat in een gletscher en dat mechanisme gaat door als de bodem onder de gletscher bereikt wordt. Waarom het water in een cirkelvormige stroming terecht komt, weet ik ook niet en dat is meteen een discussiepunt met Gerben. Hij vind het net zo aannemelijk dat er vroeger mensen waren die een ezel rondjes hebben laten lopen met een soort van gereedschap dat de pothole uitgesleten heeft…
Het volgende dat we op de trail tegen komen is Michigander’s Arch, een rotsformatie waar je onderdoor kunt kijken naar de bomen aan de andere kant. We zijn nu op het punt beland waar we aan de terugweg beginnen. Maar eerst nemen we een kleine pauze met een banaan, die hebben we vanmorgen ook meegenomen bij de supermarkt, en water.
De terugweg gaat via side trails, de Anne & Clayton Roberts Side Trail, de Cottrill Lake Side Trail, de Lillie Family Side Trail (dat is de familie die de potholes gemaakt heeft) en de Minhinnick Side Trail. Die laatste lijkt wel geveegd te zijn, langs het pad ligt overal een dikke laag bladeren en op het pad bijna niets. Dat loopt wel een stuk aangenamer, als je kunt zien waar je je voeten neerzet.
Op een omgevallen boomstam spotten we een klein gestreept beestje. Die hebben we al vaker gezien, maar dan zijn ze snel weer weg. Nu kan ik een foto maken en Google Lens zegt dat het een Eastern Chipmunk is.
We komen weer bij een zandweg, dezelfde zandweg waar onze auto aan staat, een stuk verderop. Het regent inmiddels, niet echt hard dus het valt wel mee.
We lopen nog één side trail, de Otter Lake Side Trail, die komt precies bij onze auto uit.
Als we een stukje op de Otter Lake Side Trail zitten, zie ik iets onverwachts. Tegen een boom, net iets boven ooghoogte groeit een speciale paddestoel, de Lion’s Mane (pruikenzwam op zijn Nederlands, maar dat klinkt een stuk minder goed). Lion’s Mane zou het cognitieve vermogen verbeteren en is onderdeel van de Paul Stamet’s Stack, een mix van paddo’s om de hersen functies te versterken. Ik had niet verwacht die in het wild tegen te komen.
Otter Lake is een nature reserve en we zien het water van een afstandje. Dichterbij komen gaat niet vanwege dat het een natuurgebied is maar vooral omdat het moerasgebied is. Intussen is het gestopt met zachtjes regenen, het regent nu hard… Dat was niet de afspraak, het zou pas na 3 uur gaan regenen en niet om half 3. En zo zijn we op de laatste meters van onze wandeling toch nog nat geworden!
Met de auto door de regen terug naar ons motel en dan snel de douche in. Omdat we ruim op tijd terug zijn, kijken we nog even voor tickets voor Gerben om naar New York te gaan in december.
Om 6 uur lopen we naar de brouwerij, we hebben honger en dorst.
Weer
Het was een grauwe en donkere dag, maar de temperatuur was prima, het was zelfs warm. Voor de middag was er regen voorspeld en die kwam ook. We zijn op het laatst goed nat geworden. Het was ook waaibomendag vandaag, we hoorden de wind tekeer gaan maar hadden er zelf geen last van omdat we tussen de bomen liepen.
Songtekst van de dag
We zagen vandaag Devil’s Monument. Als je een monument voor de devil opricht, dan moet je er wel sympathie voor hebben… Sympathy for the Devil van de Rolling Stones.
Please allow me to introduce myself
I’m a man of wealth and taste
I’ve been around for a long, long year
Stole many a man’s soul and faith
I was ‘round when Jesus Christ
Had his moment of doubt and pain
Made damn sure that Pilate
Washed his hands and sealed his fate
Pleased to meet you
Hope you guess my name
But what’s puzzling you
Is the nature of my game
I stuck around St. Petersburg
When I saw it was a time for a change
Killed the Tzar and his ministers
Anastasia screamed in vain
I rode a tank
Held a general’s rank
When the blitzkrieg raged
And the bodies stank
Pleased to meet you
Hope you guess my name, oh yeah
But what’s puzzling you
Is the nature of my game, oh yeah
I watched with glee
While your kings and queens
Fought for ten decades
For the gods they made
I shouted out,
“Who killed the Kennedys?”
When after all
It was you and me
Let me please introduce myself
I’m a man of wealth and taste
And I laid traps for troubadours
Who get killed before they reach Bombay
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, oh yeah
But what’s puzzling you
Is the nature of my game, oh yeah, get down, hit it
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, oh yeah
But what’s confusing you
Is just the nature of my game
Just as every cop is a criminal
And all the sinners saints
As heads is tails
Just call me Lucifer
Cause I’m in need of some restraint
So if you meet me
Have some courtesy
Have some sympathy, and some taste
Use all your well-learned politesse
Or I’ll lay your soul to waste
Um yeah
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, um yeah
But what’s puzzling you
Is the nature of my game
Um mean it, get down
Woo, who
Oh yeah, get on down
Oh yeah
Oh yeah!
Tell me baby, what’s my name
Tell me honey, can ya guess my name
Tell me baby, what’s my name
I tell you one time, you’re to blame
Ooo, who
Ooo, who
Ooo, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Oh, yeah
What’s my name
Tell me, baby, what’s my name
Tell me, sweetie, what’s my name
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Oh, yeah
Het motregent een beetje als ik bij het hotel vertrek en ik denk nog “het valt wel mee”. Niet dus, onderweg komt het er goed uit en als ik in Wiarton aankom regent het dat het giet. Ik verken alvast de plek waar ik wil parkeren en rij dan terug het dorp in. Ik ga eerst even koffie drinken om te wachten totdat de regen stopt. Het wordt een doppio bij Lost Art Espresso.
Na een tijdje over een ongelijk pad, want rotsen, gelopen te hebben, kom ik bij een trap omhoog. De trap bestaat uit rots treden en een metalen railing die betere tijden gekend heeft en her en der niet meer echt vast zit. Op het laatst is er de spiral staircase, een metalen wenteltrap. Ik hoop dat deze steviger is dan de railing…
Nu gaat het verder door open terrein, maar wel nog steeds met een rotsachtige ondergrond. Er zitten allemaal spleten in de rotsen op de grond, hier moet je je voeten niet verkeerd neerzetten…
Ik moet nu een beslissing nemen, ik kan verder lopen, ik kan via een side track terug lopen of ik kan via een weg terug lopen. Mijn rechter knie wil in ieder geval niet verder en aangezien de side trail waarschijnlijk via moeilijk terrein gaat, kies ik voor de weg. Omlaag dus zodat mijn knie de komende kilometers wat ontlast wordt.
Na de pauze loop ik een lang stuk over de weg vlak langs het water. Hier liggen een aantal leuke optrekjes, rechts van de weg, en ze hebben bijna allemaal een zithoek en / of boot pier aan het water, links van de weg. Het is een doodlopende weg dus lekker rustig. Wel loop ik nu tegen de wind in, jas dicht dus.
Een ding moet je die Canadezen wel nageven, als ze iemand hebben waar ze iets naar willen vernoemen, dan gaan ze er ook voor. Bruce Peninsula, Bruce County, Bruce Trail, Bruce dit en Bruce dat. Zo’n beetje de helft van de bedrijven hier heeft Bruce in de naam.
Ik heb voor vandaag een route uitgezocht die hier door Owen Sounds loopt. Het beginpunt van de wandeling is maar iets meer dan 1 kilometer verderop aan dezelfde weg waar mijn hotel aan ligt. Toch neem ik de auto, wellicht word ik er straks niet blij van om dat stuk(je) nog extra te moeten lopen. Maar goed dat ik dat gedaan heb, de route gaat langs een drukke weg en is niet echt geschikt om langs te lopen.
Het beginpunt van de wandeling ligt vlak bij de Centennial Tower. Die stelt niet heel veel voor, een uitkijktoren zoals we die in Baarlo ook hebben langs de Maas, alleen dan van beton en anderhalf keer zo hoog. Het uitzicht kan ik helaas niet beoordelen, temporarily closed.
Ik heb in ieder geval de Bruce Trail gevonden en het gaat meteen loos, ik werk me binnen de kortste keren in het zweet. Ik loop tussen rotsen, het hoogte verschil valt wel mee, het is vooral de onbegaanbaarheid van het pad dat het me lastig maakt. Gelukkig heb ik de nodige steun aan bomen en rotsen. Op een gegeven moment staat er een bord “For Hiking Only”, nogal wiedes, een paard had allang alle benen gebroken en mountain biken lukt je hier ook niet tenzij je hem op je nek neemt.
Ik moet goed kijken waar ik mijn voeten neerzet, de rotsen zijn in principe niet glad behalve als er mos op groeit (groen). De bladeren maken het er niet makkelijker op. Het zweet druppelt letterlijk van mijn hoofd.
Zoals je op de foto’s wellicht al opgemerkt hebt, wordt de Bruce Trail gemarkeerd met patches, witte rechthoekige markeringen. Een enkele patch betekent doorgaan op het pad, twee patches boven elkaar geven een verandering van richting aan in de richting van de bovenste patch. Een T gevormd door twee patches markeerd het einde van een track. Dat komt voornamelijk bij de side tracks voor die blauwe patches gebruiken.
Een deel van de rotsen op de grond ligt los, daar moet ik mee oppassen. Maar goed dat ik mijn braces heb, dit is uitermate slecht voor mijn knieën.
Wat me opvalt, vandaag maar ook de voorgaande dagen, is dat ik weinig tot geen paddenstoelen zie. Wel zie ik elfenbankjes op (rotte) bomen, maar bijna geen paddenstoelen. Het is vochtig genoeg en de temperatuur is er ook naar. Bij ons thuis zou alles nu vol staan met allerlei soort paddo’s.
Ik kom op meer open terrein, dat wil zeggen er is meer ruimte tussen de bomen en de aanplant is allemaal een stuk jonger. Dat loopt zich ook beter. Ik heb ongeveer anderhalf uur gedaan over de eerste 3 kilometer!
En dan kom ik bij Inglis Falls, die zijn erg mooi. Ik laat de foto’s voor zichzelf spreken.
Ik kom nu bij een beslis moment, ga ik verder met de route of ga ik richting Harrison Park? Het volgende stuk van de day 32 wandeling gaat een flink stuk over wegen en daarna dezelfde route weer terug. Dat zijn twee dingen die ik niet leuk vind. Ik loop dus richting Harrison Park via de Creamery Hill Side Trail.
De Harrison parkeerplaats ligt nog steeds op de side trail, wel was er een aftakking van een andere side trail een stukje terug. Het gaat verder over een asfalt pad naar weer een parkeerplaats met een restaurant, maandag gesloten… Dan maar een reep en water, maar wel een pauze op een van de picknick banken.
Dan zie ik een grote roofvogel in een boom zitten. Hij blijft mooi zitten zodat ik enkele foto’s kan maken. Hij houdt me wel in de gaten en maakt aanstalten om weg te vliegen. Gelukkig bedenkt hij dat ik op de grond sta en geen bedreiging vorm. Later zoek ik op welke vogel het was, het was een roodkopgier.
Aangezien het nog vroeg is, besluit ik om naar het water te rijden. Owen Sound ligt aan een inham van de Georgian Bay. Hier vind ik zo maar een brouwerij, gevestigd in een oud stationsgebouw. De spoorweg ligt hier al lang niet meer. Heb ik dat weer…
Ik vind het beginpunt van mijn wandeling en parkeer de auto langs een zandweg, vlak bij de doorgaande weg en niet in het bos zoals in het boek aangegeven. Dat vind ik toch net iets beter.
Het pad is moeilijk te zien door de grote hoeveelheid bladeren, herfst en zo. Gelukkig zijn er genoeg markeringen, ik kan bij iedere markering minstens 1, maar meestal de 2 of meer volgende markeringen zien. Als backup heb ik nog Gaia GPS, een app op mijn telefoon met een zeer gedetailleerde kaart. De Bruce Trail staat er uiteraard ook op.
Het water van Eugenia Falls waait weg voordat het beneden op de rotsen terecht komt.
Nu volgt een stuk met veel planken paden en een aantal bruggen. Er vallen een paar druppels, eigenlijk de moeite niet waard. Wel zet ik even mijn capuchon op, voornamelijk om niet te veel druppels op mijn bril te krijgen, dat kijkt zo lastig.
Als ik de main trail weer oppik, kom ik al snel bij de bewoonde wereld en een weg. Die volg ik een stukje en dan volgt een mooi stuk van de wandeling door en langs een aantal velden.
Eerst loop ik omlaag en zoals dat gaat moet dat ook weer omhoog gelopen worden. Het laatste stuk van de wandeling, zo’n anderhalve kilometer, gaat fors omhoog. Na 20 kilometer zwaar terrein en op en neer, ben ik daar minder blij mee. Gelukkig staat aan het eind mijn auto op me te wachten.
De reis naar Pearson International verloopt voorspoedig, een paar kleine opstoppingen. We hoeven gelukkig niet heel Toronto door. Aan de andere kant staat veel meer file. Daar moet ik straks even goed naar kijken, anders neem ik een andere route.
Ik rij vanaf het vliegveld meteen door naar het begin van de Bruce Trail, dan kan ik nog een wandeling maken. Gisteren is dat er niet meer van gekomen omdat het donker was.
Ik volg de Bruce Trail een goed uur, iets meer dan 5km, door het bos en boven over de Niagara Escarpment. Daarna ga ik via een side trail terug, de Upper Canada Heritage Side Trail. Deze voert me een stuk terug naar een weg. Daarna moet ik mijn weg zelf terug zien te vinden. Dat lukt via een pad dwars door een groene strook tussen de velden en wijngaarden. Op het laatste stuk van dit pad ligt een dikke laag bladeren, je kunt me dus van veraf horen aankomen.
Ik loop een stukje door Queenston en duik dan weer de rimboe in. De zon is inmiddels onder gegaan, maar ik hoef nog maar een klein stukje door het bos en het is nog niet helemaal donker. Het laatste stukje loop ik over de General Brock Side Trail, die komt helemaal van Niagara-on-the-Lake hier naar het begin van de Bruce Trail.
Vandaag gaan we met Gerben naar Niagara-on-the-Lake, maar niet voordat Gerben ons een tour van de campus heeft gegeven. Brock University is flink groter dan ik had verwacht en de studenten hebben alle fasciliteiten die ze maar wensen. Er zijn meer dan 19.000 studenten aan Brock University, ter vergelijking, Maastricht heeft er meer dan 22.000. Maar in Maastricht is de campus over de hele stad verspreid.
We rijden in een half uurtje naar Niagara-on-the-Lake en parkeren de auto aan the lake. Van hieruit lopen we langs een golf terrein naar de monding van de Niagara River. Daar ligt ook Fort Mississauga, waar we rond omheen lopen. Aan de andere kant van de rivier ligt ook een groot fort, Old Fort Niagara. De andere kant van de rivier is de VS.
Ik heb op Google Maps gekeken en een leuke tent gevonden voor de lunch, The Olde Angel Inn, een echte Engelse pub met ook een echt Engels menu.
Blijkbaar zijn ze hier niet bang dat de dooien ontsnappen.
Die oorlog werd door de VS begonnen, tegen de Britten, om Canada “te bevrijden”. De Britten en Canadezen zagen dat echter niet zo zitten en nadat de Amerikanen Toronto platgebrand hadden en de Britten en Canadezen Washington, werd de oorlog door de Britten en Canadezen gewonnen (heel korte samenvatting).
Het regent nog steeds een beetje en we hebben het fort al rondom gezien, we slaan de binnenkant over en lopen terug naar het centrum. Daar ziet Ada een brouwerij, The Exchange Brewery, en dat lijkt ons een geschikte plek om even te gaan zitten. Gerben en ik gaan voor een 6 beer flight zodat we enkele bieren kunnen proeven en Ada neemt een cocktail.
Als we naar de auto lopen zien we de skyline van Toronto aan de andere kant van Lake Ontario. Die konden we voor de middag nog niet zien.
Na het ontbijt rijden we naar Fort Erie, Old Fort Erie om precies te zijn. Helaas is het fort dicht, maar we kunnen er goed rond omheen lopen en het hele fort bewonderen. Het fort ligt langs Lake Erie en aan de andere kant zien we Buffalo liggen, in de VS. Ook hier loopt de grens dwars door het meer.
Nadat we bij Fort Erie een rondje gelopen hebben, rijden we naar Port Colborne. Als we aankomen hebben we geluk. Ze hebben hier ook zo’n grote ophaalbrug en die laten ze net weer zakken.
Er is hier een museum, het Port Colborne Historical & Marine Museum en daar gaan we een kijkje nemen. Ze hebben exposities over de verschillende industrieën die ze hier gehad hebben en een interactieve presentatie over de verschillende versies van het Welland Canal en de aanleg daarvan. Van dat laatste had ik me iets meer voorgesteld dan alleen een computer scherm, daar wilde ik graag meer van weten. Verder is er buiten het een en ander te doen, een klein openlucht museum. 
Hier staat ook de Neff Steam Buggy, een van de oudste automobielen die in Canada zijn gemaakt, hier in Port Colborne.
Een stukje verderop, op het eiland met de toepasselijke naam “The Island”, kun je uitkijken over Lock 8. Het Welland Canal gaat van Lake Erie naar Lake Ontario om de Niagara watervallen te omzeilen. Het hoogte verschil is ongeveer 100 meter en dat wordt overbrugd door 8 sluizen (locks). In Port Colborne ligt Lock 8, vanaf Lake Ontario geteld de laatste sluis. Als we aankomen vertrekt er net een schip uit de sluis, richting Lake Ontario. Die heeft nog iets voor de boeg, de passage door het Welland Canal met zijn 8 sluizen duurt ongeveer 11 uur.
Lock 8 is 24,4 meter breed en met zijn 349,9 meter de langste sluis. Ter vergelijking, de langste sluis in Belfeld, die midden in de Maas, is 241 meter lang en 16 meter breed. De schepen zijn hier ook een flink stuk groter, zoals bijna alles. Dat heeft Canada met de VS gemeen, alles is hier groter…
Op de terugweg rij ik eerst naar Lock 7, daar kijken we nog even rond. Lock 7, 6, 5 en 4 liggen vlak bij elkaar en de weg die we volgen gaat daar vlak langs. Zo zien we dat de Glendale Avenue Bridge open staat, er komt een groot schip aan. We stoppen even om het schip onder de brug door te zien gaan.
Vandaag zien we Gerben weer, maar pas vanmiddag na zijn colleges. Eerst zoeken we een wasserette zodat ik mijn was kan laten doen. Ada gaat over een paar dagen naar huis, maar ik ben hier nog anderhalve week en zoveel kleren heb ik nu ook weer niet meegenomen. Helaas is er in deze AirBNB geen wasmachine, dus een wasserette.
Nadat ik mijn was ingeleverd heb, gaan we weer ontbijten bij Mom’s Donuts, dat was gisteren goed bevallen.
We gaan terug naar ons appartement en bergen alles op, het meeste in de koelkast. Daarna lopen we een blokje om en nemen een kijkje bij de kerk om de hoek, die heeft een karakteristieke toren, en lopen door het park dat hier ligt, Montebello Park.
Grondeekhoorns hebben dunne staarten en houden een winterslaap, terwijl boomeekhoorns een bossige staart hebben en het hele jaar door actief zijn. Ook zijn er twee soorten vliegende eekhoorns. In totaal zijn er zo’n 10-20 miljoen eekhoorns in Canada.
Om 3 uur pikken we Gerben op bij de uni en rijden we naar DeCew Falls. We parkeren bij het First Nations Peace Monument. We gaan een stuk lopen waar Gerben normaliter een rondje rent. Het blijkt weer een stuk van de Bruce Trail te zijn. Volgens Gerben is alles hier Bruce Trail 🙂
We lopen langs het water naar Lake Moodie en dan over een dijk daarlangs. Op de dijk staan borden met “No trespassing”, maar ook markeringen van de Bruce Trail. We besluiten die laatste te volgen en die eerste te negeren.
We zien nog een Blue Jay in de struiken zitten, een mooie blauwe vogel die zijn naam aan het een honkbal team heeft geleend, de Toronto Blue Jays. Je kunt hem op de laatste 3 foto’s bewonderen.
Na een tijdje willen wel weer in de bewoonde wereld komen, de zon gaat bijna onder. Dat lukt, net voor zonsondergang komen we bij een weg uit. Ada en Gerben lopen nu rustig verder, terwijl ik in mijn tempo vooruit loop om de auto te halen. Ada begint last van haar benen te krijgen.
Dat was een aardige wandeling vandaag die voor een flink stuk uit Bruce Trail bestond.
Ik heb gisteren een beetje op Google Maps gekeken en een aardig tentje gevonden om te ontbijten. We zouden daar naartoe kunnen lopen, 25 minuten, maar we willen een stuk van de Bruce Trail gaan lopen en we stoppen onderweg bij Mom’s Donuts. Dat blijkt een goede keuze te zijn, een prima ontbijt met eieren, bacon, omelet en toast. Helaas geen capuchino voor Ada, maar wel goeie koffie en thee.
We rijden naar het beginpunt van de wandeling, een parkeerplaats langs het Welland Canal. En dan bedoel ik het 4de Welland Canal. Het Welland Canal is de scheepvaartroute van Lake Erie naar Lake Ontario, om de Niagara falls te vermijden. Het hoogte verschil is zo’n 100 meter en dat wordt met 8 sluizen overbrugd. Zoals je uit het voorgaande stukje tekst al kunt afleiden, zijn er in de loop van de tijd verschillende versies van het Welland Canal geweest. De 4de variant is nu in gebruik en onze wandeling voert ons voor een deel langs versie 3. Het werk aan versie 1 werd in 1824 begonnen en toen had men nog 40 sluizen nodig.
Vlak bij onze parkeerplaats ligt een joekel van een ophaalbrug, de Glendale Avenue Bridge, oftewel bridge 5. Dit is een vertikale lift brug, als ik dat goed vertaald heb, het wegdek wordt tussen twee torens omhoog getild. De torens zijn behoorlijk hoog zodat schepen van maximaal 35 meter hoogte erdoor kunnen.
We beginnen onze wandeling langs Glendale Avenue, een drukke weg. Gelukkig kunnen we over het gras lopen van de General Motors St. Catharines Propulsion Plant, hier worden scheepsmotoren gemaakt. Even later steken we het 3de Welland Canal over, of in ieder geval wat er nog van over is, en meteen daarna gaan we rechts een smal pad op om een flink stuk langs dat kanaal te lopen. Rechts is het kanaal en links ligt de Royal Niagara Golf Club, ook een mooi uitzicht.
Het 3de Welland Canal is behoorlijk in verval geraakt. We herkennen de sluisbakken, maar die zijn op diverse stukken flink afgebrokkeld of totaal ingestort. Het waterniveau is ook erg laag, maar dat zal wel zo geregeld worden.
We gaan verder door het bos, dwars over het golf terrein. Nadat we het golf terrein achter ons laten, steken we een grote weg over. Hier is ook een parkeerplaats en meer volk op de been.
De route gaat verder door het bos, een vrij open bos hier. De bomen staan ver uit elkaar en er groeit niet veel tussen. Wel liggen er de nodige bomen plat. Aan de kant zien we op een gegeven moment Iejoor’s hut.
We nemen nu een side trail om een rondje te maken, de Margaret Kalogeropoulos Side Trail, dan weer een stukje Bruce Trail dat we al gehad hebben en de volgende side trail, de Wetland Ridge Side Trail. Ik had gezien dat vanaf deze side trail weer een andere side trail, de Niagara College Side Trail, naar de Niagara College Teaching Brewery gaat. Een prima plek voor een pauze. Helaas is de brouwerij dicht, maar de vlakbij gelegen Niagara College Teaching Winery is open en hier hebben ze ook al het bier van de brouwerij.
Het idee was dat Ada hier bleef zitten en dat ik een extra rondje zou lopen. We zitten echter zo goed, buiten op het terras, met mooi weer en een mooi uitzicht over de wijngaarden, dat ik ook blijf zitten en me een paar biertjes laat smaken.
Uiteindelijk besluiten we toch om verder te gaan. We lopen door een woonwijk en langs een drukke weg, Glendale Avenue, terug naar de auto.
We gaan vandaag nog eens naar Niagara Falls om de boot tour te doen. Ik kijk deze keer waar ik kan parkeren, we willen ook wel een stuk lopen. Het wordt Legends on the Niagara Golf Course, bij Chippawa.
We parkeren op het grote parkeerterrein van de golf club, plaats genoeg en gratis.
De opzichster echter niet. Het is niet de bedoeling dat we hier wandelen, maar we mogen doorlopen naar de Niagara River Parkway, daar wilde ik naar toe. Just watch your heads!
Aan het eind van de golf course klimmen we over de lage omheining en komen op een wandelpad langs de Niagara River terecht. Na een tijdje kunnen we de weg oversteken om de Niagara River Recreation Trail te volgen. Dat is een brug-achtig pad over het water. Ze hebben er echter 3 meter hoge omheiningen omheen gezet zodat het net een gevangenis is. Het traject gaat over de plek waar de Welland River in de Niagara River stroomt.
Even later komen we op bekend terrein, hier waren we vorige week ook, met Gerben. Bij Table Rock gaan we even lekker op het terras zitten, in de schaduw, met een biertje…
Uiteindelijk komt de boot weer terug en als iedereen er vanaf is, mogen wij erop. We varen eerst vlak langs de Amerikaanse waterval, erg indrukwekkend. Daarna gaan we de mist in bij de Horseshoe Falls. Hier is de poncho geen overbodige luxe, de vlagen water vliegen ons om de oren. Als we midden in de mist zitten, zien we eigenlijk niets, behalve regenbogen.
Als we weer terug zijn, blijkt dat we de laatste boot hadden, dat is mazzel hebben!
Hier drinken we een biertje en dan pakken we een Uber naar het parkeerterrein waar de auto staat.
