Datum: 20230613
Tijd: 10:55 – 13:05
Afstand: 7,2 km
Overnachting: Epworth House, Penrith, Cumbria
Wandeling
Vandaag is verhuisdag, ik ga van mijn Airbnb in Workington naar een andere Airbnb in Penrith. Maar niet voordat ik nog een korte wandeling gemaakt heb.
Ik rij naar Dufton om daar een korte ronde te lopen en en passant ook Dufton Pike te baggen, geen Wainwright omdat dit niet meer de Lake District is, maar een Marilyn, een berg met minimaal 150 meter hoogte verschil met zijn omgeving. Deze is overigens in The Pennines gelegen.
In Dufton aangekomen vind ik al snel de openbare parking waar je kunt parkeren by donation, een prima concept. Vanuit het dorp zie je Dufton Pike prominent liggen.
Ik loop het dorp uit en vind meteen de route die ik moet lopen. Het gaat eerst via een landweg een stuk om de berg heen om de juiste plek te vinden om omhoog te gaan. Ik loop hier een stuk van de Pennine Way in plaats van de Cumbria Way die ik de afgelopen dagen vaak tegengekomen ben.
Dufton Pike is prima te doen, eerst stijg ik langzaam via de landweg en andere paden, dan, als het echt omhoog gaat, ga ik schuin tegen de berg omhoog, dat scheelt aanzienlijk. Alleen het laatste stuk gaat recht tegen de berg omhoog, maar wel aan de kant die het minst steil is en, omdat ik al op een behoorlijke hoogte ben, het is niet meer zo ver.
Op de top van Dufton Pike (12:12) aangekomen, waai ik bijna weg. Het waait gruwelijk hard boven op de berg. Ik bewonder het uitzicht en maak enkele foto’s en dan gaat het snel weer naar beneden. Er is ook niet veel te zien aan de top, alleen het uitzicht is de moeite waard.
Beneden aangekomen, tref ik een stenig pad aan dat me weer naar Dufton terug leidt. Hier ga ik bij de plaatselijke thea shop, de Post Box Pantry, op het terras zitten met een kop thee en chocolade cake.
Daarna gaat het naar Penrith. Ik ben veel te vroeg, maar dat is geen probleem. Ik zet de auto alvast in de garage, ja ik heb een garage, en ga het dorp in. Ik ben al meteen veel beter te spreken over Penrith dan ik was over Workington. Diverse restaurants, veel pubs, een gezellig winkelcentrum en dat allemaal op loop afstand. Ik strijk bij een coffeeshop neer, nee niet zo’n Nederlandse, maar een echte, en drink een kop koffie op het ’terras’ voor de deur. Terras is en groot woord, twee klapstoeltjes en een klaptafeltje.
Ik loop terug naar mijn Airbnb, ik mag nu inchecken, en bekijk mijn nieuwe thuis voor de komende dagen. Dat ziet er prima uit. Als welkom heeft Darren, mijn host, voor enkele standaard zaken gezorgd, brood, boter, melk, jus d’orange en hij wilde ook een fles wijn klaar zetten. Toen hij vroeg of ik rood of wit prefereerde, gaf ik aan dat ik liever craft beer had. Zijn cleaning lady heeft dus gezorgd voor een 4-tal zeer goede bieren die in de koelkast op me staan te wachten. Die zijn voor straks!
Leuk detail is dat ik langs een graveyard woon, naast het appartementen complex waarin mijn appartement gelegen is, overigens helemaal bovenaan, ligt een oude kerk met een net zo oude dooienakker. Wel lekker rustige buren, hoop ik…
Ik ga me hier wel vermaken!
Weer
Het wordt saai, maar het was weer heel warm. Vooral zonnig met een enkel wolkje. Ik was blij dat de landweg heen en de stenige weg terug regelmatig schaduw boden.
Songtekst van de dag
Omdat het zo hard waaide op Dufton Pike, vandaag One Way Wind van The Cats. De wind kwam inderdaad maar vanaf één kant…
You said some winds blow forever
And I didn’t understand
But you saw my eyes were asking
And smiling you took my hand
So we walked along the seaside
Where trees grow just one way
Pointing out the one direction
That the wind blows day after day
One way wind, one way wind
Are you tryin’ to blow my mind?
One way wind, one way wind
Is she her that I hoped to find?
Why you blow the cold ev’ry day?
Tell me, what are you tryin’ to say?
No, I don’t know all about you
And maybe I never will
But I do know ev’ry word of
Our talking upon the hill
And whenever I will see you
For maybe one more time
I’m sure I’ll get the answer
That the wind has still in mind
One way wind, one way wind
Are you tryin’ to blow my mind?
One way wind, one way wind
Is she her that I hoped to find?
Why you blow the cold ev’ry day?
Tell me, what are you tryin’ to say?
One way wind, one way wind
Are you tryin’ to blow my mind?
One way wind, one way wind
Is she her that I hoped to find?
One way wind, one way wind
Are you tryin’ to blow my mind?
One way wind, one way wind
Ik begin vol goede moed aan mijn route, na enig zoeken heb ik de juiste weg naar boven gevonden. Het gaat weer meteen steil omhoog. Ik klim een stukje en rust dan uit, ik klim een stukje en rust dan uit, en zo voort, dat schiet echter niet echt op. Ik vraag me af waar ik mee bezig ben, zo is er geen lol aan. Ik ben op een kwart van de berg, denk ik, en dan besluit ik dat dit niets is. Dit is voor mij niet (meer) weggelegd, ik ben een wandelaar en geen bergbeklimmer. Ik daal een stukje af en neem een pad dat onder langs de berg loopt. Ik ga vandaag een wandeling in de vallei maken.
Op de weg die ik gevonden heb is een hek met een poort, daar ga ik doorheen. Pas op dolende schapen!
Die schrikken en vluchten in paniek uit de rotsachtige beek. Nergens voor nodig natuurlijk, maar dat weten die koeien niet. Gelukkig heeft er geen koe een poot gebroken, het ging nogal heftig om uit de beek te komen.
Ik probeer zo weinig mogelijk over de weg te lopen en als ik door een bos loop, vlak voordat ik de weg weer op zou moeten, zie ik een veelbelovend pad in de richting die ik wil. Dit soort paden staan ook niet op de OS Explorer kaarten, daarvoor zijn ze waarschijnlijk te smal.
Bij het meer aangekomen, kijk ik eerst even rond en begin dan tegen de klok in om het meer te lopen. Het eerste stuk is erg mooi aangelegd, met bomen en een mooi pad met schaduw. Dat is echter maar van korte duur en het pad gaat over in wat hier normaal is, een stenig en ongelijk pad. Geen probleem, dat kan ik hebben.
Ik kom diverse andere wandelaars tegen. Als ik een ouder stel tegenkom, ga ik even aan de kant staan om ze door te laten. De vrouw is afgeleid, tja die ziet mij natuurlijk niet iedere dag, en zet haar stok verkeerd neer zodat die langs het pad omlaag schiet. De vrouw gaat er achteraan. Gelukkig was het hoogte verschil niet groot, als dit in de bergen gebeurd was, dan was het een ander verhaal geworden. De vrouw heeft gelukkig niets, wellicht enkele schrammen, en als ik haar omhoog geholpen heb loop ik weer verder.
Uiteindelijk bereik ik Buttermere, tijd voor een pauze bij het Croft House Farm Cafe met thee en gebak. Ik wordt meteen de beste maatjes met de plaatselijke mussen die de kruimels van mijn bord komen stelen.
Dan hoor ik in een keer een tyfus herrie, er komen twee straaljagers heel laag over gevlogen (het vlekje op de rechter wolk). En even later nog een keer. Ze hadden een buitenlands kenteken gespot en kwamen kijken of het russen waren. Als ik de tweede keer naar ze zwaai, zien ze dat ik het ben en gaan ze terug naar hun basis.
Als ik het meer weer bereikt heb, loop ik een stukje langs de oever totdat ik de B5289 bereik. Die steek ik over en via een pad onder langs de berg loop ik, parallel aan de B5289, verder. Ik stijg weer een stukje en het pad gaat een flink stuk van de weg verder totdat ik weer bij een parkeerplaats op de weg uitkom. Om nu de weg te vermijden, moet ik een flink stuk het ‘binnenland’ in gaan. In een driehoek loop ik een flink stuk onder langs de bergen.
Ook hier staan weer overal muren langs de velden. De muren zijn van het gesteente waar de berg ook van is en ik vraag me af wie ze gebouwd heeft en hoe oud ze zijn. Een beetje Googlen levert op dat de Dry Stone Walls gebouwd zijn tussen 1750 en 1850 om het vee te beschermen en om eigendom af te bakenen. Ze worden gebouwd door enkel de stenen op elkaar te stapelen en er wordt geen cement of iets dergelijks gebruikt. Als ze goed gebouwd zijn, dan zorgt de zwaartekracht ervoor dat ze stevig zijn en omdat er geen cement gebruikt is, zijn ze zeer vorstbestendig. Gezien de staat van de muren, ze zien er in het algemeen nog prima uit, is dat een opsteker voor diegene die ze gebouwd heeft. Ik denk wel dat het nodig is om de komende tijd enig onderhoud te doen. Her en der zitten er gaten in de muren en sommige staan een beetje scheef.
Als ik weer bij de weg uitkom, steek ik over om verder te lopen over een pad dat eerst iets hoger dan het meer loopt, maar dan afdaalt naar de oever. Hier kom ik ook het stel weer tegen waarvan de vrouw gevallen was en ik waarschuw haar om goed uit te kijken. Dat lukt deze keer.
Het laatste stukje is erg warm, ik loop toch nog door de volle zon. Gelukkig kom ik in Lanthwaite Forest, schaduw, maar het allerlaatste stuk naar Lanthwaite Green Farm gaat door de velden en toch weer even omhoog.
The Henry Bessemer
De THB is iedere dag vanaf 8 uur open, dus ook voor ontbijt, en gaat pas om 11 of 12 uur ’s avonds dicht. Zoals gezegd serveert THB gedurende die tijd zowel eten als drinken.
Het eten is zeer gevarieerd, van normale pub grub en Fish & Chips tot pizza’s en curries. Ook zijn er een groot aantal kleine gerechten te krijgen voor de kleine honger. De kwaliteit van het eten is goed, maar verwacht geen culinaire hoogstandjes, het is per slot van rekening een pub. Bijvoorbeeld de rijst die bij de kip of de curries geserveerd wordt, verschilleden soorten, is eetbaar maar duidelijk opgewarmd. De kip en het vlees van de curry is prima en ook het naan brood en de papadum die bij de curry geserveerd wordt is goed. De sauzen zijn ook prima van kwaliteit, hoewel die wel iets pittiger mogen zijn (persoonlijke voorkeur).
Als het om bier gaat, dan is er genoeg keuze in THB. Er zijn diverse tap kranen, maar die hebben gedeeltelijk hetzelfde bier, dat is een beetje jammer. Toch is er genoeg keuze uit getapt bier, er zijn altijd tussen de 15 en 20 bieren van tap, of cask (vat), te krijgen, waaronder Guinness, Stella Artois, Coors, Doombar, Carlsberg, e.d.. Daarnaast is er een ruime keuze aan wisselende bieren van diverse brouwerijen uit fles of blik, waaronder diverse IPA’s. Helaas is daar niet alles van op voorraad.
Vandaag ga ik het weer in de bergen proberen. Ik rij naar New Dungeon Ghyll. Het laatste stuk gaat via erg smalle wegen met muurtjes langs de kant en een helling van 25%. En dan kom je een tegenligger tegen. Gelukkig stopt hij net op een iets breder punt en kan ik er, langzaam, voorbij. Mijn navigatie wil me het laatste stuk over een steenweg laten rijden en dan bedoel ik niet een steenweg waar de stenen mooi gerangschikt liggen, maar een waar allerlei soorten scherpe stenen schots en scheef door elkaar liggen. Dat gaat dus niet gebeuren, ik heb net nieuwe banden en die wil ik graag heel houden. Als op de kaart kijk, zie ik dat ik over de weg uiteindelijk op hetzelfde punt uitkom, alleen via een klein omwegje.
Na enig zoeken vind ik mijn route en het gaat vrijwel meteen flink omhoog. Deze keer over een pad van grote stenen en rotsen. Het is zwaar, vooral in de felle zon, maar met de nodige pauzes is het wel te doen. Er zitten ook stukken bij waar je met handen en voeten omhoog moet. Ondanks dat het zwaar is, is dit wel een van de betere manieren om omhoog te gaan. De stenen zijn een soort treden van een trap, wel heel onregelmatig qua hoogte en grootte, maar je kunt je voeten bijna altijd wel horizontaal neerzetten.
De route omhoog gaat langs Stickle Ghyll, een stroompje dat hier omlaag komt met kleine watervalletjes. Dat is wel prettig want af en toe kom ik dichtbij genoeg om even mijn handen in het water te houden en dat is een lekkere afkoeling.
Boven aangekomen kom ik bij Stickle Tarn, het bergmeertje. Ik ben blij dat ik het tot hier gered heb, maar gezien de hitte, het is hier 27°C en ik loop in de volle zon, besluit ik om niet verder omhoog te gaan. Om op de top te komen moet ik namelijk nog zo’n 250 meter verder omhoog en het ziet er niet naar uit dat dat makkelijke 250 hoogte meters zijn.
Na mijn rondje probeer ik een route te vinden onder langs de bergtoppen, deels over paden en deels dwars door het gras. Ook dat is niet helemaal ongevaarlijk, in het gras zitten af en toe grote gaten die slecht zichtbaar zijn door het gras dat eroverheen groeit. Daar moet je niet met je voet in terecht komen.
Helaas, hier kom ik niet verder, dus terug. Dan rest mij niet veel anders dan omlaag te gaan waar ik omhoog gekomen ben. Ik loop terug naar Stickle Tarn en van daaruit weer omlaag naar New Dungeon Ghyll. Omlaag is een stuk makkelijker dan omhoog, ook al omdat de lucht een beetje betrekt en ik niet meer in de volle zon loop.
Ik heb een wandeling rondom een meer uitgezocht, Derwent Water, en die begint in Keswick, een zeer toeristisch dorpje midden in the Lake District.
Net voordat ik Keswick uitloop, neem ik eerst nog een kop koffie bij Café Hope, naast de golfbaan. Het is goed toeven onder de veranda bij Café Hope met uitzicht op de golfers die in de volle zon zich staan uit te sloven en met prachtige rozenstruiken in een perk langs het café.
Ik loop door het park naar de oever en daarlangs. Het wordt een stuk rustiger na het Theatre by the Lake, alleen echte wandelaars blijven over en geen toeristen.
En dan staat er een vrouwtje langs de weg die achter in haar auto een koffiebar heeft ingericht. Tijd voor een pauze, maar in plaats van koffie een met de hand geschudde aardbeien milkshake.
Nog een stukje langs de oever en dan de weg over over een slingerend pad door het bos met een kleine zijsprong naar de Lodore Falls. Die vallen een beetje tegen, te weinig water?
Als ik verder loop, gaat het een stuk langs en over de weg. Dat is minder want het is een drukke weg. Maar gelukkig kan ik snel weer een wandelpad op, richting de Chinese brug over de rivier Derwent. De naam Chinese brug komt van de zwakke boog die de brug maakt.
Nu gaat het terug aan de andere kant van Derwent Water. Ik volg zo veel mogelijk de oever, ook al is dat niet altijd volgens de route. Na een tijdje, als ik halverwege het meer ben, neem ik een pauze op een rotsblok langs het water met Sultana en water.
Ik kom langs een Alpaca farm, die kun je meenemen voor een wandeling, de alpaca’s dus, niet de farm, dat is nog eens wat anders dan een hond.
Nog een klein stukje, ik loop verder over de weg door Portinscale en daarna via een wandelpad door de weilanden terug naar Keswick waar ik meteen uitkom in de winkelstraat waar ik ook gestart ben.
Al met al een mooie wandeling, zeker ook aan te raden voor mensen die de sfeer van de fells van Lake District willen proeven zonder meteen de bergen in te gaan. Je hebt continue prachtige uitzichten op de diverse fells waarvan ik er al enkele gelopen heb.
De uitgekozen route begint meteen bij de parkeerplaats en het gaat via een breed pad een stukje omlaag en dan geleidelijk omhoog. Als ik bij een gate kom is de pret alweer over, het gaat weer recht tegen de berg omhoog. Boven aangekomen moet ik over een hek klimmen om naar de top te kunnen, dat lukt en ik bereik Lonscale Fell (W, 11:08).
Ik loop door naar de volgende top, eerst weer een hek over en dan een flink stuk zonder al te veel dalingen of stijgingen. Het laatste stuk is weer steil omhoog ploeteren totdat ik Lesser Man (11:47) bereik, een sub-top van Little Man (W, 11:54) die ik vlak daarna bereik. De cairn van Lesser Man is extra ‘versierd’ met roestige palen van een hek.
Nu volgt nog een laatste klim naar Skiddaw (W, 12:31). Dat gaat via de main route naar boven, een behoorlijk breed rotsachtig pad dat toch nog behoorlijk stijgt. Boven aangekomen loop ik langs alle toppen van Skiddaw, North Top, High Man (de echte top), Middle Top en South Top. Het waait enorm boven op de berg en ik loop weer verder voordat ik wegwaai. Als ik een klein stukje ben afgedaald, ben ik bijna helemaal uit de wind. Tijd voor een pauze. Ik ga op de helling van Skiddaw zitten voor een Muesli reep en wat water met een fantastisch uitzicht over het Bassenthwaite Lake en de valleien aan de noordkant van Skiddaw.
Verder omlaag via redelijk steile hellingen, maar heel goed te doen. Ik heb zelfs mijn stokken niet nodig. Beneden aangekomen vind ik een kleine waterval en de Cumbria Way. Daar heb ik al eerder een stukje van gelopen en nu loop ik een flink stuk terug naar de parkeerplaats waar mijn auto staat, zo’n 8 á 9 kilometer. De Cumbria Way is heel goed te doen, op een enkel klein stukje na dat wat steiler omhoog gaat, verder is het pad voornamelijk glooiend.
Na een tijdje kom ik bij Skiddaw House, het hoogste hostel van Engeland op 470 meter hoogte. Gelukkig zijn ze open en ik ga naar binnen voor een kop thee, er is weinig andere keuze. Geen probleem, ik ben er blij mee. Helaas heb ik weer eens geen kleingeld bij me, maar dat heb ik goedgemaakt met een donatie via het Internet ’s avonds.
Na deze welverdiende pauze loop ik verder via de Cumbria Way naar mijn auto, nog zo’n 5 á 6 kilometer over smalle paden langs de berg met aan één kant een zeer steile helling naar beneden.
Ook het begin van de wandeling is erg makkelijk op te pikken. Ik loop eerst een klein stukje over de weg en dan gaat het een weiland in. Als ik de brug over Lingmell Beck over ben, kom ik door een poortje waar een elektronische teller gemonteerd is. Blijkbaar houden ze bij hoeveel mensen via deze kant omhoog gaan. Lingmell Beck staat overigens droog, er is alleen een rivierbedding vol met stenen / rotsen.
Na het poortje gaat het meteen omhoog en ik loop een flink stuk over een zeer stenig pad met een redelijke helling. Dat is echter afgelopen als een ander pad mijn pad kruist, vanaf hier ga ik recht tegen de berg, Lingmell, omhoog via een steil graspad. Het is flink ploeteren om omhoog te komen, maar met de nodige rust momenten lukt het aardig.
Totdat ik duizelig word en mijn voeten niet meer opgetild krijg. Dat is niet goed. Ik ga meteen zitten, drink water en neem een tijdje rust. Ik twijfel wat ik moet doen, ik ben nog niet op de helft van Lingmell en daarna moet ik nog een flink stuk omhoog naar Scafell Pike. Ik besluit om verstandig te zijn, waar komt dat nou weer vandaan, en ik keer om. Scafell Pike, of eigenlijk Lingmell al, bleek voor vandaag net te hoog gegrepen.
Als ik terug ben op de kruising van paden, besluit ik om vandaag dan maar geen peak bagging te doen, maar lake bagging. Ik neem het pad de andere kant op om, via een omweg, naar Wastwater te lopen, een van de grotere lakes waar ik straks langs gereden ben. Het gletsjer meer is bijna 5 kilometer lang, 500 meter breed en 79 meter diep. Het is daarmee inderdaad het diepste meer van Engeland. De oppervlakte ligt zo’n 60 meter boven zee niveau maar de bodem ligt 15 meter onder zee niveau.
Ik zwerf door de weilanden om mijn weg naar de oever van het meer te zoeken. Dat is nog niet zo makkelijk omdat sommige poorten tussen weilanden permanent gesloten zijn, met kettingen en zo. Ik heb het idee dat ik hier niet over free access land loop. Uiteindelijk kom ik toch bij Wastwater (12:03) aan. De oever, in ieder geval het stuk waar ik nu ben, ligt vol met stenen. Ik kan aan de rand van los materiaal zien dat het water hier regelmatig hoger staat dan nu. Waar ik nu loop zie ik enkele mensen het water in gaan om te stand-up peddelen en ook enkele mensen die met een kano het meer op gaan.
Ik zoek mijn weg verder om weer op een pad te komen en loop terug naar Wasdale Head via een pad langs de drooggevallen rivier.
Omdat ik vandaag op tijd klaar ben, besluit ik om het dorp te verkennen, Workington. Tot nu toe ben ik niet erg onder de indruk. Ik besluit om naar de kust te lopen, daar zou toch iets te doen moeten zijn. Ik loop naar de The Henry Bessemer, waar ik de afgelopen twee dagen ’s avonds gezeten heb, en dan verder naar het station. Achter het station kom ik langs de Derwent uit, de rivier die hier in zee uitmondt. Hier loopt ook het England Coast Path, het kust pad dat uiteindelijk alle kust paden, waaronder uiteraard ook het South West Coast Path, aan elkaar moet rijgen voor een complete omronding van Engeland.. Er liggen boten in de rivier en er is een haven aan de andere kant. Verder is er niet veel te doen. Wat me opvalt is dat er zoveel take aways zijn, ook op plekken waar vroeger een restaurant was. Verder zie ik diverse zaken die dicht zijn en enkele daarvan zijn al dagen dicht, ik kom er namelijk iedere dag voorbij. Wel is er een klein winkelcentrum met een restaurant en een kroeg met een terras, maar daar is alles na 6 uur dicht.
Ook na mijn rondwandeling ben ik nog steeds niet onder de indruk van Workington, er zijn de nodige oude gebouwen maar die kunnen wel wat onderhoud gebruiken. De woonwijken lijken grijzen blokken en er is bijna niets te doen. Ik kom dus weer bij The Henry Bessemer terecht alwaar ik dit verslag uitwerk.
Ik rij naar Mungrisdale, daar start mijn wandeling van vandaag. Vandaag heb ik een hoge berg, voor Engelse begrippen, uitgezocht, Hallsfell Top, ook wel bekend als Blencathra of Saddleback maar dat is eigenlijk de naam van de hele bergkam.
Ik neem de waarschuwing ter harte en begin aan mijn wandeling. Na een klein stukje weg gaat het al snel omhoog de bergen in en in no time sta ik op Souther Fell (W, 10:34). Nu volgt een flink relaxt stuk boven over de berg richting het hoogste punt van vandaag. Ik wijk iets van de route af om over een andere bergkam te lopen. Eigenlijk loopt de route onderlangs, maar ik vind dit een mooiere route. 
Ik kom nu niet bij Scales Tarn, een klein meertje in de bergen, maar ik zie dat wel liggen van bovenaf. Ook mis ik de keuze mogelijkheid om via Sharp Edge naar boven te gaan, maar dat had ik toch al niet gedaan. Dat is een route via rots pieken met aan beide zijden een zeer steile afgrond. Ik had dan voor de alternatieve route gekozen die uitkomt bij het pad dat ik nu volg.
Het laatste stuk is weer even flink ploeteren, maar uiteindelijk ben ik op Hallsfell Top (W, 12:03), 868 meter hoog. Hier is een Trig Point, een van de punten waarmee Ordnance Survey de vorm van het land bepaald en in dit geval ook de hoogte van de berg.
Na een kleine afdaling kom ik bij Atkinson Pike (12:17) en van hieruit daal ik nog een stukje verder af om dwars door rough moorland, ruig heidegebied, naar Mungrisdale Common (W, 12:50) te lopen. Als ik zo rondom me heen kijk in het rough moorland, dan ben ik blij dat het de laatste dagen niet geregend heeft. Ik denk dat het hier dan behoorlijk drassig wordt en dat je her en der van het pad zult moeten afwijken om er redelijk doorheen te komen. Ik vraag me zelfs af wat er gebeurd als het hier flink regent, volgens mij kom je dan niet ver.
Waarom Wainwright Mungrisdale Common in zijn lijst opgenomen heeft, is een raadsel. Het is vlak en er zijn geen opvallende zaken te zien. Wainwright zelf omschrijft het als ‘een pudding waar iemand op gezeten heeft’. Er zijn twee theorieën, ofwel hij heeft Mungrisdale Common als grap opgenomen om te zien hoeveel mensen er daadwerkelijk naartoe zouden lopen, ofwel hij wilde zijn boekje over de Noordelijke Fells vol krijgen. Ik neig eerder naar de eerste theorie, klinkt als iets dat ik ook zou doen 🙂
Na Mungrisdale Common loop ik terug, niet helemaal dezelfde route, maar wel ongeveer, naar Bannerdale Crags (W, 13:31) . Onderweg kom ik andere wandelaars tegen die aan mij de weg vragen en ik kan ze nog helpen ook, ze willen ook naar Mungrisdale Common en daar kom ik net vandaan. Wel temper ik hun enthousiasme enigszins…
Van Bannerdale Crags gaat het via een relaxte route naar Bowscale Fell (W, 14:02) en dan via de bergkam naar Tarn Crags Top (14:26). Behalve het omhoog ploeteren en af en toe een steile afdaling, loop ik vandaag relatief veel lange relaxte stukken en uiteraard heb ik aan alle kanten een fantastisch uitzicht.
Er rest alleen nog de afdaling naar Mungrisdale en dat gaat in eerste instantie rustig naar beneden. Alleen het laatste stukje is erg steil en er ligt veel gravel op het pad, uitkijken geblazen. Ik kom uit bij een groepje dames die heel erg voorzichtig omlaag gaan. Ik geef ze de tijd en blijf ruim achter ze zodat ze zich niet opgejaagd voelen. Ik heb toch tijd genoeg.
In de Mill Inn hebben ze tot mijn verbazing The Trooper, het Iron Maiden bier, op de tap. Daar hoef ik dus niet lang over na te denken. Wat me opvalt is dat ik de enige gast ben in de Mill Inn. Ik had op zijn minst enkele andere wandelaars verwacht.
Dat blijft ook een hele tijd zo, totdat ik over het Moor loop, dan komt de zon door, eerst voorzichtig maar dan toch helemaal.
Ik heb enige moeite om het begin van mijn wandeling op te pikken. Nadat ik eerst in de verkeerde richting start, lezen Rob!, pak ik een verkeerde trail op. Maar niet getreurd, gebruik makend van alle resources die ik heb, mijn GPS met de OS Explorer maps erop, de geprinte route beschrijving en de schets van de route die bij de route beschrijving hoort, vind ik, via een erg mooi paadje langs een beek, de oorspronkelijke route terug.
Het eerste stuk, behalve mijn korte omleiding, gaat over brede grint paden door een bosgebied. Maar na een tijdje steek ik een beekje over en loop ik weer over smalle zand- en graspaden.
Het gaat verder naar Lord’s Seat (W, 11:51), eerst lekker relaxt, maar dan toch weer even steil omhoog. Dit is het hoogste punt vandaag, 552 meter. De restanten van een ijzeren hek die hier op de top zouden staan zijn wel erg minimaal, alleen nog haken in de rotsen waar het hek aan vastgezeten heeft.
Ook nu valt op dat er op een steile helling als vanzelf een natuurlijk trapje ontstaat van voetstappen. Als er maar genoeg mensen lopen, dan worden de plekken waar je je voeten het beste neer kunt zetten vanzelf een soort van treden.
Ik loop door naar Broom Fell (W, 12:15), dat is via een van mijn favoriete manieren, via een saddle tussen twee toppen, eerst rustig een beetje omlaag en dan rustig weer omhoog. Op Broom Fell zitten een aantal wandelaars in de shelter die daar staat. Behalve de shelter is er een imposante steen hoop, a large stone beacon.
Het gaat verder naar Graystones (W, 12:59), dat begint met een relaxt stukje, gevolgd door een vrij steile afdaling en een steil stukje omhoog. De route beschrijving heeft het hier over een forest waar ik langs zou lopen, maar das war einmal. De bomen zijn gekapt, de stronken zijn nog te zien, en er is jonge aanplant neer gezet.
Vanaf Graystones gaat het een flink stuk zeer steil naar beneden. Ik ben blij dat ik mijn wandelstokken in mijn rugzak heb, die komen op dit stuk goed van pas. Ondanks mijn stokken, ga ik één keer naar achteren onderuit, maar dat is minimaal. Ten eerste is de helling zo steil dat ik er al bijna tegen aan zit en ten tweede zorgt mijn rugzak voor extra demping.
Nadat ik mijn stokken weer opgeborgen heb, loop ik via brede paden verder naar de volgende twee peaks. Onderweg kom ik nog een stapel bouwmateriaal voor een hunebed tegen. Na een tijdje gaat de route over in een smal pad door de rimboe. Het pad wordt niet veel belopen, er liggen veel takken op het pad en het is begroeid met mos. Als er veel mensen zouden komen, dan was er wel een strook zand zichtbaar. 
Mijn vermoeden wordt bevestigd als ik via de beschrijving de instructie krijg om, nadat ik een muur ben overgegaan, naar de top van Brown How (W, 14:52) te lopen. Er is namelijk geen pad… Dus gaat het dwars door het struikgewas naar boven. Als het te steil wordt, dan probeer ik schuin te gaan, het maakt allemaal niet uit er is toch geen pad, behalve af en toe een stukje sheep track.
Vanaf Brown How gaat het door naar Whinlatter Top (15:04), een vrij makkelijk stuk. Hier kom ik een stel tegen dat ik al eerder tegen kwam, tussen Broom Fell en Graystones . Zij lopen een soortgelijk rondje als ik, maar dan andersom.
Voor mij zit het er nu bijna op, ik loop een stukje bovenover en ga dan langs een hek naar beneden totdat ik, via een poort, weer op een brede grintweg terecht kom. Vanaf hier is het recht toe recht aan naar beneden, terug naar het visitor center.
Vandaag is het dan eindelijk tijd voor mijn eerste Lake District wandeling. Maar eerst moet ik zelf mijn ontbijt fixen en daarvoor moet ik eerst boodschappen doen. Ik had gisteren tijdens mijn tour door Workington een food market gezien die niet te ver weg is en daar rij ik naar toe. Helaas is die dicht en hij gaat pas over een half uur open. Even op Google maps kijken en ik vind een Spar die ook niet ver weg is. Deze is gelukkig open. Wel zijn veel schappen leeg, geen idee of dat normaal is hier in Engeland.
Na mijn ontbijt rijd ik naar de Overwater Car Park, niet meer dan een stuk zand langs de weg. Hier begint mijn wandeling. Overwater is een van de kleinere lakes in het Lake District en ik loop vandaag over de Uldale Fells.
Na enig geploeter berg op, kom ik bij mijn eerste peak van vandaag, Great Cockup (W, 12:02). De summit / top is gemarkeerd met een cairn, een stapel stenen. Van hieruit daal ik af naar Trusmadoor, een ravijn tussen de heuvels, en loop ik weer omhoog naar Meal Fell (W, 12:35). Hier is een stone shelter, een cirkelvormige beschutting.
Nu komt de echte uitdaging, ik daal een klein stukje af voordat ik aan mijn beklimming van Great Sca Fell (W, 12:59) begin. Dat is wederom even ploeteren, vooral in de volle zon. Maar ik kom er wel. Dit is het hoogste punt van deze wandeling, officieel 651 meter. Great Sca Fell heeft een tweede top, Little Sca Fell (13:06) en de weg hier naartoe is goed te doen, even omlaag en weer omhoog, maar niet erg steil.
Bijna de hele tijd dat ik boven ben, kan ik de plek waar ik de auto geparkeerd heb goed zien. Het helpt dat Overwater een goed oriëntatiepunt is.
Vanuit het zuiden komt bewolking opzetten, maar het zijn mooie witte wolken waar geen regen uit komt. Dat is mooi zo.
Als ik weer bij de auto ben laat ik die eerst even goed doorwaaien. Daarna gaat het naar Uldale waar ik in The Snooty Fox Country Inn een biertje wil gaan drinken. Helaas, dicht. Die gaat pas om 16:00 open en dat duurt me te lang. Op de weg hierheen heb ik ook een galerij met tearoom gezien en die is open. Het is een tearoom die het niet zo nauw neemt, ze serveren ook bier. Dus tijd voor een lokaal biertje met lemon cake.
Het was weer prachtig en zonnig weer vandaag. Erg warm om heuvels op te lopen. Later verscheen er een beetje bewolking in het zuiden, maar daar heb ik verder geen last, of voordeel, van gehad. Eén keer kwam ik heel even in de schaduw van een wolk terecht.
Na de nodige smalle wegen kom ik in Hartington aan. Nadat ik het parkeerterrein gevonden heb begint een klein drama om te kunnen betalen. Blijkbaar is 3G in Engeland uitgeschakeld en daardoor kun je bij de parkeerautomaten van de Derbyshire Dales niet meer met pin betalen. Als je digitaal wil betalen, dan kan dat met de PayByPhone app. Maar om die te kunnen downloaden en gebruiken heb je wel Internet nodig en dat is totaal niet beschikbaar hier.
De enige manier om te betalen is cash en wel met munten. Ik heb wel cash, net onderweg even gepind, maar geen munten…
De wandeling gaat al snel Hartington uit. Ik loop weer door de weilanden met diverse manieren om van het ene naar het ander weiland te komen, stiles, poortjes, trapjes die in de muur gemetseld zijn, etc. Na een tijdje steek in de River Dove weer over, de Young River Dove deze keer. Hij is hier nog niet zo groot als waar ik gisteren was.
Na een tijdje kom ik bij Pilsbury Castle Hill bij een uitstekende rotspunt waar ik op klim. Ik had Pilsbury Castle Hill ook kunnen baggen, maar dan was de wandeling te lang geworden.
Ik kan vandaag nog een peak baggen. De tweede is Carder Low (12:40) die langs de route ligt en die doe ik wel. Hiervoor moet ik wel even van de route afwijken en naar boven lopen. Er zou een smal pad moeten zijn, maar dat zie ik alleen op de eerste helft naar boven, daarna gaat het gewoon dwars door het weiland. Vanaf de top van Carder Low heb ik een geweldig uitzicht naar alle kanten.
Als ik weer terug op de route ben, gaat het verder door diverse weilanden totdat ik uiteindelijk op een weg terecht kom die me weer terug naar Hartington brengt. Hier loop ik nog even over een oud kerkhof rondom de kerk. Daarna ga ik bij de Hartington Farm Shop & Cafe zitten voor een Coffee en een stuk Coffee & Walnut Cake. Weer geen bier, ik moet nog zo’n kleine 200 mijl rijden naar Workington.
