Datum: 20230607
Tijd: 9:45 – 15:15
Afstand: 17,7 km
Overnachting: Thorncroft House, Workington, Cumbria
Wandeling
Ik rij naar Mungrisdale, daar start mijn wandeling van vandaag. Vandaag heb ik een hoge berg, voor Engelse begrippen, uitgezocht, Hallsfell Top, ook wel bekend als Blencathra of Saddleback maar dat is eigenlijk de naam van de hele bergkam.
De parkeerplaats is goed te vinden en de start van de route ook. Nadat ik even gezocht heb waar ik mijn munten om voor het parkeren te betalen kan laten, maak ik nog een babbeltje met een andere wandelaar die zijn auto naast die van mij heeft staan. Hij waarschuwt mij voor een bepaalde passage, als het nat is dan is het daar glad, slippery when wet, don’t go there.
Ik neem de waarschuwing ter harte en begin aan mijn wandeling. Na een klein stukje weg gaat het al snel omhoog de bergen in en in no time sta ik op Souther Fell (W, 10:34). Nu volgt een flink relaxt stuk boven over de berg richting het hoogste punt van vandaag. Ik wijk iets van de route af om over een andere bergkam te lopen. Eigenlijk loopt de route onderlangs, maar ik vind dit een mooiere route. 
Ik kom nu niet bij Scales Tarn, een klein meertje in de bergen, maar ik zie dat wel liggen van bovenaf. Ook mis ik de keuze mogelijkheid om via Sharp Edge naar boven te gaan, maar dat had ik toch al niet gedaan. Dat is een route via rots pieken met aan beide zijden een zeer steile afgrond. Ik had dan voor de alternatieve route gekozen die uitkomt bij het pad dat ik nu volg.
Het laatste stuk is weer even flink ploeteren, maar uiteindelijk ben ik op Hallsfell Top (W, 12:03), 868 meter hoog. Hier is een Trig Point, een van de punten waarmee Ordnance Survey de vorm van het land bepaald en in dit geval ook de hoogte van de berg.
Het waait hierboven enorm en zodra ik van de top af ben, doe ik mijn jas aan en mijn hoed af, die waait anders toch maar af. Er komt nu ook een flets zonnetje door.
Na een kleine afdaling kom ik bij Atkinson Pike (12:17) en van hieruit daal ik nog een stukje verder af om dwars door rough moorland, ruig heidegebied, naar Mungrisdale Common (W, 12:50) te lopen. Als ik zo rondom me heen kijk in het rough moorland, dan ben ik blij dat het de laatste dagen niet geregend heeft. Ik denk dat het hier dan behoorlijk drassig wordt en dat je her en der van het pad zult moeten afwijken om er redelijk doorheen te komen. Ik vraag me zelfs af wat er gebeurd als het hier flink regent, volgens mij kom je dan niet ver.
De zon komt nu helemaal door en de jas gaat weer uit en de hoed weer op. 
Waarom Wainwright Mungrisdale Common in zijn lijst opgenomen heeft, is een raadsel. Het is vlak en er zijn geen opvallende zaken te zien. Wainwright zelf omschrijft het als ‘een pudding waar iemand op gezeten heeft’. Er zijn twee theorieën, ofwel hij heeft Mungrisdale Common als grap opgenomen om te zien hoeveel mensen er daadwerkelijk naartoe zouden lopen, ofwel hij wilde zijn boekje over de Noordelijke Fells vol krijgen. Ik neig eerder naar de eerste theorie, klinkt als iets dat ik ook zou doen 🙂
Na Mungrisdale Common loop ik terug, niet helemaal dezelfde route, maar wel ongeveer, naar Bannerdale Crags (W, 13:31) . Onderweg kom ik andere wandelaars tegen die aan mij de weg vragen en ik kan ze nog helpen ook, ze willen ook naar Mungrisdale Common en daar kom ik net vandaan. Wel temper ik hun enthousiasme enigszins…
Ik kom vandaag overigens veel andere wandelaars tegen, vooral bij Hallsfell Top was het druk. In de routebeschrijving stond al dat dit een populaire route is en dat deze het beste op een doordeweekse dag gedaan kan worden. Aan de andere kant zijn er grote stukken waar ik helemaal alleen ben.
Van Bannerdale Crags gaat het via een relaxte route naar Bowscale Fell (W, 14:02) en dan via de bergkam naar Tarn Crags Top (14:26). Behalve het omhoog ploeteren en af en toe een steile afdaling, loop ik vandaag relatief veel lange relaxte stukken en uiteraard heb ik aan alle kanten een fantastisch uitzicht.
Er rest alleen nog de afdaling naar Mungrisdale en dat gaat in eerste instantie rustig naar beneden. Alleen het laatste stukje is erg steil en er ligt veel gravel op het pad, uitkijken geblazen. Ik kom uit bij een groepje dames die heel erg voorzichtig omlaag gaan. Ik geef ze de tijd en blijf ruim achter ze zodat ze zich niet opgejaagd voelen. Ik heb toch tijd genoeg.
Beneden aangekomen loop ik naar de Mill Inn, maar niet voordat ik een kijkje genomen heb op de plaatselijke dooienakker.
In de Mill Inn hebben ze tot mijn verbazing The Trooper, het Iron Maiden bier, op de tap. Daar hoef ik dus niet lang over na te denken. Wat me opvalt is dat ik de enige gast ben in de Mill Inn. Ik had op zijn minst enkele andere wandelaars verwacht.
Al met al was het vandaag toch wel een zware tocht en ik ben behoorlijk moe als ik weer op Park End Road aankom.
Weer
Als ik op sta, is het weer bewolkt. Onderweg naar Mungrisdale komt de zon door, maar als ik begin te lopen is het weer bewolkt. 
Dat blijft ook een hele tijd zo, totdat ik over het Moor loop, dan komt de zon door, eerst voorzichtig maar dan toch helemaal.
Boven op de bergen waait het flink, zo erg dat ik even mijn jas aandoe. Maar als de zon doorkomt, kan hij weer uit.
Songtekst van de dag
Vanwege het bier heb ik vandaag gekozen voor The Trooper van Iron Maiden.
You’ll take my life but I’ll take yours too
You’ll fire your musket but I’ll run you through
So when you’re waiting for the next attack
You’d better stand there’s no turning back
The bugle sounds, the charge begins
But on this battlefield no one wins
The smell of acrid smoke and horse’s breath
As I plunge on into certain death
Oh oh oh oh oh oh oh oh oh
Oh oh oh oh oh oh oh oh oh
The horse he sweats with fear we break to run
The mighty roar of the Russian guns
And as we race towards the human wall
The screams of pain as my comrades fall
We hurdle bodies that lay on the ground
And the Russians fire another round
We get so near yet so far away
We won’t live to fight another day
Oh oh oh oh oh oh oh oh oh
Oh oh oh oh oh oh oh oh oh
We get so close, near enough to fight
When a Russian gets me in his sights
He pulls the trigger and I feel the blow
A burst of rounds takes my horse below
And as I lay there gazing at the sky
My body’s numb and my throat is dry
And as I lay forgotten and alone
Without a tear I draw my parting groan
Oh oh oh oh oh oh oh oh oh
Oh oh oh oh oh oh oh oh oh
