Datum: 20220822
Tijd: 10:30 – 17:20
Afstand: 20,2 km
Overnachting: Villa Antonia, Bautzen
Wandeling
We, Ada en ik, hebben nog één fiets/wandeldag gepland deze vakantie. We rijden op tijd weg bij het hotel en ik zet Ada met haar fiets af in Lohmen. Ze gaat een route langs de Elbe fietsen.
Ik rij door naar Rathewalde en parkeer de auto midden in het dorp. Hier start mijn wandeling.
Het gaat meteen een flink stuk omlaag met een mooi zicht op enkele huizen die hier in de Schlucht liggen. Dan weer flink omhoog en verder door het bos. Ik hoor het geluid van motorgereedschap en even later zie ik dat ze bezig zijn om het struikgewas te snoeien.
Ik kom bij een toeristische parkeerplaats uit. Veel volk hier. Ik ga gelukkig al vrij snel de rimboe in. Ik loop en klim tussen de rotsformaties door. Regelmatig heb ik een mooi uitzicht naar beneden waar de Elbe stroomt. Na een tijdje is mijn route afgesloten, verderop zijn Bauarbeiten. Ik probeer allerlei alternatieven en loop flink heen en weer tussen de rotsformaties. Ook klim ik flinke stukken omlaag en omhoog, maar helaas vind ik geen alternatief. Er zijn een paar plekken waar ik wel omlaag had gekund, maar waarschijnlijk niet meer terug. Dat doe ik dus niet, dan heb ik geen fallback terugweg meer. Uiteindelijk ga ik maar terug…
Bij de toeristische parkeerplaats is het tijd voor een kleine pauze met een Apfelschorle. Dan maar met de meute mee om in Rathen te komen. 
Wel mooie uitzichten op de rotsformaties hier en ik loop over de Basteibrücke (hier kom ik een paar dagen later met Ada nog eens terug). Ik vervolg de route over de Malerweg en het gaat met heel veel trappen omlaag. Beneden aangekomen zit ik alweer op de route en het gaat richting de Amselsee. Die steek ik over en meteen gaat het weer flink omhoog en kom ik weer tussen de rotsformaties terecht. En alweer raak ik de route en uiteindelijk het pad kwijt. Niet getreurd, ik weet grofweg waar de Amselsee ligt en ploeter langs omgevallen bomen omlaag waar ik weer een pad vind. Dat pad brengt me uiteindelijk terug bij de Amselsee en van daaruit loop ik via de toeristenroute naar Rathen.
Intussen ben ik een bord tegengekomen dat uitlegt wat de diverse symbolen betekenen. Een zwarte driehoek (als pijl) in een witte cirkel betekent “Kletterzugang Kein Wanderweg!”. Dit zijn routes voor klimmers om aan het begin van hun klimtraject te komen. Geen wonder dat ik daar iedere keer op vastliep…
Ook heb ik een nader probleem ontdekt. Mijn nieuwe TwoNav GPS heeft een touchscreen. Dat wordt af en toe geactiveerd door bladeren en andere zaken die het scherm aanraken. Daardoor kunnen er instellingen veranderen. Dat is gebeurd en mijn GPS denkt dat ik een auto route volg en probeert me op de kortst mogelijke weg terug naar het beginpunt te krijgen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling en als ik de instelling weer terug gezet heb op wandelen, zie ik de normale route weer goed. De volgende keer toch maar de lock knop gebruiken om te voorkomen dat dit gebeurt.
Tijd voor een bier bij de Biergarten am Bach in Rathen.
Ik loop door Rathen naar de oever van de Elbe. Hier neem ik de veerpont naar de andere kant. Mijn route gaat hier weer de bossen en rotsen in, maar ik pas de route aan en loop langs de Elbe naar Stadt Wehlen. Ik loop tussen de mais en de Elbe en later zelfs een stukje tussen de mais rijen door. In Stadt Wehlen ga ik weer met een veerpont terug naar de andere kant van de Elbe. Ik heb geluk, die veerpont ligt al op mij te wachten.
Na wederom een klein stukje langs de Elbe gewandeld te hebben, gaat het weer flink omhoog en alweer richting rots formaties. Aber nicht mit mir, ik heb even genoeg van het dwalen tussen rotsformaties en loop via bospaden een alternatief traject.
Dan kan ik niet verder, het pad is afgesloten met een lint waarop staat “Achtung Heute Jagd!”. Ik besluit het erop te wagen en duik onder het lint door en vervolg mijn weg. Even later kom ik op een asfaltweg zonder nog zo’n lint tegen te komen. De vraag is nu was ik al in het jacht gebied en ben ik eruit gelopen of ben ik erin gelopen en waren ze vergeten om het aan de andere kant ook aan te geven…
Ik zit inmiddels weer op de route, op het dubbele stuk dat in de route zit (dit stuk loop ik twee keer omdat de route zich hier kruist). Ik kom bij die Schwedenlöcher, een geweldige Schlucht. Nadat in de 30-jarige oorlog het dorp Rathewalde door Zweden verwoest was, vluchten de bewoners met hun vee naar deze Schlucht die toen nog maar slecht begaanbaar was. Ook in latere oorlogen werden die Schwedenlöcher als toevluchtsoord gebuikt. Later werd de Schlucht begaanbaar gemaakt met 3,5 ton ijzer en 600 betonplaten en door hem kunstmatig te verbreden daar waar dat nodig was.
Ik loop gelukkig in de juiste richting door die Schwedenlöcher, namelijk bergaf. Na de Schlucht gaat het gemütlich langs de beek. Een fietser vraagt de me weg en ik vertel hem dat het niet raadzaam is om door te gaan. Hij probeert het toch, maar later zie ik hem weer en was het hem toch te zwaar.
Ik loop helaas in de verkeerde richting en moet weer terug. De eigenlijke route gaat weer flink omhoog, heb ik toch even een stukje rust gehad langs de beek.
Het blijft maar stijgen, eerst langs een stroompje met watervalletjes en later loop ik hoog boven de beek langs de berg.
Uiteindelijk kom ik weer bij de Rathewalder Mühle uit. Nog een laatste klim en ik ben bij de auto. Gelukkig is de Gaststätte Lindengarten open. Tijd voor een Rhabarberschorle (ik moet nog een heel stuk rijden).
Ada is ook bijna klaar met haar fietsroute. Die haal ik in Pirna op.
Het was me het tochtje wel vandaag. Van mijn oorspronkelijk route is maar weinig overgebleven. Ik heb echter een mooie en avontuurlijke wandeling achter de rug.
Weer
Het weer was vandaag prima. Er was regen voorspeld, maar die is gelukkig niet gekomen (op 3 druppels na). Het was bewolkt en heel af en toe kwam er een beetje zon door. De temperatuur is niet boven de 20°C uitgekomen, maar alle activiteiten hebben ervoor gezorgd dat ik het zeker niet koud heb gehad.
Songtekst van de dag
Vandaag was ik hoog aan het ronddolen, vandaar Hoch van Tim Bendzko.
Die Leute fragen: “Wie viel Extra-Meter gehst du?”
Ich fang erst an zu zählen, wenn es wehtut
Fehler prägen mich, mach mehr als genug
Bin zu müde für Pausen, komm nicht dazu
Und wenn ich glaube, meine Beine sind zu schwer
Dann geh ich nochmal tausend Schritte mehr
Auch wenn wir schon weit gekommen sind
Wir gehen immer weiter hoch hinaus
Egal wie hoch die Hürden auch sind
Sie sehen so viel kleiner von hier oben aus
Wenn dir die Luft ausgeht
Nur nicht nach unten sehen
Wir gehen immer weiter hoch hinaus
Immer, immer weiter hoch hinaus
Kann das nächste Level nicht erwarten
Auch wenn ich dann wieder kein’ Schlaf krieg
Meine Ausreden sind hartnäckig
Aber aufgeben darf ich nicht
Manchmal löst ein Abgrund in mir Angst aus
Doch ich geh nicht zurück, ich nehm nur Anlauf
Auch wenn wir schon weit gekommen sind
Wir gehen immer weiter hoch hinaus
Egal wie hoch die Hürden auch sind
Sie sehen so viel kleiner von hier oben aus
Wenn dir die Luft ausgeht
Nur nicht nach unten sehen
Wir gehen immer weiter hoch hinaus
Immer (Immer weiter hoch hinaus)
Auch wenn wir schon weit gekommen sind
Wir gehen immer weiter hoch hinaus
Egal wie hoch die Hürden auch sind
Wenn dir die Luft ausgeht
Nur nicht nach unten sehen
Wir gehen immer weiter hoch hinaus
Immer, immer weiter hoch hinaus
Ik moet eerst de route zien te vinden. Daarvoor moet ik dwars door het centrum, sight seeing Bautzen.
Omdat het de hele tijd over asfalt gaat, neem ik op een gegeven moment een alternatieve route door het bos en over akkers. De originele route gaat een stuk verder van het water af over asfalt. Deze route blijft dichterbij het water. Eerst volg ik een breed bospad en daarna loop ik langs de bosrand over een akker. Hier is duidelijk een pad te zien. Dat wordt anders bij de volgende akker. Ik volg nog steeds de bosrand, maar de boer heeft zijn akker tot aan die bosrand omgeploegd en van een pad is geen sprake meer. Ik ploeter het laatste stuk van de alternatieve route door de klei. Ik snap waarom de route over het asfalt gaat…
Helaas levert de alternatieve route niet echt meer zicht op het water op. Er is aan deze kant van de Talsperre veel begroeing en ik krijg weinig water te zien. Wel zie ik een alternatieve dooieakker, een veld vol met dooie zonnebloemen.
Als ik bij Dahlowitz kom, begint de grootste van de twee stuwdammen. Helaas loop ik achter langs de dam, een beetje jammer. Al snel daarna kom ik bij de tweede, kleinere stuwdam en hier kan ik wel overheen lopen. Eindelijk een goed uitzicht op de Talsperre.
Na een stuk fietspad duik ik via een smal paadje een bosje in. Ik had dit in eerste instantie gemist omdat de hele route over asfalt en brede paden gaat. Ik kom nu dichter bij het water en uiteindelijk uit bij die Strandpromenade. Hier vind ik de Beach Bar (dat had ik van te voren al opgezocht en gecheckt of ze open waren). Tijd voor een biertje en een Bratwurst.
Na deze pauze gaat het verder en al snel Bautzen weer in. Van Ada heb ik inmiddels bericht en die voelt zich al weer beter en gaat ook nog een stuk fietsen. Later blijkt dat ze ook rondom de Talsperre gefietst is, maar dan in de andere richting.
Het allerlaatste stukje gaat nog even een stuk naar beneden en dan met trappen weer omhoog. Ik kom nu bij het St. Nicolaifriedhof, dat ligt deels binnen de ruines van een oude kerk, erg sfeervol en met mooie uitzichten.
Al met al een mooie wandeling.
We rijden samen weg bij het hotel en ik zet Ada met fiets en al af in Maukendorf, daar begint haar route. Ik rij verder naar Senftenberg, daar heb ik een wandeling uitgezocht.
Ik kom veel fietsers tegen en maar weinig wandelaars. Ook kom ik een grote rups tegen op het asfalt. Later blijkt dit, naspeuringen door Ada, een wilgenhoutrups te zijn.
Ik zie bordjes staan van een uitkijktoren. Ik zie hem echter niet en denk al dat ik hem gemist heb. Dan kom ik er toch nog bij uit. De Aussichtsturm Senftenberger See is een 31,5 meter hoge uitkijktoren die boven de bomen uitsteekt en scheef gebouwd is. Hij is schever dan de toren van Pisa. Het uitzicht van bovenaf is uiteraard erg mooi, vooral richting de See.
Het gaat verder langs het meer en na de volgende bocht kom ik weer bij een meer populair stuk met strand en zo. Hier haal ik nog een fles Apfelschorle. Daarmee red ik het wel tot het end van de wandeling. Na enkele stranden en zowaar een stuk over een zandpad (en geen asfalt), kom ik weer bij mijn startpunt langs het meer uit. Hier loop ik nog even de Seebrücke op, een pier die een stuk het water in gaat, en daarna loop ik naar de auto.
Ik heb met Ada in Wittichenau afgesproken, bij de Stadtbrauerei. Helaas is daar geen terras of bar. Wel een winkel, dus ik scoor een six pack van diverse plaatselijke brouwsels.
Na het ontbijt en uitchecken rijden we naar St. Goarshausen. We zijn ruim op tijd, dus eerste nog even een koffie bij de plaatselijke Konditorei.
We lopen door een voormalig Bergbaugebied. Hier werden vroeger de bergen gebouwd… En men haalde er ook lood en zink uit de bergen.
Even na de helft van de route maken we onze laatste en grootste beklimming van vandaag. Het eerste deel daarvan valt wel mee, over een breed pad richting Burg Maus. Vanaf de poort van deze burcht gaat het steiler omhoog, via een zig zag paadje. Hier lijkt maar geen einde aan te komen.
Om een of andere reden is het pad op een gegeven moment aan twee zijden voorzien van Elektrozaun. De vraag is wie ze waar buiten (of binnen) willen houden.
Boven St. Goarshausen wijken we een klein stukje van de route af om naar de schommelbank te lopen die hier staat. Je hebt van hieruit een fantastisch uitzicht over het Rijndal en het landschap aan de andere kant van de Rijn.
Het station van St. Goarshausen is onze eindbestemming en we drinken op een ’terras’ voor een hotel iets fris. Een Sprite voor Lise en Schorle voor mij, ik moet namelijk nog een heel eind rijden.
Wel zagen we sluierbewolking aan de hemel, maar daar hebben we verder niets van gemerkt.
Vandaag hebben we een lange etappe. Om de hitte zo veel mogelijk voor te zijn, gaan we meteen om 8 uur ontbijten en dan ook meteen de auto in richting Kaub. Hier nemen we de trein, een uur eerder dan oorspronkelijk gepland, naar St. Goarshausen.
Om even over half 10 zijn we aan het lopen en het gaat meteen… omhoog (uiteraard). Boven aangekomen vinden we de Dreiburgenblick met een fantastisch uitzicht naar 3 kanten. We hebben zicht op Burg Katz, Burg Maus en Burg Rheinfels. Burg Katz und Maus waren in het verleden inderdaad het bezit van rivaliserende families. Even later komen we langs de poort van Burg Katz, maar die is dicht, Privatbesitz.
We komen door een hooggelegen dorp / buurtschap, Rheinblick. Daarna gaat het weer fiks omlaag, terug naar St. Goarshausen. Helaas is hier (nog) niets open. Dat is het nadeel als je vroeg begint te lopen. Dus beginnen we maar aan onze tweede beklimming.
We lopen over de Loreley en we komen ook langs het bezoekerscentrum. Dit is een echte toeristen trekker, met Rodelbahn en al. Tijd voor een pauze. We zijn net op tijd, even later worden er twee blikken (bussen) bejaarden opengetrokken. Wij hebben echter een goede plek op het terras in de schaduw.
Ik heb het er nog niet over gehad, maar de droogte is hier goed te zien. In de Rijn, zowel aan de kanten als ook in het midden, zijn hele zandvlaktes te zien die normaliter onder water staan. De schepen die nog varen hebben allemaal maar de helft van de lading, anders liggen ze te diep. Een enkeling maakt gebruik van de situatie en gaat op een zandbank aan de oever liggen: strand aan de Rijn.
Tijdens het laatste gedeelte van de route worden we gewaarschuwd dat er een gevaarlijk stuk volgt. We hebben de mogelijkheid om daaromheen te lopen. Dat doen we uiteraard niet. Uiteindelijk valt het ook allemaal wel mee met het gevaar. Een stuk van het pad is redelijk smal en het gaat aan de rechterkant steil naar beneden. Niet iets voor iemand met hoogtevrees, maar verder ook niet schokkend.
In Kaub aangekomen, worden we nog even (onaangenaam) verrast met een extra klim voordat we het dorp in lopen. Puristen als we zijn (ik in ieder geval), lopen we toch de echte route en nemen de extra klim voor lief.
Vanmorgen ging de wekker lekker op tijd en we zaten dus al om 08.00 uur aan het ontbijt. Na wat belangrijke zaken te hebben afgehandeld (Hertog Jan zaken) zijn we de laatste spullen in de kamer gaan pakken en met de auto naar het eindpunt gereden. Een parkeerplek vinden of überhaupt het station vinden was nog niet de makkelijkste taak maar na wat sightseeing hebben we onze trein gehaald en ondanks dat we al even van te voren op het perron stonden, maar net gehaald want de trein zat zo vol als een blik sardientjes dus het was proppen. Na twee haltes moesten we overstappen, pap dacht eerst alleen oversteken naar het andere spoor maar we moesten snel de trap af en weer op want de volgende trein stond al klaar en kon ieder moment vertrekken want de sardientjes trein was ook nog wat vertraagd geweest. De volgende trein kon bijna geen groter contrast zijn met de eerste, deze was namelijk zo goed als verlaten.
Deze keer was er geen Zuweg nodig om bij de Rheinsteig te komen zo ongeveer direct vanuit het station konden we aan onze etappe beginnen. Hierbij werd al snel duidelijk waarom het de vorige keer niet mogelijk was om deze te lopen, we liepen een heel stuk vlak naast de Rijn af en vorig jaar had het stuk waar we liepen compleet onder water gestaan vanwege hoog water. Ook hier was bijna geen groter contrast mogelijk want waar het vorig jaar niet begaanbaar was vanwege hoog water konden we nu bijna door de Rijn zelf lopen omdat het water zo laag staat momenteel.
Wanneer we wegdraaien van de Rijn lopen we een klein stukje door een woonwijk en na een klein tunneltje waren we ineens in een andere wereld en midden in het bos. In het tunneltje was al te merken dat de temperatuur omlaag ging door alle schaduw en het gebrek aan asfalt en dat was maar goed ook want het was vandaag wederom veel te heet. 
Wanneer we het pad omhoog volgen in het bos komen we langs 1,2,3,4, eh ik ben de tel kwijtgeraakt maar in ieder geval genoeg bordjes die aangeven dat we niet links van het pad af mogen wijken. Niet vanwege de grote boze wolf, maar omdat het militair oefenterrein is. Al staat er wel op een van de vele bordjes dat betreden buiten oefeningen op eigen risico is, dus dan ineens niet meer verboden? Het is in ieder geval duidelijk dat er vandaag een oefening is want we horen meerdere schoten.
Ondanks dat we langs de Rijn afgelopen zijn aan het begin zien we vandaag maar weinig van de Rijn. We lopen er steeds verder vanaf en de route loopt grotendeels door bebost gebied wat we met dit weer helemaal niet erg vinden. Er zijn desondanks onderweg genoeg mooie uitzichtpunten, soms zelfs met complete lounge banken erbij op de helling naast smalle paadjes. Op een hiervan gaan we even zitten om van het uitzicht te genieten en dan mogen we flink omlaag. Hiervoor is volgens de beschrijving van de etappe Trittsicherheit nodig en dat kunnen we na vandaag wel beamen.
Het laatste stuk van de afdaling lopen we door de Ruppertsklamm. Dit is ontzettend leuk en ook erg mooi. Voor degene die niet bekend zijn met wat een Klamm is, het is vaak een kloof die is uitgesneden door erosie door het water dat erdoorheen loopt. Vaak gaat dat gepaard met heel veel bruggetjes, trapjes, houten loopplanken, railingen en staalkabels aan de wanden. Geen relaxt breed wandel pad dus maar puur avontuur.
Wanneer we beneden aankomen is het tijd om de Lahn over te steken. We hebben inmiddels de eerste van de 2 etappes die we vandaag lopen gehad en het is tijd voor een welverdiende pauze. Er staan diverse borden die aangeven dat er iets aankomt wat veelbelovend klinkt maar wanneer we er zijn blijkt het dicht te zijn. Er hangt wel een briefje dat we vooraf hadden kunnen bellen maar daar hebben we nu niks meer aan. Dan maar doorlopen. Intussen google ik snel even of er misschien niet iets anders in de buurt zit want zodra de Lahn is overgestoken gaat het snel weer omhoog. Er blijkt 250 meter van de route een café restaurant te zitten met een 5 sterren rating op google, ze zijn nog niet open maar over 10 minuten wel dus wel besluiten er heen te lopen. Eenmaal daar zoeken we een lekker schaduw plekje op het terras en wachten we geduldig tot ze open gaan. Wanneer dat gebeurt blijkt dat de eigenaar unnen Baolderse is. In Baolder geboren in het jaar dat pap en mam er zijn komen wonen. Wat is de wereld toch klein.
Na een geslaagde pauze gaan we weer vol goede moed op pad om de laatste 7,5 km van vandaag te wandelen. Direct weer bergop in de hitte en eenmaal boven zijn we erg blij dat we net onze waterflessen bij hebben kunnen vullen. Veel rechtdoor staat er niet meer op de planning het is omhoog, omlaag, omhoog, omlaag, omhoog, omlaag en nog een keer omhoog en omlaag. Omhoog is flink ploeteren maar omlaag is ook niet altijd simpel want er zitten stukken tussen waar wederom staalkabels nodig zijn om de route af te leggen. Wel zien we nu de Rijn langzaam weer terug in beeld verschijnen.
Na de laatste keer omhoog vinden we voor de afdaling nog een honinghuisje waar we honing van de lokale imker kopen. Daarna worden we bij het afdalen nog getrakteerd op een prachtig uitzicht op een kasteel. Het einde van de route is onder in het dorp dus er is ook geen Zuweg meer nodig om bij de auto te komen maar voor we instappen zoeken we nog een terras. Vanmorgen hadden we er al een gespot langs de Rijn dus daar lopen we heen. Het blijkt een Weingarten te zijn, maar ze hebben ook bier dus dat komt helemaal goed.
We rijden naar Kestert en deze keer kunnen we wel met de trein naar Filsen. In Kestert hebben we nog tijd voor een koffie en om een rondje over de plaatselijke dooienakker te maken.
We lopen veel door open bos en het mooie is dat je daar doorheen vaak de Rijn in het dal kunt zien liggen. De route volgt mooie paadjes en paden. Ook komen we twee kapotte trappen tegen waar een alternatieve route voor is aangegeven.
Na een flinke tijd komen we bij twee Burgen, Burg Sterrenberg en Burg Liebenstein. Tijd voor een pauze bij Burg Liebenstein. We hebben er nu twee derde van de wandeling opzitten.
We vervolgen onze wandeling vanaf de Burg met een fantastisch uitzicht over het Rijndal. Het gaat nog een tijdje flink omhoog en dat in deze hitte. Gelukkig lopen we veel onder de bomen en dus in de schaduw.
Een kilometer of twee verder komen we door Lykershausen, een gehucht in de bergen / heuvels. Helaas is de kiosk gesloten, maar ze zijn zo vriendelijk geweest om een koelbox met dranken in de schaduw van de kerk neer te zetten. We maken hier gebruik van en rekenen netjes af. De koele drankjes gaan er wel in.
Nog een paar kilometers. De route is nu eerst redelijk vlak en daarna gaan we omlaag. Voordat we aan het eind van ons traject voor vandaag komen, gaat het dan toch nog even flink omhoog in de zon. En dan weer helemaal omlaag via de Zuweg naar Kestert voor een welverdiende Weißen en Cola Light.
