Datum: 20200924
Tijd: 10:45 – 18:00
Afstand: 15,6 km
Overnachting: Hotel Kuchalber Hof, Donzdorf
Wandeling
De etappe van vandaag kan helaas niet door gaan en wel om twee redenen. Ten eerste krijg ik de tijdsplanning niet rond, om 7 uur ontbijten, een uurtje rijden, dik twee uur openbaar vervoer en dan nog 31km wandelen (2,5km om op de route te komen, 2km van de route van gisteren naar Bößler, 23km van de route zelf en nog eens 3km om weer in de bewoonde wereld te komen). Ten tweede, en veel belangrijker, mijn knie heeft rust nodig. Een etappe met veel hoogteverschillen van 31km is echt geen goed idee.
Omdat ik ook niet de hele dag stil wil zitten, besluit ik om naar Ulm te rijden en daar een wandeling door de stad te maken. Ik heb een leuke route van zo’n 9km gevonden.
In Ulm aangekomen parkeer ik in een Parkhaus bij het station. Hier begint mijn wandeling ook. Na een kleine kilometer kom ik al langs Barfüßer die Hausbrauerei. Dat gaat al meteen goed. Hier neem ik meteen maar een proefplankje.
De wandeling voert me langs de meeste highlights van Ulm, zoals de Ulmer Münster met de hoogste kerktoren ter wereld (161,53 meter), het kleurrijke Rathaus met zijn Fresco’s, das Alte Friedhof, een mooi park op de plek van een voormalige dooienakker, en das Fischerviertel.
Een groot deel van de route voert ook langs de Donau (hier loopt de HW4, een lange afstandswandeling) en hier vind ik ook een mooi rosarium waar de rozen nog in volle bloei staan. Altijd goed voor een virtuele bos bloemen voor Ada.
Als de wandeling er bijna opzit, neem ik een lunch pauze op het terras bij café Stella. Tijd voor een paar Wiener en een glas Oktoberfest Bier. Het bier is er, maar de Wiesn gaan niet door.
Ik loop mijn route verder af en ga daarna de Donau over. Hier loop ik een heel stuk langs, aan de andere kant als vanmorgen. Na een tijdje ga ik Neu-Ulm in om bij Brauerei und Gasthaus Schlössle uit te komen, dat is toevallig… Hier is het goed toeven in de Biergarten met een Märzen.
Ik ben blij dat ik vandaag geen Albsteig aan het lopen hen. Ik heb zelfs met de vlakke wandeling in Ulm (met een zeer aangepast tempo) behoorlijk veel last van mijn knie.
Overigens de meest bekende Ulmenaar is Albert Einstein, maar daar is in de stad weinig van te merken.
Ik loop terug naar Barfüßer voor een IPA, die had ik mezelf vanmorgen al beloofd. Daarna nog even een snelle hap en weer terug naar het hotel. Morgen gaat het weer naar huis.
Weer
Het is afwisselend bewolkt en zonnig vandaag en wederom, ondanks de belofte van regen, blijft het droog.
Songtekst van de dag
Aan de Donau vandaag, dus een Donau lied (maar niet hét Donau lied, want dat schijnt seksistisch te zijn). In plaats daarvan weer eens een van Rammstein, Donaukinder.
Donauquell, dein Aderlass,
wo Trost und Leid zerfließen.
Nichts gutes liegt verborgen, nass
in deinen feuchten Wiesen.
Keiner weiß, was hier geschah.
Die Fluten, rostig rot.
Die Fische waren atemlos
und alle Schwäne tot.
An den Ufern, in den Wiesen
die Tiere wurden krank.
Aus den Auen in den Fluss
trieb abscheulicher Gestank.
Wo sind die Kinder?
Niemand weiß, was hier geschehen.
Keiner hat etwas gesehen.
Wo sind die Kinder?
Niemand hat etwas gesehen.
Mütter standen bald am Strom
und weinten eine Flut.
Auf die Felder, durch die Deiche
stieg das Leid in alle Teiche.
Schwarze Fahnen auf der Stadt,
alle Ratten fett und satt.
Die Brunnen giftig aller Ort
und die Menschen zogen fort.
Wo sind die Kinder?
Niemand weiß, was hier geschehen.
Keiner hat etwas gesehen.
Wo sind die Kinder?
Niemand hat etwas gesehen.
Donauquell, dein Aderlass,
wo Trost und Leid zerfließen.
Nichts gutes liegt verborgen, nass
in deinen feuchten Wiesen.
Wo sind die Kinder?
Niemand weiß, was hier geschehen.
Keiner hat etwas gesehen.
Wo sind die Kinder?
Niemand hat etwas gesehen…
Mijn linker knie is niet echt beter dan gisteren, maar ook niet slechter. Ik heb er wel last van, maar als ik eenmaal aan het lopen ben, voel ik er weinig meer van.
Het gaat flink omhoog en behoorlijk op en neer vandaag. Het is wel een mooie gevarieerde route met mooie stukken door open glooiend landschap en paden langs de berg met een schitterend uitzicht.
Als ik bij het Wasserberghaus kom, heb ik weer eens pech, Ruhetag. Maar niet getreurd, even later kom ik bij een Bauernhof waar ze Rohmilch verkopen uit een automaat. Als ik op het punt sta om een leeg waterflesje te vullen, zie ik echter een waarschuwing. Men moet de melk eerst koken voor consumptie. Daar heb ik dus niet veel aan. Gelukkig hebben ze ook een automaat waar frisdrank in zit en ik neem een lekker gekoeld drankje.
De route van vandaag eindigt op de Bößler, maar dat is in de middle of nowhere zonder OV mogelijkheden. Ik draai dus zo’n 3km voor het eindpunt, net nadat ik de A8 overgestoken ben, naar links naar Gruibingen. Van hieruit kan ik met de bus naar Göppingen en dan met de trein naar Gingen an der Fils, alwaar mijn auto sinds gistermorgen staat te wachten.
In Gruibingen is helaas alles dicht. Wel is er een brouwerij en de winkel is open. Kan ik in ieder geval wat bier en een mooi glas scoren. In Gruibingen begint het ook te regenen, zoals al eerder voorspeld was. Maakt niet uit, ik ben uitgewandeld voor vandaag en bij de bushalte sta ik droog
Het begon vandaag wat frisjes en bewolkt. Ondanks dat er regen voorspeld was, bleef het de hele wandeling droog en kwam de zon zelfs door. De eerste druppels vielen toen ik door Gruibingen liep en even daarna bij de brouwerij en de bushalte kon schuilen.
Nu volgt een serie OV trajecten (zie kaartje hierlangs) van trein, bus, weer trein en weer bus om van Gingen an der Fils naar Heubach te komen via Göppingen, Lorch en Schwäbisch Gmünd.
Ik moet goed uitkijken naar de uitzichtpunten, die liggen vaak net even van het pad af. Gelukkig vind ik er voldoende, waaronder een met een groot kruis dat vanuit het dal zichtbaar is.
Op een gegeven moment is mijn pad verspert, niet door gewoon een boom, nee, iemand heeft een half bos op het pad gegooid. Het is vrij recent gebeurd aan de zaagsneden te zien. Er is daarom ook nog niet echt een alternatief pad ontstaan. Gelukkig is het bos hier behoorlijk open en staat er niet te veel struikgewas, ik vind mijn weg eromheen dan ook vrij makkelijk.
Een stukje verder wordt mijn pad weer verspert, nu door een lint waarop staat dat het levensgevaarlijk is omdat ze bomen aan het vellen zijn…
Even over de helft kom ik in Lauterstein. Mijn hoop was er helemaal op gevestigd dat ik hier wel iets zou vinden om een pauze in te lassen. Helaas, alles dicht, Ruhetag. Ook bij Schloss Weißenstein is niks te halen.
Nu volgt een mooi pad langs de berg. Rechts gaat het naar beneden en door de bomen is het dal te zien. Ik blijf boven op het plateau lopen. Het grote klimmen en dalen is nu wel gedaan.
Even verder kom ik op bekend terrein. Ik kom uit op de landweg die ik de afgelopen dagen al meerdere keren heb gereden naar of van mijn hotel. Ik volg deze weg, maar omdat ik geen zin heb om alleen deze weg te volgen, neem ik een afkorting dwars door de velden. Dat is een stuk beter dan een weg volgen waar dan wel niet veel verkeer komt, maar waar wel hard gereden wordt (weet ik uit ervaring).
Als ik op het terras bij mijn hotel zit, begint het dan toch te regenen. Maar ook nu niet echt met overtuiging, ik blijf gewoon zitten.
Prima wandelweer, deels zonnig, deels bewolkt. Gerommel in de lucht, maar op een paar druppels na, gewoon droog.
Ik rij eerst, weer via de TomTom route door het bos, naar Heubach. Daar parkeer ik bij Triumph voor de deur, Triumph, the makers of lingerie since 1886. Ze hebben hier een heuse Triumph toren…
Nadat ik met een bochtje onder het spoor door ben gegaan, loop ik het dorp uit. Daarbij steek ik ook nog de Schwarzer Kocher over, het zusje of broertje van de beek van gisteren.
Na de 1ste klimpartij gaat het een tijdje relaxt door het bos, totdat ik bij een uitkijktoren kom. Deze is 20,9m hoog en uiteraard ga ik even naar boven om van het uitzicht te genieten.
Daarna gaat het weer verder door het bos. Als ik het bos uit loop, kom ik in een mooi groen open dal. Hier kom ik ook een meidje en een jongen tegen die met grote rugzakken lopen. Die heb ik gisteren ook al een keer ingehaald.
Daarna gaat het al snel weer omhoog en ook het bos in. Aan het eind van deze 2de klimpartij is een grote open vlakte met enkele schuilhutten, toiletten en allerlei zitjes. Ook is er weer een uitkijktoren, maar in tegenstelling tot wat er op de deur staat, is deze dicht. Helaas…
Op ongeveer 3/4 van de route kom ik in Lauterburg. Ik zie helaas niet of er iets open is en ik heb geen zin om het hele dorp af te struinen, het is maandag en dat is vaak de Ruhetag heb ik door schade en schande geleerd (meer schade overigens). Ik kom wel nog langs het Schützenhaus en hier heb ik mijn hoop op gevestigd. Maar helaas, als ik bij het Schützenhaus iets wil drinken, dan moet ik het eerst huren…
Op een gegeven moment zijn de markeringen weer terug. Maar even later ontstaat er weer een dilemma. Er zijn, volgens de borden, twee routes naar Heubach, één van 2.4km en één van 4.2km. De doorslag voor de keuze geeft een ander bordje dat niets met de route te maken heeft. Daarop staat namelijk Waldschenke…
Na deze zeer welkome pauze gaat het voornamelijk bergaf. Na een klein stukje lopen kom ik eerst bij een uitzicht punt met een mooi zicht op Heubach en daarna bij Burgruine Rosenstein, de restanten van een oude burcht. Vanaf hier gaat het super steil naar beneden over trappen en smalle paden. Uiteindelijk kom ik bij Triumph weer in Heubach uit.
Het was weer lekker wandelweer, zonnig, maar me meer bewolking vandaag. Aan het eind van de wandeling kwam er nog een dreigende wolk tevoorschijn.
Zoals gewoonlijk ben ik veel te vroeg op het station. Geen nood, er is hier een café en dat is open. Ik vind het nog een beetje vroeg voor bier (ja, ja, dat kan wel degelijk) en hou het bij koffie. De plaatselijke oude mannenclub, die ook één voor één aankomen, denkt daar anders over. Die gaan allemaal meteen aan het bier. En de kerkklokken roepen om 10:00 vergeefs op tot het gebed.
In Bopfingen begint de wandeling en ik verwacht dat het richting Ipf gaat. Wat schetst mijn verbazing als dat niet het geval is. We laten de Ipf links (of eigenlijk rechts) liggen. Een gemiste kans dames en heren (en anderen) van de Schwäbischer Albverein.
Vandaag heb ik de eerste keer het gevoel een Steig te lopen. Ik loop over smalle paadjes over de bergkam en langs de hellingen van de bergen. Er is weer veel bos, maar niet zo saai als gisteren. Er is meer afwisseling in de begroeiing, het pad, de ondergrond en de hoogteverschillen. Ook zie ik vandaag veel paddenstoelen.
In Hülen loop ik op goed geluk het dorp in. Er is een café, maar ik weet niet of dat open is. Ik hoop van wel, het is namelijk 1km het dorp in (en dus ook weer terug). Gelukkig zijn de goden mij gunstig gezind en kan ik bij café Villing een Weißen drinken op het ’terras’. Dat ’terras’ is meer een soort van rommelige achterom met een wasmolen, veel rommel en een tafel voor de gasten die willen roken. Dat maakt mij niet uit. Ik zit goed.
Na de pauze veranderd de route aanzienlijk. Het gaat nu weer over brede, lange en rechte paden. Het is weer meters maken geblazen. Op dit stuk zijn ook veel fietsers, in beide richtingen. De markeringen zijn er dan wel en dan niet. Wel zie ik regelmatig de gele bordjes met de richtingen en de afstanden.
Het laatste stukje richting Unterkochen gaat weer langs smalle paadjes, eerst een stukje omhoog en dan omlaag langs de berg naar de Weißer Kocher, de plaatselijke beek. Later als ik naar het hotel rijd, zie ik dat er ook een Schwarzer Kocher is. Hier kom ik weer meer volk tegen, veelal met kinderen.
Ik heb vandaag weer een Rufbus nodig. Bellen, bellen en nog eens bellen, meteen na het ontbijt, onderweg en ook als ik in Bopfingen aangekomen ben. Ik krijg die gasten maar niet te pakken, “Der Gesprächspartner ist zur Zeit nicht erreichbar”.
Klokslag 11 uur wordt ik in Mönchsdeggingen afgezet en kan ik beginnen met de wandeling. Ik begin de voordelen van een georganiseerde reis met bagage vervoer weer in te zien. Nu ben ik ’s morgens eerst een tijd aan het rijden, dan nog met het openbaar vervoer met alle stress van dien en aan het eind van de dag weer met de auto terug. Aan de andere kant is het ook geen straf om iedere dag even door dit landschap te mogen 
De route is erg mooi vandaag, door en langs de velden en bossen met een mooi uitzicht op het landschap.
Iets over de helft kom ik in Schweindorf alwaar ik hopelijk kan einkehren. Gelukkig lukt dat bij Landgasthaus Schweindorfer Hirsch. Hoewel het prachtig weer is en er verder in de weide omgeving niets anders open is (voor zover ik weet en gezien heb), ben ik toch de enige gast op het terras, en dat op een zaterdagmiddag. Geen probleem, lekker rustig, dat past bij de wandeling waarbij ik ook maar zelden andere mensen tegenkom.
Voor diegenen die zich afvragen waar ik aan het wandelen ben, de Albsteig (met een b dus) gaat dwars door de Schwäbische Alb, een middelgebergte dat zich over zo’n 200 kilometer uitstrekt van Donauwörth / Harburg naar Tuttlingen met een hoogte van net boven de 1000 meter. Die hoge stukken liggen echter allemaal aan het eind van de Albsteig, die ik waarschijnlijk in oktober ga lopen.
Na de pauze gaat het verder door voornamelijk bos, over brede, vaak lange en rechte, bospaden. Dit is puur meters maken. De enige onderbreking is de Ohrengipfel, het plaatselijke hoogste punt. Ik loop hier vol verwachting naar toe met mentale beelden van geweldige uitzichten, een mooi groot terras met vers getapt bier en meer van die waanideeën. Helaas, niets van dit alles. De Ohrengipfel is gewoon een plaats in het bos met twee bankjes die toevallig het hoogste punt is. Er is zelfs geen enkel uitzicht, behalve op bomen en struiken. Vroeger stond hier wel een uitkijktoren, maar de bomen werden te hoog. In plaats van de toren dan hoger te maken, hebben ze hem opgeruimd.
Uiteindelijk kom ik uit het bos en heb meteen een mooi uitzicht op de Ipf, de berg die over Bopfingen uittorent. Daar ga ik vandaag echter niet omhoog, die is voor morgen.
Helaas ben ik na minder dan twee straten de markeringen al weer kwijt en ik gebruik mijn Garmin om op de ‘oude’ route terug te komen en volg die. Net voor het station komt de ‘nieuwe’ route weer op de ‘oude’ route uit.
Bij het station aangekomen, zoek ik een terras waar ik een biertje kan nuttigen. Tegenover het station is een shisha lounge, maar aangezien ik niet rook en ook niet binnen wil zitten, zoek ik verder. Uiteindelijk kom ik in een gezellige Biergarten uit. Hier rust ik even uit na mijn wandelavontuur van vandaag en werk ik alvast dit verslag bij onder het genot van een Weißen. Daarna gaat het terug naar het hotel, een ritje van iets meer dan een uur.
Ik kom dus ook eerder aan op het station in Möttingen, daar moest ik toch al een tijdje wachten. Helaas nergens koffie te bekennen…
De trein is mooi op tijd en heeft deze keer geen vertraging. Ik ben even na 12:30 in Harburg. Het station van Harburg ligt zo’n beetje op het terrein van Märker, een cement en beton leverancier die hier een flinke site heeft en nog flink aan de weg timmert met Ofen 8 (toekomstige uitbreiding).
Mijn wandeling van vandaag begint met een stukje omhoog, terug naar het uitzicht punt waar ik gisteren gestopt ben.
Nadat ik nog een beetje van burcht Harburg bekeken heb, gaat het verder met de wandeling van vandaag. Eerst over de heuvels door redelijk open terrein en daarna het bos in.
De route gaat verder door het bos. Bij een kruising van landwegen / zandpaden staat aangegeven dat de route (met de rode driehoeken) verlegd is. Ik besluit deze keer om de markeringen te volgen. Dat gaat een tijdje goed, totdat ik bij een splitsing kom waar een heel mooi pad door de velden gaat. Helaas is dit niet de route, maar even later zijn de markeringen op. Aangezien ik een flink stuk van de gpx route afgedwaald ben door de markeringen te volgen, zit er niets anders op dan zelf maar een route te verzinnen voor de laatste kilometers. Dat doe ik door over te steken naar voorgenoemd veldpad dat een stukje parallel loopt.
Ik loop nu langs en door de velden met weidse uitzichten over het Schwäbische land. Terugkijkend is dit het mooiste stuk van de wandeling van vandaag…
Ik vertrek om 5:00 ’s ochtends richting Harburg, dat is het eindpunt van mijn wandeling van vandaag.
Alles loopt mooi op schema en ik pak de trein van 11:33 naar Donauwörth, alwaar ik om 11:45 zou moete aankomen. Helaas zien ze kans om 6 minuten vertraging op te lopen op een stukje van 8 minuten, maar dat mag de pret niet drukken.
In Donauwörth aangekomen zoek ik mijn weg vanuit het station naar het begin van de wandeling. Het gaat over de Wörnitz (riviertje) en door het mooie centrum. Bij een Konditorei scoor ik nog twee broodjes voor onderweg.
Via fietspaden gaat het Donauwörth uit, ik volg een rode driehoek als markering. Het gaat over de heuvels en langs de velden.
Er is ook een kapel op een rots en daar loop ik even omhoog voor het uitzicht en om de kapel te bezoeken. Via een Lehrpfad loop ik nog een extra rondje onder langs de kapel.
De rode driehoek gaat nu anders dan mijn gedownloade route. Ik besluit om de route te blijven volgen. Het gaat nu door het bos en een stuk verder kom ik weer even de rode driehoek tegen. Helaas loopt mijn route op een gegeven moment dood in het bos na een zwaar overgroeid pad. Ik had waarschijnlijk toch de markeringen moeten volgen. Maar geen nood, een stukje verder is een parallel pad dat wel begaanbaar is en met een klein omweggetje kom ik weer op de route terecht.
Er volgt een stuk langs een drukke doorgaande weg en die leidt mij Harburg binnen. Ik volg nu de route richting de burcht en kom bij een mooi uitzicht punt waar ik over Harburg uitkijk en een goede kijk op de burcht heb. Naar de burcht is het nog een stukje lopen en er gaat hier ook een pad richting station. Aangezien ik ook op tijd in het hotel wil zijn om in te checken, besluit ik om de burcht morgen maar te doen. Dan heb ik so-wie-so een korte route.
Er gaat een Fußweg naar het station en die volg ik naar beneden tot bij de Netto waar ik vanmorgen al was. Van hieruit loop ik het dorp in om bij het Brückencafé op een bankje op de brug van een Weißen te genieten.
Het was prima wandelweer vandaag, warm en zonnig met een paar schapenwolkjes. Later op de middag kwamen er een paar wolken bij. Een jas was uiteraard niet nodig, maar mijn hoed was geen overbodige luxe.
